ตอนที่5 : มีอารมณ์

อรุณรักเดินตัวลีบๆ เข้ามาในห้องของอรรถพลอย่างประหม่าเธอไม่เคยอยู่กับเขาสองต่อสองตอนกลางคืนเช่นนี้ จะเข้ามาห้องของเขาได้ก็ต่อเมื่อมาทำความสะอาดเท่านั้น

            "มานี่สิอ้ายยืนหลบมุมอยู่ทำไมล่ะ" อรรถพลควักมือเรียกเธอให้เข้ามาหา ร่างบางค่อยๆ ขยับไปหาเขาช้าๆ อย่างระแวงระวัง

            "นั่งรอก่อนสิเดี๋ยวฉันหาเสื้อผ้าก่อน" อรรถพลให้อรุณรักนั่งรอที่เตียงตัวเองอย่างไม่นึกรังเกียจเขาไม่เหมือนแพรพรรณที่ชอบกลั่นแกล้งเธอ นั่นคือเหตุผลที่ทำให้อรุณรักแอบรักเขาเพราะความอ่อนโยนของเขา

            "ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวอ้ายรอตรงนี้ดีกว่า" ว่าจบร่างบางก็รีบนั่งลงกับพื้นจนอรรถพลมองอย่างเอ็นดู

            "จริงๆ แล้วอ้ายก็เหมือนน้องฉันอีกคนนะ"

            "ไม่เหมือนหรอกค่ะ" ร่างบางตอบกลับทันควันเธอไม่กล้าเอาตัวเองไปเสมอกับเขา

            "ทำไมจะไม่เหมือนล่ะ อ้ายก็อายุเท่าลูกแพรฉันก็มองอ้ายเหมือนน้องสาวมาตลอด" อรุณรักถึงกับหน้าซึมเมื่อได้ยินที่เขาพูด เขาไม่เคยมองเธอเป็นอย่างอื่นเลยหรือนอกจากเด็กในบ้านกับน้องสาว

            "แต่อ้ายไม่ได้คิดกับคุณพลแบบนั้นนะคะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างเลื่อนลอย

            "หืม? หมายความว่าไง?"

            "กะ..ก็..อ้ายคิดว่าคุณพลเป็นเจ้านายไงคะ" ร่างบางตาโตตกใจที่จู่ๆ ความคิดของเธอดันออกมาเสียงดังจนเขาได้ยิน อรรถพลมองอย่างไม่ค่อยเชื่อเพราะอรุณรักมองออกง่ายจะตายโกหกใครเป็นที่ไหนและเขาก็พอจะรู้ว่าอรุณรักคิดยังไงกับเขา

            "งั้นเหรอ"

            "ค่ะ" ร่างบางก้มหน้าอย่างอายๆ แก้มขาวแดงระเรื่อจนเห็นได้ชัด อรรถพลจึงทำเป็นไม่สนใจเพราะไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย

            "นี่ เสื้อผ้าฝากเอาไปให้คุณเฉิงที่ห้องด้วยนะฉันอยากพักผ่อนสักหน่อย" อรรถพลส่งเสื้อผ้าของตัวเองที่ยังไม่ถูกใช้งานให้อรุณรักนำไปให้อีกคนที่อยู่ห้องรับรองแขกของบ้าน

            "ได้ค่ะคุณพล พักผ่อนเยอะๆ นะคะ" อรุณรักยิ้มร่าก่อนจะออกจากห้องของเขา เธอยังอ่อนหัดเรื่องความรักมากแค่ได้อยู่ใกล้คนที่แอบรักเท่านี้ก็พอใจแล้ว

            ก๊อก! ก๊อก! มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูเรียกคนด้านในห้องแต่ผลลัพธ์คือเงียบสนิท

            "ขอโทษนะคะ ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ" เสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพเกรงว่าอีกคนอาจจะหลับหรือทำงานอยู่

            พรึ่บ! ประตูบานใหญ่เปิดออกพร้อมกับคนตัวโตซึ่งเป็นแขกของบ้าน ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณาก่อนจะแอบลอบยิ้ม เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดกระดุมออกจนทำให้เห็นแผงอกแกร่งอย่างตั้งใจทำให้คนตัวเล็กที่ความสูงพอดีกับอกแกร่งของเขามองอย่างไม่วางตา

            "มองอะไร?" ชายหนุ่มแกล้งเอ่ยน้ำเสียงเข้มจนอีกคนสะดุ้ง

            "ปะ..เปล่าค่ะ ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้ค่ะ นี่ค่ะ" ร่างบางยื่นเสื้อผ้าที่ถูกพับอย่างเป็นระเบียบส่งให้เขา คนตัวโตรับมาแต่ยังไม่ยอมปิดประตูแถมยังทำท่าหลีกทางให้อีกคนเข้ามา

            "เข้ามาสิ?"

            "คะ? เข้าไปทำไมคะ" อรุณรักรีบถามอย่างกลัวๆ เธอไม่ค่อยไว้ใจผู้ชายคนไหนนอกจากอรรถพล

            "ก็ฉันไม่ใช่เจ้าของบ้านฉันเปิดน้ำในห้องน้ำไม่เป็น เธอมาเปิดให้หน่อยสิ" ข้ออ้างข้างๆ คูๆ ที่ฟังดูไม่น่าเชื่อถูกเอ่ยออกมาจากของคนอย่างเฉิงฟาหยาง

            "ฉันก็ไม่ใช่เจ้าของบ้านค่ะ"

            "ก็คุณหญิงวาสนาบอกว่าเธอเป็นเด็กอุปการะก็ต้องเป็นเจ้าของบ้านสิ" คนตัวโตแกล้งถามด้วยความอยากรู้แต่พอได้ยินคำถามของเขาสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป

            "คือ...ฉัน..เฮ้อ เดี๋ยวฉันเปิดน้ำให้ค่ะ" อรุณรักไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้กลัวเขาจะมองท่านอดิศรกับคุณหญิงวาสนาในทางไม่ดี จึงไม่อยากต่อความยาวสาวความยืด

            แก๊ก! ประตูห้องถูกล็อกเมื่อคนตัวเล็กเดินเข้ามาอย่างลืมระวังตัว

            "นี่ค่ะ ถ้าจะใช้น้ำอุ่นเปิดตรงนี้นะคะ ส่วนตรงนี้เป็นน้ำเย็นค่ะ"อรุณรักอธิบายให้คนที่เข้าใจอยู่แล้วแต่แกล้งทำไม่เป็นฟัง

            หมับ! อกแกร่งชนกับหลังของของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เขาซ้อนอยู่ด้านหลังเธอพร้อมกับเอื้อมมือมาจับมือเธอที่กำลังสาธิตการเปิดน้ำให้เขาอยู่

            "เออ...คุณเปิดเป็นแล้วใช่มั้ยคะ" ร่างบางรีบพาตัวเองออกมาจากวงแขนของเขาอย่างรวดเร็ว

            "ก็พอได้" ว่าจบคนตัวโตก็จัดการถอดเสื้อตัวเองออกจนเหลือแต่อกแกร่งเปลือยเปล่ากับกางเกงขายาวสีดำเท่านั้น

            "คะ..คะคุณถอดเสื้อทำไมคะ"

            "ก็จะฝากเธอไปซักไง" เฉิงฟาหยางแทบหลุดขำเมื่อเห็นสีหน้าตื่นกลัวของเธอ

            "แล้วไป ฟู่วว" ร่างบางแอบลอบถอนหายใจ

            "แล้วไปอะไร"

            "เปล่าค่ะ"

            "เธอคิดว่าฉันจะทำอะไรเธอหรือไง" คนตัวโตยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอจนแก้มขาวเริ่มแดงระเรื่ออีกครั้ง

            "ไม่ได้คิดค่ะ ฉันไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกค่ะ" อรุณรักเสมองไปทางอื่นพยายามไม่มองแผงอกขาวที่ดูแข็งแกร่งของเขา

            "งั้นเหรอ"

            "ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วขอตัวก่อนนะคะ" ร่างบางฉวยโอกาสหยิบเสื้อในมือของเขามาแล้วทำท่าจะเดินออกจากห้องน้ำ

            "ว้าย!" เสียงหวานร้องเสียงหลงเมื่อถูกวงแขนใหญ่รั้งแขนเอาไว้ก่อนจะดึงเธอไปชนหน้าของเธอชนเข้าแผงอกที่แสนแข็งของเขา

            "จะรีบไปไหน ฉันกำลังอารมณ์ขึ้นเลย" ว่าจบก็จับใบหน้าสวยขึ้นมารับจูบแสนดูดดื่มของตัวเอง คนตัวเล็กไร้ประสบการณ์ได้แต่ตาโตตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นแต่ไม่ทันไรลิ้นหนาก็ฉกฉวยสอดเข้าโพรงปากเล็กเมื่อได้โอกาสก่อนจะควานหาลิ้นเล็กๆ ของเธอแล้วจัดการเกี่ยวกระหวัดอย่างพออกพอใจ