8: ถูกใจแต่ไม่ถูกต้อง [2]

“ก็ได้เจ้าค่ะ” หญิงสาวถึงกับหน้ามุ่ย เมื่อคาดหวังว่าจะได้เงินทองของมีค่า กลายเป็นคุณนายเศรษฐินีไม่ต้องทำงานให้เหนื่อย แต่กลับไม่ได้อย่างที่หวัง แต่กระนั้นก็มิใช่ปัญหาแค่หาเงินจะไปอยากอะไร มีมิติวิเศษให้ก็เท่ากับนางมีของดีในมือ ทั้งยังสามารถเอาของจากโลกปัจจุบันมาใช้ได้ จะทำอะไรกาลข้างหน้าเท่านี้ก็สบายแล้ว

“จำเอาไว้เล่า จงระวังตัวให้มาก อย่าได้เปิดเผยเรื่องนี้ให้ผู้ใดรู้เด็ดขาด ยกเว้นก็แต่คนผู้นั้นยอมรับในตัวเจ้าได้ มิเช่นนั้นสิ่งที่ข้าให้จะนำภัยมาสู่เจ้า”

ยังไม่ทันจะได้ถามถึงการใช้งานมิติวิเศษ เสียงเจ้าแห่งปรโลกค่อย ๆ เลือนหายไป นั่นเท่ากับว่านางจะไม่สามารถสื่อสารอะไรได้อีกแล้ว การมาครึ่ง ๆ กลาง ๆ เช่นนี้ นางคาดเดาไว้ว่าคงไม่พ้นเครื่องกลไกขนาดใหญ่พังอีกแล้วเป็นแน่ มีปัญหาบ่อยเช่นนี้สมควรซ่อมแล้วหรือไม่ ประเดี๋ยวก็ได้มีคนดวงซวยเช่นนางอีก

หลังจากการสื่อสารของเจ้าแห่งปรโลกขาดหาย ไป๋เหลียนจึงมิได้สนใจอีก นางอยากรู้ว่ามิติที่ว่ามันใช้อย่างไร ทั้งของที่เอาออกมาได้มีอะไรบ้าง ข้อจำกัดมีมากน้อยแค่ไหนในการใช้งาน

นางในฐานะนักอ่านที่เคยอ่านนิยายแนวทะลุมิติมามากมายนับไม่ถ้วน จากประสบการณ์จะต้องมีบางอย่างใช้เชื่อมต่อกับมิติวิเศษเป็นแน่ อย่างเช่น แหวน กำไล หรือไม่ก็มีจุดปานบนร่างกาย ทว่าไม่ว่าจะหาอย่างไรบนกายตอนนี้ไม่มีสิ่งที่ว่าเลยสักอย่าง

จะมีก็แต่เชือกสีแดงโกโรโกโสบนข้อมือ ที่ได้จากไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้น นึกถึงใบหน้าของมันแล้วก็อยากจะฟาดหัวมันให้แตกสมกับความเจ็บแค้น หญิงสาวคว้าเอากรรไกรที่วางอยู่ใกล้มือ จัดการตัดด้ายแดงให้ขาดแล้วโยนลงเตาให้มอดไหม้ทันที

“แล้วมิติวิเศษที่ว่ามันอยู่ที่ใดเล่า เหตุใดไม่บอกข้าก่อน”

ไป๋เหลียนได้แต่ฟึดฟัดรู้สึกขัดใจไปหมด พร้อมกันนั้นก็ยังวาดแขนไปมามั่วซั่วอย่างหงุดหงิดใจ แต่กลับไม่คาดคิดว่าจะมีหมอนใบหนึ่งติดมือมาจากที่ใดก็ไม่ทราบได้ พานทำให้นางรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอีกครั้ง

“อะไรกันเนี่ยหมอนมาได้อย่างไร” หญิงสาวถึงกับตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่เข้าใจว่าหมอนแบรนด์ดังมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เมื่อครู่นางก็แค่วาดมือตีมั่ว ๆ บนอากาศ เช่นนั้นก็ลองทำดูอีกสักรอบก็แล้วกัน

ไป๋เหลียนตั้งใจเป็นอย่างมาก ยื่นมือออกไปด้านหน้าพร้อมกับคิดถึงของที่นางอยากจะได้ แต่แล้วมือนางกลับหายวับไปในอากาศและรู้สึกถึงบางสิ่งอยู่ในมือ ก่อนจะดึงแขนกลับและมันก็มีปลากระป๋องติดมือมาจริง ๆ มิหนำซ้ำเมื่อภาพความคิดในหัวชัดเจน มิติวิเศษก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นตามจินตนาการของนาง

“ที่แท้มิติวิเศษที่ว่ามันก็อยู่ทุกหนทุกแห่งตามแต่นางต้องการนี่เอง ดียิ่ง ต่อไปนี้จะได้ไม่ต้องกินแต่กล้วยเหมือนสองวันที่ผ่านมา ปลากระป๋องยี่ห้อสามแม่นางข้าจะกินให้เรียบ”

นอกจากอาหารแล้ว นางอยากรู้ว่าจะสามารถเอายารักษาออกมาได้หรือไม่ หญิงสาวจึงล้วงเข้าไปในมิติวิเศษอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าแม้แต่ยารักษาก็เอาออกมาได้ ต่อไปนี้เมื่อยามเจ็บป่วยก็ไม่ต้องทนดื่มยาขม ๆ ให้เฝื่อนคอ และยังมีประสิทธิภาพดีกว่าเร็วกว่ายาต้มเสียอีก

แต่ก็น่าเสียดายที่ไม่สามารถนำเงินทองของมีค่าออกมาได้ แล้วถ้าเป็นของสิ่งอื่นมีมูลค่าเล่าอย่างเช่น หยก หรือแร่บางอย่างที่สามารถทำเงินได้

แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อของเหล่านั้นไม่มี ร่างบางพยายามคิดหาอย่างอื่นที่มิใช่พวกแร่ต่าง ๆ แต่ก็ต้องคว้าน้ำเหลว แม้แต่เครื่องเคลือบชุดลายครามสมัยเก่าก็ยังไม่มี สมแล้วที่เจ้าแห่งปรโลกบอกว่าเอาออกมาได้เฉพาะของจำเป็นเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ความคิดที่ว่าจะนำของมีค่าไปขายจึงถูกโยนทิ้งไป แล้วเปลี่ยนเป็นการนำเอาเครื่องนอน หมอน มุ้ง ผ้าห่ม ออกมาจัดบ้านเสียใหม่ ให้น่าอยู่มากขึ้น

วันนั้นทั้งวันไป๋เหลียนหมดไปกับการจัดบ้าน ยิ่งเอาของออกมาได้ไม่จำกัดแล้วนั่นยิ่งถูกใจนัก สนุกไปกับการสรรหาสิ่งของตกแต่งบ้าน บ้านหลังเล็กที่มีเพียงแค่โต๊ะเก้าอี้อยู่ตรงกลางบ้าน หรือแม้แต่ห้องนอนที่มีแค่เตียงแข็ง ๆ และหมอนใบเก่า บัดนี้กลับเปลี่ยนไปถนัดตา

กลายเป็นบ้านที่น่าอยู่และแสนสุขสบาย ไม่ต่างอะไรกับจวนเศรษฐีดี ๆ นี่เอง หลังจากจัดการเรื่องบ้านเสร็จก็ดูเหมือนนางว่างเสียจนมีเวลาให้ได้มีเวลาคิดเรื่อยเปื่อย

“ไม่สิ ข้าถูกใจกับเรื่องพวกนี้เสียจนลืมทุกอย่างไปได้อย่างไร นี่มันไม่ถูกต้อง ข้าไม่ควรมาอยู่ในสภาพนี้แต่แรก มันคือความผิดของข้าหรือไรเหตุใดถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนเช่นนี้” นางเริ่มรู้สึกว่าเรื่องทั้งหมดมันบ้าเกินไปแล้ว ตายทั้งที่ไม่ถึงเวลาตาย อุตส่าห์ได้มาอยู่ในการ์ตูนมังงะเรื่องโปรด ได้เจอกับพระรองที่ชอบ แต่ดันมาอยู่ในร่างสตรีที่ทำความผิดมหันต์ ลงมือข่มขืนเขาตั้งแต่พบหน้ากันวันแรก

หลังจากนี้ก็จะถูกพระรองตามฆ่าล้างแค้น จากที่คิดจะติดตามหาเพื่อให้ได้อยู่ใกล้ มิใช่ว่าจะต้องดิ้นรนหนีเขาไปสุดหล้าฟ้าเขียวเลยหรือ

"ท่านเจ้าปรโลกกลับมาก๊อนนนนน ท่านจะปล่อยข้าไว้แบบนี้ไม่ได้นะ"