บทที่ 2.5

เขารู้ดีว่ามารดาไม่รามือง่ายๆ แน่ และหากเป็นเช่นนี้ลักษณ์นันท์ก็คงตกอยู่ในอันตราย พชรรู้ดีว่าตนไม่สามารถดูแลหญิงสาวได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง เพราะหน้าที่การงานที่ต้องรับผิดชอบอันแสนมากมาย

ที่สำคัญ …

ไม่มีใครรู้เรื่องเขากับลักษณ์นันท์เลยนอกจาก...

“แกนอนหรือยัง รวิช” พชรส่งเสียงทักทายปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“ฉันมีเรื่องขอให้แกช่วยหน่อย”

ช่วงนี้รวิชมาที่คอนโดบ่อยเรียกว่าแทบจะเป็นแขกประจำเลยก็ว่าได้ พชรขอให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนลักษณ์นันท์ยามที่ตนออกไปทำงาน นอกจากนั้นยังจัดการให้หญิงสาวลาออกจากบริษัทเพื่อที่จะปิดช่องทางการเข้าหาของคุณหญิงมุกดา

แม้ว่าทีแรกลักษณ์นันท์ไม่เห็นด้วย แต่พชรยืนกรานที่จะทำเช่นนี้ พร้อมทั้งหาทางออกด้วยการให้สัญญาว่าจะหางานอย่างอื่นให้ทำ ซึ่งเขาไม่ต้องการให้เธอเป็นลูกจ้างใครอีก จึงให้โจทย์ไปคิดว่าอยากจะทำธุรกิจอะไรเป็นของตนเอง โดยชายหนุ่มจะเป็นผู้ออกเงินลงทุนให้ก่อน

ลักษณ์นันท์จำใจต้องรับข้อเสนอนี้ โดยมีรวิชเป็นผู้ช่วยในการหาข้อมูลและบางครั้งก็พาหญิงสาวออกไปดูทำเล หรือทำธุระอย่างอื่นตามที่เจ้าตัวต้องการ

“ลักษณ์เลยทำให้พี่รวิชลำบากไม่ต้องทำงานทำการเลย” ลักษณ์นันท์เอ่ยด้วยความเกรงใจระหว่างที่นั่งกินอาหารกลางวันที่ฟู๊ดคอร์ตของห้างสรรพสินค้า

“อย่าคิดมาก ตอนนี้พี่ว่างมากตั้งแต่โรคระบาดมา อีกอย่างพี่ก็เต็มใจช่วย” รวิชเอ่ยจากใจ

ทันทีที่เพื่อนรักโทรศัพท์มาขอความช่วยเหลือ เขาไม่ลังเลที่จะช่วยพชรทันที แม้รู้ดีว่าคุณหญิงมุกดาต้องการอะไร แต่รวิชมีความรักเพื่อนและเอ็นดูลักษณ์นันท์เป็นทุนเดิม อีกทั้งไม่อยากเห็นเพื่อนมีกังวลและไม่อยากเห็นใครต้องเจ็บตัวอีก

“แล้วนี่ตกลงคิดได้หรือยังว่าจะทำอะไร เย็นนี้เจ้าเพชรมันต้องถามอีกแน่”

“ก็โรคระบาดแบบนี้ ลักษณ์ไม่อยากลงทุนอะไรเลยค่ะ มันเสี่ยงเกินไป” ลักษณ์นันท์พูดตามตรง

“ก็คิดๆ ไว้ แล้วถ้ามีโอกาสก็เริ่มต้นทำซะ New Normal ไปเลย ไหนๆ ก็ทำแล้ว”

รวิชเสนอไอเดียดีๆ อีกหลายอย่าง ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น แค่เห็นเบอร์ที่ติดต่อเข้ามาชายหนุ่มก็แทบจะหมดอารมณ์ ขอตัวออกไปรับโทรศัพท์ด้านนอกทันที

“ครับ คุณหญิง”

รวิชตั้งสติขานรับทันทีที่กดรับสาย และเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรโต้แย้งกลับไปได้เลย เพราะคุณหญิงมุกดาบัญชาการมาตามสายโทรศัพท์ด้วยอารมณ์โกรธเกรี้ยว ก่อนจะปิดท้ายสั้นๆ ว่า

“คืนนี้ทุกอย่างต้องเรียบร้อย”

รวิชไม่มีโอกาสได้รับคำหรือปฏิเสธแม้แต่คำเดียว คุณหญิงมุกดาก็วางสายไปทันที

เขาถอนหายใจดังๆ ด้วยความกลัดกลุ้ม ก้าวเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อหาลักษณ์นันท์ด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวไฟเผา ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะคำสั่งฟ้าผ่าเมื่อครู่ทำให้รวิชรู้สึกทั้งหนักใจ สงสารแต่ก็จนปัญญาที่จะแก้ไขหรือช่วยหาทางออกได้ นอกจากหวังว่าให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีเท่านั้น

หวังว่านะ...

สามทุ่มกว่าแล้วพชรยังไม่กลับเพราะว่าวันนี้มีธุระกับลูกค้ารายใหญ่ รวิชเริ่มนั่งไม่ติดเพราะข้อความในไลน์ที่ดังเป็นระยะ เขาเหลือบมองลักษณ์นันท์ที่ทำโน่นทำนี่อยู่ไม่ห่าง

จนในที่สุด...

“ครับ” รวิชกดรับสายที่โทรศัพท์เข้ามากดดันตั้งแต่หัวค่ำ

“ครับ” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรกลับไปนอกจากขานรับเพียงอย่างเดียว

“ได้ครับ” เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วถอนหายใจดังๆ ก่อนจะร้องบอกลักษณ์นันท์ว่า

“ลักษณ์ เพื่อนพี่เอาขนมมาส่งให้ กินด้วยกันนะ”

ยังไม่ทันขาดคำเสียงกริ่งก็ดังขึ้น รวิชเดินไปเปิดประตูพร้อมรับขนมที่มีคนมาส่งให้ ชายชุดดำพยักหน้าและส่งสายตาที่รู้กันว่าอะไรเป็นอะไร ชายหนุ่มรีบปิดประตูแล้วเดินถือขนมมาที่ครัว

“อะไรคะ” ลักษณ์เดินมาดูเห็นเป็นน้ำแข็งใส เจ้าที่เธอและพชรชอบกินประจำ