บทที่ 2 ( 2.6 )

“คืนนี้ทุกอย่างต้องเรียบร้อย”

รวิชไม่มีโอกาสได้รับคำหรือปฏิเสธแม้แต่คำเดียว คุณหญิงมุกดาก็วางสายไปทันที

เขาถอนหายใจดังๆ ด้วยความกลัดกลุ้ม ก้าวเดินกลับไปที่โต๊ะเพื่อหาลักษณ์นันท์ด้วยหัวใจที่ร้อนรุ่มราวไฟเผา ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะคำสั่งฟ้าผ่าเมื่อครู่ทำให้รวิชรู้สึกทั้งหนักใจ สงสารแต่ก็จนปัญญาที่จะแก้ไขหรือช่วยหาทางออกได้ นอกจากหวังว่าให้ทุกอย่างคลี่คลายไปในทางที่ดีเท่านั้น

หวังว่านะ...

สามทุ่มกว่าแล้วพชรยังไม่กลับเพราะว่าวันนี้มีธุระกับลูกค้ารายใหญ่ รวิชเริ่มนั่งไม่ติดเพราะข้อความในไลน์ที่ดังเป็นระยะ เขาเหลือบมองลักษณ์นันท์ที่ทำโน่นทำนี่อยู่ไม่ห่าง

จนในที่สุด...

“ครับ” รวิชกดรับสายที่โทรศัพท์เข้ามากดดันตั้งแต่หัวค่ำ

“ครับ” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรกลับไปนอกจากขานรับเพียงอย่างเดียว

“ได้ครับ” เขาวางโทรศัพท์ลงแล้วถอนหายใจดังๆ ก่อนจะร้องบอกลักษณ์นันท์ว่า

“ลักษณ์ เพื่อนพี่เอาขนมมาส่งให้ กินด้วยกันนะ”

ยังไม่ทันขาดคำเสียงกริ่งก็ดังขึ้น รวิชเดินไปเปิดประตูพร้อมรับขนมที่มีคนมาส่งให้ ชายชุดดำพยักหน้าและส่งสายตาที่รู้กันว่าอะไรเป็นอะไร ชายหนุ่มรีบปิดประตูแล้วเดินถือขนมมาที่ครัว

“อะไรคะ” ลักษณ์เดินมาดูเห็นเป็นน้ำแข็งใส เจ้าที่เธอและพชรชอบกินประจำ

“อันนี้ของลักษณ์ อันนี้ของพี่ ของเจ้าเพชรอันนี้” รวิชแจกแจงแล้วหยิบถ้วยสองใบมาวาง

“พี่รวิชกินก่อนเลยค่ะ เดี๋ยวลักษณ์กินพร้อมคุณเพชรดีกว่า” ลักษณ์นันท์ยิ้ม

“ไปรอเจ้าเพชรทำไม ไม่รู้จะกลับมากี่โมง กินด้วยกันเนี่ยแหล่ะ เก็บไว้พรุ่งนี้เดี๋ยวไม่อร่อย มา พี่เทให้”

รวิชจัดการเทขนมสองถุงลงในถ้วยแล้วยื่นให้ลักษณ์นันท์ ส่วนตัวเองเดินถือไปนั่งกินที่โซฟาตามเดิม

รวิชตักขนมเข้าปากอย่างช้าๆ ชำเลืองมองว่าลักษณ์นันท์กินขนมหรือยัง สาวน้อยเดินถือถ้วยขนมมานั่งกินที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย รวิชแทบกลืนขนมลงคอไม่ลงเลยทีเดียว ยิ่งเห็นลักษณ์นันท์มีความสุขกับขนมถ้วยนั้นก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

“อร่อยไหม” เขาชวนคุยช้าๆ ไม่ให้ผิดสังเกต

ลักษณ์นันท์พยักหน้าแล้วตักขนมกินต่ออย่างสบายใจ รวิชหมดอารมณ์วางถ้วยขนมลงอย่างไม่ไยดี คิดทบทวนตัวเองว่าทำผิดหรือทำถูก เห็นแก่ตัวมากไปไหมที่คิดถึงแต่บริษัทของตนเอง

“อร่อยค่ะ ขอบคุณเพื่อนพี่รวิชมาก ฝากบอกด้วยนะคะว่าขอให้ขายดิบขายดี” ลักษณ์นันท์อวยพรจากใจ

ลักษณ์นันท์กินขนมแสนอร่อยถ้วยนั้นจนหมด และนั่งสักพักก่อนจะเดินไปในครัว รวิชนั่งหน้าเศร้าอยู่ที่โซฟาตัวเดิมจนได้ยินเสียงของหล่นลงพื้นจากในครัว

“ลักษณ์” เขารีบวิ่งไปทันทีเห็นลักษณ์นันท์นอนนิ่งอยู่ที่พื้น

รวิชรู้สึกผิดเต็มหัวใจแต่ตอนนี้ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากดำเนินไปตามแผนของคุณหญิงมุกดาต่อ เขาช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มแล้วพาเข้าไปในห้องนอนวางลงบนเตียงพร้อมถอนหายใจดังๆ

“ครับ คุณหญิง” รวิชรับสายโทรศัพท์ที่ดังขึ้น

“เรียบร้อยครับ เอ่อ แต่ว่า ผมขอจัดการเรื่องนี้เองได้ไหมครับ” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมมองใบหน้าหวานที่นอนหลับอยู่บนเตียง

“ผมรับรองว่าไม่พลาด คุณหญิงไม่ต้องส่งใครมา นอกจากทำให้นายเพชรกลับมาทันตามเวลาที่เราคุยกันไว้” รวิชตัดสายคุณหญิงมุกดาทิ้งทันทีแล้วหันมาเริ่ม ‘งาน’ ที่รับปากไว้

เขาสัญญากับตัวเองว่านี่จะเป็นครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายในชีวิต ที่จะทำเรื่องเลวร้ายที่สุดกับเพื่อนอย่างพชรและสาวน้อยแสนดีเช่นลักษณ์นันท์ หวังว่าสักวันทุกคนจะเข้าใจความจำเป็นนี้และให้อภัยในสิ่งที่กระทำ

โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ หวังว่านักอ่านจะชอบค่ะ ถ้าอย่างไรฝากเขียนคอมเม้นท์ให้รู้ด้วยว่าชอบหรือไม่ชอบนะคะ

และสามารถพูดคุยทักทายกันได้ที่เพจ ยิปซี อิ่มอุ่น ค่ะ

เจอกันนะคะ