3.1 กล้าขอก็กล้าให้

“ดื่มสักหน่อยสิ แก้วแค่นี้ไม่ทำให้เมาหรอก”

นั่งมองเธอมานาน อยากจะบอกเหลือเกินว่าเขานั้นแซ่บกว่าศิลปินเกาหลีที่เธอกำลังดูผ่านหน้าจอมือถือหลายขุม มองเขาสิ หันมองเขาให้เต็มตาแล้วเธอจะรู้ว่าของดีเมด อิน ไทยแลนด์ก็ไม่น้อยหน้าใคร

“ทำไมถึงสั่งให้ฉันคะ?” พริมโรสเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าสะพายแล้วคว้าแก้วเครื่องดื่มสีแดงมีฟองสีขาวเคลือบอยู่ด้านบนขึ้นมาจิบเบา ๆ ทีแรกสัมผัสได้ถึงหวาน ตามด้วยรสเปรี้ยว จบลงที่ความขม นิ่วหน้าเล็กน้อยแต่ก็รีบปรับสีหน้าในทันที จะให้อีกฝ่ายรู้ไม่ได้ว่าเธอเพิ่งเคยดื่มแอลกอฮอล์เป็นครั้งแรก ตอนที่ทำเหมือนไม่สนใจเขา ที่ทำเหมือนว่าเล่นมือถือเหมือนไม่ใส่ใจอะไร ตอนนั้นหางตาของเธอกำลังพิจารณา

ปีแสงหรือ?

เขาหล่อดีนะแต่ก็สู้โอปป้าฮยอนของเธอไม่ได้ เขาดูแก่เกินไปอีกต่างหาก ถ้าจะให้เดาอายุคงแตะสามสิบไปแล้วแน่ ๆ ไม่รู้ว่าเขาเข้าหาเธอทำไม คงคิดว่าเธอนั้นง่ายต่อการพากลับไปด้วยล่ะสิ ก็คงใช่…เพราะเธอวางตัวให้เขาคิดแบบนั้น จากภายนอกมองออกว่าเขามีเงิน ทั้งเสื้อผ้าและนาฬิกา…ของแพง ๆ ทั้งนั้น บางทีเขาอาจเป็นพวกเสี่ยที่หาเด็กสักคนไว้เลี้ยงก็ได้

ซึ่งนั่นแหละที่เธอต้องการ

ยังไงคืนนี้เธอก็ต้องหาที่นอน ไม่ใช่แค่คืนนี้แต่มันคือคืนต่อ ๆ ไป พริมโรสเป็นเด็กหัวสมัยใหม่…เธอไม่สนใจเรื่องสิ่งสำคัญที่ควรต้องสงวน ถึงต่อให้ลึก ๆ จะแอบสนอยู่บ้าง แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เธอจะต้องมานั่งกลัวว่าต้องเสียอะไรไป มีสิ่งใหญ่ที่สำคัญกว่าที่เธอต้องการ เธออยากรู้และอยากลอง อะไรที่ไม่เคยทำนับจากนี้จะทำให้หมด หากมีเสี่ยคอยเลี้ยงดูแล้วจะทำให้เธอได้ออกจากกรงทองที่เรียกว่าบ้านมันก็น่าสนใจไม่ใช่หรือ? ขอเพียงใครสักคนที่มีอำนาจสูสีกับพ่อเธอ หรือใครก็ได้ที่จะให้เงินและที่นอนกับเธอ เธอพร้อมจะไปกับเขาในคืนนี้

“เพราะคุณเหมาะกับแก้วนี้ หวานอมเปรี้ยว น่ารักแต่ก็เซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน” ปีแสงเริ่มวาดลวดลายโชว์ฝีไม้ลายมือหยอกเย้าหญิงสาว สายตาและรอยยิ้มของเขาแพรวพราว เมื่อไรที่เขาใส่เกียร์เดินหน้ากับใคร…ยังไม่มีสักรายที่หลุดพ้นเงื้อมมือเขาไปได้

“เรียกว่าโรสสิคะ พี่ปีแสงต้องอายุเยอะกว่าโรสหลายปีแน่ ๆ” พริมโรสเองก็ทำตัวเหมือนเป็นฝ่ายตั้งรับ ทว่าแท้จริงแล้วเธอกำลังบุก

“พี่ยี่สิบแปด”

“ฮะ ๆ ยี่สิบแปดเองเหรอคะ? โรสคิดว่าพี่ต้องสามสิบสอง…”

“พี่ดูแก่กว่าอายุงั้นสิ”

“ดูภูมิฐานต่างหาก”

“แล้วโรสเท่าไรแล้ว?” มาดูกันว่าเขาทายถูกหรือไม่…เขาขอทายที่ยี่สิบสี่ กลาง ๆ กำลังดี กำลังกรุบกริบไม่อ่อนต่อโลกใสซื่อไม่เป็นงาน แต่ก็ไม่กร้านพอที่จะทำให้เขารู้สึกเหมือนอยู่กับเมียลุงข้างบ้าน

“ลองทายสิคะ พี่ปีแสงคิดว่าโรสอายุเท่าไรแล้ว?”

“อืม…ยี่สิบสี่”

“หืม เป็นหมอดูหรือเปล่าทำไมทายแม่นจังเลย” ไม่รู้ว่าใครหลอกใคร แต่ที่แน่ ๆ ณ วินาทีนี้มีเพียงปีแสงคนเดียวที่เอาความจริงเข้าแลก และเขากำลังพลาดท่าอย่างไม่อาจคาดคิด

“เป็นพ่อค้าครับไม่ใช่หมอดู” เผยรอยยิ้มที่คิดว่าพิมพ์ใจสุด ๆ ตามสถิติแล้วชั่วโมงเดียวเขาต้องได้ลากเธอขึ้นเตียง มาดูกันว่าคืนนี้เขาจะได้ทำลายสถิติตัวเองไหม

“ขายอะไรคะ?”

“ความสุขครับ…สนใจซื้อความสุขพี่ไหม?”

“ทำไงดีโรสไม่มีเงินติดตัวเลยค่ะ เอาตัวเข้าแลกความสุขจากพี่ปีแสงได้ไหม?” ประสบการณ์จริงเท่ากับศูนย์ ที่แสดงออกไปตอนนี้พริมโรสได้มันมาจากนิยายออนไลน์สิบแปดบวกที่เธอชอบอ่านทั้งนั้น

“ฮะ ๆ จะเอาตัวเข้าแลกเลยสินะ?” ปีแสงจ้องลึกลงในดวงตาที่แสร้งว่าใสซื่อของพริมโรส ค่อย ๆ โน้มตัวเข้าหาเธอแล้วกระซิบแผ่วเบาที่ข้างใบหู “ต้องแลกทั้งคืนเลยนะ ไหวเหรอ? ถ้าคิดว่าไหวไหนลองโชว์ฝีมือให้พี่ดูหน่อย”

“ยะ…ยังไงคะ?” ถึงจะเตรียมตัวเอาไว้แล้วว่าคืนนี้อาจต้องกลับไปกับใครสักคนเพื่อให้ตัวเองได้มีที่นอน แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะรวดเร็วแบบนี้

“ก็ถ้าอยากได้ความสุขจากพี่ แสดงให้พี่ดูสิว่าเธอมีดีอะไร เธอไม่มีเงินนี่…จะเอาตัวเข้าแลกไม่ใช่หรือไง?”

“ตรงนี้เลยเหรอคะ? กลับไปที่บ้านพี่ปีแสงไม่ดีกว่าเหรอ?”

“หึ!” ได้สิ่งที่ต้องการปีแสงก็ถอยออกมา ตอนที่โน้มตัวเข้าไปกระซิบที่ข้างใบหูพริมโรส เขาล้วงหยิบเอากระเป๋าเงินของเธอมาเปิดดู อย่างน้อยก็ควรได้รู้ว่าเธอไม่ใช่ ‘มิจ’ เปิดดูแล้วก็ได้คำตอบว่าเธอนั้นมีเงินติดตัวมาแค่ห้าร้อย ดูบัตรประชาแล้วก็จริงที่เธอนั้นชื่อโรส อายุยี่สิบสี่ ทว่าสิ่งหนึ่งที่เขาคาดไม่ถึงคือมันเป็นบัตรประชาชนปลอมที่เธอทำไว้ตอนวางแผนหนีจากผู้เป็นพ่อ

สิ่งที่เขาคิดได้ในตอนนี้เธอหญิงสาวตรงหน้าเป็นเด็กเสี่ยแน่ ๆ ขอลบชุดความคิดเรื่องลูกคุณหนูจากครอบครัวมีฐานะออกไปก่อน เพราะเธอมีแค่ของแพง ๆ แต่กลับไม่มีเงิน คงมาเที่ยวคืนนี้แล้วคิดจะหาคนรวยสักคน คงคิดว่าเขาจะเป็นเหยื่อของเธอสินะ อยากบอกให้รู้ว่าเธอคิดผิด…ต่อให้คืนนี้เธอได้กลับไปกับเขา แต่อย่าได้หวังว่าเขาจะเลี้ยงดูเธอเด็ดขาด

“ได้ไหมคะ? คืนนี้ให้โรสไปบ้านพี่นะ?” ส่งสายตาออดอ้อน ก็ยังไม่มีสักครั้งที่เธออ้อนใครแล้วไม่ได้ผล “รับรองว่าโรสจะเป็นเด็กดี…จะเชื่อฟังพี่ทุกอย่างเลย พี่บอกให้โรสทำอะไรจะทำตามหมดเลยค่ะ”

“แล้วถ้าพี่บอกให้แก้ผ้าล่ะ?”

“จะถอดให้ไม่เหลือสักชิ้น…”

“แล้วถ้าพี่บอกให้คลานเข่าเข้ามาหาพี่…ใช้ปากทำให้พี่คราง”

“…” บ้าจริง! ใช้ปากทำให้เขาครางงั้นหรือ? นี่เขาต้องการให้เธออมสิ่งนั้นใช่ไหม? แค่เห็นของจริงกับตาเธอยังไม่เคยเลย…นิยายสิบแปดบวกกับสื่อลามก ต่อให้ผ่านตามาบ้าง แต่ก็ไม่คิดจริง ๆ ว่าสิ่งนั้นมันจะมาเข้าปากเร็วแบบนี้!

“ว่าไงครับ? ไม่อยากทำเหรอ? ไหนว่าจะยอมทำตามที่พี่บอกทุกอย่างไง…”

“ถ้าทำแล้วพี่ปีแสงจะยอมให้โรสอยู่ด้วยไหมคะ?” เอาวะ! เสียตัวให้เขาเพื่อแลกกับเงินและที่อยู่ เพื่อให้เธอได้อยู่เมืองไทยโดยไม่ต้องถูกขังในกรงของพ่อ เพื่อให้ได้ตามหาแม่ที่ไม่เคยได้เจอตั้งแต่เกิด…มันคุ้มอยู่แล้ว…ร่างกายตายไปก็เอาไปไม่ได้ ยังไงซะสักวันก็ต้องได้ใช้ แล้วเขาคนนี้ก็ไม่ได้น่ากลัวอะไร ดีกว่าพวกลุงแก่ ๆ หลายขุม เพราะถ้าทำเขาหลุดมือไปในคืนนี้ เธออาจจะหาดี ๆ แบบนี้ไม่ได้อีกแล้วก็ได้

ก็ในเมื่อทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด เครื่องเพชรและแบรนด์เนมที่ขนมาจากบ้านหวังจะเอาไปขายแลกเงินสดไว้ใช้ ตอนนี้ติดแหง็กอยู่ที่โรงแรม จะกลับไปเอาก็คงยากเพราะคนของพ่อคอยเฝ้าอยู่ รู้ดีว่าหากโดนจับได้ครั้งนี้จะต้องโดนอะไรบ้าง แน่นอนว่าพ่อคงใช้มาตรการเด็ดขาดกับเธอ ให้กลับไปถูกขังเหมือนเดิมคงไม่ไหว ให้เรียกร้องความรักความสนใจจากพ่อก็ไม่อยากทำอีกแล้ว ในเมื่อคุณป๋าเพทายสนใจแต่เรื่องแก๊งกับงานมากกว่าลูกสาว แถมยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเป็นลูกแท้ ๆ สายเลือดเดียวกันหรือไม่ เห็นทีว่าปีแสงคนนี้จะเป็นที่พึ่งเดียวของเธอแล้ว

“อยู่ด้วยเหรอ? อยู่ด้วยแบบไหนล่ะ?”

“ก็อยู่ด้วยทุกวัน…ในฐานะอะไรก็ได้ แต่ขอแค่มีที่นอนกับเงินก็พอ โรสขอไม่มากค่ะ…ขอแค่มีไว้ใช้จ่ายเท่านั้นเอง” เธอขอเขาดื้อ ๆ ขอกันหน้าด้าน ๆ ขอกันแบบตรง ๆ ก็ถ้าเขาให้เธอก็พร้อมที่จะเป็นของเขาทั้งตัว หัวใจไม่นับ!

“ถ้ากล้าขอก็กล้าให้…ไปกันเลยไหมล่ะ?” พูดไปอย่างนั้น…ใครกันวะจะโง่เลี้ยงดูผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้ เห็นเขาเป็นนักบุญหรือยังไง? อยู่ ๆ มาขอกันหน้าด้าน ๆ ได้กินเธอเมื่อไรเขาชิ่งก่อนอยู่แล้ว จะเผ่นแนบแบบไม่ทิ้งเศษฝุ่นให้ดูต่างหน้าเลยทีเดียว “ออกไปรอหน้าบาร์นะ เข้าห้องน้ำเสร็จจะขับรถวนออกไปรับ”

“ค่ะ” ดวงตาคู่ใสซื่อแฝงไว้ด้วยความแสบไม่ใช่เล่นมองดูคนตัวสูงที่เดินหายเข้าไปด้านในบาร์ พอเขาพ้นจากสายตาเธอก็ปล่อยลมหายใจพรืดใหญ่ คว้าเอาแก้วของเหลวสีแดงก่ำมากระดกดื่มจนหมดแล้ว หลงลืมไปชั่วขณะว่ามันคือแอลกอฮอล์ พอรับรู้ถึงรสขมก็สำลักไอเบา ๆ เธอแทบไม่กล้าหายใจ กลัวเหลือเกินว่าเขาจะจับได้ มีจุดไหนที่พลาดไปหรือเปล่า? เขาดูไม่ออกจริงหรือว่าเธอแค่สิบแปด กลับไปกับเขาคืนนี้นอกจากเสียตัวแล้วต้องเสียอะไรอีกไหม? เขาคงไม่ฆ่าเธอหลังเสร็จกิจหรอกนะ ไม่หรอก…มีแค่เธอที่ตั้งใจมาหลอก มั่นใจว่าไม่ได้ตาถั่วเลือกมิจฉาชีพหรือฆาตกร เขาเข้าหาเธอเอง…เป็นเขาต่างหากที่เลือกเธอ ถึงจะไม่ใช่ทรงเสี่ยแต่การกระทำของเขามันชัดเจนว่ามาดื่มเพื่อหาผู้หญิงไปขึ้นเตียง แล้วเธอก็บอกไปตามตรงว่าต้องการที่นอนกับเงินเป็นการแลกเปลี่ยน ดูเขาออกจะมีเงิน…เธอขอแค่นั้นคิดว่าจะเขาคงจะไม่ขี้โกงนะ “แค่มีเซ็กส์เอง มันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอกน่ะ! อย่าปอดแหกสิพริมโรส…ไม่งั้นแกต้องกลับไปอยู่ใต้โอวาทคุณป๋านะ!”