บทที่ 3

คะนิ้งพยายามกลั้นหายใจแล้วค่อยๆเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พ่นลมหายใจออกมาทางปากเสียงดังจนเจ้าของห้องที่นั่งมองอยู่ได้ยิน เธอใช้นิ้วชี้เขี่ยจมูกเบาๆเพื่อไม่ให้เผลอสูดควันบุหรี่มากเกินไป แม้ว่ากลิ่นของมันจะไม่ได้รุนแรงจนชวนให้เวียนศีรษะเหมือนบุหรี่ยี่ห้อธรรมดาก็ตาม

"มีเหตุผลอะไรที่ฉันต้องยอมให้เธอเข้ามาวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัวของฉัน"

"..." เด็กสาวหันหน้ากลับมาอีกครั้งเมื่อโดนตั้งคำถาม เธอมองใบหน้าหล่อเหลาของต้นน้ำแทนการมองเรือนร่างกำยำกึ่งเปลือยเปล่าของเขา

"หนูไม่มีที่ไป~"

"เลยมาขายตัว?"

"หนูไม่ได้ขายตัวนะ หนูแค่อยากมีงานทำ จะได้มีเงิน ถ้าหนูมีเงินเยอะๆหนูก็จะมีที่อยู่สบายๆ"

"ไม่ได้ขายตัวแต่กล้ามานอนกับผู้ชายที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมง?"

"หนูแค่อยากมีที่นอนอุ่นๆ แต่หนูจะหางานทำด้วยค่ะ แล้วก็จะปัดกวาดเช็ดถูห้องให้พี่คนหล่อด้วย หนูจะไม่ดื้อ จะเป็นเด็กดีค่ะ"

"เด็กมีปัญหาหนีออกจากบ้านว่างั้น? จบด้วยการขายร่างกายให้ผู้ชาย"

"..." เธอก้มหน้าหลบสายตา

"ฉันไม่พร้อมจะรับเลี้ยงใคร และมันไม่ใช่หน้าที่ของฉันที่ต้องมาดูแลเด็กมีปัญหาอย่างเธอ ถ้าจะอยู่ที่นี่อย่ามาวุ่นวายกับฉัน"

"ขอบคุณค่ะพี่คนหล่อ" เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมายิ้มแป้นจนตาหยีด้วยความดีใจ

"เรื่องเงินเธอต้องหามันเอง เพราะเธอไม่ใช่เมียหรือเด็กในปกครองของฉันที่ฉันต้องรับผิดชอบ" ดวงตาคมกริบไล่มองเรือนร่างอรชรตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้วยกบุหรี่ขึ้นมาอัดควันสีขาวเข้าปากอีกครั้ง ทำเอาคนโดนมองรู้สึกร้อนวูบวาบกับสายตาที่ไม่คุ้นเคย

"ไปอาบน้ำ ถ้าฉันปิดไฟเมื่อไหร่นั่นหมายความว่าเธอห้ามส่งเสียงดังในห้องฉันอีก"

"หนู...ไม่มีชุดนอนใส่~" คะนิ้งตอบเสียงเบา

"..."

"หนูมีชุดเดียวตอนไปสมัครงานกับพี่พัดชา แล้วพี่พัดชาก็ให้หนูใส่ชุดนี้ หนูไม่ได้หยิบชุดนั้นมาด้วยค่ะเพราะพี่พัดชาไม่ได้บอกว่าจะพามาหาพี่คนหล่อ" เธออธิบายเมื่อเห็นสีหน้ามีคำถามของต้นน้ำ

"ฉันไม่อยากมีปัญหากับเธอไปด้วยถ้าเธอเป็นเด็กมีปัญหาจริงๆ อย่ามาวุ่นวายกับฉันนาน ฉันให้เธอพักอยู่ที่นี่ได้ชั่วคราว"

"หนูจะเป็นเด็กดีไม่ทำให้พี่คนหล่อเดือดร้อนค่ะ หนูจะทำงานเยอะๆ เก็บเงินมาเลี้ยงติมพี่คนหล่อเป็นการตอบแทนนะคะ"

"เหอะ!" ต้นน้ำแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะดับบุหรี่แล้วโยนมันทิ้งในถังขยะเล็กๆในห้องนั่งเล่น เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง สองขาเรียวยาวราวกับนายแบบก้าวเดินเข้าไปในห้องนอนทันที

"ชุดนอนของเธอ" ไม่กี่นาทีต้นน้ำก็เดินออกมาจากห้องนอนอีกครั้ง พร้อมกับโยนเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของตัวเองให้เด็กสาว

"ขอบคุณค่ะ" คะนิ้งยิ้มหวานเป็นการขอบคุณ

"ไปอาบน้ำ แปรงสีฟันวางอยู่บนชั้นเก็บของในห้องน้ำ ส่วนของใช้อื่นๆถ้าใช้ได้ก็ใช้ ใช้ไม่ได้ก็ไม่ต้องใช้"

"ขอบคุณค่ะ พี่คนหล่อใจดีเหมือนที่พี่พัดชาบอกจริงๆด้วย" เด็กสาวมองใบหน้าหล่อเหลาตาเป็นประกาย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นถอดรองเท้าส้นสูงวางไว้ข้างโซฟา แล้วเดินถือเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งเข้าไปในห้องนอนของเขาทันที

ดวงตากลมโตมองสำรวจร่างกายของตัวเองอย่างชั่งใจหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เพราะมีแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวห่อหุ้มเรือนร่างเปลือยเปล่าจึงทำให้เธอลังเลที่จะเดินออกไปจากห้องน้ำ แต่เพราะไม่มีทางเลือกจึงต้องเปิดประตูออกไป

คะนิ้งชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเจ้าของห้องนอนราบอยู่บนเตียงโดยมีผ้าห่มผืนหนาคลุมท่อนขาเอาไว้ ทำให้เธอมองเห็นรอยสักบนแผ่นหลังของเขาอย่างชัดเจน ความสวยงามที่แฝงด้วยความน่ากลัวของมันชวนให้เธอจ้องมองจนลืมละสายตาจากแผ่นหลังของเขา

"ปิดไฟ"

น้ำเสียงราบเรียบของชายหนุ่มดังแทรกขึ้นท่ามกลางความเงียบ ทำเด็กสาวสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เธอละสายตาจากรอยสักบนแผ่นหลังแกร่งเมื่อเขาค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย

"พี่คนหล่อจะให้หนูนอนตรงไหนคะ"

"อยากนอนตรงไหนก็นอน" ต้นน้ำตอบโดยไม่ลืมตา พร้อมกับยกแขนขึ้นมาก่ายหน้าผากอย่างนึกรำคาญ นั่นทำให้คะนิ้งมองเห็นรอยสักภาษาอังกฤษบนท้องแขนด้านหลังของเขาอย่างชัดเจน หลังจากพยายามมองมันเมื่อตอนอยู่ในผับ

"อย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำเป็นครั้งที่สอง"

"..." คนโดนกดดันเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนขอบเตียงอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วเอื้อมมือไปปิดไฟข้างหัวเตียง

มือบางพยายามดึงชายเสื้อเชิ้ตลงมาปิดของสงวนไว้ให้พ้นจากสายตาของชายหนุ่ม แต่เมื่อล้มตัวนอนลงชายเสื้อที่พยายามดึงไว้ก็ร่นขึ้นมาเสมอกับเนินสามเหลี่ยมอวบนูนจนรู้สึกอายและหวาดกลัวในเวลาเดียวกัน อีกทั้งกลิ่นกายของคนข้างๆยังทำให้หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำ