CHAPTER 5 ใครที่เปลี่ยนใจเธอ

     น้องภูผาลืมตาตื่นดวงตากลมโตสดใสไร้ไข้ ริมฝีปากเล็กๆ ยกยิ้มกว้างจนเห็นไรฟันน้อยๆ พลางส่งเสียงอย่างร่าเริง มือเล็กๆ ตบผ้าห่มไปมาอย่างตื่นเต้น

       “อือๆ บ๊ะๆ”

“ไข้ลดแล้วยิ้มใหญ่เลยนะลูกของแม่ เก่งที่สุดเลย” เธอโล่งใจ เธอก้มลงกอดลูกน้อยแนบอกแล้วหัวเราะเบาๆ

น้องภูผาหัวเราะคิก เสียงใสแจ๋วสะท้อนก้องไปทั่วห้องราวกับดนตรีที่กล่อมใจให้แม่หายเหนื่อย ความร่าเริงของเขาทำให้หญิงสาวลืมความเหนื่อยที่ต้องอดหลับอดนอนมาหลายวันในพริบตา

ตอนนี้ลูกชายวัยแปดเดือนของเธอไม่ใช่เด็กตัวน้อยที่เอาแต่นอนอย่างเดียวอีกต่อไป แต่เริ่มส่งเสียงคุยเจื้อยแจ้วตอบโต้ และใช้รอยยิ้มเป็นภาษาที่เติมเต็มหัวใจแม่ได้อย่างสมบูรณ์ เดียร์กดจมูกหอมแก้มกลมๆ ของลูกฟอดใหญ่

“ลูกตื่นแล้วเหรอ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นเขาเพิ่งกลับมาถึงตอนเช้าหลังจากที่เมื่อคืนทะเลาะกันอย่างหนัก

“มองไม่เห็นเหรอ” เธอไม่ยอมมองหน้าเขา โกรธที่เขาทิ้งเธอกับลูกไว้ตามลำพัง แถมยังพูดจาไม่น่ารัก

“เดียร์พี่ขอโทษเมื่อคืนพี่เมาไปหน่อยเลยพูดอะไรออกไปแบบนั้น” เขายอมลดทิฐิลง ภูริจับต้นแขนเธอไว้แน่น แต่เสียงลูกชายร้องไห้ดังขัดจังหวะเสียก่อน

“ปล่อย เดียร์จะไปดูลูก” น้ำเสียงเธอสั่นราวกับจะสะกดกลั้นน้ำตา

“พี่ไปอุ้มเขาเอง” ภูริเอ่ยออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่เมื่อคืนเพิ่งทิ้งแม่ลูกไว้ลำพัง เขาก้าวไปอุ้มลูกขึ้นมาแนบอก หอมแก้มซ้ายขวาอย่างเอ็นดู แล้วเอ่ยกับลูกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน

“ภูผาของพ่อยิ้มให้ปะป๊าหน่อยสิครับ เก่งที่สุดเลยนะ”

น้องภูผาหัวเราะคิกคัก มือเล็กๆ ตบอกพ่ออย่างไร้เดียงสา เสียงหัวเราะสดใสตัดกับบรรยากาศหนักอึ้งของผู้ใหญ่ในห้องนั้น

เดียร์ยืนมองภาพตรงหน้า ใจหนึ่งก็โล่งที่ลูกยังมีพ่อคอยอุ้มคอยกอด แต่อีกใจก็ปวดหน่วง เพราะคนที่เธอเฝ้ารอทั้งคืนกลับทำเหมือนทุกอย่างยังเหมือนเดิม

“ดูสิครับคุณแม่ทำหน้าบึ้งใส่พ่ออีกแล้ว” เขาหันไปมองเธอ

“พี่ภูอย่าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นได้ไหม”

“คุณแม่ดุอีกแล้วน้องภูผาช่วยปะป๊าง้อหน่อยสิครับ” เขารู้ว่าต้องง้อหญิงสาวยังไง ทุกครั้งที่ทะเลาะกันเดียร์จะโกรธแค่ไหนก็ต้องยอมเขาอยู่ดี

“กล่อมลูกนอนเลยน้องภูผาเพิ่งหายป่วย”

“เมื่อคืนน้องภูผาป่วยเหรอ?” เขาถามด้วยความตกใจ

“ค่ะ เพิ่งพาไปหาหมอ”

“พี่ขอโทษนะที่ไม่ช่วยเดียร์ดูลูก ต่อไปที่จะใจเย็นมากกว่านี้”

“พี่ภูไม่พูดจาแบบนั้นอีกแล้วนะคะ” เธอเสียใจมากแต่ก็รักเขามากเช่นกัน ครั้งนี้จึงให้อภัยได้อย่างง่ายดาย

เสียงก๊อกแก๊กจากพื้นห้องดังขึ้นเมื่อน้องภูผาคลานต้วมเตี้ยมเข้ามาหาพ่อที่นั่งเอนหลังพิงโชฟา แต่สายตาของภูริไม่ได้เหลือบมองลูกเลยสักนิด เขามัวแต่กดโทรศัพท์ ปลายนิ้วเลื่อนหน้าจอไม่หยุด ราวกับโลกทั้งใบของเขามีเพียงสิ่งนั้น

“แอ้ก…” เสียงเล็กๆ ส่งออกมาเหมือนจะเรียก แต่คนเป็นพ่อกลับเฉยเมย เด็กน้อยจึงคลานไปคว้าแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะกาแฟ

เพล้ง!!

เสียงแก้วแตกกระจายเต็มพื้น เศษแก้วกระเด็นไปทั่วจนเด็กน้อยร้องไห้จ้า ภูริสะดุ้งโหยงหลุดจากภวังค์ของหน้าจอเขารีบวางโทรศัพท์แล้วเข้าไปดู แต่ก็ช้าเกินไป เพราะเสียงร้องของลูกดังสนั่นไปถึงห้องซักผ้า

เดียร์ที่กำลังซักผ้าอยู่รีบวิ่งออกมา พอเห็นภาพตรงหน้าก็หน้าซีดหัวใจเหมือนถูกบีบ เธอตรงเข้าอุ้มลูกทันที

“นี่พี่ทำอะไรอยู่ห๊ะ? ทำไมไม่ดูแลลูก” เสียงของเธอสั่นเครือทั้งโกรธทั้งหวาดกลัว

“ก็พี่ไม่ได้ตั้งใจ แค่เผลอเล่นโทรศัพท์เองจะโทษพี่ทั้งหมดไม่ได้หรอก!” ภูริชะงักหงุดหงิดเพราะรู้สึกถูกตำหนิ

“ไม่ตั้งใจถ้าลูกเป็นอะไรขึ้นมา พี่เคยคิดบ้างไหมว่าเขาต้องการคนดูแล พี่เป็นพ่อนะไม่ใช่แค่คนที่กลับบ้านมานั่งกดโทรศัพท์ไปวันๆ” เธอตะโกนทั้งน้ำตา

“เดียร์อย่ามาพูดเหมือนพี่ไม่สนใจอะไรเลยได้ไหม พี่ก็เหนื่อยเหมือนกันนะ พี่มีเรื่องต้องคิดเยอะ!” เขาขมวดคิ้วแน่นเสียงแข็งขึ้น

“แล้วเรื่องครอบครัวไม่ใช่เรื่องที่พี่ต้องคิดเหรอ?” คำถามของเดียร์ดังสะท้อนอยู่ในห้อง เสียงสะอื้นของลูกที่ยังไม่หยุดร้องยิ่งตอกย้ำบรรยากาศให้หนักอึ้ง

ความเงียบที่อึดอัดค้างอยู่ระหว่างทั้งสองคน มีเพียงเสียงสะอื้นเล็กๆ ของเด็กที่เหมือนจะสะท้อนความแตกร้าวของครอบครัวเล็กๆ ที่กำลังสั่นคลอน

“พูดจาไม่รู้เรื่องเลยวะ ถ้าเธอเหนื่อยมากที่ต้องเลี้ยงลูกก็เอาลูกกลับไปให้ป๊าพี่ วันๆ เลี้ยงแต่ลูกด่าแต่ผัวมันน่าเบื่อเข้าใจไหม”

“พี่เบื่อหรือมีใครที่กำลังเปลี่ยนใจพี่กันแน่”

“เดียร์เธอนี่มันประสาทจริงๆ อะไรก็จะให้พี่มีคนอื่นตลอด อยากเลี้ยงมากก็อยู่กันสองคนไปเลย” เขาลุกเดินออกมาจากคอนโด ตอนที่เดียร์คลอดเขาก็เคยบอกให้คนที่บ้านเขาเลี้ยง แล้วให้หญิงสาวกลับไปเรียนต่อแต่เธอก็ยังดื้อด้านจะเลี้ยงลูกเอง

ภูรินั่งหัวเราะเฮฮาอยู่ในร้านเหล้า แสงไฟสลัวและเสียงเพลงดังกลบทุกอย่าง โต๊ะของเขามีทั้งแก้วเบียร์เรียงรายและเสียงหัวเราะของกลุ่มเพื่อนที่ไม่เคยรับรู้เลยว่าเขามีใครรออยู่ที่บ้าน

“เฮ้ย ไอ้ภูเอาจริงนะมึงแม่งโคตรเนื้อหอม ทำไมไม่เห็นพาแฟนมาบ้างวะ” เตชินเพื่อนสนิทเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม

“มึงอย่าบอกนะว่ายังโสดอยู่ ดูหน้ามึงแล้วไม่น่าเลย” สิงห์ก็เสริมเสียงดัง

คำถามง่ายๆ แต่กลับทำให้หัวใจของภูริสะดุดไปชั่วขณะ เขายกแก้วขึ้นดื่มรวดเดียว ราวกับจะใช้แอลกอฮอล์กลบความจริงในใจไม่ตอบไม่ปฏิเสธ แค่ยิ้มจางๆ แทนคำพูด

“เฮ้ย ไม่ตอบก็คือมีใช่ไหมวะ ฮ่าๆๆ” เพื่อนทั้งคู่แซวต่อกันอย่างสนุกสนาน

“แบบนี้พริมเสียใจแย่เลย”

“เกี่ยวอะไรกับพริม” เขาถามขึ้น

“มึงมองไม่ออกเลยเหรอว่าพริมเขาชอบมึง เขายอมตามมาเรียนคณะเดียวกัน” สิงห์ถามขึ้นพวกเขาดูออก แต่เหมือนว่าภูริจะไม่สนใจ

“เหลวไหลพริมก็คือเพื่อนอย่าพูดจาเลอะเทอะ” เขาเองก็รู้ แต่ไม่ได้คิดอะไรกับอีกฝ่าย

ตอนนี้ชีวิตของเดียร์เหลือเพียงภูริเท่านั้นที่เธอฝากความหวังไว้ เปรียบเสมือนเสาหลักหนึ่งเดียวที่คอยประคองให้เธอยืนอยู่ได้ แต่ความจริงกลับโหดร้ายยิ่งกว่านั้น เธอไม่ต่างจากคนที่ต้องเหนื่อยเลี้ยงลูกเพียงลำพัง ทั้งที่ชีวิตวัยรุ่นของเธอควรจะได้เรียนหนังสือ ได้เที่ยวเล่นเหมือนวัยเดียวกัน หรืออย่างน้อยก็ควรจะมีความทรงจำที่สดใสเหมือนกับภูริที่ยังคงเดินไปข้างหน้าใช้ชีวิตตามที่ใจอยากทำ

แต่หญิงสาวกลับยอมเสียสละยอมทิ้งความฝัน ยอมแลกทุกอย่างเพื่อสร้างครอบครัวเล็กๆ ที่เธอคิดว่าจะอบอุ่น ทว่าคำตอบแทนที่ได้กลับคืนมา คือความเฉยชาการถูกเมินเฉย และถูกทิ้งขว้างอยู่บ่อยครั้ง ราวกับเธอไม่มีตัวตน

จากผู้หญิงที่ไม่เคยเจ้ากี้เจ้าการไม่เคยตามติดจนทำให้ใครอึดอัด เวลาผ่านไปเธอกลับกลายเป็นคนที่กดโทรศัพท์หาภูริแทบทุกชั่วโมง เฝ้าถามตัวเองซ้ำๆ ว่าเขาอยู่ที่ไหน กำลังทำอะไร แต่ปลายสายที่เธอรอคอยก็มักถูกกดตัดบ่อยครั้งเหลือเกิน

ทุกครั้งที่เสียงสัญญาณถูกตัดไป ความเจ็บในอกเดียร์ก็เหมือนถูกตอกย้ำ เธอเริ่มนอนหลับไม่สนิท เริ่มสะดุ้งตื่นกลางดึกเพื่อคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กว่าภูริส่งข้อความมาบ้างหรือยัง และเมื่อไม่มีเธอก็จมอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านเต็มไปหมด

“เขาไม่รับสาย เพราะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหม”

“หรือบางทีเขาอาจกำลังนอนกอดใครอีกคนที่ไม่ใช่เรา”

ความคิดเหล่านี้กัดกินหัวใจเดียร์ทุกวันทุกคืน ความกังวลค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทีละน้อยจนแผ่ขยายใหญ่โต กลายเป็นเงามืดที่คอยบดบังรอยยิ้มของเธอ แม้กระทั่งตอนที่กอดลูกเอาไว้แนบอก ใจเธอก็ยังหน่วงด้วยความหวาดกลัวว่าอีกไม่นานภูริอาจหายไปจากชีวิตเธอจริงๆ

“พี่มีสังคมของตัวเอง แต่เดียร์มีแค่พี่คนเดียว”

พอมองหน้าลูกชายกลับหวนนึกถึงช่วงแรกๆ ที่เขาตามจีบ พอภูริเข้ามหาลัยเริ่มมีสังคมเขาก็เปลี่ยนไป จากคนที่พูดเพราะกับเธอมาตลอด กลายเป็นคนขี้หงุดหงิดเวลาทะเลาะกัน