กิ๊กรักไขลานใจ เซฟรักใสให้นายซูเปอร์สตาร์1

[โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง]

“นี่ๆ ได้ฟังซิงเกลใหม่ของวง Sweet รึยัง ดีว่าสวยสง่ามากเลยว่าไหม... อิจฉายัยนั่นชะมัด”

“แต่ฉันไม่ชอบยัยนั่นเลย ดูหยิ่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ สู้วาคุของฉันก็ไม่ได้ นอกจากจะหล่อแล้วยังยิ้มเก่งอีกต่างหาก!”

“แต่ยังไงฉันก็ยังชอบเรนที่สุดอยู่ดี ถึงจะไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยสักครั้งก็เถอะนะ” มือที่กำลังวาดลวดลายลงบนกระดาษในคาบวิชาศิลปะชะงักงันในทันทีที่ได้ยินเพื่อนร่วมห้องเอ่ยชื่อของใครคนหนึ่งออกมา

“พวกบ้าผู้ชาย!” มีนา เพื่อนซี้ที่สุดในห้องเรียนของฉันพูดขึ้น ทว่าเจ้าตัวกลับหยิบอัลบั้มรูปถ่ายรวมหมู่ ของนักร้องวง sweet ขึ้นมา

“ฉันว่าแกเป็นหนักกว่ายัยพวกนั้นอีกนะยะ ว่าแต่เสาร์นี้แล้วสินะ ที่วงสุดโปรดของพวกเราจะทำการคัดเลือกนางเอก mv ตัวใหม่ นี่ฉันซ้อมบทพูดแทบทุกวันเลยนะ ไม่นะ! มันไม่ใช่แบบนั้นความจริงแล้วที่ฉันต้องไปจากนายมันเป็นเพราะ...”

ปึก!

“ฉันรู้สึกปวดหัว ไว้เจอกันที่ห้องเรียนนะ” หนึ่งในกลุ่มที่พูดน้อยที่สุดในกลุ่มเอ่ยขึ้น ก่อนจะจัดการพับอุปกรณ์วาดภาพเข้าที่โดยไม่รอฟังใบหม่อน เพื่อนอีกคนซ้อมบทพูดที่จะนำไปคัดตัวในวันเสาร์ที่จะถึง

เธอไม่อยากได้ยินเรื่องราวกับพวกเขา โดยเฉพาะคนๆ นั้น คนที่เธอหนีมาตลอดสามปีเต็ม

เรนแห่งวง Sweet

# ย้อนหลังกลับไปสามปีก่อนหน้านี้ #

“ถ้าวันนึงเรนกลายเป็นนักร้องชื่อดัง เรนจะให้หวานมาเป็นนางเอกให้ mv ของเรนนะ ตกลงไหม” เรน หนุ่มน้อยวัยสิบหกปีพูดขึ้น ขณะกำลังปั่นจักรยานคันโปรดไปตามทาง โดยมีร่างบอบบางของแฟนสาวนั่งซ้อนท้ายอยู่ข้างหลัง เรือนผมสีดำเงาสะบัดไปตามแรงลม ทำให้ชายหนุ่มดูเท่ห์ไม่น้อยเมื่อสะท้อนกับแสงแดดอ่อนๆ สีส้มยามเย็น

“จริงนะ! เรนจะให้เราเป็นนางเอก mv ของเรนจริงๆ นะ” รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวังเผยขึ้น ก่อนหญิงสาวจะเอ่ยถามย้ำอีกครั้ง มือบางกระชับกอดเอวแฟนหนุ่มเอาไว้แน่น

“จริงสิ! ถึงตอนนั้นเมื่อไหร่ ไว้เราไปเที่ยวทะเลด้วยกันนะ”

“สัญญาแล้วนะ ว่าเราจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน”

“สัญญาสิ ไม่ลืมแน่นอน ก่อนกลับบ้านเรนจะพาหวานไปที่ที่หนึ่ง รับรองว่าหวานต้องชอบแน่ๆ” มือหนาเอื้อมไปกุมมือเล็กเอาไว้อย่างแนบแน่น ราวกับจะสัญญา ว่าเขาจะไม่มีวันปล่อยมือคู่นี้จนกระทั่งถึงจุดหมาย ซึ่งก็คือทุ่งดอกไม้ที่เขาบังเอิญผ่านมาเห็นเมื่อวันก่อน

“สวยจัง” หญิงสาวพูดพร้อมทั้งกระโดดลงจากรถ มุ่งหน้าไปยังทุ่งดอกไม้สีม่วงสวย โดยมีแฟนหนุ่มเดินตามหลังมาติดๆ

“ดอก forget me not ดอกไม้ที่มีความหมายว่าอย่าลืมฉัน” พูดจบมือหนาเอื้อมไปเด็ดดอกไม้ยื่นส่งให้ร่างบางตรงหน้าด้วยรอยยิ้มสดใส รอยยิ้มที่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่ได้เห็น

”เก็บเอาไว้ให้ดีนะ หวานจะได้ไม่ลืมเรน”

“ใครจะไม่ลืมเรนได้ลงคอกันล่ะ”

“สัญญาแล้วนะ”

“สัญญาจ๊ะ ต่อให้ตาย...ก็ไม่มีวันลืม”

# ปัจจุบัน #

หญิงสาวเอื้อมไปหยิบซากดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาตามกาลเวลาในกล่องออกมามองพร้อมน้ำตา นั่นคือเรื่องระหว่างเธอกับเขา ที่จนถึงตอนนี้ เธอก็ยังคงจดจำเรื่องราวทุกอย่างได้เป็นอย่างดี

คนรักของเธอเป็นคนเก่ง และมีความฝันที่จะเป็นนักร้องชื่อดัง จนกระทั่งวันหนึ่งวันที่ความฝันของเขากำลังจะเป็นจริง

ผู้จัดการส่วนตัวของเขามาหาเธอถึงหน้าบ้านเพื่อขอร้องให้เธอทำบางอย่าง ที่ทำให้ความสุขของเธอขาดหายไปตลอดกาล

“ถ้าเธออยากช่วยให้ความฝันของเรนเป็นจริงเร็วๆ ช่วยหายไปจากชีวิตของเราสักสามปีจะได้ไหม เพื่อความฝันของเขา”

เธอจำเป็นต้องเลือก ระหว่างความสุขของตัวเองกับความฝันของเขา แน่นอนว่าเธอเลือกอย่างหลัง เพราะรู้ดีกว่าใครๆ ว่ามันสำคัญกับเขามากแค่ไหน นักร้องดังที่กำลังได้รับความนิยมอยู่ในขณะนี้ ผู้ชายที่ใครๆ ต่างก็พากันฝันถึง…

“เราเลิกกันเถอะเรน! ไปตามหาความฝันของนายซะ ฉันไม่มีวันรักผู้ชายที่มีเพียงความฝันล้มๆ แล้งๆ มันน่าสมเพชรู้บ้างไหม!” นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับเขา ก่อนที่เธอจะย้ายบ้านตามพ่อที่ถูกเปลี่ยนงานใหม่ และไม่นานท่านก็จากไปด้วยโรคมะเร็ง ทิ้งให้เธอต้องอยู่เพียงลำพัง ท่ามกลางความหนาวเหน็บที่ค่อยๆ ก่อตัวในใจ

เธอได้เรียนรู้ถึงความลำบากของชีวิตเป็นครั้งแรก ต้องพยายามอย่างหนัก เพื่อให้ผ่านไปได้ในแต่ละวัน ในขณะที่เรนเองก็เป็นที่รู้จักมากขึ้น จนถึงตอนนี้คงไม่มีใครไม่รู้จักเขา...ในฐานะนักร้องดัง

ในขณะที่เธอ..ค่อยๆ ตกต่ำลงเรื่อยๆ เขากลับสูงขึ้นจนเธอทำได้แค่เงยหน้ามองเขาจากตรงนี้ ที่ที่เขาคงไม่มีวันหันมาเจอ

ให้เรื่องทุกอย่างมันจบแบบนี้ดีที่สุดแล้ว เพื่อความฝันของคนที่เธอรัก และยังคงรักอยู่ เธอขอเลือกที่จะเจ็บปวดเจียนตายเพื่อให้เขาได้ทำในสิ่งที่ตัวเองฝันถึงได้สำเร็จ ส่วนความฝันของเธอนั้น คือการที่จะได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกสักครั้ง

ขอแค่เพียงอีกครั้งเดียว...

นายมีความสุขดีใช่ไหม…เรน

“นี่ๆ เธอว่าเพราะอะไรเรนถึงไม่ยิ้ม” และไม่ว่าเธอจะไปทางไหนชื่อของคนๆ นี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่รอบกายไม่หยุดหย่อน

“ไม่รู้สิ! เปลี่ยนคำถามได้ไหม”

“งั้นเรนชอบสีอะไร”

“สีขาว!” ผิด...เรนชอบสีดำ เพราะมันเป็นสีที่ลึกลับซับซ้อนในความคิดของเขาต่างหาก

“ของกินล่ะ เธอว่าอย่างเรนนี่ชอบทานอะไร ในบทสัมภาษณ์ก็มีแต่ยัยดีว่าที่เป็นคนตอบแทน!”

“ชอบกินข้าวผัดละมั้ง ไม่รู้สิ” เรนชอบกินต้มยำรวมมิตร แต่ก็ต้องอดกินทุกครั้งที่ไปเที่ยวกัน เพราะว่าเธอดันแพ้อาหารทะเล ซึ่งทั้งหมดนั่นแหละตัวเขา คนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเธอ!

“แกหายไปไหนมาหวานใจ พวกฉันอุตส่าห์รีบทำงานส่งอาจารย์แล้วออกมาตามหาที่ห้อง นึกว่าถูกฉุดไปแล้วซะอีก” หนึ่งในเพื่อนสนิทตวาดใส่หน้ากันทันทีที่พบ

“ฉันไปเข้าห้องน้ำมา ว่าแต่พวกเธอตามหาฉันทำไม” ฉันถามก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนโต๊ะเรียน โดยมีเพื่อนรักทั้งสองเดินตามมาติดๆ

“ก็เรื่องที่จะไปคัดตัววันเสาร์นี้น่ะสิ” มีนาพูดก่อนจะตีหน้าเศร้าทันทีที่พูดจบ

“มีอะไรเหรอหรือว่าพวกเธอสองคนยังท่องบทกันไม่ได้”

“ไม่ใช่สักหน่อย! แต่ว่าเมื่อกี้พ่อฉันดันโทรมาหาบอกว่าคุณย่าที่ต่างจังหวัดป่วยเข้าโรงพยาบาลน่ะสิ ฉันเลยต้องไปต่างจังหวัดเสาร์นี้ แถมการคัดตัวนางเอก mv วง sweet ก็เสาร์นี้แล้วด้วย”

“แล้ว...”

“ไปแทนฉันหน่อยสิหวานใจ!” สิ้นคำขอที่ดังขึ้น ทำให้คนได้ยินแทบจะผละหงายหลังในทันที

“มะ...ไม่มีทาง! ฉันไม่ไปเด็ดขาด พวกเธอก็รู้ว่าฉัน....”

“ไม่ชอบวง sweet!” สองสาวร่วมใจประสานเสียงกันดังสนั่นทำให้ฉันถูกจ้องโดยเพื่อนร่วมห้อง