บทที่6

“หยุดเรียกชื่อฉันสักที มันน่ารำคาญ!” เรนตวาดขึ้นก่อนจะขยี้ผมตัวเองไปมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่ฉันคาดเดาเอาเองว่าเขาคงโมโหที่ถูกฉันปลุกให้ตื่นจากการหลับ ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงมองดูฉันที่กำลังลนลานมองหาเสื้อผ้าของตัวเองด้วยสายตาเรียบเฉย

“เสื้อผ้าฉันอยู่ที่ไหนเรน ฉันต้องรีบกลับแล้ว”

“กลับไปไหนล่ะ ในเมื่อฉันซื้อหอพักที่เธอเช่าเอาไว้แล้ว แถมตอนนี้ฉันคือเจ้าของหอคนใหม่ และเธอ...ติดค่าเช่ามาสองเดือนกว่าเห็นจะได้” นัยน์ตาสีดำปรายตามองมาที่ฉันอย่างดูถูก ทำให้ฉันเผลอกัดริมฝีปากตัวเองแน่น ทำไมเขาจะต้องมารับรู้ความอับยศอดสู่ของฉันด้วยนะ นายคงจะกำลังนึกสมเพชฉันอยู่ในใจสินะเรน

“ขอเวลาฉันหน่อย ฉันจะหาเงินที่เหลือมาใช้หนี้ให้นาย”

“แล้วฉันจะเชื่อคำพูดของเธอได้ยังไง”

“ฉัน...”

“หรือว่าเธอมีอะไรที่จะเอามาใช้ขัดดอก อะไรก็ได้ทั้งนั้น...ยกตัวอย่างเช่น...ตัวเธอ” ฉันได้แต่มองคนตรงหน้าเหมือนเขาไม่ใช่เรนคนเดิมที่ฉันรู้จักอีกต่อไป เรนไม่เคยดูถูกคนที่กำลังลำบากว่าตัวเอง คนๆ นี้ไม่ใช่เรนคนเดิมที่ฉันเคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว

“นายเปลี่ยนไปมากนะเรน ไม่นึกเลยว่าความฝันของนายจะทำให้นายกลายเป็นอีกคนได้ถึงขนาดนี้” ฉันยิ้มเยาะพร้อมทั้งลุกขึ้นยืนแต่ก็ไม่วายถูกมือหนากระชากกลับลงไปที่เตียงอีกครั้งก่อนที่ร่างสูงจะถ่าโถมเข้ามาคร่อมฉันเข้าไว้ใต้ร่าง พอฉันทำทีจะดิ้นรนต่อสู้ด้วยแรงอันน้อยนิดมือทั้งสองก็ถูกมือหนากำเอาไว้แน่นพร้อมชูมันขึ้นเหนือหัว...

“อย่ามาปากดีกับฉัน คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์!”

“นายมันใจร้าย!”

“ฉันไม่เคยร้ายกับใครถ้าคนๆ นั้นไม่มาร้ายกับฉันก่อน ดีมาก็ดีตอบ ร้ายมาก็ร้ายตอบ นี่ล่ะสัจธรรมของมนุษย์!!”

“มันคือคำแก้ตัวที่นายเอาไว้เพื่อปกป้องไม่ให้ตัวเองต้องเจ็บปวดต่างหาก!”

“หุบปาก....”

“นายคิดว่าตัวเองลืมฉันได้ยังงั้นเหรอเรน...แล้วทำไมเมื่อคืนไม่ปล่อยให้ฉันตาย เพราะว่าจริงๆ แล้วนายเองก็ยังระ..อื้อ”คำพูดของฉันถูกกลืนหายไปในทันทีที่เรนจู่โจมฉันด้วยความเร็ว รสสัมผัสที่ดุเดือดราวกับต้องการสั่งสอนให้ฉันรู้สำนึกก็ไม่ปาน เขาไม่ปล่อยให้ฉันมีโอกาสได้ปัดป้องเลยแม้แต่น้อย ยังคงเก็บเกี่ยวความหอมหวานต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าหยุดจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดซะก่อนที่ฉันจะตายเพราะปากตัวเองพาซวย....

“ชิบ!” เรนสบถอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับอย่างลวกๆ ทำให้ฉันผละตัวเองออกจากวงล้อมอันตรายได้สำเร็จ เขาใช้สายตาหยุดความคิดที่จะหนีไปให้ไกลของฉันทันทีที่ฉันกำลังจะก้าวขาเดินหนี และเพราะแววตาที่น่ากลัวคู่นั้นมันทำให้ฉันถึงกับก้าวขาไม่ออกไปชั่วขณะ สิ่งที่ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ รอเขาคุยธุระให้เสร็จเท่านั้น

“ว่าไง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้!” จบคำพูดสั้นๆ ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะจ้องมองมาที่ฉันเหมือนกำลังใช้ความคิดบางอย่าง

“นะ...นี่นายจะทำอะไร ปล่อยนะ!” ฉันร้องเสียงลั่นทันทีที่จู่ๆ เรนก็เอาเศษผ้าในลิ้นชักออกมาก่อนจะกระชากแขนฉันเข้าหาตัวพร้อมทั้งจัดการมัดมือของเราทั้งคู่ให้ติดกัน

“หุบปาก! ทำแบบนี้เธอจะได้หนีฉันไปไหนไม่พ้นยังไง และอย่าคิดนะว่าที่ฉันทำแบบนี้เพราะพิศวาสอะไรในตัวเธอ ฉันก็แค่ไม่อยากถูกหลอกเป็นครั้งที่สองมันก็เท่านั้นเอง เธอต้องอยู่ที่นี้จนกว่าจะมีเงินมาใช้ฉันจำเอาไว้!!” จบประโยคที่ดุเดือดเรนก็ลากให้ฉันเข้าไปในห้องน้ำด้วยจนได้ ฉันได้แต่ยืนหน้าแดงอยู่นอกผ้าม่านในขณะที่เขากำลังอาบน้ำ ความรู้สึกแปลกๆ เกิดขึ้นเพียงชั่วอึดใจเดียว แค่คิดว่าต้องอยู่ที่นี้กับเขา....ทำไมฉันถึงมีความสุขนักนะ ทั้งๆ ที่ฉันไม่สมควรจะคิดแบบนั้นแท้ๆ มันเพราะอะไรกัน!

“ระ....เรน”

“อะไร!!” เสียงเข้มๆ ดังขึ้นหลังผ้าม่านที่บางเฉียบทำให้ฉันต้องคิดหนักว่าจะเอ่ยปากถามเขาออกไปดีไหม

“นะ..นายยังใช้แชมพูกลิ่นเดิมอยู่อีกเหรอ” ไม่มีเสียงหรือคำพูดใดๆ ตอบกลับออกมา มีเพียงความเงียบงันที่เกิดขึ้นเท่านั้นหลังจากที่ฉันตั้งคำถามโง่เง่าใส่เขาจบ

มีเพียงเราสองคนที่หัวใจเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์ที่ไม่มีวันรักษาให้หายขาด กับเสียงน้ำไหลที่ทำให้ฉันหวนคิดถึงวันเก่าๆ ของเราที่ผ่านมา

คิดถึงจังเลยนะ...เรน