บทที่ 1

เด็กสาวเจ้าของดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตากะพริบตาปริบๆให้กับคำถามของชายหนุ่ม เธอเอียงคอมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก ก่อนจะเป็นฝ่ายหลุบตามองต่ำเมื่อเผลอไปสบตากับดวงตาสีน้ำตาลเข้มของเขา

คะนิ้งนั่งนิ่งไม่ไหวติง มีเพียงหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงช้าๆตามจังหวะการหายใจ เธอจ้องมองรอยสักอักษรอังกฤษบนท้องแขนด้านหลังของชายหนุ่มอย่างอยากรู้อยากเห็นในตอนที่เขายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจ่อริมฝีปาก แต่เพราะแขนเสื้อเชิ้ตสีดำของเขาถูกพับขึ้นมาลวกๆเสมอกับรอยสักจึงทำให้เธอมองเห็นไม่ถนัดนัก

ดวงตากลมโตแอบมองสำรวจร่างกายกำยำราวกับนายแบบบนหน้าปกนิตยสารของคนข้างๆอย่างถือวิสาสะ กระดุมเสื้อเชิ้ตที่ถูกติดไว้เพียงแค่สามเม็ดข้างล่างทำให้เธอมองเห็นแผงอกแกร่งที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อของเขาอย่างชัดเจน ยิ่งเห็นสร้อยคอลักษณะคล้ายวงแหวนที่เขาสวมใส่ยิ่งทำให้เขาดูเป็นผู้ชายดิบห่ามในสายตาของเธอ

"เลิกมองสักทีได้ไหมวะ" ต้นน้ำทำเสียงหงุดหงิดอย่างนึกรำคาญเมื่อโดนสำรวจร่างกาย

เมื่อโดนจับได้ว่าแอบใช้สายตาสำรวจเรือนร่างกำยำบางส่วนของชายหนุ่ม คะนิ้งจึงเลื่อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าคมคายของเขาแทน เปลือกตาบางกะพริบขึ้นลงถี่ๆขณะไล่มองดวงหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของคนตรงหน้า

"ห้าวเหรอวะถึงมองหน้าไม่เลิก"

"นะ..หนูไม่รู้จะมองตรงไหน~"

"..." ต้นน้ำดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างไม่ชอบใจนัก แต่สายตากลับมองสำรวจไปทั่วดวงหน้าสวยหวานและร่างกายของเด็กสาว

เพราะชุดที่รัดแน่นเกินไปจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งทำให้สายตาของเขามองเห็นเนินอกอวบอิ่มของเธอที่โผล่พ้นออกมาจากขอบเดรสสายเดี่ยว ถึงแม้ภายในห้องวีไอพีของผับจะมืดสลัวแต่ก็มองเห็นเนื้อตัวขาวผ่องของเธออย่างชัดเจน

"ออกไป"

"พี่พัดชาบอกให้หนูอยู่กับพี่คนหล่อค่ะ พี่พัดชาบอกว่าพี่คนหล่อจะรับเลี้ยงหนู~"

"ฉันไม่ใช่เจ้าหน้าที่สถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่ต้องเมตตาเธอขนาดนั้น"

"หนูกินนิดเดียว กินข้าวเหลือจากพี่คนหล่อก็ได้"

"ออกไป"

"..."

"พี่พัดชาบอกว่าพี่คนหล่อใจดี~"

"..." ต้นน้ำวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะหลังจากกระดกน้ำสีอำพันเข้าปากจนหมด ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ใบหรูออกมา วางเงินค่าเครื่องดื่มจำนวนหนึ่งไว้บนโต๊ะ แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"พี่คนหล่อไปไหน~" เด็กสาวถามเสียงเบาราวกับกระซิบเมื่อจู่ๆเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็เดินออกไปโดยไม่บอกกล่าว

คะนิ้งรีบถอดรองเท้าส้นสูงสีดำที่พัดชาให้ยืมใส่ออก แล้วถือมันวิ่งตามต้นน้ำออกไป

"ระ..เราจะกลับบ้านพี่คนหล่อกันใช่ไหมคะ" เธอถามเสียงสั่นสลับกับหอบหายใจเมื่อตามทันชายหนุ่มที่กำลังสาวเท้าเข้าไปในลานจอดรถกลางแจ้ง มือบางถือวิสาสะยื่นเข้าไปจับชายเสื้อเชิ้ตของเขาไว้หลวมๆ

"อย่าล้อเล่นกับความอดทนของฉัน" ต้นน้ำปัดมือบางออกจากชายเสื้อโดยไม่หันกลับไป แล้วหยิบกุญแจรถยนต์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แต่ก็ยังไม่วายได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กสาวดังตามหลังมา

"หนูไม่มีที่ไป ไม่มีเงิน พี่คนหล่อให้หนูไปอยู่ด้วยนะ"

"ขายตัว?" เขาหยุดฝีเท้าเมื่อเดินมาถึงรถยุโรปคันหรูของตัวเอง แล้วหมุนตัวกลับไปขมวดคิ้วถามคนที่เดินตามมา

"..." คะนิ้งส่ายหน้าน้อยๆแทนการปฏิเสธด้วยคำพูด ดวงตากลมโตสั่นระริกเมื่อได้ฟังคำถามของชายหนุ่ม

"เจอกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแต่ตามตื๊อจะกลับด้วย ถ้าไม่เรียกว่าขายตัวแล้วให้เรียกว่าอะไร"

"หนูไม่ได้ขาย ไม่ต้องซื้อ หนูแค่อยากมีที่นอนอุ่นๆ~" เด็กสาวตอบเสียงเบา

"..."

"พี่พัดชาบอกว่าพี่คนหล่อนิสัยดี ไว้ใจได้ ใจดีกับเด็กมากๆด้วย"

"พ่อแม่ไปไหนทำไมไม่กลับบ้านวะ" ต้นน้ำถามอย่างหัวเสีย เขาเริ่มหงุดหงิดกับเรื่องไร้สาระที่ลูกพี่ลูกน้องยัดเยียดให้ แต่ท่ามกลางความมืดสลัวภายในลานจอดรถแวบหนึ่งเขาเห็นแววตาของเด็กสาววูบไหว

"ถ้าขายจริงฉันจะจ่ายเงินให้ น้ำแตกเมื่อไหร่ก็ไปให้พ้นๆหน้าฉัน"

"..." คะนิ้งยู่ปากทำหน้าน้อยใจให้กับความใจร้ายของชายหนุ่ม

"ถ้าไม่ขายก็ไปหาจับผู้ชายคนใหม่ ฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ไม่รับเลี้ยงใคร" นั่นเป็นคำกล่าวทิ้งท้ายของต้นน้ำ ก่อนที่เขาจะหมุนตัวกลับไปเปิดประตูรถ ก้าวเข้าไปโดยไม่สนใจสายตาเว้าวอนของคนข้างหลัง แล้วขับออกไปทันที