ตอนที่3 บอกชอบ

เมื่อมาถึงโรงอาหารพริมากับนิสาตัดสินใจแยกไปซื้อของกินเพื่อไม่ให้เสียเวลา พริมาเป็นฝ่ายไปซื้อน้ำส่วนนิสาเป็นฝ่ายไปซื้อข้าว แต่หลังจากนิสาซื้อข้าวเสร็จเดินกลับมาเห็นโต๊ะเป้าหมายของรุ่นพี่ปีสี่กลุ่มหนึ่งเธอก็หันไปยังร้านน้ำก่อนจะเห็นพื่อนกำลังจ่ายเงินพอดี

และนั่นก็ทำให้นิสาเดินตรงไปยังโต๊ะของรุ่นพี่อย่างใจกล้าในทันที เดินไปพูดทุกอย่างแทนเพื่อนออกไป

“พี่คะ เพื่อนหนูชอบพี่ค่ะ” นิสาเดินเข้าไปเรียกมองหน้ารุ่นพี่ที่เพื่อนเธอแอบชอบก่อนจะบอกความรู้สึกของเพื่อนตัวเองออกไปและขยับหลบออกด้านข้างเล็กน้อยเพื่อให้เห็นเพื่อนเธอที่กำลังเดินมา

“!” พริมาที่ตอนกำลังมองหาเพื่อนที่หายจากจุดโฟกัสของเธอตอนหลังจากได้น้ำกำลังเดินและกวาดสายตามองหาเพื่อนในเวลาเดียวกัน และสุดท้ายเธอก็ได้เห็นเพื่อนของเธอ เพื่อนที่กำลังยืนยิ้มให้เธอโดยด้านหลังนั้นเป็นกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่กลุ่มหนึ่งกำลังมองมายังเธอเป็นตาเดียวจนเธอชะงักกึกอยู่กับที่เพราะขาก้าวไม่ออก

“พริม” นิสาเรียกเพื่อนและกวักมือให้เพื่อนเดินไปหาตัวเอง

แต่เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเพื่อนเธอทำตัวไม่ถูกแค่ไหนเวลาอยู่ต่อหน้าของเขาคนนั้น พริมาที่ตั้งสติได้กลับเลือกจะหมุนตัวเดินหนีไปอย่างเร็ว เดินไปยังโต๊ะอีกฝั่งที่ไกลออกไปจนเกือบสุดขอบโรงอาหารและนั่งลงที่โต๊ะว่างจนหัวของนักศึกษาคนอื่นบังเธอหมดเธอถึงได้พ่นลมหายใจออกมาพร้อมกับยกมือทาบหน้าอกของตัวเองที่เต้นแรงแทบทะลุ ยิ่งตอนหันไปสบตากับเขายิ่งทำให้เธอควบคุมลมหายใจตัวเองไม่ได้

“เอ่อ เพื่อนหนูมันไม่เคยชอบใครก็เลยทำตัวไม่ถูก” นิสาไม่คิดว่ามาถึงขนาดนี้แล้วเพื่อนจะหนีหน้าแบบนั้นได้แต่หันไปบอกรุ่นพี่คนเดิม

“บอกเพื่อนน้องมาบอกชอบพี่เองสิ” แล้วเขาก็พูดขึ้นโดยที่สายตามองไปยังทิศทางที่รุ่นน้องสาวอีกรายได้เดินหนีไป หญิงสาวที่เขาพอจะรู้ว่าเธอมีความรู้สึกยังไงเพราะจะหลบหน้าเขาทุกครั้งเวลาเจอ

“ได้ค่ะ!” นิสารับคำอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วรีบหมุนตัวเดินออกไปหาเพื่อนของเธอทันที

“นี่มันสเปคกูนะเว้ย!” ชวดลพูดกับเพื่อนอย่างขัดใจทันทีที่เห็นเพื่อนเขาพูดแบบนั้น

“ก็น้องเขาไม่ได้ชอบมึง” เท หรือ เทวินทร์ ตอบเพื่อนออกมาอย่างไม่สนใจแม้ว่ารุ่นน้องสาวจะไม่ใช่สเปคของเขาก็ตาม

แต่ช่วยไม่ได้ที่เธอสวยและดูมีเสน่ห์มากพร้อมกับดันมาชอบเขาเอง

“ไอ้วินมึงแม่งเลว!” ชวดลว่าเพื่อนออกมาอย่างขัดใจที่ถูกเพื่อนแย่งสาวสวยที่ตรงสเปคของเขาไปง่ายๆ โดยไม่ต้องทำอะไร

“หึ!” เทวินทร์แค่นเสียงขึ้นอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะนั่งกินข้าวของตัวเองโดยไม่ได้คิดอะไร

ต่างกับด้านของสองสาวที่นิสากำลังคะยั้นคะยอเพื่อนตัวเองสุดฤทธิ์

“ถ้าพี่เขาไม่ชอบแกคงบอกไปแล้วว่าไม่ชอบ แต่นี่เขาให้แกไปบอกชอบเขาเองนะพริม!” นิสาบอกเล่าเพื่อนออกไปถึงสิ่งที่รุ่นพี่รายนั้นบอกกับเธอมา

“แต่ฉันกลัวนี่ แล้วก็อายด้วย” พริมาพูดขึ้นอย่างไม่กล้าเหมือนเดิม แม้ว่าเพื่อนจะช่วยเปิดทางให้เธอแล้วแต่เธอก็ยังไม่มีความกล้าพอจะเดินเข้าไปต่อหน้าเขาคนนั้นแล้วบอกความรู้สึกออกไป เกิดมาเธอยังไม่เคยแอบชอบใครขนาดนี้มาก่อนเลย แล้วนับอะไรกับให้ไปบอกชอบเขาล่ะ

“โอ้ย! ถ้าแกกลัวแล้วแกจะได้คบกับเขาไหม แล้วตอนนี้พี่เขาก็รู้แล้วว่าแกคิดยังไงกับเขา เวลาเจอหน้ากันแกจะทำตัวยังไงล่ะทีนี้” นิสายังไม่หยุดความพยายามที่จะให้เพื่อนเดินหน้าจีบผู้ชายเป็นครั้งแรกในชีวิต และเป็นครั้งแรกของการชอบใครสักคนก่อนด้วย

“แล้วถ้าฉันไปบอกพี่เขาปฏิเสธล่ะ” พริมาถามอย่างหวาดหวั่น

“ฉันจะบอกให้คุณหนูพริม ความรักมีทั้งสมหวังและผิดหวัง ไม่ใช่ทุกคนจะชอบคนที่หน้าตา ทุกอย่างมันอยู่ที่การเรียนรู้และนิสัยใจคอ...”

“นั่นก็หมายความว่าการที่แกไปบอกชอบพี่เขาไม่ได้หมายความว่าแกจะได้คบหรือจะไม่ได้คบกับพี่เขา แต่มันเป็นการเริ่มต้นความสัมพันธ์แล้วก็ตามมาด้วยการเรียนรู้กัน ถ้ามันไปกันได้ก็คบกันได้ แต่ถ้าไปกันไม่ได้ก็แค่แยกย้าย...”

“เพียงแต่ถ้าแกไม่ทำอะไรเลยและปล่อยไปแบบนี้ สุดท้ายแกก็จะไม่มีทางได้คบกับเขาแน่นอน” นิสาบอกให้เพื่อนได้เข้าใจธรรมชาติของความรักที่เป็นเรื่องปกติมากที่จะสมหวังหรือผิดหวังได้

“ก็ได้ แต่รอโอกาสเหมาะๆ ก่อนนะ” สุดท้ายพริมาก็ตอบรับออกมาอย่างเข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูด

“แล้วโอกาสเหมาะของแกคือยังไง ตอนไหน” นิสาถามขึ้นอีกครั้ง

“ก็...ตอนไม่มีคนเยอะๆ แบบนี้ไง หรือถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ต้องมีคนอยู่เลยยิ่งดี” เพราะเธออายและกลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวการบอกเขา กลัวการพูดต่อหน้าคนอื่น และกลัวว่าจะผิดหวังต่อหน้าคนมากมายที่อาจจะส่งผลต่อการใช้ชีวิตมหาลัยนั่นเอง และโอกาสแบบนี้ก็คงไม่มีให้เธอแน่นอน

“ได้ เดี๋ยวเพื่อนจัดให้” แล้วนิสาก็พูดขึ้นอย่างเข้าใจ

“จัดอะไร” พริมาได้ยินแบบนั้นก็ถามอย่างไม่เข้าใจ

“เดี๋ยวก็รู้” นิสาพูดขึ้นอย่างมีเลศนัยแต่ไม่ได้บอกอะไรออกมาพร้อมกับดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“แกอย่าทำอะไรแผลงๆ เหมือนเมื่อกี้อีกนะ” พริมาพูดกับเพื่อนอย่างไม่ไว้ใจความคิดของมันเลยสักนิด

“อะไรแผลงๆ ฉันไม่รู้หรอก รู้แค่ว่าฉันอยากให้เพื่อนมีความรัก”