CHAPTER 3 ข้อเสนอ

แสงแดดเช้าตกกระทบผ่านผ้าม่านโปร่งในห้องสวีทสุดหรู เสียงลมหายใจที่เคยสม่ำเสมอข้างกายบัดนี้เงียบไปแล้ว ไลอ้อนลืมตาช้าๆ พลิกตัวอย่างเคยชินจะคว้าเอวบางเข้ามากอด แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า

ไม่มีใครอยู่บนเตียงไม่มีร่างบางที่เขาควรจะได้เห็นในอ้อมแขนไม่มีแม้แต่กลิ่นน้ำหอมจางๆ ที่เธอใช้

เขาลุกขึ้นนั่งกวาดตามองไปรอบห้องอย่างไม่เชื่อสายตา เสื้อผ้าของเธอหายไปหมดแล้วราวกับไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมาอยู่ตรงนี้เมื่อคืนนี้เลยด้วยซ้ำ

บนโต๊ะไม่มีโน้ตไม่มีข้อความไม่มีคำลาไร้ซึ่งร่องรอยใดๆ ยกเว้นความรู้สึกบางอย่างที่ยังติดค้างอยู่ในใจเขา เขากัดกรามแน่นแววตาเรียบนิ่งค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

“หนีไปเงียบๆ แบบนี้คิดว่าฉันจะไม่รู้สึกอะไรเหรอ เหมือนโดนฟันแล้วทิ้งเลย” เขาพึมพำกับตัวเองมองเงินที่วางไว้บนซึ่งมันหายไปแล้ว

ปกติเขาจบไม่ผูกมัดไม่สานต่อ แต่กับคนนี้ทำเหมือนเขาไม่มีค่า

หลายวันผ่านไปแล้วในเมื่อหญิงสาวไม่คิดเรียกร้องเขาจึงเลิกตาม ไลอ้อนปรากฏตัวที่ออฟฟิศในชุดสูทเรียบหรูเช่นเคย แต่แววตาที่เคยนิ่งขรึมกลับเต็มไปด้วยความไม่พอใจที่ปิดไม่มิด

“เคนเอกสารที่ให้เตรียมล่ะ?” เสียงเขาแข็งกร้าวผิดจากปกติ

“อะ...เอ่อ อยู่ที่โต๊ะครับบอส ผมกำลังจะเอาไปให้”

“ถ้ากำลังจะทำก็แปลว่ายังไม่ทำ!” เขาตอบทันควัน ดวงตาคมจ้องจนลูกน้องถึงกับหลบตา

บรรยากาศในห้องประชุมเงียบงัน แม้กระทั่งเสียงเปิดแฟ้มเอกสารยังฟังดูดังเกินไป

ทุกคนรู้ดีว่าหากเจ้านายสายสุขุมอย่างไลอ้อนเริ่มอารมณ์เสียเมื่อไร มันจะเหมือนพายุเงียบที่พร้อมกลืนกินทุกอย่าง

แต่ไม่มีใครรู้หรอกว่าเหตุผลที่เขาเป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องงานไม่ใช่เรื่องธุรกิจใดๆ ทั้งสิ้นมันเป็นเพราะผู้หญิงคนเดียวที่เขาเคยคิดว่าอ่อนโยนใสซื่อ และน่าทะนุถนอม

กลับกลายเป็นคนที่เด็ดขาดพอจะตัดขาดทุกอย่างหลังจากคืนนั้น โดยไม่แม้แต่จะหันหลังกลับมามอง

ไม่บอกลาไม่ร้องไห้ไม่เรียกร้องอะไรเลย และนั่นมันทำให้เขาโคตรหงุดหงิด

“ไอ้สมชาย สมชายโว้ยหายหัวไปไหน!”

“มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” สมชายปาดเหงื่อเพราะงานที่เจ้านายสั่งเขาทำยังไม่เสร็จ วันนี้ไม่มีใครเข้าหน้าเจ้านายติดสักคน

“ไปหาผู้หญิงมาให้ฉัน!”

“ตอนนี้เลยเหรอครับ?”

“เออ”

สมชายงงเมื่อคืนยังไม่พออีกหรือ ตอนนี้ยังไม่มันจะบ่ายเขาทำตามหน้าที่ของตัวเอง พอพาหญิงสาวมาส่งก็เป็นเหมือนเดิมผู้หญิงเหล่านั้นจะถูกไล่ออกไป

จนผ่านมาหลายวันไม่มีสาวสวยคนไหนถูกใจเจ้านายเลยสักคนจนสมชายเริ่มเหนื่อย เพราะเจ้านายเขาหงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“สมชาย”

“ไม่มีแล้วครับหมดแล้ว”

“ฉันไม่ได้จะสั่งให้ไปหาผู้หญิงฉันขอประวัติ” เขาพูดแค่นั้น ละไว้ในฐานะที่เข้าใจ

“ประวัติ? ของพนักงานเหรอครับ” สมชายกับเคนมองหน้ากันประวัติใครก่อน เดี๋ยวนี้พูดอะไรกลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก

“อัญญา”

“???” สมชายกำลังคิดว่ามีผู้หญิงคนไหนที่ชื่ออัญญา มีคนเดียวที่ดูน่ารักน่าทะนุถนอม สาวน้อยคืนนั้นเขาจึงไม่ถามและรีบไปสืบประวัติอย่างละเอียด

ไม่นานประวัติทั้งหมดมาอยู่ในมือของเขา ซึ่งเขานั่งอ่านอย่างละเอียดมีบางช่วงที่เขาเผลอยิ้ม และบางครั้งที่ใบหน้าเขารู้สึกโกรธแทนหญิงสาว มีแม้ติดการพนันมันน่ารังเกียจมาก ไม่สงสารลูกบ้างเลย

ได้ให้คนไปตามตัวอัญญาในตอนที่เธอกำลังจะกลับบ้านพอดี

อัญญามองรถหรูที่จอดห่างออกไปไม่ไกล แถวนี้ไม่น่าจะมีใครมีรถราคาหลายสิบล้านขนาดนั้น เธอหันกลับมากำลังไขกุญแจบ้าน

“คุณอัญญาครับผมเองครับไม่ใช่โจร” สมชายรีบแนะนำตัว ว่าเขาคือผู้ชายที่ไปรับเธอในคืนนั้น

“คุณมีอะไรคะ”

“เจ้านายผมอยากคุยด้วยครับ ไม่นาน” คำหลังเขาแต่งเติมขึ้นเอง เพราะเจ้านายสั่งให้ทำยังไงก็ได้ให้อัญญายอมเข้าไปหาในรถ

“ฉันไม่คุยค่ะ”

“ไม่นานครับรีบไปเดี๋ยวมีคนมาเห็น” อัญญาที่ถูกตามตัวและกลัวว่าจะมีคนรู้เรื่องคืนนั้นเธอจึงได้ทำตามที่คนพวกนั้นบอกและเข้ามาอยู่ในรถตู้ที่มีผู้ชายที่เธอเคยนอนด้วยคืนนั้น

“ฉันจะคุยเรื่องสำคัญ” ไลอ้อนจ้องหน้าหญิงสาวที่เขาคิดถึงมาหลายคืน

“คุณจะมาทวงเงินจากอัญญาไม่ได้นะคะ” เพราะเอาไปจ่ายค่าเทอมหมดแล้ว

“ไม่ใช่เรื่องนั่น”

“อย่าบอกนะว่า คุณมีโรคติดต่อ”

อัญญาทำตาโตตกใจจนลูกน้องที่นั่งอยู่หน้ารถได้ยิน และกลั้นเสียงหัวเราะไว้ ไลอ้อนหน้าชาเหมือนกำลังโดนดูถูกว่าตัวเขามั่ว

“พวกมึงลงไปให้หมด!” เขาหันไปตะคอกให้ลูกน้องลงไปจากรถ

อัญญาเงยหน้าขึ้น และจังหวะที่เธอสบตากับเขาหัวใจก็เหมือนหยุดเต้นไปชั่ววูบ

“หนีไปเงียบๆ แบบนี้เรียกว่าจบแล้วเหรอ?” เสียงเขาต่ำลึกและจริงจังกว่าที่เธอคุ้นเคย อัญญาขยับตัวเล็กน้อยแต่ไม่หลบสายตา

“เราไม่ได้เป็นอะไรกันจะให้อัญญาพูดยังไง?”

คำตอบนั้นเหมือนน้ำแข็งที่สาดเข้าหน้าคนอย่างไลอ้อนโดยตรง เขากระตุกยิ้มมุมปากอย่างไม่ไว้หน้า ใบหน้าหล่อคมขึงแน่น

“ไม่เป็นอะไรกันงั้นคืนนั่นเรียกว่าอะไร” เสียงเขาไม่ดัง แต่เฉียบคมพอจะทำให้เธอสะอึก

“คุณจะพูดอะไรกันแน่คะ คุณ?” ทำไมเธอถึงจำชื่อเขาไม่ได้กัน

“ไลอ้อนคือชื่อของฉัน” รู้สึกเสียหน้ามากที่หญิงสาวจำชื่อเขาไม่ได้ แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญ

“ถ้าฉันจะขอให้เธอมาอยู่กับฉัน เป็นของฉันแค่คนเดียว แลกกับทุกอย่างที่เธอไม่มีในตอนนี้เธอจะรับไหม?”

เขาหันกลับมามองเธอเต็มตาดวงตาสีเทาคมกริบแฝงประกายบางอย่างที่อ่านไม่ออก

อัญญาชะงักหัวใจเธอเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้

“ทุกอย่างหมายถึงอะไรคะ?”

ไลอ้อนยกคิ้วยิ้มมุมปากน้อยๆ เขาหยิบซองเอกสารยื่นให้อัญญา

“ในนี้มีแคชเชียร์เช็คก้อนแรกกับสัญญาโอนเพ้นท์เฮาส์ที่ฉันซื้อไว้ให้เป็นชื่อเธอเรียบร้อยแล้วอยู่ชั้นสูงสุดวิวสวยมีรถคนขับคอยรับส่ง และเงินเดือนให้ใช้เดือนละเจ็ดหลักรวมถึงค่าเทอม”

“ทำไมถึงให้มากขนาดนี้คะ” อัญญาเบิกตากว้าง เธอแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เขาพูด

“เพราะฉันไม่ต้องการแชร์ผู้หญิงกับใคร” เขาตอบนิ่งๆ “และฉันเบื่อความวุ่นวายฉันต้องการผู้หญิงที่เชื่อฟัง ไม่สร้างเรื่องและไม่ผูกพันทางอารมณ์มากกว่าที่ควรจะเป็น”

“แล้วอัญญาต้องทำอะไรบ้าง”

“ไม่มาก” เขายักไหล่เล็กน้อย

“ก็แค่ให้ฉันนอนด้วยเมื่อไหร่ที่ฉันต้องการ และที่สำคัญห้ามท้อง!” เขาโน้มตัวมาข้างหน้าจ้องตาเธอแน่น

ความเยือกเย็นในน้ำเสียงของเขาทำให้อัญญารู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจ

“ฉันไม่ต้องการเด็กไม่อยากมีภาระ และไม่พร้อมจะรับมือกับความผูกพันที่เกินควบคุม”

อัญญานิ่งงันไปครู่ใหญ่ภายในหัวเธอปั่นป่วน ความรู้สึกต่อต้านตีกับความจำเป็นของชีวิตเธอและแม่ เธอหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา

“อัญญาตกลงค่ะ” เพราะความอยู่รอดเธอจึงยอมทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเอง

ไลอ้อนไม่ได้ยิ้มไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม เขาเพียงพยักหน้าเบาๆ แล้วหยิบมือถือขึ้นมากดส่งข้อความบางอย่าง

ผ่านไปเพียงไม่ถึงชั่วโมงรถหรูคันหนึ่งก็มาจอดรอรับอัญญา พร้อมกุญแจเพ้นท์เฮาส์ที่มีชื่อของเธอระบุอยู่ชัดเจนในสัญญา

คืนนั้นหญิงสาวนั่งอยู่บนเตียงในห้องหรูของเธอใหม่ มองซองเงินสดที่แยกไว้ก้อนหนึ่งสำหรับแม่ ก่อนจะนั่งกอดเข่ากับตัวเองเงียบๆ

เธอรู้ดีว่าเธอกำลังแลกบางอย่างกับอีกสิ่งที่จำเป็นในชีวิต และเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าไลอ้อนต้องการแค่ตัวเธอหรือหัวใจเธอด้วยกันแน่

‘อัญญามาทำงานอีกหลายเดือนจนกว่าจะเปิดเทอม เงินนี้ของแม่และหากแม่เอาไปเล่นการพนันหมดอีก จะไม่มีครั้งต่อไปอีกแล้ว’

เธอกดส่งข้อความและโอนเงินให้แม่ เมื่ออยู่คนเดียวจึงร้องไห้ออกมาพ่ายแพ้ต่อโชคชะตา แต่การอยู่กับเขาอาจจะดีกว่าต้องลำบาก