บทที่ 2

คะนิ้งมองรถยนต์คันหรูที่กำลังเคลื่อนห่างออกไปด้วยแววตาสั่นระริก สายลมเย็นฉ่ำยามค่ำคืนที่พัดมากระทบกับผิวกายนอกอาภรณ์ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหน็บหนาวเมื่อต้องยืนอยู่คนเดียว เด็กสาวเดินคอตกออกมาจากลานจอดรถด้วยสองเท้าเปลือยเปล่า หย่อนตัวนั่งลงบนขอบถนนพลางสะอื้นไห้เบาๆ

"คะนิ้ง!" พัดชาที่ตั้งใจจะเดินออกมาแอบดูเงียบๆเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นเด็กสาวนั่งทำหน้าเศร้าอยู่บนขอบถนน ทันทีที่เห็นหน้าเธอริมฝีปากน้อยๆที่เคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนก็เบะคว่ำลง

"พี่คนหล่อไม่ยอมให้หนูไปด้วย~"

"เฮ้อ~ พี่จะทำยังไงกับเราดีเนี่ย" หญิงสาวเดินเข้าไปย่อตัวนั่งข้างๆอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้ชุดเดรสเกาะอกร่นขึ้นมาเหนือหน้าขา พร้อมกับลูบผมคะนิ้งเบาๆ

"พี่พัดชาให้หนูทำงานที่นี่ได้ไหมคะ~ หนูไม่มีเงิน หนูล้างแก้วล้างจานก็ได้ หนูทำได้หมดทุกอย่างเลย อย่าเพิ่งไล่หนูออกนะ"

"ที่นี่มันไม่ใช่ที่ทำงานสำหรับเด็กนะ มันเป็นที่ทำงานของผู้ใหญ่ ถึงจะล้างแก้วล้างจานมันก็ไม่เหมาะสมอยู่ดี"

"..."

"ที่พี่รับคะนิ้งเข้ามาทำงานเพราะสงสารแล้วก็อยากช่วยนะ แต่สงสัยจะผิดแผนไปหน่อย"

"..." คะนิ้งกะพริบตามองเจ้าของใบหน้าสะสวยอย่างไม่เข้าใจนัก

"รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่มา ใส่รองเท้าให้เรียบร้อยด้วย" ว่าจบก็หยัดกายลุกขึ้นยืนบนรองเท้าส้นสูงสีดำกว่าห้านิ้ว แล้วสะบัดขาก้าวเข้าไปในผับอีกครั้ง ในขณะที่คะนิ้งยังทำหน้างุนงง ถึงอย่างนั้นก็ยอมสวมรองเท้าส้นสูงที่เป็นอุปสรรคในการเดินอีกครั้ง

"เรามาทำอะไรที่นี่คะ" เด็กสาวกวาดตามองภายในอาคารของคอนโดมิเนียมหรูหราใจกลางเมืองอย่างหวาดระแวง หลังจากเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วโดนพัดชาลากตัวขึ้นรถยนต์คันหรูมาที่นี่

"ยืนรอตรงนี้ก่อนนะ ถ้าเห็นประตูเปิดค่อยเดินไปหาพี่" พัดชาไม่ได้ตอบคำถามแต่พ่นประโยคคำสั่งออกมาแทน ก่อนจะเดินตรงไปเคาะประตูห้องพักห้องหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างจากลิฟต์ที่เพิ่งก้าวออกมานัก ทำให้คะนิ้งต้องหยุดฝีเท้าตามคำสั่ง

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งขณะที่เจ้าของห้องพักเพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี ชายหนุ่มโยนผ้าขนหนูผืนเล็กสำหรับเช็ดผมไว้บนปลายเตียงพลางเสยผมที่ยังเปียกหมาดๆลวกๆ ก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูโดยมีผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่จนมองเห็นไรขนสีดำกลางมัดกล้ามเนื้อหน้าท้อง

"มีอะไร" ต้นน้ำถามเสียงหน่ายเมื่อเห็นพัดชายืนกอดอกรออยู่หน้าห้อง

"พัดไม่คิดว่าต้นจะใจร้ายใจดำขนาดนี้นะ"

"มาพูดแค่นี้ใช่ไหม จะได้ไปนอน"

"เดี๋ยว!" พัดชารีบยื่นมือเข้าไปจับขอบประตูไว้ เป็นจังหวะเดียวกันกับที่คะนิ้งเดินหน้าซื่อมาหาพอดี

"..." ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากปากของต้นน้ำ มีเพียงสีหน้าที่แสดงออกถึงอารมณ์หงุดหงิด

"ต้นผิดที่ทิ้งน้องคะนิ้งไว้ที่ผับ รับผิดชอบความผิดของตัวเองซะดีๆ" ไม่ว่าเปล่าแต่พัดชายังผลักคะนิ้งเข้าไปชนกับแผงอกเปลือยเปล่าของลูกพี่ลูกน้องอย่างถือวิสาสะ แล้วหันหลังเดินออกมาทันทีหลังจากโบกมือลาต้นน้ำ

ความตกใจทำให้คะนิ้งรีบผละตัวออกห่างจากชายหนุ่ม ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆแดงระเรื่อราวกับคนเป็นไข้ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง

"..." ต้นน้ำตวัดสายตาดุดันมองคนที่เพิ่งผละตัวออกไป ก่อนจะใช้เท้าถีบประตูอย่างแรงจนเด็กสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ

เขาหันหลังให้โดยไม่พูดอะไร แล้วเดินตรงไปในห้องนั่งเล่นที่ประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา ทำให้คะนิ้งมองเห็นรอยสักเต็มแผ่นหลังของเขา

"ขอบคุณที่ให้หนูนอนด้วยค่ะ" เด็กสาวคลี่ยิ้มหวาน แล้วเดินตามต้นน้ำเข้าไป แต่เขากลับเหลือบมองเธอเพียงนิด ก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบโดยที่เธอก็นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม พ่นควันขาวคลุ้งออกมาทางปากและจมูก ขณะที่แขนแกร่งข้างหนึ่งพาดยาวกับพนักโซฟา