บทที่7

ถึงจะอยากรู้แค่ไหนก็ก็ไม่กล้าเอ่ยปากถามออกไปอยู่ดี ในตู้เสื้อผ้าของเรนมีเสื้อผ้าผู้หญิงเรียงรายอยู่เต็มไปหมด เขาใช้เวลาเลือกชุดให้ฉันนานกว่าชุดของตัวเองก่อนจะอ้างว่าหน้าที่ของฉันต่อจากวันนี้ไปคือคนใช้ส่วนตัว ฉันต้องตามเขาทุกฝีก้าวไม่ให้ขาดเหมือนเงาตามตัว ช่างเป็นคำสั่งที่ไร้สาระจริงๆ

“เรน...ฉันว่าชุดนี้มันโป๊ไปหน่อยนะ” ฉันทักท้วงทันทีที่ก้าวขาลงจากรถหน้าบริษัทค่ายเพลงยักษ์ใหญ่ของเรน ชุดเดรสสีครีมที่บางเฉียบทำให้ฉันขาดความมั่นใจในตัวเองไปจนหมดสิ้น เรนไม่ตอบกลับเมินหน้าหนีฉันพร้อมทั้งสาวเท้าเข้าไปในบริษัทโดยมีฉันวิ่งตามหลังไปติดๆ อย่างยากลำบาก

“ขอโทษครับ ไม่มีบัตรห้ามเข้านะครับคุณ!” คุณยามที่เฝ้าทางเข้าพูดขึ้นก่อนจะเดินมาดักหน้าฉันเอาไว้ในขณะที่เรนเอาแต่เดินนำลิ่วไปแบบไม่คิดจะหันกลับมามองฉันแม้หางตา

“แต่ว่าฉันมากับเรน”

“มุขนี้ผมเจอมาเยอะแล้วครับ ต้องขอโทษด้วยที่ให้คุณผ่านเข้าไปไม่ได้”บ้าจริง! นี่เขาคิดจะแกล้งฉันด้วยวิธีนี้รึไง ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนบอกเอาไว้ว่าอย่าอยู่ห่างตัวเขาเกินสามก้าวแท้ๆ เรนนะเรน!

“ขอโทษทีลุง เธอมากับผมเอง” ไหล่บางของฉันถูกสวมกอดลวกๆ โดยร่างสูงที่มาเยือนใหม่ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองผู้ช่วยเหลือในทันที

“วาคุ!” ไม่รู้ว่าฉันจะดีใจหรือว่าร้องไห้ดีกันแน่ที่ต้องมาเจอเขาอีกครั้งแถมยังสภาพที่ไม่น่าดูชมแบบนี้อีกด้วยอีกแล้วใหญ่

“จะมีสักครั้งไหมที่เราเจอกันแล้วเธอจะไม่เกิดเรื่อง” ฉันได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ตอบกลับไปให้เขาแทนคำตอบที่ยังคงคิดไม่ออก คุณลุงยามทำการขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ก่อนจะอนุญาตให้เราทั้งคู่เข้ามาด้านในได้ในที่สุด

“ขอโทษที่ต้องทำให้นายช่วยอีกแล้ว ว่าแต่....”

ฉันปรายตามองมือหนาที่ยังคงโอบไหล่ฉันอยู่ทำให้เขายอมผละออกไปก่อนจะเกาแก้มตัวเองแก้เขิน

“โทษที พอดีว่าลืมตัวไปหน่อย ว่าแต่เธอมาทำอะไรที่นี้ ถ้าจะมาออดิชั่นก็ต้องมีบัตรสมัครสิ”

“คือว่าฉันมากับ.....”

“ยัยนี่มากับฉัน! แกมีปัญหาอะไรรึเปล่าวะวาคุ”คำตอบของฉันถูกแย่งชิงก่อนมือหนาของเรนจะเอื้อมมากระชากฉันเข้าไปโอบแสดงความเป็นเจ้าของจนฉันต้องนิ่วหน้าเพราะแรงบีบที่ต้นแขนมันแรงเสียจนแขนฉันเริ่มจะเปลี่ยนสีเป็นรอยแดงจางๆ

“ไม่ยักรู้ว่าแกรู้จักเธอเป็นการส่วนตัว”

“งั้นก็รู้เอาไว้ซะตรงนี้เลย ยัยนี่เป็นของฉัน ไปกันได้แล้ว!”จบคำร่างฉันก็ถูกกระชากอย่างแรงไปตามทางเดินที่ยาวเหยียด จนกระทั่งมาถึงห้องๆ หนึ่ง เรนกระชากประตูให้เปิดก่อนจะเหวี่ยงฉันลงบนโซฟาโดยมีตัวเขานั่งลงตามมาติดๆ ไม่สนเลยว่าสายตาของคนในห้องจะมองการกระทำของเขาด้วยสายตาแบบไหน นิสัยที่ชอบเอาแต่ใจตัวเองนี่ไม่ว่ากี่ปีก็ยังไม่สามารถแก้ให้หายขาดได้จริงๆ ด้วยสินะ

ภายในห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นห้องประชุมในตอนนี้นอกจากฉันกับเรนแล้วยังมีโซกิ และผู้หญิงอีกคนที่กำลังนั่นหันหลังให้เราทั้งคู่อยู่ที่หัวมุมโต๊ะ

“จะต้องให้ฉันบอกพวกเธอกี่ครั้งว่าห้องนี้ไม่ใช่ที่สำหรับคนนอก แล้วนี่มันอะไรกันเรน ข่าวที่ว่านี่มันหมายความว่ายังงะ....ไง!” เสียงเรียบๆ ของใครสักคนดังขึ้นก่อนโต๊ะที่อยู่บนสุดจะหันมาเผชิญหน้ากับเราทั้งคู่ ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นทันทีที่เห็นว่าคนนอกที่ว่าเป็นฉัน นิ้วเรียวยกขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนจะตะโกนลั่น

”ธะ...เธอ!! เธอมาทำอะไรที่นี้ ไม่สิ...ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร”ดูเหมือนคุณริรินจะช้าไปเกี่ยวกับอาการกลบเกลื่อน เธอปรับสีหน้าเรียบเฉยอีกครั้งก่อนจะมองฉันอย่างไม่วางตาก่อนจะเอ่ยปากเรนที่เอาแต่นั่งจ้องฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ฉันรู้ว่าเธอยังจำฉันได้ดีขึ้นใจเหมือนๆ กับที่ฉันไม่เคยลืมผู้หญิงสูงอายุคนนี้....คนที่บอกให้ฉันไปจากชีวิตของเรนซะเมื่อสามปีก่อน

“นางเอก mv คนใหม่ของวงเราไง รู้จักเอาไว้ซะสิ ยัยนี่ชื่อหวานใจ” เป็นประโยคง่ายๆ แต่เล่นทำเอาทั้งฉันและคุณริรินต่างมองหน้าเขาในทันทีที่พูดจบ