บทที่ 4 กับดัก

รถจอดเทียบหน้าบ้าน เปิดประตูลง สาวเท้าเข้าสู่ด้านใน ชายหนุ่มรูปร่างสูง ผิวขาว ดวงตาเรียวคม ใบหน้าเข้ม คิ้วหนา ริมฝีปากหยักลึก สาวเท้ามาหา จ้องมองใบหน้าซีดเสียวของหญิงสาว

“โรส หายไปไหนมา ผมโทรหาคุณ คุณไม่รับสายเลย!” นพรุจเอ่ยถามน้ำเสียงห่วงใย

อนุวัชสาวเท้ามาหาลูกอีกคน

“ทำไมถึงไม่รับสายใครเลยล่ะลูก” คนเป็นพ่อถาม

อโรชากลืนน้ำลายลงคอ พยายามฝืนยิ้มออกมา มองหน้าแฟนตัวเองไม่ได้เลย รู้สึกราวกับว่า เธอกำลังสวมเขาให้กับเขา

“พอดีโรสเมาน่ะค่ะ ยัยกุลเลยให้ไปนอนพักที่ห้องในโรงแรม ก็เลยไม่ได้รับสายใคร”

“ถ้าเมาก็ไปพักผ่อนเถอะโรส” นิพาดามารดาเลี้ยงเข้ามาสำทับอีกคน

เธอเงยหน้า มองแฟนตัวเอง เห็นเขาส่งสายตาแสดงความห่วงใย ยิ่งทำเอาหัวใจสั่นสะท้าน

“โรสขอไปพักก่อนนะคะ คุณมีอะไรหรือเปล่า ถึงมาหา”

เขายิ้มอ่อนโยน “พอดีผมกลับมา ก็เลยแวะมาหาคุณก่อน ว่าจะชวนไปทานข้าวด้วยกัน แต่ถ้าคุณยังไม่หายเมา ไปพักก่อนก็ได้ครับ”

“โรสขอไปพักก่อนนะคะ เอาไว้โรสดีขึ้นจะรีบโทรหาคุณเลยค่ะรุจ”

“ครับ”

เข้ามาในห้อง โถมกายลงบนเตียง ปล่อยน้ำตาไหลริน ไม่เข้าใจเลย พลาดไปได้ยังไง ทำไมเขาถึงบอกว่าซื้อเธอมา มีแต่เรื่องที่ทำให้สับสนเต็มไปหมดเลย แล้วแบบนี้จะมองหน้าคนรักได้อย่างไร

ร่างสูงใหญ่สาวเท้าหยุดยืนตรงหน้าต่าง ทอดสายตามองวิวแม่น้ำเจ้าพระยา ซึ่งยาวสุดลูกหูลูกตา เสียงฝีเท้าดังแว่ว เขาหันกายกลับมา วศินสบตาผู้เป็นนาย ยิ่งมองยิ่งชวนหลงใหล ไม่แปลกเลยที่เจ้านาย จะทำให้หญิงสาวหลายคนสยบแทบเท้า เพราะมีพร้อมทั้งรูปทรัพย์ ทรัพย์สมบัติ ที่สำคัญ ยังฉลาดเฉลียว เพียงเวลาแค่ห้าปี บริษัทดิจิตอลดีไซน์ ถึงได้มีเม็ดเงินเข้ามาเกือบหมื่นล้านต่อปี

“ได้เวลาประชุมแล้วครับ คุณราชินทร์” วศินบอกเสียงเรียบ

ราชินทร์ครุ่นคิด ภายใบหน้า กลิ่นหอมอ่อน ๆ ผิวกายเนียนละเอียด ทรวดทรงน่าหลงใหล ทำเอาหัวใจแทบคลั่ง เขาหยุดอารมณ์ตัวเองไม่ได้เลย เมื่อได้พบเจอกับหญิงสาวในค่ำคืนที่ผ่านมา เธอคือใคร เขาอยากรู้จักให้มากกว่านี้

สองคนเดินคู่กัน ไปยังห้องประชุม ราชินทร์ยังคงคะนึงถึงร่างนุ่มในอ้อมแขน ตัดไม่ขาดเอาเสียเลย ไม่เคยอาลัยอาวรณ์ผู้ร่วมเตียงเท่ากับเธอคนนี้

“วศิน”

“ครับคุณราชินทร์”

“ช่วยตามหาผู้หญิง ที่มาหาฉันเมื่อคืนให้หน่อยสิ”

วศินชะงัก ไม่คิดว่า ท่าทางผิดปกติของนาย เกิดจากผู้หญิงในค่ำคืนที่ผ่านมา

“ได้ครับ” เขาจำต้องรับคำ

หลังจากประชุมเสร็จ ราชินทร์กลับมายังห้องทำงานของตน เอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตาครู่หนึ่ง

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตู ปลุกเจ้าของห้องออกจากภวังค์ ราชินทร์ลืมตา มองดูผู้มาเยือน ในชุดเดรสรัดรูปแขนกุด สั่นเหนือเข่า ผมปล่อยยาวกลางแผ่นหลัง กำลังก้าวเข้ามา เขาหรี่ตามอง

“คุณมาที่นี่ทำไมดารัน” เขาถามเสียงเรียบ

“ดาทนคิดถึงคุณไม่ไหวน่ะสิคะ คุณหายไปหลายวันแล้ว ไม่มาหาดาที่คอนโดเลย ดาเหงามากนะคะ”

เขาเหลือบมอง “เหงาทำไมไม่ไปเที่ยวล่ะ”

“จะให้เที่ยวได้ยังไงล่ะคะ ตอนนี้คุณเลี้ยงดาอยู่ ดาไม่อยากทำตัวไม่ดี” เธอแสร้งทำหน้างอ

“ไปเถอะตามสบาย ผมไม่ว่าอะไรหรอก”

ดารันมองใบหน้าหล่อเหลา ที่ทำเอาสาว ๆ ใจละลาย เธอหลงใหลชายผู้นี้ตั้งแต่แรกพบ ยิ่งลีลาบนเตียง บวกกับรูปร่างหน้าตา ยิ่งทำเอาเธอแทบบ้า เสพติดเขายิ่งกว่าอะไร

“อย่าพูดเหมือนคุณจะทิ้งดาสิคะ คุณก็รู้ว่าดาน่ะ หลงคุณมากแค่ไหน” ไม่พูดเปล่า เดินเข้ามาหา โถมกายกอดร่างสูงใหญ่ เขาแกะมือออก

“ปล่อยผมดารัน ที่นี่ที่ทำงาน!”

“ที่ทำงานแล้วยังไงคะ ถ้าอยากมีความสุข ที่ไหนก็ทำได้ไม่ใช่เหรอคะ” เธอส่งเสียงออดอ้อน มันทนไม่ไหวแล้ว อยากลากเขาไปที่คอนโดเสียตอนนี้ด้วยซ้ำ

เขาผลักร่างงามออก จนอีกฝ่ายเสียหลักกองกับพื้น ดารันลุกยืนสีหน้าตระหนก ราชินทร์แทบไม่ได้ให้ความสนใจในตัวเธอแม้แต่น้อย

“คุณชิน!”

“กลับไปได้แล้ว ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เธอควรจะมา!” เขาออกปากเสียงแข็ง