บทที่2

มือหนาที่โอบกระชับกันราวกับต้องการจะหลวมรวมร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียว จนเธอต้องระดมทุบตีอกกว้าง เพื่อให้เขาหยุดการกระทำที่ป่าเถื่อนนี้ลงซะ แต่ไม่ว่าจะพยายามขัดขืนแค่ไหนก็ไร้ผล เรนยังคงเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากริมฝีปากของเธอไปอย่างเนิ่นนาน กว่าร่างเขาจะถูกกระชากให้ออกห่าง โดยฝีมือผู้หญิงอีกคนที่เข้ามาสมทบ

ซ่า!

เกิดความเงียบขึ้นทันทีที่เหล้าราคาแพงถูกสาดใส่หน้าเธอ

“หยุดบ้าซะทีเถอะดีว่า! ขอโทษด้วยที่เพื่อนฉัน เฮ้! นั่นเธอจะไปไหน กลับมาก่อนสิ....” เธอไม่รอให้เรนได้สติไปมากกว่านี้ทันทีที่ตั้งสติได้ฉันรีบวิ่งออกจากผับอย่างเร่งด่วนไม่สนเลยว่าใครจะตะโกนเรียกตามหลัง

จะมีก็แต่กีตาร์คู่ใจที่คว้าเอามาด้วยเท่านั้นที่ยังอยู่กับฉัน เพราะคำพูดสุดท้ายที่หลุดออกมาจากปากของเขา...คำพูดนั้นทำให้ฉันเจอเขาอีกต่อไปไม่ได้

“หนีไปให้ไกลนะหวานใจ...เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่ฉันพบเธออีก ฉันจะไม่มีวันปล่อยเธอไป ฉันจะมอบความเจ็บปวดให้เธอ ฉันจะทำทุกอย่างให้เธอเจ็บปวด จนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไป!” ถูกของนายนะเรน ฉันควรต้องหนีนายไปอีกครั้งแล้วจริงๆ เพราะถ้าต้องเจอนายอีกครั้ง ฉันกลัวเหลือเกินว่าตัวเองจะร้องไห้เพราะทำร้ายนาย ความเจ็บปวดที่นายได้รับ...ยังไม่ถึงเศษเสี้ยวที่ฉันต้องทนสร้างขึ้นเองกับมือเลยจริงๆ

ตึก ตึก ตึก!!

“บ้าชิบ! คิดว่าจะหนีฉันพ้นรึไง ฉันเจอเธอแล้ว...หวานใจ”เสียงเข้มๆ ดังขึ้นในลำคอสายตาดุดันจ้องมองแท็กซี่ที่หอบเอาร่างบางไปไกลจนลับตาด้วยความรู้สึกเครียดแค้น สามปีที่เขาเฝ้าตามหาเธอ สามปีที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานเหมือนกับคนที่ตายทั้งเป็น และเมื่อในวันนี้เธอเองที่หนีฉันไม่พ้น...เพราะฉะนั้นฉันจะทำให้เธอรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น!

“นี่นายเป็นบ้าอะไรของนาย จู่ๆ ก็วิ่งออกมา แล้วผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร คนรู้จักนายรึไง ทำไมถึงได้จูบเธอล่ะ เดี๋ยวสิเรน! ฉันต้องการคำตอบนะ นี่!!” ผมไม่สนใจอาการกระตือรือร้นของดีว่า เดินไปที่รถของตัวเองก่อนจะขับบึ่งออกไปด้วยความเร็วสูงโดยมีเสียงยัยนั่นดังตามหลังมาติดๆ แค่เพียงได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นหู แค่เพียงได้เห็นใบหน้าอ่อนหวานนั่นอีกครั้ง....ความรู้สึกมึนเมาที่มีอยู่ก็พลันหายวับไปกับตาราวกับใบหน้าหวานตามชื่อเหมือนยาวิเศษ ไม่สิ!

ถ้าไม่ลองสังเกตดีดี ทุกคนอาจจะคิดว่ามันคือยาสิเศษรสเลิศ...แต่ใครจะรู้กันล่ะว่าภายใต้ใบหน้าที่สวยหวานนั้น จะอาบไปด้วยยาพิษร้าย ที่สามารถพรากเอาความสุขไปจากคนเราได้เพียงเวลาชั่วอึดใจ... เหมือนที่ผมเคยถูกสาปด้วยยาพิษที่ว่านั่นยังไงล่ะ

ผมไม่รู้ว่าจะตามเธอได้จากที่ไหน

แต่มีบางอย่างที่ผมรู้และแน่ใจ คือไม่ว่าจะยังไงเราต้องได้เจอกันอีกแน่ เธอไม่มีทางหนีฉันพ้นหวานใจ!!

“ข่าวด่วนๆ หลังจากเงียบงันอยู่นานจนแฟนเพลงแอบสงสัย ว่าแท้จริงแล้วหนึ่งในสมาชิกนักร้องสุดหล่อ เรนแห่งวง sweet มีหัวใจหรือไม่นั้น คำตอบเริ่มจะเด่นชัดมากขึ้นเมื่อหนุ่มผู้เงียบขรึมโชว์จูบลึกล้ำกับสาวปริศนาต่อหน้าคนทั่วทั้งผับชื่อดังในย่านใจกลางเมือง คำถาม ใครคือหญิงสาวปริศนาผู้โชคคนนั้น??”

“กรี๊ดดดดดดด! นังแมวขโมยนั่นมันเป็นใครนะ กล้าดียังไงมาขโมยจูบของเรน เจ้าชายในฝันของฉัน”

“นั่นสิ! ในฐานะที่พวกเราคือแฟนคลับของเขา ต้องสืบให้รู้ให้ได้ว่ายัยนั่นเป็นใคร ฮึกๆๆ ว่าแต่ทำไมหญิงปริศนาที่ว่าถึงไม่เป็นฉันคนนี้นะ นึกแล้วก็อดเสียดายไม่ได้เลยจริงๆ เธอว่างั้นไหมหวานใจ” ฉันแทบจะสำลักน้ำในปาก ทันทีที่เพื่อนรักหันมาถามความเห็น

เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ดูเหมือนว่าจะกลายเป็นทอล์คออฟเดอะทาวน์ไปอย่างเสียไม่ได้จนฉันเริ่มหวั่นใจขึ้นมาว่าข่าวที่เป็นอยู่อาจจะทำให้เรนเสียชื่อ เพราะตัวซวยอย่างฉันแท้ๆ ฉันไม่น่าไปทำงาน…ไม่สิ! บางทีฉันน่าจะย้ายบ้านอพยพไปอยู่ที่ไหนสักที่ดีไหมนะ

จะหนีไปบวชชีดีไหมนะ

บ้าๆๆ ในสมองของฉันในตอนนี้มันมีแต่ความคิดโง่ๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาทั้งคืนฉันเอาแต่คิดถึงจูบที่ร้อนแรงนั่น พอจะข่มตาให้หลับลงไปใบหน้าเรียบเฉยของเขาก็ตามไปหลอกหลอนจนฉันไม่เป็นอันหลับอันนอน ทำให้สภาพฉันในตอนนี้มันไม่ต่างอะไรกับผีตายซากที่เดินได้เลยสักนิด

“นี่! วันนี้แกเป็นอะไร ดูเหม่อๆ ยังไงชอบกล”