CHAPTER 6 รอยร้าว

เกือบสว่างภูริโซซัดโซเซกลับเข้ามาในคอนโด กลิ่นเหล้ายังคละคลุ้งติดตามเสื้อผ้า เขาวางกระเป๋าแล้วหันไปมองบนเตียงในห้องนอนเล็กๆ เห็นลูกชายตัวน้อยนอนดิ้นไปมามือเล็กๆ ฟาดอากาศ ก่อนที่ดวงตากลมใสจะลืมขึ้น

“อือ…”

น้องภูผาส่งเสียงครางเบาๆ ก่อนจะเงยหน้ามายิ้มให้เขา ยิ้มเล็กๆ ที่ทำให้หัวใจภูริสะดุดไปชั่วขณะ รอยยิ้มที่ไร้เดียงสานั้นเหมือนจะปลดเปลื้องความเหนื่อยล้าและความผิดทั้งหมดที่เขาแบกไว้

เขาเหลือบมองไปทางเดียร์ที่หลับสนิทอยู่บนเตียง ใบหน้าซีดเซียวบอกชัดว่าเธอเหนื่อยมากเพียงใด ภูริอุ้มลูกชายออกมาที่ห้องโถงวางตัวเล็กไว้บนตัก มือใหญ่ลูบแก้มกลมใสเบาๆ

“ไงครับคนเก่ง ตื่นมาหาปะป๊าเหรอ หืมมม”

น้องภูผาหัวเราะคิกคัก มือเล็กคว้าจมูกของเขาอย่างซุกซน เสียงหัวเราะเล็กๆ ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันของยามเช้าภูริยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาก้มลงหอมแก้มลูกซ้ายทีขวาที

“ปะป๊าขอโทษนะครับ ที่ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยต่อไปปะป๊าจะพยายามนะ” เสียงกระซิบเบาๆ ราวกับคำสัญญาที่เขายังไม่รู้เลยว่าจะรักษาได้หรือไม่

เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วของน้องภูผาดังพอจะปลุกเดียร์ให้สะลึมสะลือตื่น เธอค่อยๆ ลุกขึ้น เดินออกมาที่ห้องโถง ภาพที่เห็นคือภูรินั่งอุ้มลูกหยอกล้อกันอย่างอ่อนโยนหัวใจเธอสั่นไหวไปชั่วขณะ

“ตื่นแล้วเหรอ”

“เดียร์ฝากที่ภูดูลูกก่อนนะจะไปเตรียมข้าวเช้าให้ลูก”

“ฝากอะไรกันพี่ก็เป็นพ่อเขานะ” เขาดูออกว่าในใจของเดียร์เริ่มมีกำแพงกั้นระหว่างเขากับหญิงสาว

“...” เธอไม่ตอบเดินเข้าห้องครัวไปเตรียมอาหารเช้าให้ลูกชาย หลังจากป้อนข้าวลูกเสร็จจัดการชำระร่างกายให้น้องภูผา เด็กน้อยก็หลับเพราะวันนี้ตื่นตั้งแต่เช้ามืด

“ปล่อยเดียร์”

“พี่ขอโทษนะช่วงนี้พี่เครียดไปหน่อย พี่รู้สึกผิดที่พูดไม่ดีกับเดียร์” เขากอดเธอจากทางด้านหลังแน่น วางปลายคางที่บ่าของหญิงสาว พร้อมกับน้ำเสียงออดอ้อนที่เขามักใช้ประจำเวลาง้อแม่ของลูก

“พี่ภูพูดแรงเกินไปแล้วนะ” ปากพูดตำหนิเขา แต่ในใจก็ยอมให้อภัยเขาอยู่ดี

“พี่ขอโทษจริงๆ พี่ปากไม่ดีเองเดียร์รักพี่มากไม่ใช่เหรอ จะให้อภัยพี่ไม่ได้เลยเหรอ”

เธอเม้นปากแน่นไม่กล้าพูดอะไรออกมา ระหว่างที่กำลังนึกคิด ปากหนาก้มลงหอมแก้มเธอทั้งซ้ายและขวา จนเธอต้องหันกลับไปมองเขา

“พี่ภู”

“ยิ้มแบบนี้หายงอนแล้วใช่ไหม”

“พี่อย่าออกไปข้างนอกดึกๆ อีกได้ไหมเดียร์เป็นห่วง หรือโทรมาบอกก็ได้ว่าติดธุระ”

“ได้สิพี่ทำได้” เขาส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว กอดจะคว้าเธอมากอดไว้ ถึงแม้หญิงสาวจะชอบบ่นเขาบ่อยๆ แต่ในหัวใจก็ยังมีหญิงสาวเสมอ

หลังจากที่ปรับความเข้าใจกันได้ไม่ถึงสามวันภูริก็เริ่มเป็นแบบเดิม คือเขาสนใจแต่โทรศัพท์มากกว่าลูกชายตัวเอง พรุ่งนี้หมอนัดฉีดวัดซีนของลูก แต่ตอนนี้สี่ทุ่มแล้วเขาก็ยังไม่กลับบ้าน

“ฮัลโหล…” เสียงเขาดังปนไปกับเสียงเพลง

“พี่ภูทำไมถึงไปผับอีกล่ะคะ” เสียงเธอสั่นๆ แฝงด้วยความน้อยใจ

“เพื่อนมันชวนจะให้ปฏิเสธยังไงล่ะ มีอะไรหรือเปล่า” ภูริยกแก้วในมือขึ้นดื่ม ก่อนตอบเสียงแข็งกลบความผิด

“จะกลับกี่โมงคะ” เธอเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยเสียงเบา

“ดึกๆ หน่อยไม่ต้องรอหรอก” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก เสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ดังแทรกเข้ามาในสายเหมือนตอกย้ำระยะห่างระหว่างทั้งสอง

“พรุ่งนี้เช้าน้องภูผาต้องฉีดวัคซีนพี่ลืมเหรอ”

“ไม่ลืมหรอกกลับทันอยู่แล้ว ถ้าไม่มีอะไรพี่วางแล้วนะ”

“ดะ...เดี๋ยว”

“ภูริมาสนุกกันต่อสิ” เสียงผู้หญิงแทรกขึ้นมาจากปลายสาย และเขาก็ตัดสายทิ้งไป พอเธอโทรไปอีกรอบเขาตัดสายทิ้ง และจบลงด้วยเขาปิดเครื่องหนี

น้ำตาหยดหนึ่งร่วงลงบนแก้ม แต่เสียงปลายสายกลับยังเต็มไปด้วยความสนุกสนานของโลกที่ไม่เคยมีเธอและลูกอยู่ในนั้นเลย

       “เมียโทรตามแล้วเหรอ” พีรญามองเพื่อนที่เพิ่งวางสายไป เพื่อนในกลุ่มมีเพียงหญิงสาวเท่านั้นที่รู้ว่าภูรินั้นมีครอบครัวแล้ว

       “อืม พรุ่งนี้ลูกฉีดวัคซีน” เขาไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเพื่อนหรอก แต่มันยังไม่ถึงเวลาบังเอิญพีรญาดันมาเห็นรูปของน้องภูผาเสียก่อน หญิงสาวจึงรู้และสัญญาว่าจะไม่บอกใคร

       “กลับก่อนดีไหมภูเดี๋ยวเมียเป็นห่วง”

       “น่าเบื่อกลับไปก็บ่นมีเมียเหมือนมีแม่” เขามานั่งลงที่เดิม และดื่มกับเพื่อนไปเรื่อยๆ ความเครียดที่สะสมมาทำให้เขาดื่มหนักจนเมา

       “ไอ้ภูมึงกลับไหวมั้ยวะ” เตชินสะกิดเพื่อนที่นอนนิ่งบนโชฟาตัวยาว

       “อืมม”

       “เดี๋ยวพริมเรียกแท็กซี่ไปส่งภูที่คอนโดเอง”

       “จะไปทำไมพริมเป็นผู้หญิงเกิดไปเจอมันแอบซุกผู้หญิงไว้ทำไม” ดอกไม้ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มเอ่ยขึ้น ไม่ชอบที่เพื่อนแสดงออกชัดเจนว่าชอบภูริ แต่อีกฝ่ายไม่มีท่าทีว่าจะชอบกลับ

       “เตกับสิงห์รู้เหรอว่าภูพักที่ไหน”

       ทั้งสองส่ายหน้าพวกเขาเคยขอมาดื่มเหล้าที่คอนโดของภูริ แต่อีกฝ่ายไม่ยอมบอกไม่ค่อยสะดวก เลยไม่อยากรบกวน

       “แค่เรียกแท็กซี่ไปส่งเพื่อนเอง” พีรญายืนยันจะไปส่งภูริ เพื่อนๆ เลยหิ้วปีกเขาขึ้นรถแท็กซี่ต่างคนต่างเมาเลยไม่มีใครคิดอะไร

เสียงกดออดหน้าห้องดังขึ้นในเวลาเกือบตีสอง เดียร์รีบลุกขึ้นเพราะกลัวว่าลูกจะสะดุ้งตื่น เธอเดินไปเปิดประตูด้วยใจที่ทั้งโกรธทั้งกังวล แต่สิ่งที่เห็นตรงหน้ากลับทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

ภูริยืนโงนเงนสภาพแทบจะทรงตัวไม่อยู่ และที่น่าตกใจกว่านั้นข้างกายเขามีผู้หญิงรูปร่างสะสวยที่กำลังหิ้วปีกเขาเข้ามา

“พี่ภู” เสียงหญิงสาวหลุดออกมาแผ่วเบา แต่เต็มไปด้วยความสั่นไหว

       “พี่ชื่อพริมพอดีภูเมาเลยอาสามาส่ง น้องคงไม่ว่าอะไรนะ” พีรญายิ้มเก้อๆ พลางพูดเสียงเรียบ

เดียร์ยืนชะงักราวกับโลกทั้งใบหยุดหมุน ภาพตรงหน้าเหมือนย้ำชัดกับความคิดฟุ้งซ่านที่เธอเฝ้ากลัวมาตลอด

“ขอเข้าไปส่งภูข้างในได้ไหม”

“อ๋อ ไม่สะดวกค่ะพอดีในห้องรกนิดหนึ่งแถมลูกยังหลับอยู่ด้วย” ไม่รู้ว่าคนตรงหน้ามีความสัมพันธ์แบบไหนกับสามีของเธอ

“ไม่เป็นไรส่งภูตรงนี้ก็ได้” พีรญามองสำรวจอีกฝ่าย ยังเด็กแต่ใบหน้าสวยไม่น้อย โตมากกว่านี้ผู้ชายคงรุมแย่งกันจีบ ขนาดภูริยังหลงเสน่ห์

“ขอบคุณค่ะ” เธอยื่นมือไปรับตัวเขาพอก้าวพ้นประตูจึงรีบปิดประตูใส่หน้าอีกฝ่ายทันที

“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครคะทำไมเขาถึงมาส่งพี่ภูได้”

“อืม คนไหน” คนเมาตอบเสียงอ้อแอ้เขายังพอมีสติหลงเหลืออยู่บ้าง และจำเสียงเดียร์ได้ดีเลยได้สติว่าตอนนี้เขาอยู่กับหญิงสาว

“นี่คือเหตุผลที่พี่ออกไปเที่ยวบ่อยๆ ใช่ไหม” เธอถามย้ำเขาอีก พร้อมกับน้ำตาไหลพรากด้วยความเสียใจ

“จะร้องไห้ทำไมเดียร์พี่ไม่ได้ไปเอากับใครสักหน่อย”

“ถ้าไม่มีเดียร์อยู่ในห้องคงได้กันแล้ว”

“พูดอะไรไร้สาระ” เขาเมาแทบทรงตัวไม่อยู่ พิงหลังกับประตูหน้าห้องสายตาจ้องมองหญิงสาว สี่ปีผ่านไปไวมากเขาไม่น่าพลาดทำอีกฝ่ายท้องเลย

“ฮึก”

“จะร้องไห้ทำไมพี่ก็ยังเป็นของเดียร์อยู่วันยังค่ำ อย่าบ่นอย่าด่าบ่อยผู้ชายมันเบื่อเข้าใจไหม”

“เดียร์รักพี่หมดหัวใจ ยอมพี่ทุกอย่างแต่สิ่งที่พี่ทำกำลังเหยียบหัวใจเดียร์”

“กะอีแค่เพื่อนมาส่งที่หน้าห้องมันเป็นปัญหามากเลยเหรอวะเดียร์ คนไม่มีเพื่อนแบบเธอจะเข้าใจอะไร” ความเมาทำให้ภูริเริ่มพูดไม่คิด

“เดียร์ไม่มีเพื่อนก็เพราะพี่” เป็นเธอที่ต้องเลี้ยงลูกของเขา ยอมไม่มีอนาคตเพราะลูก

“แล้วใครใช้ให้เธอมาจมปลักกับพี่ละ มีทางเลือกอื่นตั้งเยอะแยะ เรียนไม่จบไม่มีอนาคตเลิกกับพี่ไปเธอจะมีค่าอะไร เหมือนหมาตัวหนึ่งแหละ”

“พี่ภู!”

เธอไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดจาแบบนี้ออกมา ในความคิดของเขาคงอยากเลิกกับเธอ เดียร์นั่งร้องไห้ต่อหน้าเขาทันที ทำไมคนที่ตั้งใจรักตั้งใจทุ่มเททุกอย่างเพื่อครอบครัว ถึงได้ดูไร้ค่าขนาดนี้