ของเล่นคนรวย

บ้านศิวะโสภาพานิช

เช้าตรู่ตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าร่างบางของหญิงสาวที่มีนามว่า อรุณรักต้องตื่นขึ้นมาทำความสะอาดบ้านไม่ต่างกับคนรับใช้คนอื่นๆเพียงแต่ว่าเธอนั้นไม่ได้เงินเดือนเหมือนคนอื่นๆ

"หนูอ้ายวันนี้วันเสาร์นะทำไมตื่นเร็วจัง" ป้าแม่บ้านที่เห็นเธอมาตั้งแต่เด็กเอ่ยถาม

"อ้ายก็ตื่นแต่เช้าทุกวันนี่คะป้า" อรุณรักเป็นเด็กบ้านนอกที่พ่อแม่เสียตั้งแต่3ขวบ จากนั้นเธอก็ได้รับอุปการะจากนักธุรกิจเธอดีใจมากที่จะได้มาอยู่ในบ้านหลังใหญ่แต่ความจริงแล้วเธอก็ไม่ต่างจากคนใช้เลยสักนิด คนที่อุปการะเธอมาไม่อนุญาตให้เธอเรียกท่านว่าพ่อและแม่ ไม่ให้ใช้นามสกุลเดียวกับพวกท่านและที่สำคัญเธอต้องทำตามทุกอย่างที่พวกท่านสั่ง

"มาค่ะเดี๋ยวอ้ายช่วยนะคะ" ร่างบางก้มลงหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดทำความสะอาดอย่างเคยชิน เธอเคยมีความคิดที่อยากจะไปจากบ้านหลังนี้แต่เธอไม่มีที่ไหนให้ไปอีกแล้วญาติพี่น้องของเธอก็ไม่มีใครให้เธอไปอยู่ด้วยเพราะทุกคนบอกว่าเธอเป็นภาระ

"แล้วเรียนต่อล่ะหนูอ้าย คุณหญิงท่านว่ายังไง"

"คุณหญิงท่านบอกไม่อนุญาตจ้ะป้า แต่อ้ายว่าก็ดีแล้วนะคะเรียนไปก็เปลืองเปล่าๆ" อรุณรักเรียนจบแค่ม.6 เธอพยายามขอคุณหญิงเรียนต่อมาตลอดหลายปีที่ผ่านแต่ท่านไม่อนุญาตเธอก็ไม่ได้เรียน

"ถ้าเรื่องเงินป้าให้ยืมก่อนได้นะ" ป้าแม่บ้านที่เห็นอรุณรักมาตั้งแต่่เด็กๆรู้ว่าหญิงสาวตั้งใจเรียนแค่ไหนเพื่อจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยจึงไม่อยากให้เธอพลาดโอกาส

"ป้าให้อ้ายยืมแล้วอ้ายจะเอาที่ไหนมาใช้คืนล่ะจ๊ะ ป้าเก็บเอาไว้เถอะ" เธอปฏิเสธเพราะเธอไม่มีรายได้จากที่อื่นเพราะคุณหญิงไม่อนุญาตให้เธอไปทำงานที่ไหน อรุณรักก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อไปจนถึงช่วงสาย อาหารเช้าสำหรับผู้เป็นนายถูกยกขึ้นมาเรียงรายบนโต๊ะอาหารโดยมีเหล่าแม่บ้านช่วยกันจัดเตรียม

"นี่! ลูกแพรยังไม่ลงมาอีกเหรอเนี่ย"

"ก็เล่นกลับมาตอนตี3 คงจะตื่นลงมาหรอกครับคุณแม่" เสียงทุ้มของผู้เป็นลูกชายกล่าวถึงน้องสาวให้ผู้เป็นแม่ฟัง

"อ้ายแกไปตามลูกแพรลงมากินข้าวเช้าสิ" คุณหญิงวาสนา ภรรยาของท่านอดิศร ผู้เป็นเจ้าของบ้านและผู้ที่รับเธอมาเลี้ยงสั่งให้เธอขึ้นไปตามคุณหนูแพรพรรณ ลูกสาวคนเล็กของตระกูลที่มีนิสัยเอาแต่ใจตัวเองและชอบกลั่นแกล้งอรุณรักมาตั้งแต่เด็กๆเพราะทั้งคู่มีอายุเท่ากัน

"ค่ะ คุณหญิง" ร่างบางตองรับก่อนจะเดินคอตกไปยังห้องของคนที่เธอพยายามอยู่ห่างให้มากที่สุด เธอไม่อยากโดนกระทำอีกแล้วต่อให้เป็นฝ่ายถูกกระทำแค่ไหนเธอตอบโต้ได้เพียงยกมือไหว้ขอร้องให้อีกฝ่ายหยุดเท่านั้น

"คุณหนูแพรวาคะ คุณหญิงให้อ้ายมาตามไปทานข้าวเช้าค่ะ" อรุณรักยืนเรียกคนในห้องเสียงดังแต่ได้กลับมาเพียงความเงียบ

"คุณหนูคะ ขออ้ายเข้าไปนะคะ" ร่างบางขออนุญาตก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องให้เสียงเบาที่สุดกลัวคนในห้องจะโมโหแล้วพาลมาลงที่เธออีก

"คุณหนูคะ สายแล้วนะคะตื่นไปทานข้าวเช้าเถอะนะคะ" ร่างบางสะกิดเบาๆที่ไหล่ของคนที่นอนหลับไ่ม่รู้เรื่องอยู่บนเตียงกว้าง

"คุณหนูคะ คุณหนู"

"อะไร!! เรียกอยู่ได้น่าโมโห!" เสียงตวาดอันน่ากลัวของคนที่โดนปลุกทำให้คนที่ทำหน้าที่ปลุกถึงกับสะดุ้งตัวโยน

"คุณผู้หญิงให้อ้ายมาตามคุณหนูไปทานข้าวเช้าค่ะ"

"อย่ามายุ่ง!! ไสหัวไป!

"แต่ว่า..."

"บอกให้ไสหัวออกไป!!!" อรุณรักยังไม่ทันจะได้เอ่ยคำใดต่อก็โดนไล่เหมือนหมูเหมือนหมาอีกตามเคย ร่างบางจึงเดินคอตกกลับมาที่โต๊ะอาหาร

"แล้วลูกแพรล่ะ"

"คุณหนูเธอไล่อ้ายลงมาค่ะ" อรุณรักตอบไปตามความจริง เธอโดนไล่ตะเพิดแถมยังโดนตะคอกใครจะไปกล้าอยู่ต่อให้โดนตบกัน

"ไม่ได้เรื่อง แค่นี้ยังทำไม่ได้ดีนะที่ฉันไม่เสียเงินส่งคนโง่ๆอย่างแกเรียนต่อ" คุณหญิงวาสนาก่นด่าเธอก่อนจะทำหน้าไม่พอใจใส่เธอจนทำให้อรุณรักรู้สึกผิด ร่างบางก้มหน้าสำนึกผิดก่อนจะหันไปสบตาอย่างบังเอิญกับอรรถพลลูกชายคนโตของบ้านศิวะโสภาพานิชและเขาเป็นคนที่เธอแอบรักมาตลอดโดยที่เธอไม่ได้บอกใคร