บทที่ 4 ข้อตกลง

"แต่ถ้าไม่ตกลงเป็นแฟนก็ไม่คุย พวกเราจะทำอะไรตรงไหนก็ได้ เพราะห้องนี้พวกเราเป็นคนจ่าย พวกคุณคือรูมเมท พวกคุณไม่ต้องจ่าย เพราะมันแพงมากรู้ไหม"

"ก็ได้ งั้นพวกเราก็จะไม่อยู่ที่นี่ก็ได้ ถ้าจะมาดูถูกกันแบบนี้ พวกเราก็ไม่ได้อยากอยู่เหมือนกันไปกันเถอะทุกคน

กลับห้องไปเก็บของกันไม่ทนแล้ว เป็นไงกัน "

"ใช่ๆ ไปกันเถอะพวกเรา ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องนะ"

"คงเป็นเพราะพวกเขา ที่ทำให้ชีวิตของพวกเรา ต้องมาเจออะไรแบบนี้ อาจารย์น่าอาจารย์"

"หาเรื่องให้พวกเราตลอดเลย ไม่ตลกนะถ้าต้องมาอยู่กับคนพวกนี้ "

"คงให้ทำแบบนั้นไม่ได้หรอก พวกคุณคือคนที่พวกเราเลือกแล้ว ใครจะปล่อยไปง่ายๆ วันนี้พวกเราเปลี่ยนใจแล้ว จะไม่ไปไหน แต่จะอยู่กับพวกคุณจนกว่า พวกคุณจะยอมรับพวกเราเป็นแฟน พวกนายได้ยินแล้วนะ อยากจะทำอะไรก็ตามใจ แต่อย่าทำให้พวกนางเสียใจ ค่อยๆคุยกัน ถ้าไม่ฟังก็ทำแบบที่ทำตอนที่เจอพวกนาง รับรองพวกนางจะยอมรับฟังแน่นอน ส่วนเรื่องขอบเขตไม่มีขอบเขต ทั้งสองคนมีขอบเขตเท่ากัน อีกอย่างชอบห้องพักใช่ไหม พวกนายนะ"

"ครับ ชอบมาก แต่มันไม่ได้อยู่ใกล้กัน มันจะไม่ปลอดภัยกับเมฆฟิสนะครับ"

"ใช่ๆ ชอบก็ชอบ แต่ห่างนายพวกเราเป็นห่วง"

"ไม่ต้องคิดมาก เราอยากพวกนายมีเวลาส่วนตัวกับพวกนาง เพื่อศึกษาใจคอและทุกอย่างโดยที่ไม่ต้องห่วงเรา เพราะเราไม่ใช่เด็กแล้ว เราเองก็อยากมีเวลาส่วนตัวเหมือนกัน"

"ได้ครับงันเลิกประชุม ไปกันเถอะที่รัก เราเสียเวลาเรียนรู้กันมากพอแล้ว วันนี้เราจะอยู่ด้วยกันจนเช้า จะคุยทุกเรื่องเลยดีไหม พวกนายคิดเหมือนกันใช่ไหม"

"เดี่ยวฉันยังคุยไม่จบ พวกเราไม่ยอมไม่นะ อุ๊บ"

จากนั้นพวกเขาก็ไปพาเพื่อนๆของฉันไป โดยไม่มีใครสนใจว่า ฉันถูกแกล้งอีกแล้วเขาจูบฉัน และอุ้มฉันไปที่ห้องนอนของเขา ฉันทำอะไรไม่ได้ ปล่อยให้เขารังแกจนเขาพอใจ ก็เราสู้เขาไม่ได้สักอย่างนี่ ทั้งกลัว ทั้งอาย ทั้งอยากไปจากอ้อมกอดของพวกเขา พวกเราต่างโดนรังแกแบบเดียวกัน แลtไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเอง เพราะ พวกเขาไม่ยอมปล่อยให้กลับ ทั้งๆที่พยายามทุกทาง และบอกว่าอยากไปอาบนำ้ แต่คำที่ได้มันเจ็บที่หัวใจจริงๆ

"เจ้าจะยอมเราหรือยัง และอย่าหวังว่าจะออกจากโรงแรมนี่ได้ หากเราไม่สั่งถึงจะเป็นที่บ้านเมืองเจ้า แต่เราก็สามารถทำได้ทุกอย่างที่ต้องการ อย่าทำให้เพื่อนๆต้องมาลำบาก เพราะเจ้าเรารู้ว่า พวกนางยอมฟังเจ้าทุกอย่าง ถูกไหม"

"รู้แล้ว ไม่มีทางให้ไปแล้วนี่ ต้องการอะไรจากมานากันแน่ เป็นถึงเจ้าชายแต่ทำตัวเถือน ไม่สมเป็นเจ้าชายเลย หล่อซะเปล่า แต่นิสัยต้องปรับปรุ่งอีกเยอะ สงสัยคงถูกตามใจตั้งแต่เกิด"

"ใช่ ทุกอย่างที่เราต้องการ ไม่มีไม่ได้แม้แต่ตัวเจ้าเรายังเอามาได้เลย"

"คงได้แค่ตัว อย่าหวังว่าจะได้หัวใจกันเลย ถ้าเป็นแบบนี้ มานาสู้ขาดใจ"

"เจ้านี้ปากไม่ตรงกับใจเลย ปากบอกว่าไม่ แต่ใจกลับเต้นแรงนี้ครั้งแรกสินะ ที่อยู่กับผู้ชายแบบนี้"

"ไม่ใช่สักหน่อยก็แค่กลัว กลัวว่าคุณจะทำร้ายเท่านั้น เป็นใครจะไม่กลัวหละ เพิ่งเจอก็โดนขโมยจูบ โดนบังคับให้มาอยู่กับใครก็ไม่รู้ ถึงพวกเราจะเป็นผู้หญิงที่ชื่นชอบในความหล่อของพวกคุณ แต่พวกเราไม่ใช่คนใจง่าย พวกเรารักตัวเองจะไม่มีวันทำให้ตัวเองเจ็บ เพราะไปหลงรักคนที่ไม่สมควร จะรักหรอกนะ"

"เรารู้แล้ว พวกเราไม่คิดจะไม่ยำ่ยี่สาวใด ที่ไม่เต็มใจหรอก พวกเราเป็นเจ้าชาย ทุกคนอยากมาที่นี่เพราะ พวกเราได้เห็นพวกคุณในรูป และพวกเราก็อยากอยู่กับพวกคุณ ก็เลยมาที่นี่มีหรือที่พวกเราจะไม่รู้อะไร ยิ่งชอบที่พวกคุณ ไม่เคยมีชายใดกล้าแตะต้อง ซึ่งก็แปลกมาก"

"เพราะพวกเรารู้ทันพวกเขา ทุกคนชอบคิดว่าพวกเราคือ นางฟ้าที่อยู่สูงเกินเอื้อม พวกเขาขอแค่ได้รับรอยยิ้มพวกเรากับการทักทายทุกวันก็พอ เพราะพวกเขาไม่อยากทำให้พวกเราเกลียด มีแต่พวกคุณที่เข้ามาทำแบบนี้ พวกเขาก็โกรธ แต่เพราะพวกเขาไม่อยากถือสาคนที่ไม่รู้กาลเทสะก็เท่านั้น มีอย่างที่ไหนมาจูบกับคนที่ไม่รู้จัก และกอดต่อหน้าคนอื่นแบบนี้"

"ก็พวกเราไง ไม่ชอบเหรอ แล้วทำไม่เห็นคัดคาน หรือพูดอะไรหละ "

"ก็มีช่องว่าให้พูดไหมหละ พอจะพูดก็จูบอยู่นั้นหละ พ่อแม่รู้คงได้จับแต่งแน่ ที่มาทำกับลูกสาวแบบนี้ แต่ไม่อยากแต่งกับคนที่ชอบดูถูกคนอื่นหรอก ขออยู่แบบนี้ดีกว่า"

"ชอบอยู่แบบนี่ คืออยู่ในอ้อมของเรา แล้วบ่นเป็นนกแก้วนกขุนทองนี่นะ แต่เราชอบนะน่ารักดี ทำให้ไม่เบื่อ ที่ต้องมาอยู่ที่นี่ ทำให้มีชีวิตชีวามากขึ้น คิดถูกแล้วที่เลือกเจ้ามานา"

"เลือก หมายความว่า "

"อย่างที่เจ้า คิดนั้นแหละ พวกเราทุกคนได้รูปพวกคุณทุกคน แต่ที่แปลกคือพวกเราเลือกไม่ซำ้กัน และพวกคุณอาจจะได้เป็นชายาในอนาคตของพวกเราก็เป็นได้ ถ้าทำให้พวกเราพอใจนะ"

"พวกเราไม่ใช่ของเล่นใคร พวกเราคงไม่มีทางทำให้พวกคุณพอใจได้หรอก นี้ก็จะดึกแล้วไปอาบนำ้ก่อนนะ เดี่ยวต้องลงไปหาไรกินกันด้วยปล่อยได้แล้ว"

"ไม่ต้อง เดี่ยวอาหารก็มาเสริฟ เพราะพวกเราจัดการทุกอย่างหมดแล้ว ส่วนเรื่องอาบนำ้ ก็อาบด้วยกันเลยดีไหม หาคนสระผมให้อยู่พอดี ถึงไม่อาบตัวก็หอมดีนี้ ใช้นำ้หอมอะไร หอมชื่นใจดีเราชักติดใจ ตัวเจ้าจนไม่อยากหละสายตาเลย หรือจะจับทำเมียให้รู้แล้วรู้รอดเลย ไหนๆเจ้าก็เสียเสียจูบให้เราแล้วนี้ "

"ไม่ๆๆๆ อย่านะกลัวแล้ว อย่าทำอะไรเลย ยังไม่อยากทำให้ที่บ้านต้องเสียใจ ยังอยากเรียนให้จบ และทำฝันของตัวเองให้เป็นจริง ถ้าเกิดท้องขึ้นมา พวกท่านคงเสียใจมากแน่ ให้มานาทำอะไรก็ได้ แต่อย่ามาทำร้ายมานากับเพื่อนๆ เพราะคิดว่าพวกเราเป็นคนง่ายๆ พวกเราขอสู้ตาย เพื่อพวกเขาจะไม่เสียใจ เรื่องมานา"

" เราแกล้งเล่น เราไม่ทำหรอก ถึงใจอยากจะทำมากแค่ไหน เราจะไม่ทำให้ตัวเองเสียหายกับเรื่องทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้หรอก เราเป็นสุภาพบุรุษพอ ที่จะไม่ทำให้คนที่เราชอบต้องเสียใจหรอกนะ คืนนี้นอนกับเราที่ห้องนี้นะ เราไม่ชิน เราอยากมีคนอยู่ด้วย พวกเราติดนอนกอดสาวๆตอนนอน ไม่ทำอะไรเกินเลยแน่นอน จนกว่าเจ้าจะเต็มใจ ได้ไหม"

"ถ้าไม่ทำอะไร ก็ได้คะ แต่มานานอนขี้เซ่านะ"

"ส่วนเรื่องที่เรียกพวกเขามาคุยวันนี้ มันตกลงกันไม่ได้หรอกนะ พวกเขาชอบแหกกฏอยู่แล้ว ไม่มีทางลงรอยตามที่พวกคุณคิดไว้หรอกนะ แค่พวกเราอยู่ด้วยกันคุยกันได้ทุกเรื่อง และนอนด้วยกันทุกคืนนั้นคือ สิ่งที่พวกเราต้องการ"

"แต่พวกเราไม่ได้ต้องการแบบนี้"

"ถึงบอกไงมันตกลงกันไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าอยู่ด้วยกัน แต่จะไม่มีอะไรในก่อไผ่นะ ขอนอนพักสักหน่อย พอได้คุยกันแล้วชักง่วงซะแล้วสิ อีกอย่างตัวคุณหอมมากจนคิดถึงบ้านดอกไม้ของอียิปต์ ทำไมถึงมีกลิ่นดอกไม้นี้จากตัวคุณ บอกหน่อยได้ไหม"

"คือว่า มันเป็นกลิ่นที่ติดมาตั้งแต่เกิดคะ ยิ่งตื่นเต้นกลิ่นยิ่งออกมาเยอะ มันหอมหวานเลย ได้ชื่อว่า มานา เพราะพ่อกับแม่เชื่อว่า มานาเป็นของขวัญจากพระเจ้า ตามพระคัมภีร์บอกว่ามานาคืออาหารที่พระเจ้าประทานให้ทุกคน เหมือนที่มานาเกิดมาแล้วทำให้ทุกคนได้รับพระพร และมีความสุขที่มีมานาอยู่ด้วย ไม่อยากให้พวกเขาเสียใจ"

"น่ารัก หอมหวาน น่ากินมาก แต่ยังไม่ถึงเวลาที่ผมจะกิน เอาไว้คุณรู้จักผมมากขึ้น คุณอาจเปลี่ยนใจ ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดหรอก และผมจะปกป้องดอกไม้ของอียิปต์ ดอกนี้เอง ขอหอมแก้มหน่อย อยากหอมมานานแล้ว ฝันดีครับ "

"เฮ้ เดี่ยว ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย จะนอนทั้งๆที่ไม่อาบนำ้ หรือกินข้าวไม่นะ ตื่นเดี่ยวนี้นะ"

"ก็บอกว่าไม่มีทางหรอก จะนอนดีๆ หรือจะให้ทำมากกว่านี้ รู้ไหมว่าผู้ชายนะเวลาที่อยู่กับคนที่ถูกใจ และไกล้ชิคแบบนี้มันทรมานมากขนาดไหน เพราะว่ามันอยากสำรวจคุณทั้งตัวเลยรู้ไหม"

"แล้วมานาจะรอดจดจบไหม ไม่ต้องนอนด้วยกันไม่ได้เหรอ"

"คุณนี่ ต้องดัดนิสัยสักหน่อยแล้ว "

"ไม่ถามแล้ว ไม่ อุ๊บ"

จากนั้นเขาก็ขโมยจูบฉันอีกแล้ว จนหัวฉันขาวโพลนเลย ไม่รับรู้อะไรต่อจากนั้น เผลอหลับไปกับอ้อมกอดของเขา และเผลอกอดเขาแน่นตลอดทั้งคืนส่วนเขานะเหรอ ตื่นมาตอนไหนไม่รู้ แต่ก็ไม่ยอมไปไหน เพราะว่าฉันดันทำตัวไม่สมเป็นผู้หญิงเลย พอเขาจะลุกก็คว้าตัวเขาไว้ แล้วกอดแน่น แถมละเม้อคิดว่าเป็นแม่อีก

"เจ้านี้นะ อย่าทำให้เราอดใจไม่ได้สิ ไหนๆก็ไปไหนไม่ได้ งั้นขอรางวัลหน่อยนะ โทษฐานที่มายั่วเรา นี้ยังน้อยไป เจ้ารู้ไหมว่าเรารอวันนี้มานานขนาดไหน เจ้าจำเราไม่ได้แต่เราจำเจ้าได้ แม้จะเป็นเรื่องที่นานมากแล้ว แต่คำพูดของเจ้าที่ขอเราไว้กับคำสัญญาที่ว่า ถ้าพบเจ้าอีกครั้ง คือการที่เรามาทำตามสัญญา ที่จะมารับเจ้าไปเป็น

เจ้าสาวของเรา เจ้าคือดวงใจเราตั้งแต่วันนั้น ยิ่งได้รู้ว่าเจ้ายังเหมือนเดิม ยังไม่มีใคร ยิ่งทำให้เรามีความสุข"

จากนั้น เขาก็ประทับรอยจูบไว้ในตัวฉัน ตามจุดต่างๆที่เขาพอใจ แล้วก็นอนกอดฉันจนหลับไป เป็นวันที่จะว่าดีใจก็ไม่ใช่หรือเป็นที่แย่ก็ไม่เชิง แค่รับรู้ว่าเราสองคนใจตรงกัน แต่ที่ขว้างกั้นคือ ฐานะ ทำให้ฉันทำได้แค่

พยายามทำใจไม่ให้รักมากไปกว่านี้ และพยายามทำให้เขา อยากไปไกลๆจากฉัน แต่ดูเหมือนมันตรงกันข้ามเลย ยิ่งหนียิ่งใกล้ อยู่นิ่งๆก็ยิ่งเข้ามาหา คือไม่ว่าจะทำวิธีไหนเขาก็ไม่มีทางปล่อยฉันไป