Chapter 4

12.00 น.

กริ่งงงง...กริ่งงงง...

เสียงริงโทนโทรเข้ามาปลุกให้หญิงสาวตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย หญิงสาวบิดตัวไปมาบนที่นอนนุ่ม จากนั้นเธอจะค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้นด้วยผมเผ้าที่ยุ่งเหยิง แต่ถึงอย่างนั้นใบหน้าเนียนใสราวกับผิวเด็กก็ทำให้เธอน่ารักน่าเอ็นดูอยู่ไม่น้อย หญิงสาวเลื่อนมือไปหยิบมือถือขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเอาหลังบางพิงไปที่ผนักหัวเตียง หญิงสาวหรี่ตามองเบอร์โทรที่ปรากฏอยู่ที่หน้าจออย่างไม่คุ้นเคย เธอมองอย่างชั่งใจอยู่นานก่อนที่เธอจะตัดสินใจกดรับสาย

"ฮัลโหลค่ะ วีญ่าพูดค่ะ"

(ทำไมเสียงงัวเงียแบบนั้น นี่หนูลืมนัดของพี่เหรอ)

"พี่ไหนคะ แล้วนัดอะไร หนูไม่ได้นัดใครสักหน่อย คุณโทรผิดแล้ว"

(ไม่เจอหน้ากันแค่ไม่กี่ชั่วโมง หนูจำพี่ไม่ได้เลยเหรอวีญ่า)

"..."

(ฮัลโหลๆ หนูญ่า ได้ยินพี่ไหม พี่ธามไง หนูลืมพี่แล้วเหรอ)

"พะ...พี่ธามเหรอคะ นะ...หนูจำเสียงพี่ไม่ได้เลย"

(หนูใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวเปล่า ที่ลืมพี่แบบนี้)

"หนูไม่ได้ใจร้ายสักหน่อย ว่าแต่พี่ธามมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้โทรมาหาหนูแต่เช้าเลย"

(หนูลืมพี่ยังไม่พอ หนูยังลืมนัดกินข้าวของเราด้วยเหรอครับ)

"..."

(พี่ให้เวลาหนูครึ่งชั่วโมง ตอนนี้พี่รออยู่ข้างล่างคอนโดแล้ว ถ้าหนูยังไม่ลงมาพี่จะขึ้นไปตามถึงหน้าห้องเลย หนูอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้จักห้องของหนูนะ แล้วถ้าพี่ได้ขึ้นไปถึงบนห้อง หนูอย่าคิดว่าจะได้ลงมาจากห้องง่ายๆ)

"..."

(หนูได้ยินที่พี่บอกไหมวีญ่า)

"ดะ...ได้ยินแล้วค่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันค่ะ" วีญ่ากดวางสายและรีบดีดตัวลงจากเตียงทันที เพราะถึงแม้ว่าจะคุยกับเขาผ่านโทรศัพท์ แต่เธอก็ได้ยินน้ำเสียงดุดันตามเสียงปลายสายทำให้เธอขนลุกซู่ เธอรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว

30 นาทีต่อมา

"พี่ธาม รอหนูนานไหมคะ" วีญ่าเดินเข้าไปหาธันวาที่เขานั่งรออยู่ที่โซฟาหรูข้างล่างคอนโด

"..." ธันวาละสายตาจากมือถือ เขามองหญิงสาวตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยรอยยิ้มที่เหมือนตกอยู่ในภวังค์ ซึ่งวันนี้หญิงสาวเธอเลือกสวมใส่ชุดเดรสเปิดไหล่สีขาวความยาวเหนือเข่าเล็กน้อย พอเธอสวมชุดแบบนี้เธอยิ่งเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆ เหมือนตุ๊กตาบาร์บี้มีชีวิตที่เดินได้อย่างไรอย่างนั้น

"พี่ธาม พี่ธามคะ!" วีญ่าใช้มือบางโบกไปโบกมาเพื่อเรียกสติชายหนุ่ม เมื่อเห็นสายตาของเขาเหม่อลอยมองเธอไม่วางตา

"คะ...ครับ"

"เหม่ออะไรอยู่คะ หนูเห็นพี่มองหนูตาไม่กะพริบเลย หรือมีอะไรติดที่หน้าหนูเหรอคะ" วีญ่าโน้มตัวไปหาชายหนุ่มและยื่นใบหน้าไปประชิดใบหน้าคมคายที่นั่งอยู่บนโซฟา จนชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะยกมือจับล็อกใบหน้าหวานและหอมแก้มนวลหนักๆ หนึ่งที

"ฟอด! ทำไมชอบทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่เรื่อยเลยวะ พี่จะทนไม่ไหวแล้วนะ"

"อื้อ อีกแล้วนะพี่ธาม พี่ทำแบบนี้กับหนูอีกแล้ว หนูจะโกรธพี่จริงๆ แล้วนะ" วีญ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงดุราวกับแมวน้อยๆ ที่กำลังขู่ราชสีห์ แต่น้ำเสียงของเธอไม่ได้ทำให้ชายหนุ่มกลัวเลยแม้แต่น้อย แต่มันกลับสร้างรอยยิ้มให้เขาต่างหาก