บทที่ 1

“ขาดเหลืออะไรบอกพวกเราได้นะครับคุณมาลี ไม่ต้องเกรงใจ” คุณประพลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ด้วยความที่เขาเองรู้สึกถูกชะตากับสองป้าหลานคู่นี้ตั้งแต่เห็นทั้งคู่เดินหิ้วผลไม้เข้ามาหาที่หน้าประตู

“ขอบคุณมากค่ะคุณประพล ฉันกับหลานเพิ่งย้ายมาอยู่ใหม่ คงต้องใช้เวลาปรับตัวอีกมาก ถ้ายังไงเราสองคนฝากเนื้อฝากตัวไว้ด้วยนะคะ” สองสามีภรรยายิ้มรับก่อนจะเอ่ยปากเชิญคนทั้งสองอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกัน ซึ่งแม้ตอนแรกนางมาลีจะปฏิเสธเพราะเกรงใจ แต่สุดท้ายเพื่อทนต่อคำเชื้อเชิญของสองสามีภรรยาไม่ไหว ยอมตอบตกลงในที่สุด

ยิ่งได้รู้จักคุณประพลและภรรยาก็ยิ่งอดรู้สึกสงสารเด็กน้อยเจ้าของดวงตาคู่ใสอย่างภัคจิราไม่ได้ เด็กน้อยเพิ่งจะสูญเสียพ่อและแม่ไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ มรดกของพ่อที่ทิ้งไว้ก็เห็นแต่จะมีที่ดินพร้อมบ้านข้างๆ นี้เท่านั้น ส่วนบ้านหลังใหญ่ก็ต้องขายทอดตลาดเพื่อนำเงินมาใช้หนี้สิน จนเมื่อคุณมาลีผู้เป็นป้าทราบเรื่องถึงได้เดินทางไปรับหลานสาวตัวน้อยด้วยตัวเองก่อนจะตัดสินใจพากันเดินทางมาที่นี่ สถานที่ที่นางกับหลานหวังให้มันเป็นบ้านหลังสุดท้าย บ้านที่ใช้ทำมาหากินสร้างรายได้ให้แก่ครอบครัวเล็กๆ นี้ไปจนแก่เฒ่าหรืออย่างน้อยก็ทำกินไม่ให้ต้องอยู่อย่างอดๆ อยากๆ

เด็กน้อยที่ต้องมาสูญเสียทั้งพ่อและแม่ไปทั้งๆ ที่อายุยังน้อย จึงเป็นเรื่องที่ยากต่อการทำใจ มันทำให้ภัคจิราที่เคยเป็นเด็กสดใสร่าเริงกลายเป็นเด็กเก็บตัว พูดน้อยและหวาดกลัวทุกสิ่งบนโลกใบนี้ จะมีก็แต่เวลาเท่านั้นที่คงจะเยี่ยวยาจิตใจเธอให้ฟื้นฟูกลับมาเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสคนเดิมได้สักวัน เรื่องทั้งหมดอยู่ในหัวของน่านฟ้าตลอดเวลา นั่นยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารแม่กระต่ายน้อยของเขาเป็นอย่างมาก ชายหนุ่มจึงพยายามเข้าหาและชวนน้องน้อยเล่นของเล่น ซ้ำยังยกตุ๊กตาหมีตัวโปรดของตัวเองให้ไป

“นั่นมันเจ้าแซมตุ๊กตาตัวโปรดของเรานี่เจ้าน่าน ทำไมไปอยู่กับหนูภัคได้ละ” เดือดร้อนผู้เป็นพ่อที่เอ่ยถามขึ้น น้อยครั้งนักที่จะได้เห็นลูกชายคนโตแสดงท่าทีสนอกสนใจในใครสักคนออกนอกหน้าขนาดนี้ ซึ่งก็ไม่แปลกเพราะเขากับภรรยาก็เอ็นดูแม่หนูภัคจิราไม่น้อย ส่วนลูกชายคนเล็กนั้นกลับไม่ได้มีท่าทีใดๆ นอกเหนือไปกว่าความสงสารเพื่อนมนุษย์ที่ต้องมาเจอกับเรื่องร้ายๆ ในชีวิตเท่านั้น

“ผมยกให้น้องครับพ่อ น้องภัคจะได้ไม่เหงา” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ได้เมื่อได้ยิน

ก่อนที่ทั้งหมดจะพากันรับประทานอาหารเย็นร่วมกัน และก็เป็นอีกครั้งที่น่านฟ้าคอยตักนั่นตักนี่บริการน้องคนใหม่อย่างเอาอกเอาใจ ความใจดีของเขาทำให้ภัคจิรารู้สึกปลอดภัยและวางใจในที่สุด แต่สายตาก็ยังคอยแอบมองไปยังพี่ชายอีกคน ที่ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจใยดีกันเท่าไหร่นัก เธออยากให้เขาหันมาพูดกับเธอบ้าง

อยากจะรู้เหลือเกิน ว่าพี่เมฆจะใจดีเหมือนกับพี่น่านรึเปล่า…