3.2 กล้าขอก็กล้าให้

เพราะหลอกคนมามากจนทะนงตนคิดว่าจะตัวไม่มีทางโดนหลอกเอาง่าย ๆ อ่านขาดทุกอย่าง มองสถานการณ์ทะลุปรุโปร่ง ไม่มีทางเสียเชิงให้ใครโดยเฉพาะกับหญิงสาวท่าทางน่าข่มเหงรังแกอย่างพริมโรส ปีแสงไม่มีทางคาดคิดว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนี้จะทำให้เขาพลาดท่าเสียรู้ ถึงได้พาเธอกลับมาที่บ้านของเขาจริง ๆ ห้องชุดสุดหรูบนชั้นยี่สิบสี่ของคอนโดมิเนียมใจกลางเมืองที่เขาซื้อมาด้วยเงินจากการหลอกสาวแก่แม่หม้าย ภายในตกแต่งอย่างดีด้วยสไตล์โมเดิร์นผสมผสานกับความโกธิคเบา ๆ ซึ่งเป็นสไตล์ที่เขาชอบเป็นพิเศษ ทุกสัดส่วนของตัวห้องเน้นไปทางโทนสีดำแดง แค่เหยียบเข้ามาก็ให้ความรู้สึกลึกลับน่ากลัวแบบแปลก ๆ

“บ้านพี่เหมือนบ้านผีสิงในสวนสนุกเลยนะคะ”

พริมโรสยิ้มแห้งหันมองไปรอบห้องชุด อยู่ ๆ ขนแขนก็รุกฮือ ภายนอกปีแสงก็เหมือนหนุ่มเพลย์บอยธรรมดา ไม่ยักคิดว่าเขาจะแต่งบ้านในสไตล์ที่ต่างจากการแต่งตัวอย่างลิบลับ ก็ถ้าเขาทาเบ้าตาสีดำหรือเจาะคิ้ว เจาะจมูก สักลายทั้งตัวพริมโรสคงพอจะเดาได้มากกว่านี้

“กลัวเหรอ? คิดไหมว่าจริง ๆ แล้วพี่อาจล่อเธอมาฆ่าปาดคอ…เก็บเลือดแช่ตู้เย็นเอาไว้จิบเล่นเวลาดูหนัง” เห็นท่าทางหญิงสาวดูตื่นกลัวปีแสงก็นึกอยากแกล้ง จูงมือเธอมานั่งที่โซฟาหนังตัวยาวสีดำกลางห้อง ใช้สองมือกดไหล่ทั้งสองของเธอเอาไว้ “แต่ก่อนจะปาดคอ…พี่อาจจับเธอเลียทั้งตัวก่อน”

“มะ…ไม่ต้องมาขู่นะ โรสไม่ใช่เด็ก ๆ ที่จะกลัวอะไรแบบนี้หรอก” สั่นงึก ๆ จนอีกฝ่ายสัมผัสได้ แต่ปากก็ยังปฏิเสธ ช้อนสายตาขึ้นมองเขาที่กำลังยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ “จะบอกว่าตัวเองเป็นแวมไพร์เหรอคะ?”

“เปล่า ไม่ใช่แวมไพร์…แต่เป็นฆาตกรต่อเนื่องที่ชอบดื่มเลือดเหยื่อ”

“พี่ปีแสงพริม…อะ! เอ่อ…โรสไม่เชื่อหรอกน่ะ! เลิกแกล้งโรสเถอะนะคะ” เกือบแล้ว เมื่อกี้เธอเกือบจะหลุดปากแทนตัวเองด้วยชื่อจริง ๆ ต้องโทษสไตล์โกธิคของห้องนี้ที่ทำให้เธอกลัวขึ้นมา ไม่งั้นก็คงไม่สติหลุดคิดแต่ถึงเรื่องอื่น

“ไม่แกล้งแล้วก็ได้…ดื่มอะไรหน่อยไหม?”

“ก็ดีค่ะ มีนมโกโก้ไหมคะ?”

“นมโกโก้?” ปีแสงถึงกับเลิกคิ้วถาม บรรยากาศแบบนี้มีหน้ามานึกอยากกินนมโกโก้ เขาไม่มีของเด็กเล่นแบบนั้นเก็บไว้ในตู้เย็นให้เปลืองที่หรอก ที่มีก็แค่เบียร์ ไวน์ เหล้าแล้วก็น้ำเปล่าเท่านั้นแหละ

“ฮะ ๆ ล้อเล่นค่ะ ขอเป็นไวน์ก็แล้วกัน…” พอรู้ตัวว่าเผลอทำตัวเป็นเด็กน้อย พริมโรสก็รีบแก้พร้อมเสียงหัวเราะแห้ง ๆ

“รอเดี๋ยวนะ”

ปีแสงหายเข้าไปในห้องครัวไม่นานก็กลับมาพร้อมกับไวน์ แก้วสองใบรวมถึงของกินเล่นอย่างชีสกับแฮมแล้วก็แครกเกอร์ จัดการรินไวน์แล้วยื่นแก้วให้พริมโรส ขยับกายเข้ามานั่งข้าง ๆ เธอพร้อมกับพิงพนักโซฟาไล่สายตามองดูความงาม อย่างที่บอกว่าเธอนั้นเป็นสเป็กของเขา เธอดูน่ารักทว่าเย้ายวนชวนให้ฝันในคราวเดียว มีเป็นลูกคุณหนูแต่ก็ดูขบถอย่างบอกไม่ถูก ชุดที่เธอใส่ในคำคืนนี้เป็นชุดกระโปรงผ้าลูกฟูกสีดำที่สวมทับเสื้อเชิ้ตสีขาว ใส่คู่กับรองเท้าคัตชูหัวตัดสีดำ การแต่งตัวของเธอมันเหมือนหญิงสาวทั่วไป ไม่ได้โป๊เปลือย ออกไปทางเรียบร้อยเสียด้วยซ้ำ แต่รู้ไหมว่าอะไรที่มันฉายแววความเซ็กซี่ของเธอออกมา?

เรียวปากอวบอิ่มวาววับของเธอยังไงล่ะ

“เล่าเรื่องเธอให้พี่ฟังหน่อย…” จิบไวน์อย่างสบายใจอารมณ์ ส่งมือไปเล่นปอยผมที่ปล่อยสยายยาวกลางหลังของเธอไปด้วย เขามีเวลาทั้งคืน…ก่อนจะฟาดเธอจนเกลี้ยงจานแล้วหลอกพาเธอออกไปทิ้งไว้ข้างทางข้างนอกในวันพรุ่งนี้เขาขอรู้เรื่องของเธอสักนิดเถอะ

“พี่ปีแสงอยากรู้เรื่องอะไร?”

“ก็เรื่องเธอไง…ไปไงมาไงถึงได้ไปอยู่ที่บาร์นั่น นั่นบาร์ที่พี่ไปประจำแต่ไม่เคยเจอเธอมาก่อน”

“อาจจะเคยเจอแต่แค่พี่จำโรสไม่ได้”

“หึ ไม่มีทาง…ถ้าเคยเจอเธอแล้ว ไม่มีทางที่พี่จะจำไม่ได้”

“โรสก็แค่…เหงาค่ะ เลยออกไปหาอะไรดื่ม แล้วก็ได้เจอพี่ปีแสง”

“แค่นั้นเองเหรอ? พอเจอพี่เธอก็นึกอยากจะมาอยู่ด้วยเลย?”

“ก็โรสไม่มีที่ไป ไม่มีเงินด้วย” พริมโรสหลุบตามองต่ำ พยายามเลี่ยงสายตาปีแสงที่จ้องเธออยู่ไม่วางตา “แต่พี่สัญญาแล้วนะว่าจะให้โรสอยู่ด้วย สัญญาแล้วคืนคำไม่ได้นะคะ”

“กระเป๋ากับรองเท้าเธอน่ะ ราคาสองอย่างรวมกันไม่มีต่ำกว่าสองแสนจะให้เชื่อยังไงว่าไม่มีเงิน? ถ้าไม่มีเงินจริงแล้วไปเอามันมาจากไหน?”

“…” แย่แล้ว! เธอไม่คิดว่าเขาจะถามซอกแซกแบบนี้ ถึงไม่ได้เตรียมคำตอบเอาไว้ “เอ่อ…”

“อย่าบอกนะว่าเป็นของก๊อปเกรดพรีเมียม พี่ดูออกว่ามันเป็นของแท้…แถมยังเป็นรุ่นที่ยังไม่เข้ามาขายในไทยด้วย” ปีแสงดักทางเอาไว้หมด ที่จริงเขาก็แค่อยากจะได้ยินเธอยอมรับออกมาตามตรงว่าเป็นเด็กเสี่ย อยากจะฟังว่าเธอโดนเสี่ยสักคนทิ้งมา ถึงได้มาหาที่เกาะใหม่

“โรสได้มันมาจาก…”

“ช่างเถอะ มันไม่สำคัญหรอกว่าเธอได้ของพวกนี้มายังไง เอาเป็นว่าคืนนี้เธออยู่กับพี่แล้ว…เธอยืนยันแล้วว่าจะเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้พี่มอบความสุขให้” อยู่ ๆ ก็ตัดบททำเหมือนไม่อยากรู้ มองออกว่าเธอลำบากใจที่จะพูด กลัวว่าถ้าเล่าออกมาแล้วเธอจะเสียน้ำตา คงต้องยอมรับตามตรงว่าเขาไม่อยากมานั่งฟังเรื่องทุกข์ใจของใครทั้งนั้น

“ไม่ใช่แค่แลกกับความสุข แต่แลกกับที่อยู่แล้วก็เงิน…พี่ปีแสงต้องให้โรสอยู่ที่นี่” พริมโรสยืนยันความต้องการของตัวเอง อุตส่าห์ยอมมากับเขาถึงที่นี่ ไม่มีทางที่เธอจะออกไปหาที่ซุกหัวนอนอื่นแน่

“อยากอยู่ก็อยู่สิ…” แต่แค่คืนนี้เท่านั้นแหละ เขาจะให้เธอมีที่ซุกหัวนอนแค่คืนนี้เท่านั้น “เริ่มเลยไหมล่ะ?”

“คะ?”

“มาเอากันเถอะ พี่อยากเอาเธอแล้ว” อ้อมค้อมไปเธอก็ทำเป็นไม่เข้าใจ เลยพูดตรง ๆ กันไปเลย ในเมื่อพาเธอมาถึงห้องเพื่อเอากับเธอ แล้วจะนั่งคุยให้มันได้สวรรค์วิมานอะไร ยังไงพรุ่งนี้เขาก็จะพาเธอไปปล่อยไว้ข้างทางอยู่แล้ว

“อืม…ขอโรสล้างเนื้อล้างตัวหน่อยได้ไหมคะ? แบบว่าไม่ค่อยมั่นใจเลยถ้าไม่ได้อาบน้ำก่อน”

“หึ!” ลีลา…เธอกำลังประวิงเวลาทำใจอยู่ ปีแสงมองออก…แต่ไม่เข้าใจว่าจะทำใจไปทำไมในเมื่อเธอรู้อยู่แล้วว่ามารังของเขาเพื่อทำอะไร อีกอย่างมันคงไม่ใช่ครั้งแรกของเธอด้วยซ้ำ

“เอาสิ ไปเข้าห้องน้ำในห้องนอนก็ได้…พี่จะใช้ห้องน้ำข้างนอกนี่ เสร็จแล้วไปเจอกันบนเตียง”

“ห้องนอนพี่อยู่ในไหนคะ?”

“ห้องในสุดด้านขวา”

แปลก ๆ

คำเดียวที่ปีแสงสัมผัสได้…พริมโรสบอกอยากดื่มไวน์ พอเธอลุกไปเข้าห้องน้ำเขาเพิ่งจะได้เห็นว่าไวน์ในแก้วไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย เธอทำท่าเหมือนจิบมัน แต่แค่จิบทว่าไม่ได้กิน ไหนลองดูสิว่าในกระเป๋าของเธอมีอะไรบ้าง พอคิดจะคว้ากระเป๋าใบแพงมาเปิดดูของข้างใน คนตัวเล็กก็รีบวิ่งมาชิงคว้ามันตัดหน้าเขาเสียก่อน

“แหะ ๆ เอามือถือไปเปิดเพลงฟังในห้องน้ำดีกว่า” ฉีกยิ้มแห้ง ๆ พร้อมทำท่าทางมีพิรุธใส่แล้วก็รีบเดินออกไปทันที