CHAPTER 7 เพราะรักคำเดียว

เดียร์ที่เห็นสภาพเขาแล้วก็รีบลุกขึ้นมาและเดินเข้าไปพยุงร่างของภูริเอาไว้ อยากจะทิ้งให้เขานอนอยู่ตรงนี้ก็สงสาร

“ไม่ต้องมายุ่ง”

“พี่ภูพี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ เมื่อก่อนไม่เคยเป็นแบบนี้” เสียงของเธอสั่นเครือ น้ำตาคลอเต็มสองตา

“สันดานพี่ก็เป็นแบบนี้แหละ รับได้ไหมล่ะรับไม่ได้ก็เรื่องของเดียร์”

ภูริเหลือบมองใบหน้าที่เปื้อนน้ำตาของเธอ ก่อนยกยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มที่ไม่ได้อบอุ่นเหมือนเคย แต่กลับเต็มไปด้วยความเฉยชาและเหนื่อยหน่าย

“พี่ภูแล้วเดียร์กับลูกล่ะ”

“พี่ก็ต้องมีเพื่อนมีสังคมบ้างสิจะให้วันๆ เอาแต่อยู่กับเดียร์กับลูกมันก็ไม่ใช่ พี่ก็อยากมีชีวิตส่วนตัวเหมือนกัน”

คำพูดนั้นเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของเธอร่างกายสั่นสะท้านราวกับไม่มีแรงประคองเขาอีกต่อไป เธอเบือนหน้าหนีเพราะกลัวว่าถ้าเธอมองนานกว่านี้ น้ำตาที่รอจะพรั่งพรูออกมาจะกลายเป็นเสียงสะอื้นโหยหวน

“ฮึก หรือพี่หมดรักเดียร์แล้ว” เธอถามเสียงแผ่วราวกับจะหลุดออกมาเพียงลมหายใจ

ภูริเงียบไปครู่หนึ่งหันหน้าไปทางอื่น ไม่ได้ตอบอะไรต่อ ปล่อยให้ความเงียบและความเจ็บปวดโอบรัดหัวใจของหญิงสาวจนแทบขาดใจ

“ไม่เกี่ยวว่ารักหรือไม่รักหรอก เดียร์ดูตัวเองสิมัวแต่ดูแลคนอื่นจนลืมดูแลตัวเอง แต่งตัวเชยแบบนี้ใครจะกล้าพาไปเจอคนอื่น”

ตอนนั้นหญิงสาวน่ารักตามวัย แต่พอมีลูกเธอทุ่มเทเวลาทั้งหมดให้หมดลูก จนลืมดูแลตัวเอง

“เดียร์พาไปส่งที่ห้อง”

“ไม่ต้อง! ไม่อยากให้ลูกเห็นสภาพนี้”

หญิงสาวเดินตามหลังเขามาอีกห้อง ภูริทิ้งตัวลงนอนแบบนั้น เดียร์เช็ดน้ำตาพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขาคงเรียนหนัก และเหนื่อยบางทีอาจจะละเลยเธอกับลูกไปบ้าง

“เดียร์ก็ยอมพี่อยู่ดี เพราะรักคำเดียว”

เดียร์ไม่พูดอะไรอีก เธอเพียงกล้ำกลืนก้อนสะอื้นเอาไว้ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปหยิบผ้าขนหนูแล้วชุบน้ำมาเบาๆ มือสั่นแต่ก็พยายามบิดน้ำออกจนหมาด จากนั้นค่อยๆ เช็ดตามใบหน้าและลำคอของเขาอย่างแผ่วเบา

“อืมม”

“เดียร์เช็ดตัวให้จะได้นอนสบายตัว” เธอพึมพำเสียงเบา ไม่รู้ว่าพูดกับเขาหรือพูดปลอบใจตัวเอง

แต่ในจังหวะที่เธอกำลังจะเช็ดแขนให้ ภูริกลับเอื้อมมือออกมาคว้าข้อมือเล็กๆ ของเธอแน่น จนผ้าหล่นลงกับพื้น เสี้ยววินาทีนั้นร่างบางถูกดึงเข้าไปซุกในอ้อมอกอย่างไม่ทันตั้งตัว

“พะ…พี่ภูริ” เดียร์ตกใจเสียงสั่นพร่าด้วยความไม่ทันตั้งรับ

“ทำเหมือนไม่เคยไปได้”

เขาก้มลงประทับริมฝีปากร้อนแรงลงบนกลีบปากของเธอ จูบหนักแน่นแต่เต็มไปด้วยกลิ่นเหล้าที่โชยออกมา เดียร์พยายามผลักไสแต่แรงของเขามากเกินไป ความใกล้ชิดที่เคยโหยหากลับกลายเป็นพันธนาการที่ทำให้เธอเจ็บปวด

เช้าวันใหม่ภูริสะดุ้งเล็กน้อยเพราะรู้สึกหนักแน่นที่อก เขารีบลืมตาขึ้นก็พบว่าคนที่ทับอยู่ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเจ้าลูกชายตัวน้อยที่กำลังนอนแผ่หน้าลงบนอกของเขา มือป้อมๆ เกาะเสื้อไว้แน่นราวกับกลัวพ่อจะหายไปไหน

ใบหน้าคมที่เมื่อคืนยังเต็มไปด้วยความเมามายพลันอ่อนโยนลงทันตา ภูริยกยิ้มบางๆ เอื้อมมือขึ้นลูบหัวลูกเบาๆ เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยนราวกับเป็นอีกคนหนึ่ง

“ว่าไงครับคนเก่งของปะป๊า ตื่นเช้าเชียววันนี้นะ”

เด็กน้อยเงยหน้าขึ้นหัวเราะคิกๆ ตอบกลับเป็นภาษาของเด็กมือเล็กๆ ตีลงบนหน้าอกพ่ออย่างชอบใจ ภูริหัวเราะตามหยอกล้อลูกด้วยการขยับตัวเบาๆ ทำเสียงเหมือนกำลังเล่นม้า เด็กน้อยยิ่งหัวเราะลั่นเสียงใส

       “เดียร์ทำข้าวต้มไว้ให้พี่จะได้หายแฮงค์” เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อุ้มลูกชายขึ้นมาเพื่อให้เขาไปอาบน้ำแต่งตัว

       “ลูกล่ะ”

       “หลับไปแล้วค่ะ”

       “วันนี้ลูกต้องฉีดวัคซีนหนิ” เขาเพิ่งนึกขึ้นได้กำลังจะลุกขึ้น แต่หญิงสาวก็ห้ามเสียก่อน

       “ตอนนี้บ่ายโมงแล้วค่ะ เดียร์พาลูกไปมาแล้ว”

       “พี่ขอโทษที่ตื่นไม่ทัน”

       “พี่มีคนใหม่แล้วใช่ไหม” เธอสูดลมหายใจ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงแผ่วทว่าเต็มไปด้วยความจริงใจ

       “เหลวไหลพี่ไปเรียนไม่ได้ไปหาเมียใหม่” ภูริชะงักมองเธอด้วยแววตาตกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวช้าๆ

“ถ้ามีเมื่อไหร่ก็ปล่อยเดียร์ไปเถอะนะ พี่จะได้ไม่ต้องลำบากใจ” เธอเม้มปากน้ำตารื้นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอหลบสายตาเขาแล้วเอ่ยด้วยเสียงสั่นๆ

       “ทำไมพูดแบบนี้ เดียร์พี่ไม่เคยคิดจะมีใครใหม่เลย ไม่เคยเลยสักครั้ง” ภูริวางลูกชายลงเบาๆ หันกลับมามองเธอเต็มตา สายตานั้นจริงจังมากกว่าทุกครั้งที่เธอเคยเห็น

เสียงทุ้มของเขาสั่นเครือปนดื้อดึง ราวกับอยากให้เธอเชื่อสุดหัวใจ แต่ความเจ็บปวดและรอยร้าวในใจของเดียร์กลับยังไม่หายไปง่ายๆ

“หากการเป็นกำลังใจให้กันมันยากเราก็แยกย้ายกันไปดีกว่า” เธอนอนคิดทบทวนมาทั้งคืนว่าจะพูดเรื่องนี้ดีไหม แต่สุดท้ายก็ต้องพูดมันออกมา

“...”

“พี่ไปคิดดีกว่าว่าที่เราอยู่ด้วยกันตอนนี้เรารักกัน หรือแค่อยู่เพราะความเคยชิน”

“แต่พี่ยังอยากมีเดียร์กับลูกอยู่ในชีวิต”

“การกระทำของพี่มันบอกหมดทุกอย่างแล้ว” เธอลุกออกไป แต่เดินไม่กี่ก้าวกลับถูกเขาสวมกอดจากทางด้านหลังแน่น

“เดียร์เป็นอะไรทำไมถึงพูดแบบนี้” เขาถามเสียงสั่นหลายปีมานี้ชีวิตเขามีแต่เดียร์ หญิงสาวคอยทำทุกอย่างให้โดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ

“...”

“โกรธเหรอที่พี่ไปกินเหล้าบ่อยๆ หรือโกรธที่พี่พูดไม่คิด” เขายังไม่รู้ตัวว่าทำอะไรผิด

“พี่ละเลยเดียร์ไม่ว่า แต่พี่ละเลยลูกได้ยังไง”

“เดียร์โกรธที่พี่ไม่ได้พาลูกไปหาหมอใช่ไหม” เขาถามย้ำอีกรอบ

“พี่ภูให้ความสำคัญกับทุกคนยกเว้นเดียร์กับลูก พี่มองไม่ออกเลยเหรอว่าเพื่อนสาวของพี่เขาคิดยังไง”

“แล้ววนกลับมาเรื่องนี้ทำไมพี่เคยบอกแล้วว่าไม่เคยคิดอะไรกับพริม” พวกเขาเคยทะเลาะกันเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว

“หน้าโซเชียลของพี่มีแต่ผู้หญิงคนนี้แท็กมาคิดว่าเป็นเมียตัวจริงเสียอีก แม้รูปลูกพี่ก็กลัวคนอื่นจะรู้” น้อยใจถึงขั้นสุดเพราะในพื้นที่ของเขาไม่มีแม้รูปลูกชาย

“เดียร์จะให้ความสำคัญทำไมชีวิตจริงสำคัญกว่าไหม” เธอเอ่ยเสียงเรียบ แววตายังแฝงความน้อยใจไม่หาย

       “พี่ขอโทษเดียร์ อย่าโกรธพี่เลยนะ” ภูริชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วเอ่ยเสียงเบา แต่หญิงสาวยังคงยืนกอดอก ไม่ตอบรับคำขอโทษ เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ พยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงง้ออ้อน

“งั้นพี่พาออกไปกินข้าวข้างนอกดีไหม ไปเปลี่ยนบรรยากาศกัน”

“ลูกยังไม่สบาย จะให้ออกไปยังไง” เดียร์เงยหน้าขึ้นมองเขา แววตาฉายความกังวล

       “พี่สั่งอาหารมากินที่ห้องก็ได้ อะไรก็ได้ที่เดียร์อยากกินนะ หายโกรธพี่เถอะ” ภูรินิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มบางๆ

       “ตบหัวแล้วลูบหลัง”

       “เมื่อคืนพี่ลูบไปทั้งตัวแล้วนะ”

       “พี่ภู!”

       “ดีกันนะ นะครับคนดี” เขาชูนิ้วก้อยขึ้นมาส่งยิ้มหวานๆ ให้หญิงสาว พออีกฝ่ายไม่เล่นด้วยเขาจึงจับมือเธอขึ้น และเกี่ยวก้อยเอง

       “แบบนี้เรียกขี้โกง”

       “ยิ้มแบบนี้หายงอนแล้วใช่ไหม คนนี้พี่จะช่วยเดียร์ดูน้องภูผาเอง”

คำพูดนั้นทำให้หัวใจที่แน่นตึงค่อยๆ คลายลง หญิงสาวมองหน้าเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนริมฝีปากจะคลี่ยิ้มจางๆ ออกมาโดยไม่รู้ตัว

เดียร์มองหน้าภูริด้วยแววตาจริงจัง แม้รอยยิ้มเมื่อครู่ยังไม่ทันจางหาย แต่เสียงที่เอ่ยออกมากลับหนักแน่น

“อย่าทำตัวแบบนี้อีกนะ ครั้งหน้าเดียร์จะไม่ทนแล้ว จะพาลูกกลับไปอยู่บ้าน”

คำพูดนั้นทำให้ภูริสะอึกหัวใจร่วงวูบลงไปทันที เขารีบคว้ามือของเธอมากุมไว้แน่น

“เดียร์อย่าพูดแบบนั้นเลยนะ พี่สัญญาพี่จะไม่ทำให้เดียร์เสียใจอีก จะไม่ปล่อยให้เดียร์ต้องน้อยใจหรือร้องไห้ พี่จะพยายามให้มากกว่านี้”

หญิงสาวหลุบตาลง เธอถอนหายใจเบาๆ ไม่ได้ตอบรับคำสัญญานั้นทันที เพียงหันไปมองลูกชายที่ยังหลับสนิทบนเตียงราวกับหาคำตอบจากดวงหน้าน้อยๆ นั้น ภูริเห็นดังนั้นยิ่งกอดมือเธอแน่นขึ้นพลางกระซิบย้ำ

“พี่สัญญา”