บทที่ 2.4

“แต่เสาร์อาทิตย์นี้ผมมีงาน ผมคงกลับบ้านตามที่คุณแม่ต้องการไม่ได้”

“เดี๋ยวฉันหาคนอื่นไปแทน ส่วนแม่นั่น แกจะเป็นคนพูดหรือให้ฉันจัดการ”

“ถ้าคุณแม่อยากให้ผมกลับบ้าน ก็อย่ายุ่งกับลักษณ์” คราวนี้พชรเสียงเข้มขึ้นเล็กน้อย

“แกจะมีมันในชีวิตไม่ได้ หนูกรรณิการ์จะว่าไง ถ้ารู้ว่าแกมีนังบำเรอซุกไว้”

“ก็ถ้าอยากอยู่ในชีวิตผมก็ต้องรับลักษณ์ได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องเข้ามา”

“เจ้าเพชร มันจะมากไปหน่อยแล้วนะ ถ้าแกไม่จัดการฉันจะจัดการเอง แล้วจะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ” คุณหญิงมุกดาโมโหบุตรชายที่ปกป้องลักษณ์นันท์

“คุณแม่ห้ามทำอะไรลักษณ์เด็ดขาด ผมไม่ยอมนะครับ”

“งั้นฉันฝากถามนังบำเรอแกหน่อยว่า เข็ดไหมที่ถูกกระชากกระเป๋า ถ้าไม่คราวหน้าคงไม่ใช่แค่กระเป๋าแน่ แต่อาจจะเป็นหน้าสวยๆ หรือไม่ก็หายไปอย่างไร้ร่องรอยเลย ก็แล้วแต่ว่าคนของฉันจะโหดหรือใจดี”

“คุณแม่”

ลักษณ์นันท์นั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่ออกจากร้านอาหารมาจนถึงคอนโด สีหน้าของพชรนิ่งเฉยเหมือนไม่สะทกสะท้านกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่หญิงสาวก็รู้ว่าเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนักเพื่อหาทางจัดการกับปัญหาในเวลานี้

“ลักษณ์คิดว่า...”

ลักษณ์นันท์เอ่ยคำแรกเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง พชรไม่ฟังอะไรทั้งนั้นเดินตรงไปที่ขวดน้ำสีอำพันและรินมันใส่แก้ว ท่าทีเช่นนี้ทำให้รู้ว่าเขากำลังเครียดและไม่ควรเอ่ยอะไรออกมา

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง” ชายหนุ่มยกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียวไม่ยั้ง

“ต่อไปนี้อยู่ใกล้ฉันไว้ตลอดเวลา เข้าใจไหม” พชรหันมาสบตา

เขารู้ว่ามารดาไม่ใช่คนพูดเล่นหรือขู่ให้ตกใจกลัว แต่คนอย่างคุณหญิงมุกดามีวิธีจัดการกับสิ่งที่ไม่เข้าตาได้อย่างขาวสะอาด ถึงแม้เรื่องนั้นจะไม่ถึงขั้นคอขาดบาดตาย แต่พชรก็เคยเห็นมาแล้วว่าวิธีจัดการนี้เป็นอย่างไร

“ค่ะ” ลักษณ์นันท์รับคำเสียงแผ่วเบาแล้วหันหลังจะเดินเข้าห้อง แต่แล้วจู่ๆ พชรก็เข้ามาคว้าตัวเธอไปสวมกอด

“ฉันจะไม่ยอมให้คุณแม่ทำอะไรเธออีก” เขากระซิบที่ข้างหูกระชับตัวเธอเข้าหาแน่นขึ้นอีก

“ลักษณ์ไม่เป็นไรค่ะ” เธอไม่อยากให้เขาเป็นกังวลจึงรีบบอก

“เธอรู้ใช่ไหมว่าเรื่องวันก่อนเป็นฝีมือคุณแม่ แล้วทำไมไม่บอกฉัน” ชายหนุ่มค่อยๆ จับคนในอ้อมกอดให้หันหน้ามาหา

“ลักษณ์ไม่อยากให้คุณเพชรมีปัญหา แล้วอีกอย่าง...

“อีกอย่างอะไร” เขาเชยคางสวยได้รูปขึ้นสบตาคู่ที่หลบลงไม่มองหน้า

“อย่าบอกนะว่าคิดจะแก้ปัญหาเรื่องนี้เอง ถ้าทำแบบนั้นไม่มีทางชนะคุณแม่ได้ แล้วในที่สุดเธอก็จะต้องไปจากฉัน”

พชรพูดไม่ผิดหรอก เพราะจนบัดนี้ลักษณ์นันท์ยังหาทางออกเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ ทางเดียวที่คิดได้แต่ไม่กล้าทำก็คือ การเดินออกจากชีวิตของชายคนนี้ตามความต้องการของคุณหญิงมุกดา

ทว่า ความกลัวและความอาลัยในความผูกพันที่มีมานาน เป็นเหมือนโซ่ตรวนให้เธอไปไหนไม่ได้ แค่คิดว่าจะไปก็เจ็บปวดหัวใจเหลือเกินแล้ว

“หรือว่าเธออยากไปจากฉันจริงๆ” พชรกระซิบถาม ปลายนิ้วไล้เบาๆ ที่ข้างแก้มอย่างถนอม

“ลักษณ์ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะคะ” ลักษณ์นันท์ก้มหน้าอีกครั้ง

“ถ้าไม่คิดแบบนั้นก็ทำตามที่ฉันบอก เข้าใจไหม ฉันไม่อยากให้เธอเป็นอะไรไปอีก” ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

“แล้วคุณหญิงล่ะคะ” หญิงสาวรู้ว่าคุณหญิงมุกดาไม่มีวันยอมจบเรื่องนี้แน่

“ลักษณ์ไม่อยากให้คุณมีปัญหากับท่าน”

“ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นฉันจัดการเอง ไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ไปอาบน้ำนอนเถอะ”

“แล้วคุณจะอาบน้ำเลยไหมคะ”

“ไม่ล่ะ ขอนั่งพักสักแป๊ป ลักษณ์ไม่ต้องห่วงไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป” พชรส่งยิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อยแล้วเดินเลี่ยงไปหามุมสงบ เพื่อคิดหาทางว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรต่อดี