บทนำ

บทนำ

สวนกุหลาบสุริเยน

คุณสุวรรณและคุณประพล สองสามีภรรยาเจ้าของสวนกุหลาบขนาดใหญ่ของเชียงรายจำต้องรีบเปิดบ้านเพื่อต้อนรับ ‘เพื่อนบ้าน’ รายใหม่ ที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ก่อนจะเอ่ยเชิญคนทั้งสองที่อุตส่าห์เดินทางมาทักทายกันถึงบ้านเข้ามายังห้องรับแขกก่อนจะสั่งให้เด็กรับใช้ไปเรียกลูกชายทั้งสอง ให้เข้ามาทำความรู้จักเพื่อนบ้านคนใหม่อย่างเป็นกันเอง

“เข้ามานี่สิจ๊ะตาเมฆ ตาน่าน มารู้จักคุณป้ามาลีกับหนูภัคเร็วเข้าลูก ทั้งสองเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของพวกเราจ๊ะ” สิ้นคำแนะนำของมารดา เด็กหนุ่มที่มีอายุห่างกันเพียงสามปีก็ยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่าก่อนสายตาของหนึ่งในนั้นจะหันไปสบเข้ากับดวงตาใสซื่อของใครบางคนที่เอาแต่ยืนหลบอยู่ข้างหลังของผู้เป็นป้าด้วยท่าทีเขินอาย

‘น่ารักจัง’

นั่นเป็นสิ่งแรกที่ดังก้องขึ้นยามเมื่อน่านฟ้าได้เห็นเด็กผู้หญิงที่กำลังจะย้ายมาเป็นเพื่อนบ้านคนใหม่ของเขาเข้า ขาทั้งสองข้างไม่รีรอที่จะรีบเดินเข้าไปทักทาย พร้อมยื่นอมยิ้มในมือส่งให้น้องน้อย

“พี่ให้” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบหลบสายตาจากเด็กผู้ชายตรงหน้าไปมองผู้เป็นป้าเหมือนจะขอความช่วยเหลือ ด้วยเธอถูกมารดาสอนมาโดยตลอดว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้าอย่างเด็ดขาด แต่ถึงอย่างนั้นอมยิ้มตรงหน้าก็ดูน่ากินเหลือเกิน มันทำให้เด็กน้อยเกิดอาการสองจิตสองใจ ใจหนึ่งก็อยากได้แต่อีกใจก็กลัว

“รับสิจ๊ะภัค พี่เขาอุตส่าห์ให้” จนเมื่อได้รับอนุญาตจากผู้เป็นป้ารอยยิ้มเล็กๆ จึงเผยขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปรับอมยิ้มจากพี่ชายใจดี

“ขอบคุณค่ะ”

สองมือน้อยๆ พนมไหว้อย่างน่ารักก่อนจะส่งยิ้มหวานไปให้ตามติดเป็นการของคุณ ภาพนั้นทำให้น่านฟ้าอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ ความรู้สึกถูกชะตา ที่มันไม่ได้เกิดขึ้นกับใครง่ายๆ ตอนนี้กำลังเกิดขึ้น

เกิดขึ้นกับเจ้าของ ‘รอยยิ้มของคนขี้ตกใจ’

ขณะที่เหนือเมฆกลับไม่ได้ให้ความสนใจต่อสองป้าหลานตรงหน้านี้สักเท่าไหร่ เพราะคิดเอาเองว่าอีกเดี๋ยวก็คงต้องย้ายออกไปเหมือนรายอื่นๆ เพราะบ้านข้างๆ ของเขาตั้งแต่จำความได้ยังไม่มีใครทนอยู่ได้นานเกินสองปีเลยสักราย สาเหตุคงมาจากผืนดินบริเวณนั้นปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น จึงเป็นเรื่องยากที่ครอบครัวไหนจะทนอยู่ได้นาน สุดท้ายก็ต้องประกาศขายเฝ้ารอของเจ้าของใหม่ตามเคย