8.หรือว่าเป็นโชคชะตา

มีมี่กำลังเดินตามหลังของนายหญิงฟริเซียอยู่ห่างๆ สิ่งหนึ่งที่สาวใช้ตัวกลมต้องยอมรับคือการวางตัวที่สง่างาม และท่าทีที่ไม่สนใจสายตาของชาวบ้านออร์คมากมายที่กำลังมองมา..

มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่อยากเห็นหน้าของนายหญิงหรือว่าภรรยาของหัวหน้าเผ่า เธอลืมคิดไปหน่อยว่าหากพานายหญิงมาในเมืองเช่นนี้ อาจจะได้รับความสนใจหรือตกเป็นเป้าสายตาได้ง่ายๆ อีกทั้งตัวของนายหญิงเอาก็โดดเด่นมากเสียจนสามารถเป็นจุดเด่นหรือว่าจุดสนใจได้อย่างล้นหลาม

ต่อให้สวมชุดเดรสเรียบๆ ทว่าผิวกายขาวนวลนั้นเป็นเครื่องบอกฐานะได้อย่างดีว่าสตรีผู้นี้ไม่เคยพบเจอเรื่องที่ยากลำบากอย่างแน่นอนในชีวิตนี้

“มีมี่..ข้าอยากไปที่ร้านหนังสือน่ะ นิยายที่เจ้าให้ข้าอ่าน นั้นถูกใจมากทีเดียว”

ฟริเซียสัมผัสได้ถึงความกลืนไม่เข้าคายไม่ออกของมีมี่ สาวใช้ผู้นี้คงรู้สึกผิดแน่ๆ ที่พาเธอมาในเมือง เพราะในยามนี้ทุกสายตาของชาวเมืองกำลังจับจ้องมาที่เธอ แน่นอนว่าหากเป็นผู้อื่นคงจะประหม่าและทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ แต่นี่เป็นเธอ..อย่าลืมสิว่าเธอคือเลดี้ฟริเซียผู้ได้รับฉายาดอกไม้ของชนชั้นสูงนะ การถูกมองแล้วซุบซิบนั้นทำอะไรเธอไม่ได้หรอก เพราะที่จักรวรรดิเธอไม่ได้แค่ถูกมองเฉยๆ นะสิ แต่เลดี้ชนชั้นสูงเหล่านั้นเดินเข้ามาหาเธอ พร้อมกับสรรหาข่าวลือปลอมๆ มาค่อนแคะเธออยู่ตลอด จะเรียกว่าฟริเซียมีภูมิคุ้มกันด้านการเป็นจุดเด่นก็ไม่ผิด..แต่ทว่าเธอไม่อยากให้มีมี่เสียใจ

การเข้ามาในเมืองถือเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ต่อให้อยู่ที่คฤหาสน์จะทำให้เธอรู้สึกสบายใจ แต่ทว่าพออยู่ที่นั่นทุกวันเธอก็เบื่อมากเหมือนกัน

“ได้ค่ะนายหญิง เชิญตามข้ามาได้เลย”

มีมี่ใจชื้นขึ้นมาหน่อยเมื่อเธอไม่เห็นท่าทีลำบากใจของนายหญิง

“..ข้าไม่เป็นไรเลย ไม่ได้อึดอัดเลยสักนิด ตอนอยู่ที่จักรวรรดิมีเรื่องให้น่าอึดอัดมากกว่านี้อีก..ต้องขอบคุณที่เจ้าพาข้ามาในเมืองนะ อยู่ที่คฤหาสน์มันเหงามากจริงๆ นั่นแหละ”

มีมี่ส่งยิ้มให้นายหญิง จริงอยู่ที่นี่คือการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์แต่ว่านายหญิงของเธอนั้นดีมากจริงๆ เป็นชนชั้นสูงที่มีความสุขกับการถอนหัวมันฝรั่ง และอ่านนิยายรักยี่สิบบวก...

“นายหญิงคะอันที่จริงนิยายพวกนั้นเป็นเรื่องต้องห้ามของที่นี่ค่ะ นายหญิงห้ามบอกนายท่านนะคะว่าท่านได้มันมาจากข้าน่ะ”

ฟริเซียหัวเราะออกมาเบาๆ

“แน่นอน ข้าจะไม่บอกใครเด็ดขาด”

ร้านหนังสือแห่งนี้มีด้านหน้าร้านที่เหมือนกับร้านหนังสือในจักรวรรดิไม่มีผิด ฟริเซียเดินเข้าไปด้านในก็พบกับออร์คผู้หนึ่งที่กำลังจัดหนังสือ

“ยินดีต้อนรับครับคุณลูกค้า..”

เขาชะงักในทันทีเมื่อมองเห็นสตรีชาวจักรวรรดิแสนงดงามเดินเข้ามาในร้าน มันน่าตกใจทั้งความงามและการที่มีสตรีจักรวรรดิมาปรากฏตัวที่เผ่าออร์ค

“ตกใจสินะอามม์ นี่คือนายหญิงของข้าเอง..”

นายหญิงอย่างนั้นหรือ? แสดงว่าสตรีผู้นี้คือภรรยาของหัวหน้าเผ่า

“อา..สวัสดีครับนายหญิง”

เขาก้มหน้าลงเพื่อทักทายเธอ ฟริเซียหรี่ตามองหน้าชายผู้นั้นราวกับว่าเธอกำลังพยายามหาทางจับผิดเขาอยู่ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอถึงมีความคิดว่าเขา..อาจจะเป็นชาวจักรวรรดิมากกว่าที่จะเป็นออร์ค

“สวัสดีค่ะ มีมี่แนะนำว่าที่นี่มีหนังสือนิยายมากมาย..ข้าขอเข้าไปเลือกชมได้ไหมคะ”

อามม์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับมองหน้าของมีมี่ เขาอุตส่าห์เก็บงำความลับเรื่องการขายนิยายรักสุดร้อนแรงนั้น เพราะมันเสี่ยงที่จะถูกลงโทษ แต่นี่มีมี่กลับพานายหญิงมางั้นเรอะ!

“คือว่า..ข้า”

“ข้าจะไม่บอกท่านหัวหน้าเผ่าหรอกค่ะ ข้าสาบานได้เลยเพราะอย่างนั้นขายให้ข้าเถอะนะคะ”

มีมี่พยักหน้าพร้อมกับส่งสายตาอ้อนวอนให้อามม์

“..หากนายหญิงอยากจะเลือกชมเช่นนั้นก็ตามข้ามาทางนี้เลยครับ ฝากเจ้าเฝ้าหน้าร้านด้วยนะมีมี่”

มีมี่ส่งยิ้มให้กับเจ้าของร้านหนังสือ

“เรื่องนั้นไว้ใจได้เลย นายหญิงไม่ต้องซื้อเยอะนะคะ เอาแค่ที่อ่านทันก็พอ เดี๋ยวข้าจะพาท่านออกมาซื้ออีก”

อามม์เดินนำฟริเซียเข้าไปในห้องด้านหลังของร้านหนังสือ เขาเปิดประตูไม้บานใหญ่ออก และหลังประตูไม้บานนั้นคือบันไดที่ทอดลงไปยังด้านล่างหรือว่าห้องใต้ดินนั่นเอง

“การแต่งงานที่เกิดจากอารมณ์ขององค์รัชทายาทอย่างนั้นสินะครับ”

ฟริเซียมองแผ่นหลังของเขาด้วยแววตาแข็งกร้าวขึ้นมาในทันที

“เราเคยพบกันมาก่อนไหมคะ ข้าไม่คุ้นหน้าท่านเท่าไหร่แต่ว่า..ข้าคุ้นเสียงนั้นของท่านมากทีเดียว”

อามม์หัวเราะออกมาเบาๆ

“..ไม่รู้สิครับ เลดี้อาจจะฟังผิดไปก็ได้ ข้าอยู่ที่นี่มานานแถมยังเป็นออร์คอีกต่างหาก จะเคยพบเจอเลดี้ได้อย่างไรกัน”

เมื่อลงมาจนถึงขั้นล่างสุดของห้องใต้ดิน ฟริเซียก็มองเห็นตู้หนังสือมากมายวางเรียงรายเต็มไปหมด

“การปลอมตัวไม่ใช่เรื่องยากหรอกค่ะ สหายของข้าคนหนึ่งเป็นนักเวท..การปลอมตัวคือเรื่องง่ายๆ ที่ทำได้เพียงแค่ดีดนิ้วเท่านั้น..”

หากสิ่งที่เธอสงสัยเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นนักเวทผู้เก่งกาจของจักรวรรดิมาแฝงตัวอยู่ที่นี่ทำไมกันนะ

“จินตนาการของเลดี้ช่างล้ำเลิศยิ่งนักนะครับ ถึงแล้วครับหนังสือนิยายที่เลดี้อยากจะอ่าน เชิญเลือกได้อย่างเต็มที่เลย”

เขาไม่ได้ปฏิเสธ แต่ทว่าก็ไม่ได้ตอบรับเช่นกัน ฟริเซียเลือกที่จะเดินผ่านเขาไปยังตู้หนังสือ เพื่อเลือกนิยายมากมายที่น่าสนใจ

ดวงตาของอามม์จ้องมองไปยังใบหน้างามนั้น เมื่อครู่เธอมองเขาด้วยแววตาที่ไม่ไว้ใจ..แต่ถึงอย่างนั้นเลดี้ฟริเซียกลับดูน่ารักมากกว่าที่จะรู้สึกน่ากลัว

สีอมชมพูระเรื่อของผิวพรรณราวกับสีน้ำมันของจิตรกรที่ผสมผสานกันมาอย่างดี ใบหน้าที่เลื่องลือมานานถึงความงดงามในระดับที่ยากจะหาผู้ใดเทียบเคียง มาวันนี้เมื่อเขามองเห็นใบหน้านั้นต้องยอมรับเลยว่าในข่าวลือนั้นไม่ได้ครึ่งของความจริงเลยด้วยซ้ำ

ฟริเซีย อีสซา..หรือว่านี่คือโชคชะตาที่ทำให้เราได้พบเจอกันที่นี่นะ

“ท่านไปเอาหนังสือมากมายพวกนี้มาจากไหนอย่างนั้นหรือคะ มีบางเล่มที่ข้าเคยอ่านตอนที่อยู่จักรวรรดิด้วย”

อามม์จุดยิ้มที่มุมปาก

“ผลงานของนักเขียนชื่อดังย่อมถูกส่งไปยังเมืองต่างๆ อยู่แล้วครับ ไม่เว้นเผ่าออร์คหรือว่าเผ่าเอลฟ์”

ฟริเซียพยักหน้าเบาๆ

“ข้าเอาสามเล่มนี้ค่ะ”

อามม์ก้มหน้าลงไปเล็กน้อยก่อนที่เขาจะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือในชั้นวาง..ซึ่งการหยิบหนังสือเช่นนั้นมันทำให้ร่างกายของเขาแทบจะประชิดเข้ามาหาเธอจนฟริเซียสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆของเขาได้อย่างชัดเจน