บทที่8

“ไม่ได้! คือฉันหมายถึงว่าเราแถลงข่าวออกไปแล้วจะคัดเลือกโดยการออดิชั่น แล้วจู่ๆ นายจะมาเลือกเอาเองแบบนี้มันไม่ถูก”คุณริรินพูดตัดปัญหาซึ่งข้อนั้นฉันย่อมเห็นด้วย ทำไมทุกคนถึงอยากจะให้ฉันเป็นนางเอก mv นักนะ เคยถามความสมัครใจของฉันแล้วรึยังว่าอยากจะเป็นรึเปล่า

“เพราะงั้นผมถึงได้พาเธอมาที่นี้ เอาใบสมัครให้ยัยนี่กรอกซะ แล้วเรามาคอยดูกันว่าเธอจะเหมาะสมกับตำแหน่งนี้มากแค่ไหน”พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินไปจากห้องทันที ไม่มองฉันเลยแม้แต่น้อย เขาจงใจที่จะทำอะไรกันแน่นะ ไม่เข้าความคิดของเรนในเวลานี้เลยจริงๆ

“ขอเราอยู่ส่วนตัวได้ไหมโซกิ”

“ตามสบาย ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว” โซกิตอบรับด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะแอบขยิบตาให้ฉันหนึ่งทีแล้วจากไป ทิ้งให้ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อฉันต้องเผชิญหน้ากับคุณริรินเพียงสองต่อสองคน

“ไม่เจอกันนานเลยนะหวานใจ...เธอสบายดีใช่ไหม”

“เข้าเรื่องเลยดีกว่าไหมค่ะ หนูรู้ว่าคุณร้อนใจแค่ไหนที่ต้องเอ่ยถามความเป็นอยู่ของหนูมาก่อนเพื่อแสดงให้เห็นมารยาทที่ดี”

“เธอไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ สมแล้วที่หมอนั่นไม่เคยลืมเธอ”ฉันได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยแววตานึกสงสัย อยากรู้เหลือเกินว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“ตอนนี้วง sweet กำลังจะมีโปรเจ็คชิ้นใหม่...ซึ่งฉันคงไม่ต้องบอกนะว่ามันสำคัญกับเรนมากแค่ไหน ข้อหัวของแต่ละคนที่ได้รับมันหนักหนาเอาเรื่องอยู่เหมือนกันโดยเฉพาะเขา....อยากรู้ไหมว่าเรนได้คำสั่งอะไร”

“…..”

“รอยยิ้ม...คำสั่งที่เขาได้รับคือต้องยิ้มต่อหน้าแฟนเพลงนับพันคนในคอนเสิร์ตที่จะถึงอีกหนึ่งเดือนข้างหน้านี้ ถ้าทำไม่ได้....ทุกอย่างที่พยายามมาทั้งหมดก็จบเห่!”คุณริรินเน้นคำว่าจบ ซึ่งฉันแน่นอนว่ามันเป็นคำที่เลวร้ายสำหรับเรนอยู่ไม่น้อยหากความฝันทั้งหมดของเขาต้องมาจบลงแบบนี้

“ฉันกำลังจะสั่งคนให้ออกตามเธออยู่พอดี เธอรู้ไหมว่าเพราะอะไร”

“ไม่ค่ะ! หนูไม่อยากเดา...เพราะมันมีความเสี่ยงสูงเกินไปที่หนูจะเดาถูกว่าคุณต้องการอะไร”

“........”

“คุณกำลังจะบอกให้หนูทำให้เรนกลับมายิ้มอีกครั้งทั้งๆ ที่เมื่อสามปีก่อนคุณเป็นคนบอกให้หนูพรากรอยยิ้มที่ว่านั้นไปจากเขา อย่างนั้นใช่ไหมค่ะ!”

“เธอก็รู้ดีว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อใคร” แน่นอนว่าฉันรู้ดีว่าทุกคนต่างก็หวังดีกับเรน และฉันก็ใจดีเกินเหตุที่ตบปากรับคำว่าจะไม่บอกเรื่องที่คุณริรินมาคุกเข่าขอร้องฉันเมื่อสามปีให้ใครฟัง มาจนถึงวันนี้...ทุกอย่างที่ทำไปทั้งหมดกำลังจะสูญเปล่า

ฉันควรจะทำยังไงดี!!

“หนูจะพยายามค่ะ!!”

นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เผลอหลุดออกมาจากปากฉันก่อนเรนจะสั่งให้ทีมงานมาพาฉันออกจากห้องประชุมเพื่อมานั่งเตรียมตัวสำหรับออดิชั่นนางเอก mv

เพราะเขาหยิบเอาคำขู่ที่ว่าจะเผาลัคกี้ทิ้งถ้าฉันไม่มาออดิชั่นมาให้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย ทำให้ฉันหมดทางที่จะหลบหนีจำต้องมานั่งรอเวลารวมกับผู้หญิงมากมายที่ใฝ่ฝันอยากจะได้เล่น mv ที่ว่านั้น...ผู้หญิงทุกคนยกเว้นฉันเพียงคนเดียว

“หวานใจ! ไหนแกบอกว่าจะไปไม่ยังไง ที่แท้แกก็แอบปลื้มวง sweet อยู่ด้วยเหมือนสินะใช่ไหม”ยัยมีนาที่เพิ่งจะมาถึงเอ่ยทักทายฉันด้วยคำพูดที่เย้ยหยั่นก่อนจะล้มตัวนั่วลงข้างๆ

“เชื่อสิว่าถ้าเลือกได้ฉันไม่ได้อยากที่มีเลยจริงๆ”

“ว่าแต่แกไปเอาชุดมาจากที่ไหนเนี่ย นี่มันไม่ใช่ชุดที่พวกฉันเลือกให้นี่น่า อันที่จริงมันสวยกว่าชุดที่ยัยใบม่อนเลือกให้แกตั้งเยอะแน่ะ”

“คือว่าเรื่องชุดนี้มัน.....”

“เอาล่ะสาวๆ เตรียมตัวพร้อมรึไงจ๊ะ ฉันจะเรียกเข้าไปเทสทีละห้าคนตามหมายเลขนะ เชิญหมายเลขหนึ่งถึงห้าในห้องได้เลยจ๊ะ” ยัยมีนานั่งอยู่ข้างๆ พูดคุยกับฉันได้สักพักก่อนจะถูกเรียกเข้าไปในห้อง ผ่านไปหลายนาทีก่อนเธอจะเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ผิดหวังจนฉันรู้สึกใจหาย มันไม่สมควรจะเป็นแบบนี้ มีผู้หญิงหลายคนที่เสียเงินทองมากมายเพื่อปรับเปลี่ยนตัวเองสำหรับการออดิชันครั้งนี้ แต่กลับฉันที่ไม่ได้ทำอะไรเลย...จู่ๆ จะมาให้ได้รับมันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

“เอาล่ะเหลือแค่สามคนใช่ไหม เชิญด้านในเลยจ๊ะ” ฉันถูกเรียกพร้อมกับผู้หญิงอีกสองคนที่เหลือเข้าไปในห้องสี่เหลี่ยมที่ตอนนี้มีวง sweet นั่งอยู่ครบวงกับคุณริรินที่หันมามองหน้าฉันอยู่ครู่ก่อนจะละไปพูดคุยกับโซกิต่อ

“เอาล่ะ! เธอสามคนสามารถเลือกพระเอกที่จะเทสด้วยได้หนึ่งคน จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้นในสามหนุ่มแห่งวง sweet ขอให้โชคดี” คุณริรินจัดการบรรยายกฎกติกาทุกอย่างให้เสร็จสรรพก่อนผู้หญิงข้างๆ ฉันจะเดินเข้าหาโซกิ กับวาคุทันทีที่เธอพูดจบ ไม่นะ ถ้าเป็นแบบนี้ก็เท่ากับว่าฉันต้องคู่กับเรนอย่างเลี่ยงไม่ได้เลยน่ะสิ...ฉันไม่อยากเล่นบทที่ว่านี้กับเขาเลยจริงๆ

“ดูเหมือนผู้เข้าแข่งขันคนสุดท้ายจะมีปัญหากับผมนะคุณผู้จัดการ” เรนพูดเสียงเรียบเมื่อเห็นว่าฉันยังยืนแน่นิ่งอยู่กับที่และแน่นอนว่าทันทีที่เขาพูดจบ ทุกสายตาก็หันควับมามองที่ฉันในทันที

“ว่าไงจ๊ะ! เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า”

“เปล่าค่ะ ไม่มีค่ะ” ฉันตอบกลับเสียงเรียบๆ ก่อนจะจำใจเดินหน้าไปอยู่ข้างๆ เขาโดยมีสายตาของดีว่ามองดูอยู่ไม่ห่าง

“โอเค! ถ้าไม่มีใครมีปัญหาอะไร คนแรกเชิญ” คุณริรินพูดตัดบทก่อนการออดิชั่นจะเริ่มขึ้นทันที

ฉันได้แต่มองการแสดงของผู้เข้าร่วมออดิชั่นสองคนแรกด้วยความรู้สึกชื่นชม เธอมีความสามารถและดูตั้งใจมาก ใครคนนึงในสองคนนี้น่าจะได้รับเลือก

“จะกังวลอะไร...เธอเก่งไม่ใช่รึไงการแสดงละคร” คำพูดเหน็บแนมดังขึ้นก่อนต้นแขนของฉันจะถูกกระชากให้ไปที่กลางห้องทันทีที่ได้รับสัญญาณจากคุณริรินว่าถึงตาที่ฉันต้องออดิชัน

เรนดูเหมือนจะมีสมาธิมากต่างจากฉันที่ในสมองไม่หลงเหลือบทพูดใดๆ อีกต่อไป หากสิ่งที่ทำอยู่นี้มันคือการแสดง บอกหน่อยสิว่าทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องมองหน้าเขา ผู้ชายที่ฉันหักหลัง!