กินเด็ก

ควันบุหรี่สีขาวคลุ้งถูกพ่นออกมาจากปากของชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาครั้งแล้วครั้งเล่า ท่ามกลางความมืดสลัวภายในโซนสูบบุหรี่ของผับหรูใจกลางเมือง ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มมองก้นบุหรี่ในมือของตัวเองเพียงนิด ก่อนจะดีดมันลงบนพื้นแล้วใช้เท้าเหยียบมันจนดับ

"ต้น" ต้นน้ำเหลือบมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยเจ้าของชุดเดรสเกาะอกสีแดงด้วยหางตาเมื่อหล่อนเดินเข้ามากอดแขนทักทาย

"คิดถึงจัง"

"มีอะไร" น้ำเสียงราบเรียบถูกเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นประโยคทักทาย ทำเอาสีหน้าของคนฟังบูดบึ้งขึ้นมาทันที

"ต้องมีอะไรด้วยเหรอถึงจะคุยกับคนหล่อได้ ทำตัวเข้าถึงยากจังเลยนะ"

"ไม่มีการมีงานทำรึไงถึงมาวุ่นวายอยู่ได้"

"ก็ที่นี่ไงที่ทำงานของพัด ต้นมาหาพัดเองนะ"

"มาเที่ยวผับก็ต้องมาดื่มไหมวะ?"

"ปากแข็ง คิดถึงก็บอกเหอะ" ต้นน้ำถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญจนคนข้างๆสัมผัสได้ถึงกลิ่นบุหรี่จากลมหายใจของเขา

"ไปไกลๆเลยไป" เขาสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของหญิงสาว แล้วเดินฝ่าความมืดสลัวเข้าไปข้างในอีกครั้ง โดยมีพัดชาซึ่งเป็นเจ้าของผับเดินตามหลังไป

"เลิกวุ่นวายได้ไหมวะ อยากดื่มคนเดียว" ต้นน้ำชักสีหน้าใส่เมื่อเห็นพัดชาเดินตามเข้ามาในห้องวีไอพีที่มีเขานั่งดื่มอยู่คนเดียว

"รู้หรอกน่าว่าสะอิดสะเอียนผู้หญิง ไม่ชอบให้ผู้หญิงมาวุ่นวาย แต่กับลูกพี่ลูกน้องเนี่ยมันต้องรำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ เนื้อตัวเป็นทองคำรึไงถึงแตะต้องไม่ได้" พัดชาว่าให้อย่างเหลืออด ก่อนจะเดินเข้าไปกระแทกตัวนั่งลงข้างๆ

"เป็นแค่ลูกพี่ลูกน้องจำเป็นต้องทำตัวน่ารำคาญขนาดนี้ไหม?" ต้นน้ำย้อนถาม

"ก็เห็นช่วงนี้มาดื่มคนเดียวบ่อยๆ แถมยังมาที่นี่อีก กลัวจะเหงาเลยมานั่งเป็นเพื่อน"

"ผับไหนมีเหล้าก็เข้าผับนั้น"

"แต่ที่นี่มีของดีกว่าเหล้านะ ไม่ลองหน่อยเหรอ เด็ดๆเยอะนะ"

"ไม่ซื้อกิน"

"แล้วถ้าฟรีจะเอาไหม" ชายหนุ่มตวัดสายตาดุดันมองเจ้าของคำถามอย่างไม่เข้าใจนัก แต่พัดชากลับหยัดกายลุกขึ้นส่งยิ้มมีเลศนัยให้

"อย่าเพิ่งกลับนะ เดี๋ยวมา" ว่าจบก็เดินออกไปทันที ซึ่งต้นน้ำก็ไม่ได้สนใจท่าทางรีบร้อนของลูกพี่ลูกน้องนัก เขาหยิบเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมากระดกใส่ปากอึกแล้วอึกเล่า ไม่นานบานประตูก็ถูกผลักเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

ต้นน้ำขมวดคิ้วด้วยสีหน้ามีคำถามเมื่อเห็นพัดชาเดินจูงมือเด็กสาวท่าทางไร้เดียงสาในชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำเข้ามาด้วย

"ต้นนี่น้องคะนิ้ง น่ารักไหม" พัดชาจูงมือเด็กสาวหน้าตาน่ารักเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆต้นน้ำ โดยที่ตัวเองเดินเลี่ยงไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง กลายเป็นว่าต้นน้ำนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างหญิงสาวทั้งสองคน

"คะนิ้งนี่พี่ต้นน้ำนะ"

"สวัสดีค่ะ" เด็กสาวประนมมือไหว้พร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ชายหนุ่ม แต่กลับโดนเขาเมินเฉย

"น้องน่ารักไหม"

"เอาออกไป"

"อย่าใจร้ายกับน้องคะนิ้งสิต้น" พัดชาทำหน้าเว้าวอน แล้วขยับตัวออกห่างเล็กน้อย พร้อมกับดึงแขนต้นน้ำเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายขยับตัวมาหา "น้องเพิ่งมาทำงานวันแรก น้องร้องไห้มาของานทำ น่าสงสารมากเลยนะ"

"นี่ผับหรือซ่องวะ"

"อย่าเพิ่งด่ากันสิ ตอนแรกน้องมาขอทำงานล้างแก้วล้างจานเฉยๆ แต่พัดสงสารอยากช่วยน้องเขา ต้นช่วยเอ็นดูน้องมันหน่อยนะ"

"..."

"น้องน่ารัก ไม่ดื้อเลย บอกอะไรก็ทำหมด ต้นช่วยดูแลน้องมันหน่อยได้ไหม พัดสงสารน้อง เด็กมันน่ารักพัดเลยอยากช่วย"

"ก็ช่วยไปดิ เกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ช่วยอยู่นี่ไง"

"..."

"ช่วยเอาเด็กกลับไปเลี้ยงสักคนนะ"

"ว่าไงนะ!?" ต้นน้ำถามเสียงตกใจ แต่พัดชากลับรีบหยัดกายลุกขึ้นหลังพูดจบประโยค

"หิ้วน้องกลับไปด้วยนะ" นั่นเป็นคำกล่าวทิ้งท้ายของเธอก่อนจะกุลีกุจอเปิดประตูออกไป

เมื่อลูกพี่ลูกน้องเดินออกไปแล้วภายในห้องวีไอพีที่ปิดทึบด้วยกระจกสีดำจึงมีเพียงเขาที่นั่งกำแก้วเหล้าในมือแน่นและเด็กสาวเจ้าของแววตาไร้เดียงสาที่กำลังมองเขาตาแป๋ว

"มองอะไรนักหนาวะ อยากเสียตัวไง?"