ตอนที่4 : เด็กในบ้าน

"ลองชิมอันนี้นะคะคุณเฉิง" แพรพรรณทำหน้าที่ตักอาหารให้อีกคนอย่างรู้งาน คุณหญิงวาสนาแอบลอบยิ้มกับสามีเพราะคิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องถูกใจลูกสาวของตนเป็นแน่

            "ขอบคุณครับ" ชายหนุ่มตอบรับอย่างมีมารยาทแต่ในใจแอบรำคาญอยู่ไม่น้อย เขาคิดผิดหรือคิดถูกที่มากินข้าวที่บ้านหลังนี้

            "แล้วคุณเฉิงพักที่ไหนครับ"

            "โรงแรมแถวบริษัทน่ะครับ ผมก็เหมือนนักท่องเที่ยวแหละครับ"

            "ถ้าไม่รังเกียจคืนนี้จะพักที่นี่ก็ได้นะครับ ผมเห็นว่าดึกมากแล้วอีกอย่างห้องของบ้านก็สะดวกสบายกว่าที่โรงแรมน่ะครับ" เป็นอรรถพลที่เอ่ยขึ้นเพื่อเอาใจอีกฝ่าย

            "ก็ดีนะครับผมเองก็อยากพักเต็มที งั้นฝากด้วยนะครับ" ชายหนุ่มไม่ได้ปฏิเสธเพราะโรงแรมที่เขาอยู่ไม่ใช่โรงแรม5ดาวแต่เป็นโรงแรมธรรมดาเนื่องจากเลขาของเขาจองให้ผิดที่เพราะชื่อโรงแรมคล้ายกันแต่เขาเห็นว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่จึงปล่อยเลยตามเลย

            "เดี๋ยวดิฉันจะให้เด็กไปจัดห้องให้นะคะ" คุณวาสนาเอ่ยขึ้นพร้อมกับควักมือเรียกอรุณรัก ร่างบางรีบเดินก้มหน้ามาหาคุณผู้หญิงของบ้านทันที

            "แกไปจัดห้องที่ใหญ่ที่สุด ทำความสะอาดให้ดีด้วยล่ะ" คุณหญิงวาสนากระซิบเบาๆ ให้ได้ยินแค่ตนกับอรุณรัก ร่างบางรีบเดินออกไปจัดการตามที่คุณผู้หญิงสั่งโดยไม่ปริปากบ่นแม้แต่คำเดียว

            "นี่แกว่าแขกที่มากับคุณท่านชอบคุณหนูแพรมั้ย" เหล่าแม่บ้านที่ได้รับหน้าที่ทำความสะอาดห้องนอนสำหรับแขกเริ่มเกริ่นคุยเรื่องเจ้านาย

            "ฉันว่านะป้าคุณหญิงต้องจับคุณหนูใส่พานถวายแน่ๆ"

            "เอาอีกแล้วนะป้าน้อย พี่ดวงนินทาเจ้านายอีกแล้ว" อรุณรักพูดเตือนสองขาเม้าท์ประจำบ้าน เพราะกลัวคนอื่นจะเอาไปบอกคุณผู้หญิง

            "นินทาอะไรล่ะป้ากับนังดวงก็แค่พูดไปตามความจริง" แม่บ้านทุกคนรู้นิสัยสองแม่ลูกบ้านนี้ดีจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ไม่พูดถึงไม่ได้

            "ช่างเขาเถอะป้า เราทำหน้าที่ของเราก็พอ"

            "แกก็นะอ้ายทำงานเงินก็ไม่ได้ยังทนทำอยู่ได้ เป็นฉันนะไปที่อื่นดีกว่า" แม่บ้านอายุมากกว่าเธอเอ่ยอย่างทีเล่นทีจริง

            "ก็คุณท่านกับคุณผู้หญิงมีบุญคุณกับอ้าย"

            "โอ๊ย! ไม่อยากจะว่าหรอกนะแต่แกก็เหมือนคนใช้มากกว่าเด็กอุปการะอีกนะอ้าย" ป้าแม่บ้านที่อยู่บ้านหลังนี้มานานเห็นอรุณรักโดนแกล้งมาตั้งแต่เด็กจึงรู้ดีว่าคนบ้านนี้ไม่มีใครรักหรือเอ็นดูอรุณรักแบบคนในครอบครัวแม้แต่คนเดียว

            "ก็อ้ายไม่มีที่จะให้ไปแล้วนี่คะ อย่างน้อยๆ อยู่ที่นี่ก็กินฟรี อยู่ฟรีจริงมั้ยล่ะคะ" อรุณรักไม่ได้ร้อนใจสิ่งใดเพราะเธอคิดแค่ว่ามีที่ให้นอนมีข้าวให้กินเท่านี้ก็เกินพอแล้ว

            "ฉันล่ะสงสารแกจริงๆ นังอ้าย" สองแม่บ้านส่ายหัวให้กับความน่าสงสารของอรุณรักแต่ก็ช่วยอะไรมากไม่ได้เพราะยังต้องอาศัยเงินเดือนจากผู้เป็นนายที่บ้านหลังนี้อยู่

            "ลูกแพรพูดภาษาจีนเก่งมากนะคะคุณเฉิง ถ้าบริษัทที่จีนต้องการพนักงานบอกลูกแพรได้เลยนะคะ" แพรพรรณเอ่ยเป็นภาษาจีนเพื่อโชว์ให้เขาเห็นถึงความสามารถของตัวเอง คุณหญิงวาสนาได้แต่ยกนิ้วให้ลูกสาวส่วนอรรถพลนั่งมองอย่างเงียบๆ ไม่ต่างกับท่านอดิศร

            "บริษัทของผมทำงานหนักนะครับผมกลัวว่าคุณลูกแพรคงทำไม่ไหว"

            "ลูกแพรชอบทำงานค่ะ" แพรพรรณโกหกได้อย่างแนบเนียน เธอชอบทำงานที่ไหนกันล่ะแค่ให้เข้าบริษัทสัปดาห์ละ3วันเธอยังทำไม่ได้เลย

            "งั้นผมจะเก็บไว้พิจารณานะครับ"

            "ขอบคุณค่ะ" แพรพรรณยิ้มหวานโปรยเสน่ห์ให้เขาเต็มที่

            "คุณผู้หญิงคะ"

            "อะไร?" เสียงตอบห้วนๆ อย่างลืมตัว ทำเอาอรุณรักสะดุ้ง ชายหนุ่มถึงกับหันขวับมอง

            "ว่าไงจ๊ะอ้าย" คุณหญิงวาสนาเปลี่ยนโทนเสียงพร้อมกับยิ้มหวานให้เด็กในอุปการะของตัวเอง

            "คือ...อ้ายจะมาบอกว่าห้องที่ให้เตรียมเรียบร้อยแล้วนะคะ"

            "ขอบใจนะจ๊ะ" คุณหญิงวาสนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแสนอ่อนโยนผิดกับที่เป็นอยู่ทุกวันอย่างลิบลับ

            "อ้ายเดี๋ยวคืนนี้ไปที่ห้องฉันนะ" อรรถพลเอ่ยขึ้นมาหลังเงียบอยู่นาน

            "คะ? ไปทำไมคะ" อรุณรักตอบอย่างไม่เต็มเสียงนักแต่ในใจสั่นไหวราวกับหัวใจจะหยุดเต้นที่ถูกคนที่แอบรักชวนไปที่ห้องคืนนี้ ชายหนุ่มแอบลอบมองคนตัวเล็กที่นั่งเขินหน้าแดงก็พอจะดูออกว่าเธอคิดอะไรกับอรรถพล

            "ฉันจะให้ไปเอาเสื้อผ้าของฉันมาให้คุณเฉิง คุณเฉิงไม่รังเกียจใช่มั้ยครับ" อรรถพลเอ่ยกับเธอก่อนจะหันไปถามอีกคน

            "ไม่ครับ ขอบคุณนะครับ" ชายหนุ่มตอบอย่างเป็นมารยาทจนทำให้อรรถพลคิดว่าเขาไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อตอนเช้าที่เขาไปสร้างวีรกรรมเอาไว้

            "ไปกันอ้าย" อรรถพลลุกขึ้นยืนพร้อมกับเรียกคนตัวเล็กให้เดินตาม อรุณรักแอบยิ้มก่อนจะรีบเดินตามไปติดๆ  เฉิงฟาหยางเห็นอรุณรักแอบยิ้มก็ยิ่งมั่นใจว่าเธอคงมีใจให้อรรถพลและเขาก็เริ่มคิดอะไรดีๆ ขึ้นมาได้