บทที่ 3 กับดัก

เรียวขาถูกจับแยกออก ใบหน้าโน้มเข้าหาอย่างรวดเร็ว ตวัดลิ้นร้อนตรงเกสรดอกไม้ ทำเอาเจ้าของสะดุ้งโหย่ง พยายามหุบเรียวขาเข้าหากัน

“อื้อ ยะ..อย่า ได้โปรด...” เธอร้องเสียงหลง

คนกระทำไม่ฟังเสียง ยังคงตวัดเรียวลิ้นหยอกเย้า ทำเอาคนงามสะท้านไปทั่วร่าง ความเสียดเสียวพุ่งทะยาน มือบางกอบกุมศีรษะไว้แน่น ราวกลับกลัวว่าเขาจะหนีหาย เสียงหวานครางระงมอย่างลืมอาย

ราชินทร์ใช้ความชำนาญ ลากลิ้นร้อนไปตามช่องทางรัก วนกลับมาหยอกเย้าเกสรอย่างไม่รู้หน่าย เจ้าของแอ่นสะโพกเข้าหา กัดริมฝีปากส่งเสียงครางกระเส่า

“ฉันไม่ไหวแล้ว อ๊ะ อ๊าย!” เสียงกรีดร้องดัง พร้อมร่างกระตุกเกร็ง เขาใช้นิ้วมือสำรวจ น้ำหวานอาบชโลมนิ้วตนเอง เขาอมยิ้มพึงพอใจ

ชายหนุ่มหยัดกาย รั้งต้นขาคนตัวเล็กเข้าหา แล้วโน้มกาย กดแทรกตัวตนเพื่อครอบครอง

“อ๊ะ!” อโรชาร้องประท้วง

สีหน้าคนตัวใหญ่เครียดเขม็ง กรามขบแน่น พยายามผลักดันตัวตนเข้าหา ร่างบางผวากอดรัด ปลายนิ้วเรียวจิกลงบนท่อนแขน จนเกิดรอยแดง

“จะ..เจ็บ” เธอส่งเสียงอีกครั้ง เมื่ออีกฝ่าย กำลังโน้มเข้าหามากขึ้น ความอึดอัดปวดร้าวกำลังเข้าแทรก

“อดทนหน่อย ฉันไม่รู้ว่าเธอยังไม่เคย แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว” เขาบอกเสียงแหบพร่า

ราชินทร์ผลักดันตัวตนจนสุดทาง เห็นน้ำตาคนใต้ร่างปริ่มขอบ เขาก้มลงจุมพิต แล้วขยับสะโพกอย่างเชื่องช้า มือหนาสอดผสานมือบาง แล้วเร่งเร้าจังหวะมากขึ้น

“อ๊ะ อ๊า” หญิงสาวส่งเสียงครางเป็นระยะ

เขาขยับสะโพกหนักขึ้น แรงขึ้น ร่างเปลือยเปล่าสะท้านไหว ไปตามแรง มือบางโอบรัดอีกฝ่าย จิกเล็บลงบนแผ่นหลังแล้วลากจนเกิดรอยแดง ทว่าอีกคนไม่ได้สนใจ กลับเร่งจังหวะเร็วขึ้น

“อื้อ อื้อ ไม่ไหวแล้ว อ๊าย!” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมา เป็นช่วงเวลาเดียวที่เขาหยุดขยับ ซุกซบใบหน้ากับทรวงอกอวบอิ่ม แล้วพลิกกายนอนลงเคียงข้าง

สองร่างเปลือยเปล่านอนนิ่ง หอบหายใจสะท้าน ก่อนทุกอย่างจะเงียบลง ราชินทร์ขยับกายลุกนั่ง มองดูหญิงสาวซึ่งนอนไม่ขยับ เขาขยับกายโอบร่างบาง มือบางยกผลักดันทันที

“หยุดนะ หยุดได้แล้ว”

“อะไรกัน เราเพิ่งทำไปแค่ครั้งเดียวเองนะ”

“ฉันไม่ต้องการแล้ว คุณควรหยุดได้แล้ว” เธอบอกเสียงสั่น

“มันจะเป็นแบบนั้นได้ยังไง ในเมื่อเธอถูกส่งมาให้ฉัน”

อโรชานิ่งงัน ถูกส่งมางั้นเหรอ หมายความว่ายังไงกัน

“ไม่ใช่นะ ฉันไม่ใช่!”

“ไม่ใช่ได้ยังไง ในเมื่อมีคนโทรคอนเฟิร์มแล้วน่ะ”

เธอส่ายหน้า ความสับสนถาโถม ทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน”

“คงไม่ได้หรอก ฉันยังอยากมีอะไรกับเธออยู่เลย ดูสิตอนนี้ฉันพร้อมอีกแล้วล่ะ”

อโรชามองตัวตน เห็นมันกำลังแข็งขืนขึ้นมา เขาโน้มกายเข้าหากดจุมพิตในทันที แม้พยายามดิ้นรน ขัดขืน ผลักดันเท่าไหร่ แต่ไม่ได้ผลเลย เมื่อเรี่ยวแรงเขาเยอะกว่า กว่าค่ำคืนเลวร้ายจะจบ ทำเอาตัวเธอแทบแหลกสลาย

แสงแดดยามเช้า เริ่มส่องเข้ามา ร่างอรชรเปิดเปลือกตา เมื่อปรับสายตาเข้ากับแสง มองทุกอย่างในห้อง กลับต้องชะงัก พยายามขยับกายเพื่อลุกแม้ร่างกายปวดร้าว แต่กลับรู้สึกหนักตรงช่วงเอว อโรชาหันกายไปมอง ได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของชายแปลกหน้า ผมปรกลงมาตรงแก้มสาก หัวใจเธอเต้นหนัก

ผู้ชายคนนี้คิ้วเข้ม ดวงตาคมกล้า ริมฝีปากได้รูปทรง จมูกโด่ง ผิวกายขาวสะอาด หุ่นกำลังพอเหมาะ ราวกับคนออกกำลังกายเป็นประจำ ก็แน่ล่ะ เพราะเมื่อคืน เขาแทบไม่หยุดพักเลย ริมฝีปากบางเม้มสนิทขึ้นมา เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เธอทำผิดใหญ่หลวงอย่างไม่น่าให้อภัย ร่างกายมันสั่น ยามนึกถึงใบหน้าคนรัก ค่อย ๆ ก้าวลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าตามพื้นมาสวมใส่ ให้ตายสิ กลับบ้านรุ่งเช้าในชุดราตรีแบบนี้ ใครเห็นจะคิดเช่นไร

น้ำตาไหลมาอาบแก้ม อยากเข้าไปส่องกระจกดูสภาพตัวเองเสียเหลือเกิน แต่เกรงคนบนเตียงจะตื่นเอาเสียก่อน แต่งตัวเสร็จรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว เธอลงมาชั้นล่าง ให้พนักงานเรียกแท็กซี่แล้วรีบเดินทางกลับบ้าน ไม่รู้จะตอบแฟนตัวเองยังไง กับการหายตัวไปในค่ำคืน สับสนไม่เข้าใจ ว่าทำไมตนเองถึงไปอยู่ในห้องนั้นได้