กับดักร้ายเดิมพันรัก

ร่างอรชร ในชุดราตรีสีดำปักเลื่อม กำลังสะท้อนแสงระยิบระยับ กำลังก้าวเข้างานสายตาเพศตรงข้ามจับจ้องมา ใบหน้าของหญิงสาวเรียวสวย แพขนตางอนยาว ดวงตาเรียว คิ้วได้รูป ริมฝีปากบางอมชมพู ผมยาวเคลียแผ่นหลัง ชายหนุ่มหลายคนกลืนน้ำลายลงคอ ไม่มีใครไม่รู้จักเธอ อโรชา วาทิธำรงค์ บุตรสาวของนักธุรกิจรุ่นเก่าอย่าง อนวัช

“พี่โรส!” เสียงร้องทักดังขึ้น เจ้าของชื่อหันมอง เห็นน้องสาวกำลังโบกมือ

อโรชาเดินไปตามเสียงเรียก แล้วทอดสายตามองน้อง ที่กำลังสวมชุดราตรีเกาะอกสีแดงสั่นเหนือเข่า ผมถูกรวบมัดไว้

“เจ้าของงานไปไหนล่ะนิด” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา

“ไปรับแขกอยู่ค่ะ เดี๋ยวคงมา”

“วันนี้ที่รุจไม่มาเหรอคะ”

“ไม่มาจ้ะ กลับมาไม่ทัน คงได้แค่ซื้อของขวัญให้กุล”

“แบบนี้กุลคงเสียใจแย่ พี่ชายไม่มาด้วย”

“รุจคงเอาของขวัญไปให้ที่หลังนั่นแหละจ้ะ”

เจ้าของงานก้าวเข้ามาร่วมวง เห็นหน้าอโรชายกมือไหว้ทักทาย

“พี่โรสสวัสดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มางานวันเกิดกุล”

“ไม่มาได้ยังไงล่ะจ๊ะ” เธอค้นกระเป๋า หยิบของขวัญขนาดเล็กออกมา กุลทิรารับแล้วยิ้มกว้าง

“ขอบคุณมากค่ะพี่โรส”

พนักงานนำไวน์มาเสริฟ์ กุลทิราหยิบมาส่งให้ ยกขึ้นเพื่อขอชนแก้ว

แกร๊ง!

อโรชากระดกดื่มจนหมดแล้ว กุลทิรายิ้มกว้าง ก่อนรั้งข้อมือบาง

“พี่โรสไปนั่งดื่มด้านบนไหมคะ หรือว่าอยากเต้น”

“พี่คงไม่เต้นหรอกจ้ะ ไปนั่งดื่มดีกว่า”

สามคนเดินเคียงกัน ไปยังชั้นบนของโรงแรม ซึ่งมองเห็นด้านล่างที่กำลังจัดงาน

“เดี๋ยวกุลขอตัวไปรับแขกก่อนนะคะ พี่โรสทานไปพลาง ๆ ก่อน เสร็จแล้วกุลจะรีบมาทานด้วย”

“ไปเถอะกุล ไม่ต้องรีบหรอกจ้ะ พี่นั่งอยู่กับนิดได้”

กุลทิราปลีกตัวออกไป สองสาวเลยสนทนาเรื่องที่บ้าน รวมถึงเรื่องาน และแพลนแต่งงานในปีหน้าของอโรชา ธนิดาชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ฟัง ก่อนยิ้มกว้าง

“ยินดีด้วยนะคะพี่โรส”

“ขอบใจมากจ้ะนิด”

“แบบนี้เราต้องฉลองล่วงหน้า เอาให้เมากันไปข้างหนึ่งเลยค่ะ!”

อโรชาหัวเราะ ต่อให้ธนิดาไม่ใช่ลูกเลี้ยง ทว่าตนเองก็รักประดุจน้องสาว ตลอดเวลาร่วมชายคา ธนิดาเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่าย แถมยังคอยช่วยเหลืองานเธอตลอด

“ได้สินิด”

สองคนชนแก้ว ไวน์หมดไปแก้วแล้วแก้วเล่า จนอโรชาเริ่มมึนศีรษะ ทว่าอีกคนกลับนิ่งเฉย เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร

“พี่เริ่มมึนแล้วล่ะนิด นิดไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ” เธอเอ่ยถาม แล้วช้อนสายตามอง

“นิดหน่อยค่ะ ถ้าเมาไปนอนพักที่ห้องในโรงแรมไหมคะ กุลบอกว่าจองไว้แล้วค่ะ เผื่อพวกเรากลับกันไม่ไหว” ธนิดาแนะนำ

“ไม่เป็นไรจ้ะ เดี๋ยวพี่รอกุลก่อนก็ได้”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง กุลทิรากระหืดกระหอบมา หย่อนกายลงด้วยท่าทีเหนื่อยอ่อน

“ทำไมหอบมาแบบนี้ล่ะกุล” ธนิดาเอ่ยถาม

“หลบคนน่ะสินิด พี่รุจเชิญแขกมาเยอะเกินไป แล้วตัวเองก็ไม่มา!” คนพูดหน้างอ

อโรชาแตะแผ่วบริเวณมือบาง

“พี่รุจบอกว่าติดธุระเรื่องธุรกิจจริง ๆ น่ะกุล เลยมาไม่ทัน แต่ของขวัญมีให้กุลแน่นอน”

กุลทิรายิ้มกว้าง “ถ้ามีของขวัญกุลอภัยให้ก็ได้ค่ะ”

อโรชายิ้มอ่อนโยน ครู่หนึ่งสะบัดไล่ความมึนงงออกไป ไม่ค่อยได้ดื่ม พอหลายแก้วอาการไม่ค่อยดีเอาเสียเลย แทบไม่มีแรง อยากนอนเลยทีเดียว

“กุลเห็นว่าจองห้องในโรงแรมไว้ไม่ใช่เหรอ พี่โรสดูท่าไม่ไหวแล้ว พาไปพักก่อนไหม”

กุลทิรามองมาทางหญิงสาว “พี่โรสเมาแล้วเหรอคะ”

เธอยกมือกุมขมับ “น่าจะใช่น่ะกุล”

“ไปพักที่ห้องก่อนไหมคะ กุลจองไว้เผื่อใครกลับบ้านไม่ไหว”

อโรชาชั่งใจ “ก็ได้จ้ะ”

“เดี๋ยวนิดไปด้วยแล้วกัน”

สองร่างช่วยกันพยุงคนเมา ธนิดาสบตาเจ้าของห้องพัก ก่อนพากันมาหยุดยืนหน้าห้องของโรงแรม ยกมือขึ้นเคาะ แล้วปล่อยคนเมาไว้ตรงนั้น อโรชาพิงกำแพง ร่างกายแทบทรงไว้ไม่อยู่ ประตูห้องเปิดออก เธอรีบแทรกกายเข้าไป จนชนเข้ากับร่างสูงใหญ่ จนร่างกายซวนเซจวนเจียนล้ม ดีที่อีกฝ่ายกอดรัดเอาไว้

เธอปรือตามองเห็นใบหน้าคมเข้ม ดวงตาแกร่งกล้า กรามเป็นสัน ทำไมห้องนี้ถึงมีผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาถึงเพียงนี้อยู่ มือบางยกหมายดัน ทว่ามันกลับไม่มีเรี่ยงแรงเอาเสียเลย

“เธอเป็นใคร!” เขาถามเสียงเข้ม ทว่าคนเมากลับเงยหน้าหรี่ตามอง “ได้ยินที่ฉันถามหรือเปล่า”

“แล้วคุณล่ะเป็นใคร นี่มันห้องของฉัน” เธอตอบกลับ เสียงอ้อแอ้

คิ้วคนฟังขมวด ผู้หญิงคนนี้หน้าตาสวย ผิวพรรณดี หุ่นทรงทำเอาเลือดในกายสูบฉีด เขาไม่รู้ว่าเธอคือใคร ถึงหน้าตาดูคุ้น ๆ ก็ตามที เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“ห้องของเธอที่ไหนกัน!” เขาส่งเสียงไม่พอใจ