บทที่ 3 เจ้าช่างอ่อนแอ

ขุนพลอี้มองไปยังบุรุษร่างโปร่งที่กำลังถือทวนฝึกซ้อมอยู่ท้ายแถวด้วยความเป็นห่วง ท่วงท่าของเหยาโม่หลินดูใช้ได้แต่ไม่รู้ว่าจะทนตากแดดเหงื่อไหลไคลย้อยได้นานหรือไม่?

เคร้ง!

ทวนเหล็กจากมือของชายหนุ่มหล่นลงพื้นกลิ้งไปด้านข้าง ครูฝึกทหารด้านหลังกวักมือเรียกให้เขาออกจากแถวแล้วไปทำโทษโดยให้วิ่งรอบสนามใหญ่

“ทหารรับใช้ของท่าน ไม่รู้ว่าจะทนการฝึกได้กี่วัน?” นายกองเป้ยชี้ให้ขุนพลอี้มองดูเหยาโม่หลินแล้วหัวเราะ “ร่างกายของเขาดูบอบบางกว่าพวกทหารใหม่ทุกคน นี่หากว่ามาสมัครคงจะไม่ผ่านการคัดเลือก”

“เอาเถอะน่า ฝึกเขาเท่าที่ได้ก็แล้วกันเพราะต่อไปข้าจะให้เขาทำหน้าที่แค่ดูแลความเป็นอยู่ในชีวิตประจำวันของข้า” อี้เจียหนานได้แต่ส่ายหน้า

เหยาโม่หลินวิ่งรอบสนามฝึกขนาดใหญ่ถึงสิบรอบ ความจริงเขาแกล้งทำทวนเหล็กหล่นลงพื้นเพราะขี้เกียจ ให้ไปวิ่งก็คงจะดีกว่า

ทหารทั้งหน่วยฝึกเสร็จก็ตรงไปนั่งเรียงแถวในโรงรับประทานอาหาร ทว่าเหยาโม่หลินที่วิ่งเสร็จทีหลังก็เพิ่งได้เข้ามา

“เจ้ามาช้า ไม่มีอาหารเหลือแล้ว” ครูฝึกทหารร้องบอก “โน่น! เจ้าไปถามเอาในโรงครัวไป”

อี้เจียหนานที่นั่งอยู่ด้านในสุดมองเห็นเหยาโม่หลินก็นึกเป็นห่วง แต่หากจะลุกขึ้นมาดูแลก็จะกลายเป็นความลำเอียง เขาจึงนั่งกินรับประทานไปเงียบๆ ทำเหมือนมิได้มองไปยังนักฆ่าหนุ่ม

เหยาโม่หลินสีหน้าไม่ทุกข์ร้อนเขาเดินไปยังโรงครัว

“อ้าว! ยังเหลือเจ้าอีกคนหรือ?”

หัวหน้าพ่อครัวมองเห็นใบหน้าหล่อเหลาของทหารใหม่ก็นึกเอ็นดู

“เจ้าเข้ามาในครัวสิ เดี๋ยวข้าจะแบ่งอาหารให้เจ้าสักถ้วย”

เหยาโม่หลินก้มลงมองดูอาหารที่ได้รับจากพ่อครัวก็รีบกล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้ม...เพราะดูแล้วอาหารในจานเขาน่ากินกว่าของพวกทหารข้างนอก

ตกตอนบ่ายขุนพลอี้ก็นำทหารส่วนหนึ่งไปฝึกว่ายน้ำที่แม่น้ำซึ่งอยู่ใกล้ๆ ค่ายชั่วคราว คนสองกลุ่มแรกว่ายน้ำข้ามไปได้สำเร็จ ทว่าคนกลุ่มที่สามกลับข้ามไปได้ช้ากว่าสองกลุ่มแรก

เหยาโม่หลินมองดูการไหลของแม่น้ำแล้วก็ทำหน้าปริวิตก ขณะเดียวกันสหายที่ยืนอยู่ด้วยกันก็ร้องบอกนายกองโจวที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุด

“ท่านนายกอง ดูเหมือนแม่น้ำจะไหลแรงขึ้นนะขอรับ น้ำก็ขุ่นขึ้นด้วย มิใช่ว่าฟากกระโน้นเกิดฝนตกหนักหรือ?”

โจวเฉินมองไปทางทิศตะวันออกแล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะหันไปตะโกนข้ามฝั่งแม่น้ำบอกอี้เจียหนาน

“แม่น้ำเริ่มเชี่ยวกราก อันตรายแล้ว! อย่าเพิ่งให้พวกเขาว่ายข้ามมา!”

ขุนพลอี้หันไปมองตามมือของโจวเฉิน เมื่อเห็นท้องฟ้าฝั่งตะวันออกมืดครึ้มก็เข้าใจในความหมาย ทว่ากลับห้ามทหารกลุ่มที่สี่ไม่ทัน

“ขุนพลอี้ พวกเขาลงไปแล้วขอรับ” เป้ยเสียวเหวินร้องขึ้น

“ช่วยกันลุ้นให้พวกเขาข้ามฝั่งไปได้อย่างปลอดภัยเถอะ”

ทว่าฟ้าดินกลับไม่เป็นใจ น้ำขุ่นคลั่กไหลมาอย่างรวดเร็ว น้ำริมตลิ่งค่อยๆ สูงขึ้น

“พวกเจ้ารีบว่าย! ว่ายเร็วเข้า!” ครูฝึกทหารที่ยืนอยู่ทั้งสองฝั่งรีบช่วยกันตะโกนบอกทหารที่ลอยคออยู่ในแม่น้ำ

เรือพายที่เตรียมเอาไว้เพื่อช่วยเหลือคนตกน้ำเริ่มโคลงเคลง

“พวกเจ้าพายเข้าฝั่งเร็ว!” ครูฝึกบนเรือโบกไม้โบกมือสั่ง

อี้เจียหนานมองเห็นทหารนายหนึ่งกำลังจะหมดแรงอยู่ใกล้ถึงฝั่งแม่น้ำตรงข้ามก็รีบลอยตัวด้วยกำลังภายในแตะเรือสามลำที่ลอยอยู่กระโจนลงไปในน้ำแล้วดันเอาทหารผู้นั้นขึ้นบนเรือที่อยู่ใกล้

เหยาโม่หลินมองเห็นท่อนไม้ใหญ่สองสามท่อนลอยเข้าไปหาอี้เจียหนานอย่างรวดเร็ว นักฆ่าหนุ่มที่เป็นหนึ่งในคนที่มุงอยู่ริมแม่น้ำรีบกระโจนลงไปช่วยเหลือ

...หากว่าปล่อยให้อี้เจียหนานตายลง สิ่งที่เขาทำมาย่อมสูญเปล่า...

ท่อนไม้สองอันแรก อี้เจียหนานหลบได้ทันท่วงที ทว่ากลับพลาดท่าถูกต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่นลอยมาตามน้ำกระแทกไหล่จนเกือบจะว่ายน้ำไม่ไหว

“ขุนพลอี้! ให้ข้าช่วยขอรับ”

อี้เจียหนานพยักหน้าปล่อยให้เหยาโม่หลินว่ายประคองเขาเข้าที่ริมตลิ่ง นายกองโจวรีบวิ่งนำทหารเข้ามาช่วยกันประคองขุนพลอี้เข้าไปยังศาลาที่อยู่ไม่ไกล อี้เจียหนานรู้สึกว่าเหยาโม่หลินที่ดูภายนอกบอบบางมีพละกำลังมากจนเหลือเชื่อ ว่ายน้ำพาเขาเข้าฝั่งได้อย่างปลอดภัย

“ท่านบาดเจ็บแล้ว!” นายกองโจววิ่งมาก่อนคนแรก

“ไม่เป็นไร แค่ไหล่หลุด เจ้าช่วยต่อให้ข้าที”

โจวเอินรีบใช้สองมือจับหัวไหล่และข้อมือแล้วขยับไหล่ของอี้เจียหนานให้เข้าที ชายหนุ่มกัดฟันกรอดๆ ด้วยความเจ็บ แต่ยังมีเลือดไหลจากต้นแขนที่ถูกกิ่งไม้ถากเข้า

ทหารที่คอยดูแลผู้บาดเจ็บจึงรีบเข้ามาพร้อมล่วมยาและทำแผลให้กับอี้เจียหนาน ยามนั้นน้ำริมตลิ่งเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

“ดูเหมือนจะมีพายุเข้า เราคงข้ามแม่น้ำยามนี้ไม่ได้ เรียกคนมาหลบที่ศาลากันก่อนเถิด”

เหยาโม่หลินที่มิได้บาดเจ็บได้แต่ยืนอยู่ห่างๆ สักพักพวกทหารก็พูดกันว่าขุนพลอี้ได้รับการรักษาเรียบร้อยไม่เป็นอันใดมาก

โจวเฉินเรียกทหารทั้งสามกลุ่มเข้าไปหลบฝนอยู่ในศาลาใหญ่ เขาเพิ่งได้เห็นใบหน้าของผู้ช่วยชีวิตขุนพลอี้

“เจ้าหรือเหยาโม่หลินที่ใจกล้ากระโจนลงไปช่วยท่านขุนพล”

“ขอรับ”

ใบหน้าของโจวเฉินดูอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลารูปร่างโปร่งบางของบุรุษตรงหน้า

“เจ้าจำคนที่ขุนพลอี้ช่วยชีวิตเอาไว้มิได้หรือ? นี่ล่ะคือทหารรับใช้ที่ท่านขุนพลเพิ่งรับเข้ามาฝึก”

“อืม...”

อี้เจียหนานพลิกตัวกระสับกระส่ายเขานึกถึงใบหน้าของเหยาโม่หลินในตอนที่บาดเจ็บนอนสยายผมคว่ำหน้า และตอนที่ถูกโอบกอดประคองขึ้นจากแม่น้ำ

‘ข้าอยากให้เขาสัมผัสตัวข้ามากกว่านี้....’

ขุนพลหนุ่มรู้สึกตกใจกับความคิดของตนเอง เขาอยู่ในกองทัพตั้งแต่ย่างเข้าสิบสี่จนตอนนี้อายุก็ยี่สิบสามปีแล้ว ยังไม่เคยรู้สึกรักใคร่ชอบพอผู้ใด ไม่ว่าจะเป็นหญิงงามในหอคณิกาหรือว่าคู่หมั้นคนงามอย่างเสิ่นรุ่ยซิน

...อี้เจียหนานเริ่มข้องใจในความรู้สึกของตนเอง...

ชายหนุ่มนอนไม่หลับจนต้องเดินออกจากกระโจมมานั่งอยู่ท่อนไม้ใหญ่ที่เหล่าทหารตั้งไว้ใกล้กองไฟ โจวเฉินเองก็นอนไม่หลับเช่นกัน

“ท่านรีบตื่นมาทำไมขอรับ?”

“ข้าอาจจะนอนนานพอแล้วก็ได้ เป็นเพราะยาของท่านหมออู๋ทำให้ข้าหลับไปตั้งแต่หัวค่ำ ถึงตอนนี้คงจะนอนพอแล้ว ข่มตาต่อก็ไม่หลับ”

“ขุนพลอี้ เหยาโม่หลินผู้นั้นจะมาเป็นทหารรับใช้ท่านหรือขอรับ?”

“ใช่ เห็นว่าเขาถูกหัวหน้าคนรับใช้ในคฤหาสน์ที่เคยทำงานทำร้ายอย่างสาหัส จึงได้คิดจะอยู่ในกองทัพ”

“ดีขอรับ ข้าว่าเขาท่าทางดีทีเดียว”

ใบหน้ายิ้มแย้มดูมีพิรุธของโจวเฉินทำให้ขุนพลอี้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

“เจ้าทำหน้าเช่นนี้มิใช่ว่า...”

“ขอรับ ข้าไม่เคยเห็นบุรุษใดดูดีเช่นนี้มาก่อน ข้ารู้สึกชอบเหยาโม่หลินผู้นี้ ท่านได้โปรดอนุญาตให้ข้าอยู่ใกล้คนผู้นี้ด้วยนะขอรับ”

อี้เจียหนานถึงกับชะงัก เขารู้มานานแล้วว่าโจวเฉินเป็นชายตัดแขนเสื้อ แต่ที่ผ่านมาคนผู้นี้มักไปเที่ยวที่หอคณิกาชายในเมืองหลวงหรือไม่ก็ที่เมืองฉู่จิ้ง นี่เป็นครั้งแรกที่โจวเฉินแสดงความสนใจทหารในค่าย

ขุนพลหนุ่มไม่เคยรู้สึกอยากจะไปในสถานที่เช่นนั้น เขาติดตามพวกทหารหนุ่มไปที่หอหญิงงามอยู่หลายหน ตามวิสัยบุรุษก็ย่อมต้องลิ้มลองสตรีบ้างแต่ก็ยังไม่คิดจะเลี้ยงดูนางใด

ในฐานะผู้บังคับบัญชาของโจวเฉิน อี้เจียหนานไม่อาจจะปฏิเสธคำขอร้องนี้ได้

“หากว่าเจ้ากับเหยาโม่หลินมีใจตรงกัน นั่นก็นับว่าเป็นเรื่องของพวกเจ้า”

“ขอบคุณ ขุนพลอี้”

อี้เจียหนานรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็ไม่กล้าออกอาการจำต้องเดินกลับเข้าไปในกระโจม ทิ้งตัวลงบนเตียงใช้กำปั้นทุบลงไปบนหมอนสองสามที

‘ข้าจะโมโหทำไมกัน? หากพวกเขาจะชอบกันก็ไม่เกี่ยวกับข้านี่?’

********************