7: ถูกใจแต่ไม่ถูกต้อง [1]

หลังจากหนีออกมาจากเพิงพักในป่าได้ มีนก็ได้ตรงกลับบ้านของหญิงเจ้าของร่างทันที ยังดีที่ไป๋เหลียนผู้นี้พอมีสมบัติติดตัวอยู่บ้าง แม้ไร้ญาติขาดมิตรใช้ชีวิตตัวคนเดียวมานาน แต่นางก็ยังมีบ้านหลังน้อยและที่ดินอีกนิดหน่อยที่พ่อแม่ทิ้งไว้ให้ก่อนตาย ถือว่าไป๋เหลียนมีชีวิตที่ดีกว่าตนในโลกเดิมเป็นไหน ๆ

หญิงสาวฝืนร่างกายเดินมาจนถึงเตียงนอน ก่อนจะล้มตัวลงแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น ตอนนี้นอนพักเอาแรงก่อนไว้ตื่นเช้ามาค่อยคิดว่าจะทำอะไรต่อไป แต่อย่างไรก็คงต้องทำใจยอมรับให้ได้ว่าตอนนี้ตนคือไป๋เหลียนไปแล้ว คนต้นเรื่องจากไปแล้วแต่คนที่ต้องแบกรับผลทั้งหมดคือเธอมิใช่ไป๋เหลียนตัวจริงนี่สิ จะทำอย่างไรดี

หลังจากนี้จะกล้ามองหน้าหลี่มู่กวาได้อย่างไร ขออย่าให้เขาจำนางได้เลย

หญิงสาวหลับไปจนกระทั่งถึงยามสาย นางต้องนอนซมเพราะพิษไข้ทั้งคืน อาศัยกินกล้วยที่เหลือหนึ่งหวีประทังความหิวไปก่อน ในบ้านพอมีขิงแห้งจึงต้มน้ำขิงร้อน ๆ ดื่มลดไข้ให้ร่างกายสดชื่น กว่าจะฟื้นตัวได้ก็ต้องทนกินแต่หัวเผือกหัวมันตลอดสี่วันที่ไม่สามารถออกไปข้างนอกได้

หลังจากร่างกายฟื้นนางจึงออกเดินสำรวจรอบบ้านหลังน้อย ในพื้นที่ขนาดไม่ใหญ่มากแต่ยังดีที่มีรั้วรอบขอบชิด ปัญหาที่ต้องเผชิญอยู่ในตอนนี้คือเงินไม่พอใช้ อาหารก็กำลังจะหมด แม้มีข้าวสารเหลืออยู่เต็มถังแต่สักวันมันก็ต้องหมดไปอยู่ดี

“ไหนดูซิ ไป๋เหลียนเจ้ามีเงินติดตัวอยู่เท่าไร”

ร่างบางหันหลังกลับเข้าบ้านอีกครั้ง นางรื้อค้นข้าวของส่วนตัวของเจ้าของร่าง ทว่าเงินที่รวบรวมมาได้ตามความทรงจำที่มีอยู่ เหลือเงินเพียงแค่สองร้อยอีแปะ ซึ่งมันไม่เพียงพอต่อการใช้ชีวิตเลยสักนิด หากไม่หาเพิ่มก็มีแต่จะไม่มีกิน ไม่ตายเพราะโดนพระรองฆ่าก็ต้องตายเพราะอดข้าวอยู่ดี

ไป๋เหลียนเท้าสะเอวเหม่อมองฟ้าผ่านทางหน้าต่างห้องนอน พร้อมกับเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน อดต่อว่าคนที่ส่งตนมาไม่ได้

“ท่านจะตอบแทนข้าก็ควรจะเลือกที่เกิดสักหน่อยไม่ได้หรือเจ้าคะ เหตุไฉนให้ข้ามาเกิดเป็นตัวละครคนนี้เล่า และยัง... ยังทำเรื่องน่าอายกับชายในดวงใจของข้าอีก” พูดไปแล้วก็ช่างน่าอายนัก ความรู้สึกในคืนนั้นยังคงหลอกหลอนนางอยู่ทุกวัน

ขุนพล นายกอง มีอยู่ใกล้ชิดพระรองตั้งมากมาย แต่ดันให้มาอยู่ในร่างไป๋เหลียนไม่ใช่ว่านางไม่ดี ออกจะน่าสงสารเสียด้วยซ้ำ ทว่าความตั้งใจเดิมคือได้ชื่นชมความเก่งของพระรองอย่างมีความสุข มิใช่อยู่ได้ไม่กี่บทก็ต้องมาตาย

ทว่าในตอนที่หญิงสาวกำลังหัวเสียกับการกระทำของเจ้าแห่งปรโลกที่ส่งนางมาผิดเวลา ก็ได้มีแสงหนึ่งสว่างวาบลงมาบนตัวนาง พานทำให้รู้สึกแปลกใจไม่น้อย เหตุการณ์เช่นนี้เหมือนนางเคยเจอมันมาก่อน มันช่างคุ้นเคยนัก

“นางหนู”

นั่นเสียงนี้ ชัดเลย ไม่ต้องคิดให้ปวดหัว

“ข้าเองเจ้าแห่งปรโลก”

“ท่านติดต่อข้ามาก็ดีแล้วเจ้าค่ะ เหตุใดถึงส่งข้ามาในร่างสตรีผู้นี่เล่า ไม่มีที่ดีกว่านี้แล้วหรือเจ้าคะ” ไป๋เหลียนถึงกับเท้าสะเอวพูดอย่างเหลืออด พลางค้อนลมค้อนแล้งไปทั่ว แต่น่าเสียดายที่อีกฝ่ายมาแต่เสียงไม่มีตัวตน

“ก็นี่อย่างไรเล่า ข้าถึงได้ติดต่อหาเจ้า เดิมทีข้าจะให้เจ้าไปอยู่ในร่างขุนศึกคนใกล้ชิดหลี่มู่กวาอย่างที่เจ้าต้องการ แต่ว่ากลไกที่ส่งไปเกิดข้อผิดพลาดขึ้นอีกน่ะสิ แต่ครั้งนี้เรียกเจ้าคืนกลับมาไม่ได้แล้ว ข้าจึงมาไถ่โทษอยู่นี่อย่างไรเล่า”

“ไถ่โทษอย่างไรเจ้าคะ” แล้วกลไกเฮงซวยนั่นก็ดันเกิดพังได้ถูกเวลาสินะ ส่วนคนที่ต้องรับเคราะห์ก็คือนางทุกที

“ข้าจะให้ความสามารถพิเศษกับมิติวิเศษแก่เจ้า”

“โอ้ดีเลยเจ้าค่ะ ความสามารถพิเศษอะไรหรือเจ้าคะ แล้วมิติวิเศษที่ท่านว่าใช่ที่สามารถเสกของอะไรก็ได้ใช่หรือไม่” ทว่าความดีใจของนางกลับลดเหลือเพียงครึ่ง เมื่อคำตอบของเจ้าแห่งปรโลกผิดจากที่คิดไปมากโข

“ความสามารถพิเศษข้าจะให้เจ้าสามารถแยกแยะของกินได้ด้วยตาเปล่า ไม่ว่าจะกินได้หรือไม่ได้ มีพิษหรือไม่มีพิษ เพียงแค่เจ้าเห็นก็จะรู้ได้เองในทันที ส่วนมิติวิเศษนั้นทำได้เพียงใช้เก็บของและเอาของจากโลกเดิมของเจ้ามาได้เท่านั้น ได้เฉพาะของที่จำเป็นต่อการใช้ชีวิตของเจ้า ส่วนเงินกับของมีค่าที่เจ้าว่าน่ะ เสกให้ไม่ได้หรอก ถึงข้าจะเป็นเจ้าแห่งปรโลกมีอำนาจไม่แพ้ผู้ใด แต่พลังของข้าก็มีข้อจำกัดเหมือนกัน นี่ก็กระทำขัดต่อชะตามามากแล้ว ให้เจ้ามากกว่านี้ไม่ได้หรอก”