บทที่3

“ปะ…เปล่านี่! ฉันสบายดี สบายมาก!!”ฉันตอบกลับยัยมีนาก่อนจะยกหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านตัดปัญหาความคิดฟุ้งซ่านของตัวเองโดยมีเพื่อนรักทั้งสองมองมาอยู่ไม่ห่างเป็นระยะ

ไม่จริงเลยสักนิด..ความจริงแล้วฉันกำลังป่วยหนัก รอยแผลเก่าที่สร้างเอาไว้กำลังจะสร้างความเจ็บปวดให้ฉันอีกแล้วสินะ ไม่น่าเลย เราไม่น่าเจอกันอีกครั้งเลยจริงๆ

ฉันคิดถึงนายเรน...

ไม่ใช่ความผิดของฉันเลยที่วันนี้จะเป็นวันแรกในรอบสามปีที่ฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่อง หลังจากแยกทางกับยัยสองเกลอที่บอกว่าจะแวะไปเลือกชุดสำหรับออดิชั่นในวันพรุ่งนี้ซึ่งยัยใบหม่อนอาสาจะไปเลือกชุดให้ฉันแล้วย้ำว่าจะแวะเอาไปให้ที่ห้องพัก ไม่ว่าจะปฏิเสธยังไงสองคนนั้นก็ยังคงยืนยันที่จะให้ฉันไปออดิชันให้ได้อยู่ดี ซึ่งแน่นอนว่าฉันไม่มีวันไปอย่างแน่นอน

อุตส่าห์หนีเขามาได้ตั้งสามปีเต็ม ฉันไม่มีวันให้เรื่องแบบเมื่อวานเกิดขึ้นอีกครั้งแน่!

“กะ....กรี๊ดดดด! นั่นวาคุแห่งวง sweet นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใข่ไหมเนี่ย!” เกิดเสียงกรี๊ดดังระงมในบริเวณหน้าโรงเรียนขณะที่ฉันกำลังพยายามเดินผ่านไปให้เร็วที่ที่สุดก็ต้องสะดุดเข้าให้เมื่อผู้หญิงที่กำลังกรี๊ดขาสั่นปากสั่นอยู่ข้างๆ เอ่ยชื่อของใครบางคนออกมา

เมื่อมองตรงไปข้างหน้าฉันก็พบกับนัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของคนๆ นั้น เขาคือวาคุจริงๆ ว่าแต่ทำไมเขามาที่นี้ ไม่สิ! ถ้าเขาอยู่ที่นี้ โอกาสที่ว่าเรนจะอยู่ด้วยก็เป็นไปได้สูงมากเลยทีเดียว เมื่อสำนึกได้เช่นนั้นขาทั้งสองข้างของฉันก็สั่งการให้เร่งฝีเท้าเดินออกห่างกลุ่มฝูงชนทันที

“นี่! หยุดก่อนสิ....” เสียงเข้มๆ ที่จู่ๆ ก็ดังลั่นทำให้ฉันต้องยิ่งเร่งฝีเท้าเข้าไปอีกเป็นเท่าตัวแต่ก็ไร้ผลเมื่อจู่ๆ ร่างสูงโปรงในชุดทักซิโด้ดูภูมิฐาน ก็วิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันด้วยสายตาเรียบเฉย

มือหนาเอื้อมมามือคว้าข้อมือฉันให้เดินตามทันทีที่มาถึงตัวท่ามกลางเสียงฮือฮาที่เกิดขึ้นในเวลาไร่เลี่ยกันจนฉันรู้สึกได้ถึงลางมรณะที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากวินาทีนี้ เขาจะรู้ไหมนะว่าการที่เขาปรากฏตัวที่นี้และทำแบบนั้นมันไม่ต่างอะไรจากขโมยที่มาปล้นความสงบสุขไปจากชีวิตฉันเลยสักนิด!

“ขึ้นรถสิ ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน” พอเห็นว่าฉันไม่ขยับวาคุจึงถือโอกาสฉุดกระชากฉันไปที่รถของตัวเองพร้อมทั้งยัดฉันเข้าไปภายในปิดประตูให้เสร็จสรรพก่อนจะหันไปพูดอะไรบางอย่างกับผู้หญิงรอบด้าน ฉันไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกับคนพวกนั้น แต่ที่รู้ๆ มันคงไม่ใช่เรื่องที่น่ายินดีเท่าไหร่สำหรับฉันอย่างแน่นอน

“นายพูดอะไรกับคนพวกนั้น!” ฉันเอ่ยปากถามทันทีที่เขาเข้ามาในรถด้วยรอยยิ้มที่ที่น่าสงสัย

“เธอพูดได้!!”

“ได้โปรดตอบคำถาม...นายต้องการอะไร”

“เอาไว้ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่า เพราะฉันเกรงว่าเราคงมีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลยทีเดียว...หวานใจ” ฉันได้แต่นั่งแน่นิ่งจนกระทั่งรถหรูมีราคาของเขาเคลื่อนทะยานออกไปด้วยความเร็วสูง ใจจริงฉันเองก็อยากจะตกใจอยู่เหมือนกันเรื่องที่ว่าเขารู้จักที่นี้แถมยังรู้จักชื่อของฉัน แต่พอคิดไปคิดมาทุกสิ่งมันก็ล้วนแต่เป็นความผิดของฉันที่ดันโง่ไปลงที่อยู่และแผนที่โรงเรียนจริงเอาไว้ในใบสมัครที่ผับนั่น

ก็ได้แต่หวังว่าเรื่องที่เขาต้องการจะคุยจะไม่เกี่ยวข้องกับเรน....เพราะไม่อย่างงั้นการที่ฉันยอมไปกับเขาเพราะความไว้ใจก็คงเป็นอันหมดสิ้นลงทันที!

หลังจากขับรถมานานในที่สุดรถสปอร์ตคันหรูสีเทาของวาคุก็มาจอดสนิทอยู่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่งในย่านใจกลางเมืองที่หรูหราจนฉันต้องหันไปมองหน้าเขาด้วยสายตาประหม่า

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า! ที่นี้คือร้านอาหารของป้าฉันเอง”ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นแค่เรื่องเดียวเลยสักนิด ถึงจะไม่อยากลงแค่ไหนแต่ในที่สุดฉันก็ถูกวาคุลากเข้ามาในร้านอาหารที่ภายในประดับประดาไปด้วยเครื่องเรือนสุดหรูด้วยจนได้

“คราวนี้จะบอกได้รึยังว่านายต้องการอะไร ทำไมถึงได้พาฉันมาที่นี้” ฉันเอ่ยปากถามทันทีที่เขาเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง พร้อมทั้งมองซ้ายขวาดูว่ามีใครที่นอกเหนือจากเราสองคนอยู่ที่นี้ด้วยรึเปล่า

“ใจเย็นๆ สิ รอให้สมาชิกในวงมาให้ครบก่อน”ฉันเบิกตาโพลงทันทีที่วาคุพูดจบ หัวใจแทบจะกระตุกวูบเมื่อคิดว่าหากต้องเจอเรนซึ่งๆ หน้าแบบนี้ฉันจะทำยังไงดี

“ว่าไงนะ! ฉะ...ฉันต้องกลับแล้ว นายไม่น่าหลอกให้ฉันมาที่นี้วาคุ ไม่น่าเลยจริงๆ”เพราะการกระทำที่ลนลานของฉันทำให้รอยยิ้มเล็กๆ ของวาคุเผยให้ได้เห็นก่อนมือหนาจะเอื้อมมาฉุดข้อมือของฉันเอาไว้ซะก่อน...

“ฉันพูดเล่น ไม่มีใครนอกจากฉัน พวกมันป่านนี้คงจะอยู่ในห้องซ้อมกันหมดแล้วล่ะ”

“นี่มันไม่ตลกเลยนะ! นายทำให้ฉันเกือบหัวใจวายตายรู้รึเปล่า” ฉันกระแทกเสียงใส่พร้อมทั้งพยายามสะบัดข้อมือให้หลุดพ้นจากการเกาะกุม แต่ก็ไร้ผล แรงอันน้อยนิดของฉันไม่สามารถสู้แรงมหาศาลที่มีมากมายของเขาได้เลย

“ทำไมเธอถึงได้กลัวว่าสมาชิกคนอื่นๆ ในวงจะมาที่นี้ล่ะ”

“มันไม่เกี่ยวกับนายเลยสักนิด”

“เหอะ! เธอนี่มันน่าสนใจจริงๆ นั่งลงก่อนเถอะ ทุกคนในร้านกำลังจับตามองดูเราสองคนอยู่ ถ้าเธอไม่กลัวตกเป็นข่าวกับฉันด้วยอีกคนล่ะก็นะ” จริงอย่างที่เขาพูด ว่าตอนนี้การกระทำของฉันกับเขากำลังถูกจับตามอง ฉันเลยไม่มีทางเลือกจำต้องนั่งกลับลงไปที่เดิมอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ก่อนอื่นฉันต้องขอโทษแทนไอ้เรนกับดีว่าสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน...เพราะยัยนั่นทั้งรักแล้วก็หวงไอ้เรนยิ่งกว่าอะไรดี เธอก็น่าจะรู้ว่าความหึงของพวกผู้หญิงมันน่ากลัวแค่ไหนจริงไหม”ฉันได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบรับก่อนจะลอบคิดถึงใบหน้าสวยของดีว่าที่มองฉันเมื่อคืนที่ผ่านมา มันคือสายตาที่แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอหึงเรนมากแค่ไหน ข่าวที่ว่าทั้งคู่แอบคบกันนั่น...คงจะจริงสินะ!

“ส่วนเรื่องที่ฉันอยากจะคุยกับเธอ คือเรื่องออดิชั่นหานางเอก mv คนใหม่ในวันพรุ่งนี้ เพราะครั้งแรกที่เห็นเธอฉันก็รู้ทันทีเลยว่าเธอเหมาะสมที่สุด ถ้าเธอสนใจ”

“ไม่! ฉันไม่สนใจ นายน่าจะมองหาผู้หญิงที่อยากจะเล่น mv ของพวกนายจริงๆ ซึ่งคนๆ นั้นไม่ใช่ฉันเลย”ฉันตอบปฏิเสธทันทีที่เขากำลังจะยื่นข้อเสนอผิดกฎกติกามาให้ในทันที

“ทำไมล่ะ! เธอกลัวอะไร”

“ฉันไม่ได้กลัว เพียงแต่ว่าฉัน....”

“ช่างเถอะ! ในเมื่อไม่อยากบอกฉันก็จะไม่คาดคั้นเอาคำตอบจากเธอ แต่ฉันก็แอบหวังนะว่าจะได้พบกับเธอวันพรุ่งนี้ที่บริษัท ก็แค่แอบหวัง ฉันว่าคนอย่างเธอคงจะชอบอยู่กับตัวเองมากกว่าอยู่กับใครสักคนสินะ”