บทที่ 2 ไม่มีอีกแล้วภรรยาที่โง่งม

บทที่ 2

ไม่มีอีกแล้วภรรยาที่โง่งม

อดีตที่เจ็บช้ำ

“ฮูหยินเดี๋ยวบ่าวจะไปต้มน้ำแกงโอสถมาให้ท่านดื่มนะเจ้าคะ ร่างกายเพิ่งฟื้นคืนจากอาการป่วย ดื่มน้ำแกงอุ่นๆ น่าจะช่วยทำให้เลือดลมภายในเดินสะดวกขึ้น”

“ขอบใจนะอามู่ ชีวิตข้ามีเพียงเจ้าจริงๆ”

ฟางหรงเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ชีวิตของนางในชาติก่อนอ้างว้างและเดียวดายเหลือเกิน หัวโขนฮูหยินหลี่ที่นางสวมใส่อยู่นั้นบีบรัดกดความนึกคิด ส่งผลให้นางจนตรอกดั่งฮูหยินไร้ค่า

เป็นเพียงฮูหยินหุ่นเชิดให้ครอบครัวสามีรีดไถอย่างไม่ปรานี ด้วยนางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูลฮวา ตระกูลพ่อค้าไม้ที่ร่ำรวย นางแต่งเข้าจวนขุนนาง สินเดิมมากมายเรียงรายตั้งแต่ปากซอยจนถึงหน้าจวนสกุลหลี่จนเป็นที่กล่าวขานไปทั่วเมือง

ด้วยบิดาอยากให้นางแต่งเข้าสกุลขุนนางเพื่อเป็นการยกระดับฐานะของตระกูล โดยไม่รู้เลยว่าได้ผลักบุตรสาวให้จมลงไปในโคลนตม

แม้จะแต่งงานโดยไร้รัก ทว่าฟางหรงก็หวังว่าอยู่ๆ กันไป ความผูกพันจะทำให้สามีภรรยาเกิดความเห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกันได้ในสักวันหนึ่งจนก่อเกิดเป็นความรัก

แต่ไม่เลย...

คนตระกูลหลี่เห็นนางเป็นเพียงถังเงินถังทองให้ขูดรีดอย่างไร้ความเมตตา

ร้องขอความรัก...ก็ไม่เคยได้รับ

ร้องขออิสระด้วยการหย่าร้าง...ก็ไม่เคยได้สมปรารถนา

จนบิดาของนางมาด่วนจากไปด้วยอุบัติเหตุขณะขนไม้จื่อถานล้ำค่าเข้าวังหลวง กิจการค้าไม้จึงอยู่ภายใต้การดูแลของนางซึ่งเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว

แน่นอนว่าสตรีไม่อาจควบคุมดูแลกิจการ สามีสารเลวจึงเข้าควบคุมกิจการทั้งหมด ทว่าหลี่หย่วนเจ๋อบริหารงานไม่เป็น ถนัดแต่ท่องตำรา อ่านโคลงกลอน เอ่ยวาจาเลื่อนลอยสูงส่ง เล่นหมากกระดานเหวยฉีวางตนดั่งทรงภูมิมากความรู้

ชายหนุ่มเกียจคร้านสันหลังยาวไม่หมั่นศึกษาธุรกิจค้าขาย อีกทั้งยังไม่มีวาทศิลป์ของพ่อค้า ค้าขายวางท่าดั่งขุนนางสูงศักดิ์ไม่รู้จักอ่อนน้อมจึงถูกคู่ค้ายกเลิกการค้าไปหลายราย เพียงไม่นานกิจการค้าไม้กว่าห้าชั่วอายุคนก็ย่อยยับลงภายในไม่กี่ปี

กิจการค้าไม้ฮวาถูกขายออกไปด้วยราคาถูกแสนถูก นำความเจ็บช้ำให้ฟางหรงเหลือแสน ต้องกล้ำกลืนเลือดลงคอโดยไม่อาจปริปาก ด้วยยังหวังว่าสามีจะมองเห็นค่าของตนในสักวันหนึ่ง

คนพวกนี้แอบยักย้ายถ่ายเทเงินมรดกของนางทีละน้อยโดยที่นางไม่เคยนึกสงสัย

เมื่อแต่งงานเข้าปีที่สิบห้า...

นางก็กลายเป็นภรรยาที่เหลือแต่ตัวเสียแล้ว สินเดิมที่เคยมีติดตัวก็ถูกนำเอาออกมาใช้จ่ายจนหมดสิ้น ค่าบำรุงรักษาดูแลจวน ค่าจ้างบ่าวไพร่ ค่าอาหาร ค่าเสื้อผ้าอาภรณ์ ค่างานเลี้ยงสังสรรค์ ค่าความฟุ้งเฟ้อต่างๆ ล้วนเป็นเงินของนางทั้งสิ้น

ชาติก่อนนางโง่งมนัก!

แม้ท้ายที่สุดสามีจะยกญาติผู้น้องขึ้นเป็นฮูหยินรองเทียบเคียงนางหาใช่อนุภรรยา นางก็ไม่เคยมีปากเสียง ต้องควักเนื้อเถือหนังเลี้ยงดูมารดาสามีใจยักษ์ใจมาร เลี้ยงดูสามีสารเลวเกียจคร้าน เลี้ยงดูเมียน้อยที่เชิดหน้าชูคอดั่งหงส์ฟ้า เลี้ยงดูบุตรชายหญิงของเมียน้อยที่ไม่เคยรู้จักบุญคุณ ทั้งที่ตัวนางเองไม่มีบุตรให้ชื่นใจแม้สักคน

เมื่อนางสิ้นเนื้อประดาตัว ท้ายที่สุดก็ถูกเฉดหัวออกจากตระกูล ด้วยเหตุผลที่นางบกพร่องไม่อาจให้กำเนิดบุตรธิดาได้ ซึ่งนางจะมีบุตรได้อย่างไรกันเล่า ในเมื่อสามีไม่เคยมาหลับนอนเคียงหมอน ไม่เคยทำหน้าที่สามีเลยสักครั้ง

ในใจของสามีมีเพียงเหลียงชีเหนี่ยวผู้เป็นญาติผู้น้องแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น เขามองนางดั่งเป็นสตรีแพศยาที่ไม่อยากเฉียดใกล้แต่กลับมองญาติผู้น้องสูงส่งดั่งเป็นเทพเซียนลอยลงมาจากสรวงสวรรค์เก้าชั้นฟ้า

นางต้องออกจากตระกูลโดยไร้ทรัพย์สิน เวลานั้นมีเพียงซื่อมู่ที่ตามออกไปรับใช้นางโดยไม่หวั่นเกรงต่อความลำบาก

แม้ฟางหรงจะทำการค้าได้ เชี่ยวชาญการค้าไม้ การแปรรูปไม้ ทว่าเป็นสตรีไม่อาจออกหน้าค้าขาย เป็นสตรีไม่อาจเข้าร่วมสมาคมการค้า และที่สำคัญนางไม่เหลือทุนรอนให้ตั้งตัว

โรงไม้สกุลฮวาถูกขายไปแล้ว

จวนสกุลฮวาถูกขายไปแล้ว

ที่ดินของตระกูลฮวาทุกผืนถูกขายไปแล้ว

ฟางหรงไม่มีที่ให้กลับไป ไม่เหลือญาติพี่น้องให้พึ่งพา จึงไปอาศัยอยู่ในอารามนางชี ตัดสินใจบวชชีรับใช้ศาสนา นางใช้ชีวิตเป็นแม่ชีอยู่สิบสี่ปีด้วยร่างกายที่ป่วยกระเสาะกระแสะ ใจที่ทุกข์ตรมส่งผลถึงสุขภาพร่างกายมหาศาล

ช่วงเวลานั้นนางได้รับรู้ถึงชีวิตความเป็นอยู่ของคนสกุลหลี่ พวกมันได้ดีมีสุขมีบุตรธิดามากมายรายล้อม นั่นเพราะที่ดินผืนหนึ่งของสกุลหลี่มีการขุดพบแร่เหล็ก คนชั่วเหล่านั้นจึงสุขสบายแม้ไม่มีนางคอยค้ำชู

แล้วปีที่นางอายุสี่สิบห้าร่างกายที่อ่อนแอก็ทรุดหนัก เมื่อพายุหิมะพัดกระหน่ำ ปีนั้นอารามขาดแคลนเครื่องนุ่งห่มฟืนไฟ ถนนถูกตัดขาดด้วยหิมะที่กองท่วมสูง ท้ายที่สุดฮวาฟางหรงก็สิ้นใจตายด้วยความเหน็บหนาวไปถึงขั้วหัวใจ

นางตายจากไปโดยทิ้งซื่อมู่เอาไว้ด้านหลัง นับว่าติดค้างและผิดต่อซื่อมู่เหลือเกินแล้ว

เจ้าของร่างบอบบางสะอื้นฮักเมื่อหวนคิดถึงอดีตที่แสนเจ็บช้ำ นึกสมเพชเวทนาตัวเองเหลือกำลังที่เคยหลงรักสามีสวะไร้ค่าผู้นั้นจนลืมรักตนเอง ลืมเห็นคุณค่าของตนเอง

‘หวนคืนมาครานี้ ข้าจะทวงชีวิตของข้าคืนมา!’

‘ไม่มีอีกแล้วภรรยาที่โง่งมภักดี ต่อไปนี้จะมีแต่ภรรยาบ้าที่พร้อมจะบุกทะลวงทุกสิ่งอย่างที่ขวางหน้าให้ราบเป็นหน้ากลอง!’