บทที่9

“เธอกลับมาทำไมอีก!” เสียงเข้มดังขึ้นในขณะที่เขายืนหันหลังให้ฉันตามบท มันคือฉากที่นางเอกกลับไปหาพระเอกที่ทะเลที่ทั้งคู่เคยสัญญาว่าจะไปด้วยกัน ซึ่งตามบทแล้วนางเอกคือคนที่ทิ้งพระเอกไปเมื่อนานมาแล้วด้วยเหตุผลที่ว่าป่วยเป็นมะเร็งต้องบินไปรักษาตัวที่ญี่ปุ่นจนหายดีถึงได้กลับมาหาคนที่เธอรักอีกครั้ง

ความรู้สึกของนางเอกที่อยากจะมาเจอหน้าของคนที่ตัวเองรักอีกครั้งนั้นเป็นยังไง...ฉันย่อมรู้ดีเลยทีเดียว

เพราะว่ามันเหมือนกันกับฉัน! ฉันที่ได้แต่เฝ้ามองดูเขาจากด้านหลังมาโดยตลอดสามปีเต็มโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลยสักนิด

“นายเป็นยังไงบ้าง....มีความสุขดีไหม ยังยิ้มทุกวันเหมือนที่เคยทำรึเปล่า”

“...ฉันจะเป็นตายมันก็เรื่องของฉัน! คนที่กล้าบอกเลิกกันด้วยรอยยิ้มอย่างเธอไม่รู้หรอกว่าความเจ็บปวดมันมากมายแค่ไหนที่ฉันต้องทนรับมันเพียงเพราะคำพูดง่ายๆ ที่ออกมาจากปากของเธอ” เสร็จสิ้นประโยคที่รุนแรงน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอัตโนมัติ ไม่รู้ว่าในบทฉันต้องร้องไห้รึเปล่า รู้เพียงแต่ว่าสำหรับเราทั้งคู่ในวินาทีนี้...นี่มันไม่ใช่การแสดงเลยสักนิด หากแต่มันคือคำพูดของพวกเราที่อยากจะพูดให้อีกฝ่ายได้รับรู้จริงๆ

“หากมันจะทำให้อะไรดีขึ้น...ฉันไม่เคยหยุดรักนาย....”

“รักอย่างงั้นเหรอ เธอจะบอกว่าที่ทิ้งฉันไปเพราะรักอย่างงั้นเหรอ!!” เรนที่หันหลังกลับมาเผชิญหน้ากับฉันคว้าตัวฉันเข้ามาไปเขย่าแรงๆ ราวกับจะคาดคันเอาความจริงทั้งหมด แววตาที่เจ็บปวดของเขา...ไม่ต่างอะไรกับวันนั้นเมื่อสามปีก่อนเลยจริงๆ

“ไม่นะ! มันไม่ใช่แบบนั้น...ความจริงแล้วที่ฉันต้องไปจากนายนั่นมันก็เพราะว่า.....”

“ไปซะ! ออกไปจากชีวิตของฉันซะเดี๋ยวนี้ก่อนที่ฉันจะเจ็บปวดเพราะการได้เห็นหน้าของเธอ....ออกไป!!”ร่างฉันล้มลงกระแทกพื้นทันทีที่เรนตวาดจบ เขามองฉันด้วยสีหน้าเจ็บปวดได้ไม่นานมันก็แปรเปลี่ยนเป็นเรียบเฉยไร้ความรู้สึกใดๆ เช่นเคย

เกิดความเงียบขึ้นไปนานหลายนาที ทุกคนในห้องดูเหมือนจะกำลังคิดว่าเราทั้งคู่แสดงได้ดีเยี่ยม แต่สำหรับฉัน...สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่การแสดง มันคือเรื่องจริงที่ฉันต้องยอมรับว่าความผิดที่ตัวเองได้สร้างรอยแผลฉกรรจ์ทิ้งเอาไว้ให้ผู้ชายคนนี้..มันมีมากมายจนแค่คำว่าขอโทษเป็นล้านคำก็ไม่สามารถลบล้างได้หมด เรนในตอนนี้...เขาเกลียดฉันมากมายเหลือเกิน!

“อะ..เอ่อ โอเค! ทุกคนออกไปรอผลข้างนอกก่อนนะ อีกสักครู่เราคงได้รู้กันว่าใครเหมาะกับบทนี้มากที่สุด”คุณริรินที่เพิ่งจะตั้งสติได้พูดก่อนวาคุจะเดินผละจากคู่ของตัวเองเดินมาที่ฉัน มือหนาค่อยๆ ส่งยื่นมาให้ด้วยรอยยิ้ม...

“เธอแสดงได้ดีจนฉันเกือบจะคิดว่านี่คือชีวิตจริงเลยล่ะ”ฉันได้แต่ยิ้มรับคำชมก่อนจะส่งมือไปให้เขาพยุงขึ้น แค่เศษเสี้ยวเท่านั้น ที่เรนหันมามองเราทั้งสองก่อนจะเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

หลังจากเดินออกจากห้องออดิชั่นฉันก็ถามทางห้องน้ำกับพนักงานในบริษัทก่อนจะขอตัวมาห้องน้ำเพื่อล้างหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา สายตาเจ็บปวดของเรนยังคงวนเวียนอยู่ในหัวอย่างไม่รู้หาย เขาเจ็บปวดมากมายขนาดนั้น...ฉันเองก็พลอยเจ็บไปด้วยเหมือนกัน

ปึก!!

“เธอไปเอาชุดนี้มาจากที่ไหน!!”ทันทีที่หันหน้าเตรียมจะกลับไปรอฟังผล ร่างบางระหงดุจนางแบบของดีว่าก็เดินปราดเข้ามาประชิดตัวฉันด้วยใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจให้ได้เห็นทำเอาฉันพูดไม่ออกไปชั่วขณะเพราะกำลังตกใจ...

“ฉัน..”

“นี่มันชุดของฉัน! นี่เธอเข้าไปทำอะไรในห้องของเรนห๊ะ ถอดออกเดี๋ยวนี้นะ!!”มือบางพยายามจะฉีกชุดที่ฉันสวมใส่ออกด้วยแรงโมโหที่มีจนฉันต้องปัดป่ายเป็นพัลวันเพื่อเอาชีวิตรอด

“ฉันขอโทษ! ฉันไม่รู้ว่านี่มันคือชุดของเธอ ฉัน...”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น เสียงดังไปถึง ดีว่า! ทำไมเธอถึงได้..”คุณริรินที่เพิ่งจะเดินเข้ามาถึงกับแผดเสียงดังลั่นเมื่อเห็นภาพของดีว่าที่กำลังฉีกชุดของเธอเองเป็นว่าเล่นท่ามกลางสีหน้าตกใจของฉัน

“ไม่มีอะไรค่ะ! เราแค่ทำความรู้จักกันนิดหน่อยมันก็เท่านั้นเอง” ดีว่ากรีดเสียงพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะเดินสะบัดจากไปโดยไม่กล่าวคำอำลาสักคำ

“ไม่เป็นไรนะหวานใจ...ดีว่านะดีว่า นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ ยัยนั่นคงจะหึงเธอกับเรน” คุณริรินถึงกับเงียบเสียงลงไปในทันทีที่หันมาเห็นสีหน้าเรียบเฉยของฉันในตอนนี้ ฉันผิดอีกแล้วสินะ...ในเมื่อคนที่ต้องทนเห็นผู้ชายที่ตัวเองรักต้องอยู่กับผู้หญิงอื่นนานถึงสามปี

แต่แล้ววันนี้...ฉันกลับคือคนที่ผิดมันไปซะทุกเรื่อง

ทุกคนจะใจร้ายกับฉันไปจนถึงเมื่อไหร่กันแน่นะ!!