2.2 เหยื่อ

“แกอยู่ไหนแล้ว?”

พริมโรสเลือกนั่งที่หน้าบาร์ โทรศัพท์หากุ๊งกิ๊งเพื่อนสนิท นัดเพื่อนไว้ที่นี่แต่พอมาถึงกลับไม่เห็นวี่แววของเพื่อนเลยสักคน อุตส่าห์อยากจะลองเมาเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่กลับไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องสั่งเครื่องดื่มแบบไหน

[อยู่บ้านน่ะสิ ฉันพยายามหาทางโทรหาแกอยู่]

“มีอะไร? แล้วทำไมยังไม่ออกมาอีก?”

[เกิดเรื่องแล้วพริม…พ่อแกรู้แล้วว่าแกไม่ได้ไปขึ้นเครื่องบินเมื่อวานนี้ เขาส่งคนมาเฝ้าบ้านฉันอยู่ตอนนี้ เขาโทรมาหาฉันด้วยตัวเองแล้วบอกว่าถ้าฉันติดต่อแกหรือช่วยแกหนี หรือว่าให้แกมาอยู่ด้วย…ธุรกิจของที่บ้านฉันมีปัญหาแน่]

“ไม่อยากจะเชื่อเลย! นี่คุณป๋าทำแบบนี้ได้ยังไง?!”

[ดูเหมือนว่าเติร์ด โนล่าแล้วก็เรกซ์ก็โดนด้วย เพราะฉันติดต่อสามคนนั้นไม่ได้เลย แล้วนี่แกอยู่ไหน?]

“ก็อยู่ที่ฮิดเดนบาร์ไง เรานัดกันที่นี่”

[แกไม่ควรไปที่ฮิดเดนบาร์เลย ลืมไปแล้วหรือไงว่าที่นั่นมันเป็นย่านที่พ่อแกคุม?]

“ก็ตอนแรกฉันคิดว่าที่ที่ปลอดภัยที่สุดคือที่ของคุณป๋าไง คุณป๋าไม่ทันคิดถึงแน่ว่าฉันจะกล้ามาย่านนี้ แต่เขารู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ได้ไปขึ้นเครื่อง? เพิ่งผ่านมาแค่วันเดียวเอง…รู้เร็วเกินไปหรือเปล่า?”

[ก็เพราะแกใช้เครดิตการ์ดเปิดโรงแรมไงล่ะ! เขาบอกฉันว่ารู้เพราะแบบนั้น…พ่อแกบังคับให้ฉันบอกว่าตอนนี้แกอยู่ที่ไหน ฉันบอกไปแล้วว่าไม่รู้…แกรีบออกมาจากที่นั่นเลยนะ รอบนี้พ่อแกดูโกรธมาก…ถ้าเขาพาแกไปอังกฤษด้วยตัวเองจะทำยังไง? แกจะหมดโอกาสหนี แล้วก็จะไม่ได้ตามหาแม่เลยนะพริม]

“ไม่ ฉันไม่ยอมให้คุณป๋าทำแบบนั้นอีกแล้ว เพราะฉันจะอยู่ที่เมืองไทย ฉันจะตามหาแม่ให้เจอ!”

[แต่แกใช้เครดิตการ์ดไม่ได้แล้ว เมื่อไหร่ที่แกใช้…พ่อแกจะรู้ตำแหน่งของแก]

“…”

[มีเงินสดใช่ไหม?]

“ไม่มี”

[ให้ตายเถอะไอ้พริม! แกวางแผนหนีมาเป็นเดือนแต่ไม่เตรียมเงินสดเนี่ยนะ? รู้ใช่ไหมว่าตอนนี้แกกลับไปที่โรงแรมไม่ได้แล้วเพราะพ่อแกคงสั่งให้คนไปเฝ้าที่นั่นเอาไว้ แล้วฉัน…ขอโทษนะที่ต้องพูดตรง ๆ แต่ตอนนี้ฉันช่วยแกไม่ได้ ถ้าฉันทำ…พ่อแกจะทำให้ที่บ้านฉันมีปัญหา]

“ฉันรู้ ฉันเข้าใจ…เอาเป็นว่าฉันจะหาทางเอาตัวรอดให้ได้ แกไม่ต้องห่วงหรอก”

[ดูแลตัวเองด้วยนะพริม แต่ฉันก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าแล้วคืนนี้แกจะไปนอนที่ไหน…เอางี้ไหม? ฉันจะโทรหาเรกซ์ เผื่อหมอนั่นจะช่วยอะไรได้บ้าง]

“ไม่ต้อง เมื่อกี้แกเพิ่งบอกว่าติดต่อเพื่อนเราไม่ได้เลยนี่ แล้วฉันก็ไม่อยากให้ใครต้องมาซวยเพราะฉันด้วย คุณป๋าไม่เคยผิดคำพูดกับใครนอกจากฉัน ถ้าเขาบอกว่าจะยัดปัญหาให้ธุรกิจพ่อแม่พวกแก ฉันมั่นใจว่าเขาจะทำมันจริง ๆ”

[อย่างนั้นแล้วคืนนี้แกจะไปนอนที่ไหน?]

“ก็คงสักที่ ที่ที่ไม่ต้องใช้เงิน…แค่นี้ก่อนนะกุ๊งกิ๊ง” พริมโรสวางสายจากเพื่อนสนิทหนึ่งในสี่คนของเธอ ก่อนจะล้วงหยิบกระเป๋าเงินยี่ห้อหรูออกมาเปิดดู…เหลือเงินสดติดตัวอยู่แค่ห้าร้อยบาทเท่านั้นเอง ต่อให้จะมีเงินอยู่ในบัญชี ก็รู้ดีว่าเมื่อไรที่มีการเคลื่อนไหวพ่อของเธอจะรู้ตำแหน่งเธอ อีกอย่างเธอทิ้งโทรศัพท์มือถือเครื่องเก่าที่พ่อเธอติดตามตำแหน่งได้ไปตั้งแต่ตอนอยู่ที่สนามบินแล้ว ที่ใช้อยู่นี่เป็นมือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อมา

“รับเครื่องดื่มอะไรดีครับ?” บาร์เทนเดอร์ที่หาจังหวะถามอยู่นาน พอได้โอกาสก็รีบทำงานของตัวเองทันที

“คะ?”

“ลูกค้าจะรับเครื่องดื่มอะไรครับ?”

“เอา…เหล้า”

“แบบไหนดีครับ?”

“ก็เหล้าอะค่ะ”

“ทราบครับว่าเหล้า…แต่เหล้ามีหลายชนิดหลายยี่ห้อ ไม่ทราบว่าคุณลูกค้าอยากรับเหล้าแบบไหนครับ?”

“…” ตายล่ะ! แค่สั่งว่าเหล้าอย่างเดียวก็ไม่ได้หรือนี่? ทำไมเหล้าจะต้องแบ่งประเภทด้วย? “งั้นเอาเบียร์ก็ได้ค่ะ”

“เอาเป็นเบียร์อะไรครับ?”

“?!” อะไรกัน! ขนาดเบียร์ก็ยังแบ่งประเภทด้วยหรือ?!

“เอาเป็นโคลเวอร์คลับมาก็ได้เจิ้น ส่วนของฉันเอาเป็นมาร์ตินี” เป็นปีแสงที่เดินเข้ามานั่งที่หน้าบาร์ข้าง ๆ พริมโรสพร้อมกับสั่งค็อกเทลให้กับเธอ ซึ่งพอได้รับออเดอร์บาร์เทนเดอร์นามว่าเจิ้นก็พยักหน้าแล้วหันไปชงเครื่องดื่มทันที

“สั่งให้ฉันเหรอคะ?” พริมโรสหันมองหน้าปีแสง เธอไม่ได้รู้สึกกลัวเขาเลยสักนิด แต่เพราะแววตาใสซื่อที่ส่งไปพร้อมคำถาม มันทำให้ชายหนุ่มคิดว่าเธอคนนี้อ่อนต่อโลกอย่างที่คิดจริง ๆ เอ๊ะ หรือว่าแสร้งทำกันแน่นะ เขาจะได้รู้คำตอบแน่หลังจากที่ได้เปิดปากพูดคุย

“ปีแสงครับ” ไม่ตอบคำถามแต่กลับแนะนำตัวเองพร้อมรอยยิ้ม

“โรสค่ะ” และพริมโรสก็เอ่ยชื่อตัวเอง ทว่าเป็นชื่อที่เธอเอาไว้ใช้เวลาที่คิดจะก่อปัญหาเท่านั้น

ปีแสงเดาอยู่ในใจว่าหญิงสาวชื่อโรสคนนี้หากไม่ดูโตกว่าอายุจริงก็คงเด็กกว่าอายุอยู่มาก เครื่องดื่มที่สั่งไปถูกนำมาเสิร์ฟแล้วแต่ไม่เห็นว่าเธอจะจิบมัน สิ่งที่เธอกำลังทำคือการนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตัวสูง สไลด์หน้าจอโทรศัพท์มือถือดูรูปศิลปินเกาหลีไปเรื่อย จากที่เห็น…เธอวางตัวเหมือนเป็นสาววัยยี่สิบปลาย ๆทำงานให้กับกิจการระดับกลางของที่บ้าน ใช้จ่ายซื้อของแบรนด์เนมราคาแพงผ่านบัตรเครดิตที่เป็นชื่อพ่อแม่ คืนนี้นัดเพื่อนออกดื่มแต่รอนานนับยี่สิบนาทีแล้วเพื่อนก็ยังไม่มา นั่นคือสิ่งที่เธอพยายามแสดงออกว่าเป็นแต่ความเป็นจริงมันไม่ใช่แบบนั้น เขาเชื่อว่าตัวเองมองเธอออกอย่างทะลุปรุโปร่งและขอสรุปตรงที่ว่าเธอคนนี้อายุราว ๆ ยี่สิบนิด ๆ อาจยังเรียนมหาวิทยาลัยหรือไม่ก็เพิ่งจบมาหมาด ๆ หรือไม่ก็อาจจะไม่ได้เรียนหนังสือด้วยซ้ำ คืนนี้ไม่ได้นัดใคร…แต่ออกมานั่งดื่มคนเดียวเพื่อรอให้ใครสักคนหิ้วกลับไปด้วย เธอคือหญิงสาวที่หาเงินด้วยการนอนกับใครคนที่พร้อมจ่าย เขาเชื่อแบบนั้น

เขาดื่มด่ำกับสาวแก่แม่หม้ายมานาน ห่างหายจากวัยขบเผาะมานาน พอได้เห็นเธอแวบแรก ได้สูดกลิ่นกายหอม ๆ จากตัวเธอในตอนที่เดินชนกันมันปลุกความเป็นชายในตัวเขาขึ้นมาอย่างท่วมท้น กระเหี้ยนกระหือรืออยากจะสวาปามสาววัยแรกรุ่นจนแทบทนไม่ไหว เธอคนนี้คงไม่มีเงินห้าล้านสิบล้านมาให้เขาหลอก แต่เธอมีอย่างอื่นที่หอมกว่าเงินแน่เขามั่นใจ ก็ใช่ว่าปีแสงจะหิวแต่เงิน อย่างอื่นเขาก็หิว…เผลอ ๆ หิวมากกว่าเงินเสียอีก

“ไหนบอกว่าจะออกไปสูบบุหรี่ไง? มึงดูนั่น…ไอ้ปีมันได้เหยื่ออีกแล้วว่ะ!” เคลวินที่อยู่โต๊ะด้านในคลับชี้ให้แทนไทดูเพื่อนที่กำลังเข้าหาหญิงสาวแปลกหน้าที่หน้าบาร์

“มันทำอะไรของมันวะ? ปกติมันไม่เข้าหาเหยื่อก่อนจะสืบประวัติจนแน่ใจไม่ใช่หรือไง?” แทนไทเลิกคิ้วมองตามที่เคลวินชี้

“ดูจากทรงแล้ว…ผู้หญิงแม่งสเป็กมันเลย น่ารักแต่เซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน…ตัวเล็ก ผมยาว ขาวจั๊วะเหมือนจะติดลูกครึ่งนิด ๆ ด้วย งานนี้คงไม่หลอกเอาเงิน…แต่หลอกเอาอย่างอื่นแน่ ๆ”

“หึ! สเป็กมันจริง ๆ ด้วยว่ะ แต่หน้าคุ้นแปลก ๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนไม่รู้” แทนไทเห็นด้วยกับเคลวินว่าพริมโรสคือสป็กของปีแสง ทว่านึกเท่าไรเขาก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นหน้าตาแบบนี้ที่ไหน