ขอแค่ได้รักเพียงฝันก็ยอม

ม.รามคำแหง

"วันนี้เขาว่าจะมีนักเรียนแลกเปลี่ยนมานี้ เป็นหนุ่มทะเลทรายที่แก่ชอบเลยมานา ฉันว่าพระเจ้าของแก่คงสงสารที่แก่บ้าเอามากเลยส่งมาให้แก่ตามคำขอป่าววะ "

"เอ้อ ฉันก็คิดเหมือนนานามันนะ ว่าไหม นาร่า ทาทา แอนนา"

"พวกแก่ว่าแต่มัน แล้วพวกแก่ก็ชอบเจ้าชายแบบในนิยายที่มันเขียนไม่ใช่หรือไง แถมยังเห็นให้มันรีบเขียนให้จบเรื่องสักที่นี้รอจนใจจะขาด"

"ก็เห็นเพื่อนเป็นนักเขียน ก็ช่วยเพื่อนไงอ่านแล้วก็โอนะ"

"จ้า นานายังคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกใช่ไหมละ "

"เอ้อ แต่ยังไม่เห็นมาเลยนี้ก็เที่ยงแล้วไปหาไรกินกัน ช่วงบ่ายพวกเขาคงมาแนะนำตัวเห็นว่าเข้าคณะของพวกเราทุกคนเลยด้วย"

"ใช่ และอาจารย์ให้พวกเราเป็นคนดูแลพวกเขาคนละคนเลย ไม่ถามพวกเราเลยโยนหน้าทีมาให้เลยอะ ดีนะที่พวกเขาคุยอังกฤษไม่คุยภาษาบ้านเขา แต่คนที่สบายก็คงยายมานาอีกนั่นแหละ เพราะเล่นเรียนภาษาของชาวทะเลยทรายแทบทุกภาษาเลย"

"ใช่ๆ ว่างๆสอนพวกเราบ้างสิ เอาไว้คุยกับพวกเขา ไม่รู้ว่าจะหล่อไหมนะ ถ้าหล่อจะยอมเป็นแฟนด้วย อิๆๆ"

"เอ้ากันเข้าไป ยังไม่รู้อะไรก็พากันวางแผนแล้ว ฉันว่าเราต้องเรียนรู้ซึ่งกันและกันก่อนสิ ค่อยคบยายแอนนา"

"จ้าแม่ชี ลืมไปแก่เป็นคริสเตียนนี้นะ คงไม่สนใจคนต่างความเชื่อหรอกมั่ง"

"พวกแก่ก็พูดไป ฉันว่าเมื่อเจอคนที่ใช่ หัวใจมันจะบอกเองว่าไหม"

"มานาระวังชน เตื่อนไม่ทันแล้วชนกันไปเต็มๆ ดีที่เขาหยุดเดินก่อนแต่ทำไม เขาไม่หลบให้มานาละ ในเมื่อเขาเห็นพวกเราเดินมาแล้ว พวกแก่คิดว่าไง"

"หล่อทุกคนเลย ยิ่งคนใส่ชุดแบบนี้โคตรหล่อ ยิ่งคนที่แก่ว่าตั้งใจชนมานา คนนั้นหล่อที่สุด อยากเป็นแฟนวะ จะได้อยู่ในอ้อมกอดเขาตลอดไป แต่ตอนนี้มานามันถูกเขากอดไว้ด้วย ดีจังเลย"

"พวกแก่ห่วงมานามันบ้างไหม เร็วไปช่วยมันกัน "

"เค "

"ผมขอโทษ คุณโอเคนะ" (แปลเป็นภาษาไทยเลย ไม่อยากเขียนอิงกับไทยมันลายตาคะ)

"คะ ฉันไม่เป็นไร ขอบคุณคะที่ช่วยฉันไว้ไม่ให้ล้มคะ"

"มานา ไม่เป็นไรนะ ขอบคุนที่ช่วยเพื่อนพวกเราไม่ให้ล้มคะ"

"เขาฟังไม่รู้เรื่องหรอกนานา ไม่ใช่คนไทย แก่มองไม่ออกไง"

"ออกจ้า หล่อแบบนี้ เหมือนเจ้าชายทะเลทรายเลยขอบอก แต่คิดคำพูดไม่ทันก็ฉันสวย แต่ไม่เก่งทุกอย่างเหมือนมานานิ"

"ขอบคุณคะ"

" you welcome " ไม่เป็นไรครับ"

"เสียงหล่อมาก ขนาดยังไม่ได้เห็นหน้าตา คงหล่อจนทำให้ใจละลาย"

" ขอบคุณ ลาก่อน"

"บาย แล้วเจอกัน "

"รีบไปเถอะ เดียวหมดเวลาพัก วันนี้พวกเราต้องไปพบอาจารย์กันอีกนะหิวข้าวแล้ว ยังต้องรีบไปห้องเรียนของพวกเราอีกนะ เร็วๆ"

"จ้า แล้วทำไมต้องรีบจัง มานาดูหน้าแก่สิแดงเชียว พอได้อยู่ในอ้อมกอดคนที่หล่อเหมือนเจ้าชาย แล้วดีไหมดูสิเขายังยื่นอยู่ที่เดิม มองมาทางแก่ไม่กระพริบตาเลย แก่ไม่หันไปดูหน่อยไง เขายิ้มให้แก่นี้หวานมากเลย นี้ถ้าถอดแว่นตาออกมาตาคงหวานน่าดู ขนาดยิ้มยังหวานขนาดนี้ ตอบหน่อยสิอย่ามั่วแต่หน้าแดงสิ"

'แก่เล่นถามมันไม่หยุดขนาดนี้ มันจะตอบแก่ตอนไหน แต่ฉันว่าคงเป็นกลุ่มนี้แน่นอนมันต้องใช่ แก่เป็นไงบ้างมานา ทำไมหน้าไม่เลิกแดงสักที แสดงว่าแก่เจอคนที่ทำให้แก่ยอมรับว่า เป็นคนที่ทำให้แก่รักได้แล้วใช่ไหม"

"แก่อีกคนนานาถามไม่รอคำตอบพอๆกัน เลิกแกล้งมันได้แล้วถึงห้องอาหารแล้ว หาไรทานกันก่อน อย่าเพิ่งถามมันเลย ถ้าเป็นพวกแก่ก็คงตื่นเต้นพอๆกัน ขนาดไม่ได้อยู่ในอ้อมกอด แค่มองหน้าพวกเขาพวกแก่ยังเขินอมยิ้มกันขนาดนี้ นั้นไงที่ประจำว่างพอดี ไปสั่งกันก่อนฉันกับมานาจะไปนั้งรอ เพราะพวกฉันกินอะไรง่าย ไม่ยุ่งยากเหมือนพวกแก่"

"จ้า คุณแม่แอนนาคนกินง่าย ไปกันรีบไปหาไรกินกันเดียวไม่ทัน ต้อนรับนักเรียนแลกเปลี่ยน"

"พวกแก่ ว่ามันแปลกไหม ดูพวกสาวๆสิมองทางพวกเราตาเป็นมันเลย มีอะไรอยู่ข้างหลังเรา อย่าบอกนะว่าเป็น กลุ่มนั้นใช่จริงๆด้วย มานาเอาไงดีแก่ คิดเร็วพวกเขาจะถึงพวกเราแล้วนะ"

"แก่กำลังบอกว่า พวกเขาอยู่ข้างหลังฉันใช่ไหม แอนนา "

"มันไม่ใช่แค่ข้างหลังแก่อย่างเดี่ยว แต่เอ้อ อย่าหันนะไม่งั้นแก่ได้เจอของดีแน่"

"ได้อะไร อุ๊บ "

มันเป็นจูบที่ดูเหมือนว่า ฝ่ายชายคิดไว้ก่อนเลย และดูเหมือนว่าเขาจะจูบมานาตอบด้วย งานนี้เพื่อนเราดังใหญ่แล้ว ว่าแต่ทำไมพวกเขาตามพวกเรามา แล้วอีตาหน้าหล่อคนนี้ ทำไมมานั่งใกล้เรา แล้วอีกสามคนเดินไปตามยายพวกนั้นกัน นี้พวกเขากำลังทำอะไรกัน พอเริ่มตั้งสติได้ก็ถามพวกเขาแบบกล้าๆกลัว เพราะเขินที่มีคนหล่อมานั่งข้างๆ พอจะถามเขา

" สวัสดี โอ้ อุ๊บ"

ฉันโดนขโมยจูบแรกไปแล้ว พวกเพื่อนก็ด้วยเหมือนกัน แล้วยายพวกนั้นทำไมยังไม่มา พอผลักเขาออกได้ ก็รีบตะโกนเรียกเพื่อนอีกสามคนให้ระวังกลุ่มผู้ชายที่เจอ เมื่อกี่จะขโมยจูบแต่ไม่ทันแล้ว ทุกคนในโรงอาหารต่างตกใจ และแซวพวกเราว่า แอบไปมีแฟนไม่บอกเลยหล่อๆกันทั้งนั้น คือช่วยดูให้ดีว่าแฟนที่ไหนเขาจะมาทำแบบนี้โชว์คนอื่นกันหะ ขอเรียกสติยายามานาก่อน แต่พวกเขาไม่ปล่อยโอกาศให้ได้เรียกสติเลย

เฮ้ มานา อุ๊บ

กลายเป็นว่าไม่ต้องพูดอะไรกันพอดี เล่นมาจูบกันแบบนี้ต้องเอาคืน แอนนา และบรรดาเพื่อนสาวต่างพร้อมใจกันผลักพวกเขาออกให้เลิกจูบ และกำลังจะตบไปที่หน้าพวกเขา แต่พวกเขารู้ทันเลยคว้ามือไว้แล้วดึงตัวมากอด พร้อมจูบเอาคืนพวกสาวอีกครั้ง จนสาวๆไม่อาจต่อกรกับพวกเขาได้ และประคองสาวๆมานั่งร่วมวงกับอีกสองคู่ที่แข่งกันจูบหรือไง พวกเขาจูบจนพอใจแล้วจึงปล่อยพวกสาวเป็นอิสระ ทุกคนในโรงอาหารต่างลุ้นว่า คู่ไหนจะแพ้ ผลสุดท้ายเสมอกัน เล่นเอาสาวๆไม่มีแรงเอาคืน ได้แต่มองฆ้อนพวกเขา และพวกสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่า ตัวเองไม่ได้นั่งในที่นั่ง แต่นั่งในตักของพวกเขา และพอจะลุกก็ถูกกักตัวไว้ไม่ให้ไปไหน ได้แต่ก้มหน้าถาม ไม่กล้าเงยหน้าอายทุกคนกำลังมองมาที่พวกเรา คือคงข้าวไม่ได้กินเลยอะ ไปไม่ได้โดนล็อคตัวไว้แบบนี้ใครจะกินได้

"ที่รัก นี้คือจูบอรุณสวัสดิ์"

"ใครที่รัก ฉันเหรอ อย่ามาล้อกันเล่นแบบนี้ มันไม่ตลกนะ"

"ใช่ คือคุณแน่นอน"

"เพราะพวกเราได้เห็นคุณในรูป ที่คุณส่งมันให้พวกเราก่อนมาที่ไทย"

.ไม่ ฉันไม่ได้ส่งรูปฉันให้คุณ ไม่ใช่ฉันที่เป็นคนส่ง"

"ใช่ ไม่ใช่ฉัน"

"แต่พวกเรามีรูปพวกคุณ ต้องการดูไหม"

"ใช่ ฉันอยากดูและอยากรู้มากว่าใครเป็นคนส่งไป"

"ตกลง รอแปป"

จากนั้นพวกเขาก็เอารูปพวกฉันมาให้ดูซึ่ง พวกเขาใช้มันเป็นหน้าจอโทรศัพท์พวกเขาพวกเราตกใจ แต่ก็พอจะรู้ว่าใครเป็นคนส่งไป เข้าใจเลือกคู่ให้พวกเราได้ ถูกใจจนอยากจะเอาคืนอาจารย์จริงๆ เล่นส่งรูปตอนที่หลอกให้พวกเราถ่ายไป บอกว่าลองโทรศัพท์ใหม่ อาจารย์เพิ่งได้มามีการบอกว่า ยิ้มให้สวยๆโพสท่าที่เป็นตัวของตัวเอง จะได้สวยน่ารัก พอเห็นรูปก็คิดว่าสวยนะ ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้น ไม่นึกว่าอาจารย์จะเล่นแบบนี้ เอาซะเราพูดไม่ออกเลย แล้วที่นี้พวกเราจะต้องมีเรื่องปวดหัว เพราะพวกเขากับอาจารย์พร้อมใจกัน ไม่รู้ว่าตกลงอะไรกันไว้บ้างนะ งานนี้ไม่อยากจะคิดเลย ปัญหารอเพียบแน่นอน