บทที่ 3 ดวงใจของหย่วนเจ๋อ

บทที่ 3

ดวงใจของหย่วนเจ๋อ

ความรักที่มากล้น

จะว่าไปแล้ว...

ฮูหยินหลี่ฟางหรงขมวดคิ้วครุ่นคิดวางแผน ข้อดีของการหวนคืนคือการรู้อนาคต การรู้ว่านับจากนี้จะมีสิ่งใดเกิดขึ้นบ้างนางย่อมได้เปรียบ ทว่าเวลานี้นางยังอยู่ในช่วงไว้ทุกข์ บิดาเพิ่งเสียชีวิตลงได้ไม่นาน

โชคดีกิจการต่างๆ ยังไม่ถูกหลี่หย่วนเจ๋อเข้าควบคุมจนฉิบหายวายวอด ลุงห่าวอี้มือขวาของบิดายังคงดูแลกิจการให้อยู่ในระบบระเบียบแม้ว่ากิจการจะระสำระส่ายเพราะขาดเสาหลักก็ตาม

ก่อนอื่นนางต้องหย่าขาดจากสารเลวหย่วนเจ๋อ และต้องหาบุรุษหัวอ่อนมาแต่งงานเพียงในนาม เพื่อที่นางจะสามารถเข้าควบคุมกิจการและบริหารงานด้วยตนเองโดยมีสามีใหม่เป็นหุ่นเชิดไว้ต่อกรกับสมาคมการค้าไม้แห่งเมืองฉางเสียก่อน

เรื่องหย่านั้นไม่ยาก นางพอจะรู้วิธีรับมือกับคนสกุลหลี่ แต่เรื่องหาสามีใหม่ไม่ใช่เรื่องง่าย เห็นทีว่านางคงต้องไปปรึกษาสำนักข้อมูลเร้นเมฆา ให้ช่วยคัดเลือกชายหนุ่มหน่วยก้านดี นิสัยดี มีตระกูลที่ดี แต่ไม่มีเงินและอำนาจ

ที่สำคัญบิดามารดาต้องตายหมดแล้วเพราะนางไม่อยากยุ่งยากลำบากใจภายหลัง หากให้ดีไร้ญาติขาดมิตรไปเสียเลยคงเหมาะที่สุด

เมื่อได้สามีหุ่นเชิดแล้ว นางก็จะคุมบังเหียนกิจการค้าไม้ฮวาอยู่เบื้องหลัง สร้างความมั่งคั่งให้ตนเองและตระกูลฮวาสืบไป

สมองของฮูหยินหลี่ฟางหรงคิดคำนวณสิ่งต่างๆ อย่างรวดเร็ว นางหยิบกระดาษและพู่กันมาจดบันทึกเหตุการณ์สำคัญๆ ต่างๆ เพื่อที่นางจะไม่ลืมเลือน ก่อนจะเก็บซ่อนกระดาษเหล่านั้นเอาไว้อย่างดี

“พี่หย่วนเจ๋อเกิดอะไรขึ้นกับพี่ เหตุใดพี่จึงวิ่งมาด้วยใบหน้าตาซีดเซียวเช่นนี้เล่าเจ้าคะ”

ทันทีที่เหลียงชีเหนี่ยวรู้ว่าญาติผู้พี่จะไปเยี่ยมภรรยาที่แสร้งเรียกร้องความสนใจด้วยการกุคำเท็จว่าหยุดหายใจ นางก็มาแอบซุ่มดักรอพบหลี่หย่วนเจ๋อเพื่อพูดจาใส่ไคล้เติมเชื้อเพลิงเพิ่มความเกลียดชังระหว่างสามีภรรยา

“...”

หย่วนเจ๋อพูดอะไรไม่ออกแม้แต่ครึ่งคำ เขาจะบอกเล่าความน่าอายให้สตรีที่แสนบอบบางตรงหน้าฟังได้อย่างไรกัน นางมองเขาเป็นดั่งวีรบุรุษด้วยสายตาชื่นชมเรื่อยมา

พี่หย่วนเจ๋อเก่งที่สุด

พี่หย่วนเจ๋อปราชเปรื่องที่สุด

พี่หย่วนเจ๋อรอบรู้ที่สุด

พี่หย่วนเจ๋อกล้าหาญที่สุด

พี่หย่วนเจ๋อเป็นความภาคภูมิใจของเหนี่ยวเอ๋อร์ เหนี่ยวเอ๋อร์รักพี่หย่วนเจ๋อที่สุดเลยเจ้าค่ะ

หากนางรู้ว่าเขาวิ่งหนีออกมาจากเรือนฮูหยินเพราะหวาดกลัวฮูหยินคลั่งจะทำร้าย เขาคงกลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาวในสายตานาง

“เป็นตามที่ท่านอาคาดการณ์ไว้ใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“...”

หลี่หย่วนเจ๋อถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แทนคำตอบ เหลียงชีเหนี่ยวเห็นเช่นนั้นก็แอบยิ้มเยาะในใจ

‘นังโง่ คิดว่าแผนตื้นๆ แกล้งให้สาวใช้มาบอกว่าตัวเองหยุดหายใจ จะทำให้พี่หย่วนเจ๋อกลับไปสนใจได้หรือไง โง่จริงๆ โง่จนน่าสมเพชที่สุด’

ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหวานออกไปว่า

“หากพี่หย่วนเจ๋อลำบากใจก็ไม่ต้องพูดหรอกเจ้าค่ะ เหนี่ยวเอ๋อร์เข้าใจดีว่าพี่คงจะรู้สึกอึดอัดใจที่พี่สะใภ้สั่งให้สาวใช้มาโกหกว่าตัวเองหยุดหายใจเช่นนั้น แต่เชื่อเหนี่ยวเอ๋อร์เถอะนะเจ้าคะว่าพี่สะใภ้ไม่มีทางคิดไม่ดีแน่ พี่สะใภ้คงอยากให้พี่ใส่ใจดูแลนางบ้าง ยิ่งเจ็บป่วยพี่สะใภ้คงยิ่งต้องการกำลังใจจากพี่มากกว่าผู้ใด”

“เฮ้อ...มันไม่ใช่แบบที่เจ้าคิดหรอกนะเหนี่ยวเอ๋อร์ เจ้ามองโลกงดงามเกินไปแล้ว”

หลี่หย่วนเจ๋อถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยกมือขึ้นลูบหน้าหลายครั้ง ก้อนเนื้อที่อกซ้ายยังคงเต้นแรงจากความรู้สึกหวาดกลัวภรรยาของตนเองราวกับไม่ยอมจางหายไปโดยง่าย

‘นางน่ากลัว ดวงตาของนางราวกับจะฆ่าข้าได้จริงๆ’

คุณหนูเหลียงเห็นท่าทางเช่นนั้นก็หยิบผ้าเช็ดหน้าที่อบร่ำด้วยกลีบดอกไม้อ่อนหวานขึ้นมา แล้วบรรจงซับหยาดเหงื่อบนใบหน้าของชายคนรักอย่างใจเย็น

“เหนี่ยวเอ๋อร์เป็นสตรีย่อมเข้าใจพี่สะใภ้ดีเจ้าค่ะ ใครเลยจะมีความสุขได้หากสามีรักหญิงอื่นที่ไม่ใช่ตน หากเหนี่ยวเอ๋อร์ต้องตกอยู่ในฐานะเดียวกับพี่สะใภ้ บางทีเหนี่ยวเอ๋อร์อาจทำอะไรสิ้นคิดอย่างที่พี่สะใภ้ทำก็เป็นได้”

เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือคล้ายสะเทือนใจอย่างสุดแสน หลี่หย่วนเจ๋อเห็นหญิงคนรักทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ก็รีบดึงนางเข้ามากอดปลอบขวัญ

“อย่าได้เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับสตรีต่ำช้าเช่นนั้น เหนี่ยวเอ๋อร์ของพี่งดงามและผุดผ่องดุจผ้าสีขาว ทว่าสตรีผู้นั้นจิตใจสกปรกดำมืด สามปีมานี้นางคอยกลั่นแกล้งเจ้าต่างๆ นานา เป็นเจ้าที่อดทนเรื่อยมาแทบไม่เคยปริปากบ่น”

“ก็เพราะเหนี่ยวเอ๋อร์รักพี่ ในเมื่อสถานะของเหนี่ยวเอ๋อร์เป็นรอง เหนี่ยวเอ๋อร์ก็ย่อมต้องยอมรับและอดทนไม่ว่าพี่สะใภ้จะกลั่นแกล้งเหนี่ยวเอ๋อร์อย่างไร เหนี่ยวเอ๋อร์ก็ยอมเจ้าค่ะ”

หญิงสาวบีบน้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะๆ อาบแก้มอิ่มดั่งว่ากำลังอดทนต่อความทุกข์ทรมานที่ไม่มีวันจบสิ้น หย่วนเจ๋อเห็นคนรักเจ็บช้ำก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจอย่างสุดแสน ใช้นิ้วมือค่อยๆ เกลี่ยหยาดน้ำตาอย่างเบามือ

“ดวงใจของพี่ เจ้าแสนดีเช่นนี้หัวใจของพี่จึงไม่อาจมอบให้หญิงอื่น พี่มีแต่เจ้าผู้เดียวเท่านั้น”

“เหนี่ยวเอ๋อร์ก็มีแต่พี่หย่วนเจ๋อผู้เดียวเช่นกันเจ้าค่ะ”

ทั้งสองกอดกันกลมโดยไม่สนใจสายตาของสาวใช้บ่าวไพร่ที่เดินผ่านไปผ่านมา ด้วยทุกคนคุ้นชินเสียแล้ว อีกทั้งทุกคนยังรู้ว่าอำนาจการเป็นนายหญิงของจวนสกุลหลี่ที่แท้จริงคือใคร ท้ายที่สุดก็จะตกเป็นของคุณหนูเหลียงผู้นี้หาใช่สตรีจากตระกูลพ่อค้าผู้นั้น