บทที่ 3 พบเจอกับตัวร้าย

"กะ กรี๊....!" เยี่ยนเหลียนหรงอ้าปากหมายจะกรีดร้องด้วยความตกใจ ทว่าคนผู้นั้นกลับพุ่งเข้ามาหานางอย่างรวดเร็วพร้อมทั้งใช้มือหนาปิดปากนางเอาไว้ หญิงสาวพยายามจะส่งเสียงร้องเรียกให้คนช่วย แต่เสียงที่เปล่งออกมามีเพียงเสียงอู้อี้จากลำคอเท่านั้น

ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัวสุดหัวใจ กลิ่นคาวเลือดผสานกับกลิ่นเหงื่อไคลลอยเข้ามาแตะที่ปลายจมูกจนรู้สึกคลื่นเหียนอยากจะอาเจียนออกมาเต็มทน

เยี่ยนเหลียนหรงคนเดิมนิสัยร้ายกาจ หรือท่านหญิงเจิ้นหลานจะแค้นใจในเรื่องของวันนั้นจึงส่งคนมาสังหารนางกันนะ! หยดน้ำใสไหลคลอหน่วยอยู่ที่ดวงตารู้สึกหวาดกลัวมากเหลือเกิน นางยังไม่อยากตาย ถึงแม้จะตายมาแล้วหนหนึ่งจนวิญญาณหลุดลอยทะลุมิติเข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้วก็ตาม

"ข้าบาดเจ็บ เจ้าต้องทำแผลให้ข้าแล้วข้าจะละเว้นชีวิตของเจ้า"

"...!" เยี่ยนเหลียนหรง

"ตกลงหรือไม่" น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง ไม่ต้องรอให้เขาถามเป็นหนที่สอง เยี่ยนเหลียนหรงรีบผงกศีรษะรับตอบตกลงทันที เพราะเกรงว่าเขาจะเปลี่ยนใจสังหารนางทิ้งเสียก่อน

"ข้าจะปล่อยมือ แต่หากเจ้าเล่นตุกติกร้องเรียกให้คนช่วยเหลือ ปลายกริชเงินเล่มนี้ของข้าจะตัดขั้วหัวใจของเจ้าทันที" เอ่ยจบมือหนาก็ค่อยๆคลายออก เยี่ยนเหลียนหรงจึงค่อยๆหันหน้ากลับมา แลเห็นกริชเงินที่ส่องประกายวิบวับสะท้อนแสงจันทร์ที่ส่องผ่านม่านผืนบางมาจากภายนอกกำลังชี้มายังนาง

หญิงสาวไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง แต่รับรู้ได้ว่าชายผู้นี้ตัวสูงไม่ใช่น้อย แม้ในยามที่เขานั่งอยู่เบื้องหน้าของนาง ศีรษะของนางก็สูงเพียงอกของเขาเท่านั้น

"ทำแผลให้ข้า" เขาเอ่ยย้ำขึ้นมาอีกหนเมื่อเห็นคนตรงหน้าเงียบไป

"ข้าไม่มีอุปกรณ์ทำแผล"

"ก็ไปหามาเสียสิ!" เขาตวาดใส่นางเสียงดุ ทำให้เยี่ยนเหลียนหรงถึงกับสะดุ้งโหยง ตั้งแต่เกิดมาจนถึงตอนนี้ไม่เคยมีใครกล้าหยาบคายใส่นางเช่นนี้มาก่อน ทุกคนล้วนเอาอกเอาใจเพราะนางเป็นถึงนางเอกเบอร์หนึ่งของประเทศ

แม้จะอยากอ้าปากร้องกรี๊ดใส่หน้าชายผู้นี้มากเพียงใด ทว่าตอนนี้นางก็ฉลาดพอที่จะรู้ตัวว่ากำลังตกเป็นรองเขาอยู่ หากนางทำให้เขาไม่พอใจ เขาเกิดคลั่งสังหารนางขึ้นมาจะทำอย่างไรได้

"ดะ ได้สิ ข้าจะไปหามาให้ท่าน" เยี่ยนเหลียนหรงมองเห็นทางรอดของตนแล้ว หากนางเปิดประตูออกไปข้างนอกได้ จะวิ่งหนีออกไปให้ไกลที่สุดพร้อมพร้อมส่งเสียงเรียกผู้คุ้มกันของสกุลเยี่ยนไปด้วย รับรองว่านางคงรอดพ้นจากเงื้อมมือของคนร้ายได้แน่นอน

หญิงสาวรีบก้าวยาวๆตรงไปที่ประตู มือบางยื่นออกไปหมายจะผลักประตูให้เปิดออก ริมฝีปากจิ้มลิ้มแย้มยิ้มออกจากกันเล็กน้อย เมื่อรู้ว่าตนกำลังจะได้อิสรภาพในอีกไม่ช้านี้แล้ว ยามนี้บานประตูอยู่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ แต่ก่อนที่นางจะได้สัมผัสมัน ร่างเล็กก็ลอยหวือขึ้นเหนือพื้นดิน เพราะโดนใครบางคนคว้าคอเสื้อของนางเอาไว้พร้อมยกขึ้น

"บอกสาวใช้ของเจ้าให้ไปนำมันมาให้" น้ำเสียงเข้มดุของเขาดังขึ้นเบาๆที่ข้างหูพร้อมลมหายใจร้อนผ่าวที่เป่ารินรดลงมา คนตัวเล็กถึงกับขนลุกซู่ไม่กล้าแม้จะหันหน้าไปทางต้นเสียง เพราะรับรู้ได้ว่าใบหน้าของเขาอยู่ห่างจากแก้มขาวของนางเพียงแค่คืบ

'บ้าเอ๊ย! นึกว่าจะรอดอยู่แล้วเชียว ไอ้โจรชั่วนี่ดันรู้ทันเสียได้' เยี่ยนเหลียนหรงสบถขึ้นในใจ แต่กระนั้นก็ยังคงส่งยิ้มหวานให้เขาอย่างเอาใจ

"ได้ๆ รอแป๊ปนึงนะ" สิ้นวาจานั้นนางจึงขานเรียกไป๋เฉียน รอเพียงไม่นานไป๋เฉียนก็วิ่งกลับมาเคาะประตูห้องพร้อมของที่เจ้านายอยากได้

แอ๊ด!

บานประตูถูกดึงให้เปิดออกเพียงคืบหนึ่ง เยี่ยนเหลียนหรงยื่นมือออกไปหยิบของพร้อมขยิบตาทำปากขมุบขมิบเป็นประโยคคำว่า...

"ช่วยด้วย"

'ไป๋เฉียน ขอให้เจ้าเป็นคนฉลาดพอที่จะรู้ว่าข้ากำลังขอความช่วยเหลืออยู่นะ' เยี่ยนเหลียนหรงคร่ำครวญอยู่ในใจ เพราะถ้าหากประตูปิดลงหนนี้ นางจะไม่มีโอกาสได้ขอความช่วยเหลือจากใครแล้ว

ไป๋เฉียนจ้องมองเจ้านายสาวด้วยความสงสัย แต่เมื่อเห็นดวงตาของเจ้านายกระตุกยิกๆไปมา นางจึงเบิกตากว้างร้องถามด้วยความตกใจ

"คุณหนูเจ็บตาหรือเจ้าคะ!" สิ้นวาจานั้นร่างของเยี่ยนเหลียนหรงก็ถูกดึงกลับเข้าไปข้างในพร้อมประตูที่ปิดดังปัง! ไป๋เฉียนได้แต่เกาศีรษะทำหน้างุนงงด้วยความไม่เข้าใจ นางถามแค่นี้ไยคุณหนูถึงโกรธนางเล่า...

"เจ้าอยากตายหรือ!" มือหนาบีบปลายคางเล็กอย่างแรงจนนางนิ่วหน้าเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด ทั้งร่างของนางถูกยกขึ้นเหนือพื้น เท้าเล็กๆส่ายไปมาอยู่กลางอากาศ

"อึ่ก!" หญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอ พลันสายตาเหลือบไปเห็นท่อนแขนกำยำที่อาบชุ่มไปด้วยโลหิตสีแดงฉาน เพราะความรักตัวกลัวตาย สัญชาตญาณการปกป้องตนเองทำงาน นางจึงยื่นมือเข้าไปบีบแขนของเขาอย่างแรง

คิ้วกระบี่ของเขาขมวดเข้าหากัน ก่อนที่เขาจะปล่อยมือออกจากนางอย่างรวดเร็ว เยี่ยนเหลียนหลงล้มลงไปกองอยู่บนพื้น ไอโขกออกมาเสียยกใหญ่ แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นเห็นสายตาน่ากลัวราวจะสังหารนางให้สิ้นชีพลงเสียตอนนี้ หญิงสาวจึงรีบดีดตัวขึ้นร้องขึ้นมาด้วยความตกใจ

"ตายแล้ว! แขนของท่านเลือดออกนี่ หากไม่ทำแผลตอนนี้ก็จะเสียเลือดมากขึ้น หากเลือดไหลหมดตัว ท่านก็จะตาย ตายแน่ๆ ทำไงดีนะ!" ต้องขอบคุณวิชาแอ็คติ้งที่เคยร่ำเรียนมาในสมัยเข้าวงการใหม่ๆ ทำให้นางสามารถตีบทแตกกระจุย ฝ่ายคนร้ายได้ยินเช่นนั้นเขาก็นิ่งไปครู่หนึ่ง

"ทำแผลให้ข้า!" กระแทกเสียงใส่คนตัวเล็กจบก็เดินไปนั่งลงบนเตียงกว้าง เยี่ยนเหลียนหรงเบ้ปากตามแผ่นหลังของเขาไป แต่เมื่อเขาหันมานางก็ส่งยิ้มหวานไปให้พร้อมกุลีกุจอรีบเข้าไปทำแผลให้เขา

ผ้าพันแผลสีขาวอันใหม่ถูกพันเข้าไปยังต้นแขน ดวงตาคมดั่งนิลกาฬมองคนที่กำลังตั้งใจทำแผลให้ตนด้วยแววตาที่คาดเดาไม่ออก อยู่ใกล้กันเช่นนี้เขาได้กลิ่นความหอมจากกายสาวโชยมาแตะจมูก ไหนจะริมฝีปากจิ้มลิ้มสีชมพูนั่นอีกเล่า น่าลิ้มลองมากเหลือเกิน

เขาลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ทว่าเยี่ยนเหลียนหรงยังคงไม่รู้ตัว นางจัดการพันผ้าพันแผลอันใหม่ให้เขาจนเสร็จสรรพ เมื่อเงยหน้าขึ้นสบสายตาดุดันที่กำลังเปล่งประกายวิบวับก็พลอยทำให้รู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบกล

"เสร็จแล้ว ท่านจะปล่อยข้าไปได้แล้วใช่หรือไม่"

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มขึ้นมาหนหนึ่ง เยี่ยนเหลียนหรงรับรู้ได้ถึงความไม่ชอบมาพากลจึงผวาลุกขึ้น แต่ทว่ามือหนากลับรั้งเอวบางเข้ามาหาตัวพลางกดใบหน้าดูดดึงลำคอขาวผ่องของนางจนเห็นสีแดงเป็นจ้ำวงใหญ่

"โอ๊ย!" นางร้องออกมาเบาๆด้วยความเจ็บ ก่อนที่คนตัวโตจะตัดใจผละออก เยี่ยนเหลียนหรงถึงกับน้ำตาคลอ

มือใหญ่ของเขาดึงผ้าปิดหน้าลง เผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความดุดันเหี้ยมโหด เยี่ยนเหลียนหรงเบิกตากว้าง ใช้นิ้วสั่นระริกชี้ไปยังเขา

"ท่าน!"

ปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มเบาๆ ไม่มีผู้ใดในแคว้นฮั่นไม่รู้จักเขา

"เจ้ารู้จักข้าสินะ" เขายกมือขึ้นกอดอกด้วยความภาคภูมิใจ ทว่าวาจาต่อมาของนางทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าแทบไม่ทัน

"ท่านเป็นใครกัน"

ชายหนุ่มถอนหายใจเสียงดังด้วยความโมโห นางไปอยู่ที่ไหนมาไยถึงไม่รู้จักเขากัน! ได้... ในเมื่อนางไม่รู้จักเขา เขาจะแนะนำตัวให้นางได้รู้จักเอง

"ข้าองค์ชายหวางจื่อชาง โอรสของหวางฮ่องเต้กับเฉียวกุ้ยเฟย!"

'คุ้นๆแฮะ...' เยี่ยนเหลียนหรงนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเขาทันควัน นึกว่าหูตัวเองฟังผิดเพี้ยนไป หวางจื่อชางงั้นหรือ ตัวร้ายในนิยายสินะ!

"กรี๊...."

"หุบปาก!"

คนที่อ้าปากหมายจะร้องกรี๊ดด้วยความตกใจรีบหุบปากลงตามคำสั่งทันที หญิงสาวมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก นางรู้มาว่าตัวร้ายในนิยายเรื่องนี้น่ากลัวมากเหลือเกิน เขาเคยฝังคนทั้งเป็นมาแล้วนับร้อยคน อีกทั้งยังเคยควักหัวใจศัตรูออกมาเสียบประจาน แล้วถ้าเขาทำเช่นนั้นกับนางเล่า นางจะทำอย่างไรดี!

ตุ้บ! เยี่ยนเหลียนหรงทิ้งร่างลงนั่งคุกเข่า

"ท่านอ๋องผู้สูงศักดิ์ ข้าน้อยผิดไปแล้ว มีตาหามีแววไม่ถึงไม่รู้ว่าท่านคือผู้ใด" นางโขกศีรษะลงกับพื้นไปมาสองสามหน แสร้งทำให้เขาตายใจเผื่อว่าเขาจะยอมไว้ชีวิตนาง

หวางจื่อชางหย่อนกายคุกเข่าลงข้างหนึ่งเบื้องหน้าของนาง มือหนาเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา เขาเห็นแววตาสั่นไหวราวกับกวางน้อยที่ดูจะหวาดกลัวเขาเสียเหลือเกิน ก่อนที่สายตาจะมองกวาดลงมาจนถึงริมฝีปากสีชมพูจิ้มลิ้มราวกับสีของจมูกกระต่าย ไล่เรื่อยลงมาจนถึงลำคอระหง ก่อนที่จะหยุดอยู่ที่เนินอกอิ่ม เพราะตอนนี้เป็นเวลาดึกดื่นมากแล้ว คนตรงหน้าจึงอยู่ในชุดพร้อมนอน และเพราะเขาบุกเข้าห้องของนางมาโดยพละการ นางจึงไม่ได้คว้าเสื้อคลุมมาสวมใส่

เยี่ยนเหลียนหรงกัดฟันแน่นพยายามข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ เมื่อเห็นเขาจ้องหน้าอกของนางตาเป็นมัน หากเป็นผู้อื่นนางคงเอานิ้วจิ้มตาบอดไปแล้ว