บทที่ 2.3

แล้วชายคนดังกล่าวก็รีบกระโดดขึ้นรถมอเตอร์ไซต์ที่แล่นมารับราวกับนัดไว้ ทิ้งลักษณ์นันท์หน้าซีดด้วยความตกใจไว้ที่พื้นเพียงลำพัง

รวิชเก็บอุปกรณ์ทำแผลเข้าตู้แล้วเดินไปหยิบอาหารที่อุ่นเรียบร้อยแล้วจากในครัวมาให้สาวน้อยที่นั่งหน้าซีดอยู่บนโซฟา ลักษณ์นันท์กินอะไรไม่ลงแม้ว่าอาหารที่ชายหนุ่มนำมาให้จะเป็นของโปรดก็ตาม

“แล้วจะทำไงต่อ ฝีมือคุณหญิงมุกดาแน่ๆ ไม่มีใครหรอก” รวิชมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์

“แล้วนี่ ไอ้เพชรรู้หรือยังว่าเกิดเรื่อง”

“ลักษณ์ไลน์ไปบอกแล้วค่ะ”

“น้องลักษณ์ได้คุยกับไอ้เพชร เรื่องที่คุณหญิงบอกหรือยัง”

คำตอบของลักษณ์นันท์คือการก้มหน้า รวิชรู้ทันทีว่าหญิงสาวยังไม่ได้ทำอะไรแน่ และเพราะเช่นนี้คุณหญิงมุกดาถึงได้เริ่มใช้ไม้แข็ง นี่แค่เบื้องต้นถ้ามากกว่านี้ก็ไม่รู้ว่าจะเป็นเช่นไร

“พี่คิดว่าลักษณ์ต้องตัดสินใจแล้วนะ จะจัดการเองหรือจะบอกให้ไอ้เพชรไปคุยกับคุณหญิง เลือกสักอย่างเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง” ชายหนุ่มพูดด้วยความหวังดี

“ลักษณ์คงต้องทำอะไรสักอย่างแล้วค่ะ ลักษณ์จะไปจากคุณเพชรเอง”

“แล้วไอ้เพชรจะยอมง่ายๆ เหรอ”

“ลักษณ์คงต้องหาวิธี แต่ลักษณ์ไม่อยากให้คุณเพชรกับคุณหญิงมีปัญหากัน”

“เอาล่ะ จะทำอะไรก็ตัดสินใจทำซะ พี่ว่าคุณหญิงคงไม่อยู่เฉยแน่ พี่ไม่อยากให้เรื่องมันบานปลายมากไปกว่านี้ เพราะคนที่เดือดร้อนที่สุดก็คือลักษณ์นะ”

“ขอบคุณค่ะพี่รวิช ลักษณ์จะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยค่ะ” ลักษณ์นันท์รับคำหนักแน่น คงถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจแล้วว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไรดี

ตั้งแต่ที่ถูกกระชากกระเป๋า พชรก็ไม่ยอมปล่อยให้ลักษณ์นันท์ห่างสายตาเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวยังหาโอกาสพูดเรื่องที่ตัดสินใจไม่ได้เช่นกัน เพราะทุกครั้งที่อยู่ด้วยกันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุข จนเธอไม่อาจทำลายบรรยากาศดีๆ นั้นได้

“พรุ่งนี้ฉันมีประชุมที่หัวหิน ไปด้วยกันนะ” พชรเอ่ยระหว่างที่ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารด้วยกันในร้านอาหาร

“คุณเพชรไปหัวหินกี่วันคะ ลักษณ์จะได้จัดกระเป๋าให้”

“แค่ศุกร์เสาร์น่ะ แต่เรากลับวันอาทิตย์เย็นๆ ดีกว่า ไปเที่ยวกันสักวันดีไหม”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวรับคำพร้อมรอยยิ้ม

ทั้งคู่กินอาหารไปคุยไปอย่างมีความสุข แต่แล้วลักษณ์นันท์ก็ต้องหน้าเสียเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนยืนอยู่ที่โต๊ะอาหารด้วยสายตาเย็นชาอย่างรู้สึกได้

“คุณแม่”

พชรไม่คิดว่าจะเจอมารดาที่นี่ สายตาของคุณหญิงมุกดานิ่งเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมา ชายหนุ่มจึงไม่แสดงอาการใดๆ ออกมาเช่นกัน ผิดกับลักษณ์นันท์ที่รู้อยู่เต็มอกว่าคุณหญิงมุกดาต้องการอะไร

แต่เมื่อพชรแนะนำให้เธอรู้จักกับคุณหญิงอย่างเป็นทางการ ลักษณ์นันท์ทำความเคารพด้วยความนอบน้อม

“มากับแม่ ตาเพชร” คุณหญิงมุกดาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แล้วเดินนำหน้าออกไปก่อน

พชรหันมาสบตาลักษณ์นันท์แล้วกระซิบเบาๆ ว่าให้ไปรอที่รถ หญิงสาวทำได้แค่ทำตามเท่านั้น

“คุณแม่มาทำอะไรที่นี่ครับ” พชรชวนมารดาคุยไปเดินไป

“เมื่อไรแกจะเลิกทำตัวแบบนี้เสียที ต้องให้แม่ตายก่อนใช่ไหม”

“โธ่ คุณแม่ครับ ผมไม่ได้ทำอะไรให้บริษัทเสียหายนี่ครับ”

“แต่แกทำให้ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลเสียหาย เลิกกับมันซะ” ปลายเสียงคุณหญิงมุกดาเน้นหนัก

“คุณแม่ นี่เรื่องส่วนตัวผมนะครับ แล้วลักษณ์ก็ไม่ได้วุ่นวายอะไร ผมอยู่แบบนี้แล้วผมมีความสุข คุณแม่อย่าสนใจเรื่องนี้ดีกว่า” พชรพูดตรงไปตรงมา

“ฉันไม่สนใจใม่ได้ เพราะฉันต้องการให้แกแต่งงานกับหนูกรรณิการ์”

“กรรณิการ์ไหนครับแม่” พชรงง ตามไม่ทันกับสิ่งที่มารดาพูด

“แกต้องเลิกกับมันแล้วเสาร์อาทิตย์นี้กลับบ้าน ฉันจะพาแกไปทำความรู้จักกับหนูกรรณิการ์”