9: หาเลี้ยงปากท้อง [1]

กว่าจะทำใจยอมรับว่าต้องใช้ชีวิตในนามไป๋เหลียนก็มิใช่เรื่องง่าย ทั้งต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่ไม่น่าอภิรมย์นัก ไหนจะเรื่องต้องคอยหวาดระแวงว่าเมื่อไรพระรองจะตามมาล้างแค้น ครั้นจะโทษเจ้าของร่างทั้งหมดก็มิได้ ในเมื่อเจ้าตัวสิ้นลมก่อนส่วนคนที่สานต่อก็คือตนเอง

หญิงสาวใช้ชีวิตในโลกการ์ตูนมาแล้วสิบวัน เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกหาเรื่องจากชาวบ้านและการตามรังควานของติงเฉิง นางก็ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านไม่ออกไปที่ใด ทว่าเมื่อนานวันเข้าทำให้เริ่มเบื่อหน่าย ครั้นจะให้อยู่บ้านโดยที่ไม่ทำอะไรก็คงจะเป็นไปไม่ได้ จึงลุกขึ้นเตรียมตัวหางานทำดูสักตั้ง

หากต้องการใช้ของจากมิติวิเศษได้ตามใจ อย่างน้อยก็ต้องออกไปทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ให้คนภายนอกเห็นว่าตนทำงานจึงมีกินมีใช้ เพื่อลดข้อครหาจากบุคคลไม่หวังดี ที่สำคัญจะต้องลบภาพความจำเก่าของทุกคนให้ได้ ไป๋เหลียนที่คอยเอาแต่ก้มหน้ายอมคนอื่นไปเสียหมด นับแต่นี้จะกลายเป็นไป๋เหลียนคนใหม่ คนที่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็จะรังแกไม่ได้อีก

ทว่าหมู่บ้านในชนบทห่างไกลความเจริญจะมีอะไรทำได้ คงต้องเริ่มอาชีพแรกด้วยการเข้าป่าหาของป่าไปขายในเมือง เอาไว้ให้คุ้นชินกับที่นี่สักหน่อยแล้วค่อยขยับขยายหารายได้จากแหล่งอื่นเพิ่ม จากนั้นนางจะเอาของจากมิติวิเศษมาสร้างรายได้อีกทาง อย่างไรเสียชีวิตนี้ก็ต้องมีเงินไว้เป็นดีที่สุด

ร่างบางสะพายกระบุงเล็กไว้บนไหล่ ในนั้นมีเพียงพลั่วขุดดินอันเล็กที่ด้านหนึ่งไว้สำหรับขุดดิน อีกด้านเป็นคราดสำหรับพรวนดิน มีดขนาดเหมาะมือ เมื่อได้ของที่ต้องการครบนางจึงออกเดินทางเข้าป่าทันที อยากรู้นักที่นี่จะอุดมสมบูรณ์มากแค่ไหน มีอะไรที่น่าสนใจบ้าง

ดีที่บ้านของนางอยู่ท้ายหมู่บ้าน เดินข้ามสะพานพาดผ่านลำธารประจำหมู่บ้านออกไปไม่กี่หลี่ก็จะถึงแนวป่า ออกมาแต่เช้าเช่นนี้แดดร่มลมเย็นสบายนัก ธรรมชาติหรือก็ดีการมาเดินป่าวันนี้ก็ถือว่าใช้ได้

ในความทรงจำเก่าของเจ้าของร่าง ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการใช้ชีวิตมากนัก เมื่อสิ้นมารดาไปสิ่งที่ทำได้ก็มีแต่หากล้วยหรือผักง่าย ๆ ทำอาหารกินไปวัน ๆ ส่วนเงินที่เหลืออยู่สองร้อยอีแปะก็เป็นเงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ แต่เดิมเงินที่มารดาทิ้งไว้ก่อนตายมีมากกว่านี้ แต่เป็นเพราะไอ้สารเลวนั่นปอกลอกไปเกือบหมด

ติงเฉิง นางจะจดจำชื่อนี้ไว้..... แล้วข้าจะเอาคืนแทนเจ้าเองไป๋เหลียน

แต่ก่อนจะเอาคืนไอ้สารเลวติงเฉิง นางต้องคิดหาวิธีเอาชีวิตรอดจากพระรองให้ได้ก่อน ตามเนื้อเรื่องหลังจากนี้ เขาจะตามฆ่าไป๋เหลียน แต่นางก็ยังพอมีเวลาอยู่บ้างเพราะกว่าหลี่มู่กวาจะหายดีก็ต้องใช้เวลาอีกตั้งสี่เดือน

ฉะนั้นในสามเดือนนี้นางจะต้องหาเงินให้มากพอสำหรับการย้ายที่อยู่ใหม่ เวลาที่เหลืออีกเกือบเดือนก่อนเขาจะหายดีแล้วตามหานางที่นี่ นางก็หนีไปไกลแล้ว จากนั้นชุบตัวเปลี่ยนเป็นคนใหม่ เท่านี้ก็คงพอจะยืดเวลาตายไปได้อีกหน่อย

ระหว่างเดินเข้าป่าหญิงสาวก็คิดหาทางรอดให้ตนเองไปด้วย ทว่าเมื่อขาก้าวเข้าเขตผืนป่าพรที่ได้รับเริ่มทำงานทันที สิ่งที่ผ่านตานางล้วนแล้วแต่รู้ได้ว่าสิ่งใดกินได้หรือกินไม่ได้ มีพิษหรือไม่มีพิษ มันช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน

“เห็ดหน้าตาประหลาดเช่นนี้ก็กินได้ด้วยหรือ นี่ถ้าข้าไม่มีพรรับรู้ก็คงคิดว่ากินไม่ได้” นางเด็ดขึ้นมาหนึ่งดอก พลางพลิกมองดอกเห็ดด้วยความสนใจ ดอกสีดำทรงสามเหลี่ยมทั้งยังหงิกงอเหมือนสมองไม่มีผิด ฐานดอกสีขาวด้านในกลวง เอาไปทำน้ำแกงก็คงจะอร่อยดี มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว อย่างนี้ก็ไม่ต้องอดตาย

ร่างบางเก็บเห็ดที่เกิดกระจัดกระจายเอาเท่าที่ต้องการใส่มิติวิเศษ ก่อนจะออกเดินหาของอย่างอื่นต่อไปเรื่อย ๆ เดินผ่านตรงไหนก็มักจะแวะเก็บเอาของป่าอย่างละนิดละหน่อย ผักป่าหรือก็สดและน่าทานนัก โดยเฉพาะผักหนามที่ไม่คิดว่าจะได้เจอของจริง แต่กว่าจะเก็บได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ ทั้งต้นมีแต่หนามแหลมคมกว่าจะได้ยอดอ่อน โดนหนามทิ่มมือไปหลายแผล

“หืม... ต้นอะไรเนี่ยลูกแดงเต็มไปหมดเลย” พลันในหัวก็เกิดเป็นคำตอบ ไม้ยืนต้นไม่เตี้ยไม่สูง กิ่งก้านพอที่จะปีนป่ายเก็บผลได้ ผลไม้ตรงหน้าคือต้นหยางเหมย ออกลูกแดงดกเต็มต้นอีกทั้งยังสามารถกินได้