7.แครอทจิ๋ว

“มีจดหมายส่งมาหานายหญิงครับ..ไม่ทราบว่านายท่านจะลองตรวจจดหมายที่ถูกส่งมาก่อนไหม”

บาทีสต์เงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารมากมายที่เขากำลังทำอยู่ นับตั้งแต่วันแต่งงานเขาก็ไม่ได้กลับไปนอนที่บ้านอีกเลย ในตอนนี้บาทีสต์ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาจะสามารถมองหน้าของเลดี้ฟริเซียได้อย่างปกติโดยไร้อาการเขินอายหรือไม่

“เอาวางไว้ก่อน..เดี๋ยวข้าจะตรวจสอบเอง”

เขาไม่อาจไว้ใจองค์รัชทายาทได้ การแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ที่อยู่ๆก็ถูกจัดขึ้นมาด้วยอารมณ์โกรธของพระองค์ เขาต้องเตรียมตัวและคิดถึงผลกระทบมากมายที่จะตามมาด้วย

ไม่มีอะไรมาการันตีว่าเลดี้ฟริเซียจะอยู่ข้างเผ่าออร์ค หากสมมุติว่าองค์รัชทายาทยื่นข้อเสนอให้เธอทำลายเผ่าออร์คแลกกับโอกาสที่จะกลับไปยังจักรวรรดิ เขาคิดว่าบางทีเลดี้ฟริเซียอาจจะ..ตอบตกลงกับข้อเสนอนั้นก็เป็นได้

เพราะอย่างนั้นป้องกันเอาไว้ย่อมดีกว่าต้องมาตามแก้ไขในภายหลัง

บาทีสต์เปิดจดหมายที่ถูกส่งมาแล้วอ่านเนื้อความในจดหมายอย่างช้าๆ

“เฟีย..เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีรึเปล่า ที่นั่นคงทำให้เจ้าพบเจอกับความยากลำบากมากเลยใช่ไหม..ถึงแม้ว่าข้าจะอยากไปหาเจ้า แต่ทว่าข้าไม่อาจทำตามใจได้เพราะผู้ที่จะเดินทางไปยังเมืองออร์คจะต้องได้รับอนุญาตจากทางการเสียก่อน ข้าส่งเรื่องขออนุญาตไปแล้วแต่ก็ไม่รู้เมื่อไหร่ทางการจะตอบกลับมา ชีวิตของข้ามันหม่นหมองมากๆเลยนะเมื่อไม่มีเจ้า แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็รู้ว่าเจ้าจะต้องอยู่ได้อย่างมีความสุขแน่ๆ หัวหน้าเผ่าออร์คเป็นอย่างไรบ้าง เขาเป็นสามีที่ดีของเจ้ารึเปล่า เขาดีและแซ่บซี๊ดในแบบที่เจ้าคิดเอาไว้ไหม..เขียนจดหมายตอบกลับมาหาข้าบ้างนะ..คิดถึงเจ้าที่สุด ลงชื่ออิเนส”

แซ่บซี๊ด? มันคือคำเปรียบเปรยในด้านไหนกัน หรือว่าที่จริงแล้วสตรีของจักรวรรดินั้นเปิดเผยเช่นนี้มานานแล้วนะ..บาทีสต์เริ่มจะทำตัวไม่ถูกแล้วละสิ

………………

“จดหมายค่ะนายหญิง..”

ฟริเซียรีบรับจดหมายในมือของมีมี่และเมื่อเธอมองเห็นชื่อของผู้ส่งจดหมาย รอยยิ้มแห่งความดีใจก็ฉายชัดอยู่บนใบหน้างาม

“เหงามากเลยใช่ไหมคะนายหญิง ช่วงเวลาที่ผ่านมาท่านอยู่แค่ที่นี่เท่านั้น..เช่นนั้นเย็นวันนี้ข้าพาท่านออกไปเที่ยวเล่นในหมู่บ้านดีหรือไม่”

ฟริเซียมองหน้าของมีมี่ด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“ข้าออกไปจากที่นี่ได้ด้วยเหรอ”

มีมี่หัวเราะเบาๆ

“ได้สิคะ นายหญิงไม่ใช่นักโทษสักหน่อย”

ฟริเซียอยู่ที่คฤหาสน์แห่งนี้มาสองสัปดาห์เต็มๆ และปัญหาใหญ่มันอยู่ตรงที่สามีของเธอไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลยตั้งแต่วันแต่งงาน..

เธอถูกทอดทิ้งอย่างสมบูรณ์แบบหลังจากไปขอดู..แท่งเขียวของเขา แต่ถึงอย่างนั้นการใช้ชีวิตอยู่ที่คฤหาสน์แสนกว้างใหญ่นี้เพียงแค่คนเดียวก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าที่คิดเอาไว้ มีมี่เป็นพวกแฟนพันธ์ุแท้นิยายรัก สาวใช้ผู้นี้ขนนิยายมากมายที่นางเก็บสะสมเอาไว้มาแบ่งปันให้เธอ

บางวันช่วงบ่ายมีมี่ก็จะพาเธอไปที่ด้านหลังคฤหาสน์เพื่อถอนมันฝรั่งและผักอีกมากมายมาทำอาหาร การใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ถึงแม้ว่าจะไม่ได้สะดวกสบายอะไรนัก แต่มันดีมากกว่าการปั้นหน้าหยิ่งๆ ในแวดวงสังคมเพื่อเอาตัวรอดจากองค์รัชทายาทผู้นั้นอีก

“ขอบคุณนะ เจ้าช่วยไปเอากระดาษ ปากกาแล้วก็หมึกให้ข้าหน่อยสิ ข้าจะตอบจดหมายน่ะ”

เพียงแต่มีหนึ่งอย่างที่เธออดห่วงไม่ได้ นั่นก็คืออิเนสเพื่อนรักของเธอ

อิเนสเป็นสตรีที่งดงามอ่อนหวานและ..ไม่ค่อยทันคนเท่าไหร่นัก การที่เธอมาที่นี่คงทำให้อิเนสทั้งเหงาและลำบากมากแน่ๆ

“อิเนสเพื่อนรัก ข้าอยู่ที่นี่สุขสบายดีทุกอย่าง ผู้คนที่นี่เป็นมิตรมากกว่าที่คิดเอาไว้ ไม่มีอะไรที่เจ้าต้องห่วงเลย ตัวเจ้าเองต่างหากที่น่าเป็นห่วง ข้ารู้ดีว่าการเข้าสังคมของเจ้าต่อจากนี้เมื่อไม่มีข้า เจ้าคงลำบากมากแน่ๆ พยายามหลีกเลี่ยงองค์รัชทายาทเอาไว้นะ อย่าได้หลงเสน่ห์ในความหล่อจอมปลอมของเขาอย่างเด็ดขาด อีกทั้งหากจะตกหลุมรักใครก็ดูให้ดีๆ อย่าได้ใช้อารมณ์ชั่ววูบตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ข้าหวังอย่างยิ่งว่าเราจะได้พบกันอีกในอนาคตข้างหน้า ขอบคุณในทุกความเป็นห่วงของเจ้านะ ข้าเองก็เป็นห่วงเจ้ามาจริงๆ ..ส่วนเรื่องที่เจ้าถามข้าว่าหัวหน้าเผ่าออร์คแซ่บซี๊ดอย่างที่ข้าจินตนาการเอาไว้รึเปล่านั้น....”

ฟริเซียหยุดมือที่กำลังเขียน..เธอสูดหายใจเข้าลึกๆด้วยความโกรธเคือง

เขาทอดทิ้งให้เธออยู่ที่นี่ตามลำพังยาวนานถึงสองสัปดาห์ ไม่มาหา ไม่คิดมาดูเธอเลยว่าเธออยู่ที่นี่สุขสบายดีไหม ไม่สนใจไยดีทั้งที่เราแต่งงานกันแล้ว..เขามันไม่ได้เรื่องเลยสักนิด! ไอ้คนไร้น้ำใจ

“...สามีของข้านั้นไม่ได้แซ่บอย่างที่คิดเอาไว้เท่าไหร่นัก ทั้งที่คิดว่าเขาจะเป็นฟักทองยักษ์แต่เขากลับเป็นแครอทจิ๋วต่างหาก ชีวิตหลังแต่งงานของข้าในเรื่องบนเตียงนั้นช่างห่อเหี่ยวยิ่ง..แต่เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงเพราะถึงสามีของข้าจะไม่ได้เรื่องแต่ข้าก็มีความสุขมากๆ เพราะใบหน้าของเขาพอจะทำให้หัวใจของข้ากระชุ่มกระชวยขึ้นมาบ้าง คิดถึงเจ้าเหมือนกันนะอิเนส”

เมื่อเขียนจดหมายตอบกลับเสร็จเรียบร้อย ฟริเซียก็ไหว้วานให้มีมี่ไปส่งจดหมาย..

แน่นอนว่าถึงแม้มีมี่จะภักดีกับนายหญิงมากแค่ไหน แต่จดหมายนี่ก็ต้องส่งไปให้นายท่านตรวจสอบก่อน

“นายหญิงสบายดีค่ะ แต่ถึงอย่างนั้นการที่นายท่านทิ้งนายหญิงเอาไว้โดยที่ไม่กลับไปเลย..การกระทำเช่นนั้นถือว่าโหดร้ายมากนะคะ”

มีมี่เอ่ยเสียงดุๆ พร้อมกับยื่นจดหมายเพื่อให้นายท่านได้เปิดอ่านก่อน

“..จะทำอย่างไรได้ในเมื่อข้างานยุ่งเช่นนี้”

“นายท่านอย่าลืมนะคะว่านายหญิงมาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองอย่างไม่คุ้นเคย นายท่านที่ได้ชื่อว่าสามีก็ควรจะเป็นที่พึ่งพิงให้นายหญิงบ้าง..”

ที่มีมี่กล่าวออกมานั้นมันก็..ถูกต้องอยู่บ้าง ในบางทีเขาควรจะกลับไปหาเลดี้ฟริเซียบ้างแล้ว

“อืม เจ้ากลับไปเถอะ ไปดูแลนางให้ดี”

มีมี่ก้มหน้าลงเพื่อกล่าวอำลา

“วันนี้ข้าจะพานายหญิงออกไปเที่ยวในเมืองนะคะ หากนายท่านไม่มีงานในช่วงเย็นก็..ตามไปแนะนำสถานที่ต่างๆในเมืองให้นายหญิงรู้จักได้นะคะ”

บอกใบ้ขนาดนี้แล้ว มีมี่หวังว่านายท่านคงจะตามไปนะ.

บาทีสต์พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เขาเปิดอ่านจดหมายนั้นออก..เขารู้ว่านี่มันเสียมารยาทแต่ทว่าจะทำอย่างไรได้ในเมื่อเขายังไม่อาจไว้ใจเธอได้

“.....”

ทุกอย่างดูเหมือนว่าจะปกติหากบาทีสต์ไม่อ่านมาจนถึงคำว่าแครอทจิ๋วน่ะ

“อา..ให้ตายสิ”

ถ้าไม่รับปากพี่ชายของเธอเอาไว้ เขาจะแสดงให้เธอเห็นเองว่าเขาไม่แครอทจิ๋วอย่างที่เธอคิดเอาไว้..

หรือว่าจะช่างแม่งกับทุกสิ่งทุกอย่างแล้วเดินหน้าเปิดเผยให้เธอเห็นให้เต็มตาว่าเขานั้นอลังการยิ่งกว่าฟักทองยักษ์ซะอีก