ตอนที่ 1: ก้าวแรกในโลกใบใหม่ - 3

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเมฆอีกครั้ง รอยยิ้มอบอุ่นยังคงประดับอยู่บนใบหน้าของเขา ดวงตาที่ดูช่างสังเกตนั้นทำให้ฟ้าครามรู้สึกเหมือนถูกอ่านใจได้โดยง่าย แต่กลับไม่มีความรู้สึกอึดอัดใดๆ ตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกสบายใจอย่างประหลาดใจ

"เป็นเรื่องที่น่าสนใจดีนะคะ" ฟ้าครามเอ่ยขึ้น เสียงของเธอแผ่วลงเล็กน้อย "ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าแคคตัสจะมีเรื่องราวแบบนี้"

เมฆหัวเราะเบาๆ "แคคตัสทุกต้นมีเรื่องราวของตัวเองครับ เหมือนกับคนเรานี่แหละครับ บางทีก็ต้องการแดด บางทีก็ต้องการน้ำ ไม่ว่าจะเจ็บปวดแค่ไหน ถ้าเราได้ในสิ่งที่จำเป็น เราก็จะสามารถผลิบานได้เสมอ"

คำพูดของเขาไม่ใช่เพียงคำแนะนำ แต่เหมือนเป็นข้อคิดที่ลึกซึ้งที่เมฆตั้งใจส่งมอบให้เธอ ฟ้าครามรู้สึกว่าเขาไม่ได้พูดไปเรื่อยเปื่อย แต่เป็นคนที่เข้าใจชีวิตและธรรมชาติอย่างแท้จริง เธอจิบกาแฟอีกครั้ง ปล่อยให้ความขมปนหวานของกาแฟผสมกับรสชาติของความรู้สึกที่กำลังก่อตัวในใจ

"แล้ว... เมฆอยู่ดูแลร้านนี้คนเดียวเหรอคะ?" เธอถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

เมฆพยักหน้า "ส่วนใหญ่ก็ใช่ครับ บางทีก็มีน้องชายมาช่วยบ้าง แต่โดยหลักๆ แล้ว ผมเป็นคนดูแลที่นี่ครับ" เขาตอบพร้อมกับใช้ผ้าเช็ดทำความสะอาดเคาน์เตอร์เบาๆ "คุณฟ้าครามล่ะครับ เพิ่งย้ายมาแถวนี้เหรอครับ หรือมาเที่ยว?"

"เพิ่งย้ายมาค่ะ" ฟ้าครามตอบพลางหันไปมองออกไปนอกหน้าต่างที่เผยให้เห็นถนนที่ยังคงวุ่นวาย "มาเริ่มต้นชีวิตใหม่น่ะค่ะ" เธอพูดคำว่า "เริ่มต้นชีวิตใหม่" ออกไปเบาๆ แต่กลับรู้สึกว่ามันหนักอึ้งอยู่ในลำคอ

เมฆเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิม "การเริ่มต้นใหม่เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นนะครับ บางทีมันก็อาจจะน่ากลัวบ้าง แต่ถ้าเราได้เจอที่ที่ใช่ หรือคนที่ใช่ มันก็จะกลายเป็นสิ่งที่สวยงามได้"

สายตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างให้กำลังใจ มันไม่ใช่สายตาแบบปลอบประโลม แต่มันคือสายตาที่เข้าใจและรับฟังอย่างแท้จริง ฟ้าครามรู้สึกว่าเมฆไม่ใช่แค่เจ้าของร้านกาแฟ แต่เป็นเหมือนคนรู้จักเก่าที่เข้าใจเธออย่างประหลาด เธอนึกย้อนไปถึงความรู้สึกโดดเดี่ยวที่เคยเผชิญ การเดินทางคนเดียวมายังเมืองที่ไม่คุ้นเคย และความไม่มั่นคงในอนาคต

"ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นนะคะ" เธอตอบพร้อมกับยิ้มบางๆ เธอยังไม่พร้อมที่จะเล่าเรื่องราวส่วนตัวให้ใครฟัง แต่การที่ได้พูดคุยกับเมฆ ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

เมฆเปลี่ยนเรื่อง "คุณฟ้าครามสนใจแคคตัสด้วยเหรอครับ เห็นมองอยู่นานเลย"

"ก็... นิดหน่อยค่ะ ไม่เคยเห็นแคคตัสที่จัดวางสวยขนาดนี้มาก่อน" ฟ้าครามตอบตามตรง "มันดูเหมือนมีชีวิต ดูแตกต่างจากที่เคยเห็นทั่วไป"

"ผมชอบแคคตัสครับ" เมฆพูดพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ร้านที่เต็มไปด้วยกระถางแคคตัส "พวกเขาเป็นพืชที่อดทนมากนะครับ สามารถอยู่ในสภาพแวดล้อมที่โหดร้ายได้โดยไม่ปริปากบ่น แต่ขณะเดียวกันก็ซ่อนความงดงามไว้อย่างน่าประหลาดใจ อย่างดอกที่บานออกมานี่แหละครับ ต้องรอคอยและดูแลเอาใจใส่ถึงจะเห็นความสวยงามนี้"

คำพูดของเมฆทำให้ฟ้าครามคิดตาม แคคตัสอาจจะเหมือนกับชีวิตของเธอในตอนนี้ ที่ต้องอดทนและรอคอย เพื่อที่จะได้พบกับความงดงามที่ซ่อนอยู่

"คุณเมฆดูผูกพันกับแคคตัสพวกนี้มากเลยนะคะ" ฟ้าครามเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม

"ครับ พวกเขาคือเพื่อนของผมเลยก็ว่าได้" เมฆตอบ "อยู่กับผมมานานแล้ว ตั้งแต่ผมเริ่มเปิดร้านนี้"

ฟ้าครามมองไปรอบๆ ร้านอีกครั้ง เธอเริ่มสังเกตเห็นแคคตัสบางต้นที่มีป้ายเขียนชื่อเฉพาะ และบางต้นก็มีรูปถ่ายเล็กๆ ติดอยู่ข้างกระถาง เป็นรูปของแคคตัสต้นนั้นในอดีตที่อาจจะยังเป็นต้นเล็กๆ หรือยังไม่มีดอกบาน บ่งบอกถึงการเติบโตและเรื่องราวที่ผ่านมา

"ร้านนี้เปิดมานานหรือยังคะ?" เธอถามต่อ บทสนทนาระหว่างเธอกับเมฆไหลลื่นอย่างเป็นธรรมชาติ เหมือนทั้งคู่รู้จักกันมานานแล้ว

"ก็หลายปีแล้วครับ" เมฆตอบ "ผมตั้งใจให้ที่นี่เป็นมากกว่าแค่ร้านกาแฟ อยากให้เป็นที่ที่ผู้คนสามารถมาพักผ่อน ค้นหาแรงบันดาลใจ หรือแม้กระทั่งได้เจอเพื่อนใหม่ๆ เหมือนกับแคคตัสที่แม้จะโดดเดี่ยว แต่ก็ยังเติบโตและมอบความสวยงามให้โลกได้"

คำพูดของเมฆทำให้ฟ้าครามรู้สึกประทับใจเป็นพิเศษ การที่ใครสักคนจะทุ่มเทสร้างสรรค์พื้นที่ที่เต็มไปด้วยความหมายแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเมฆอีกครั้ง รอยยิ้มที่อ่อนโยนของเขายังคงอยู่ เมฆไม่ได้ถามเซ้าซี้ถึงอดีตของเธอ แต่กลับใช้คำพูดที่ลึกซึ้งและเปรียบเทียบกับธรรมชาติเพื่อสื่อสาร ทำให้เธอรู้สึกสบายใจที่จะเปิดใจทีละน้อย

เสียงเครื่องชงกาแฟดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อมีลูกค้าอีกสองสามคนเดินเข้ามาในร้าน เมฆหันไปต้อนรับลูกค้าใหม่ด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม ฟ้าครามมองดูเขาที่กำลังเตรียมกาแฟให้ลูกค้าคนอื่นๆ อย่างคล่องแคล่ว ท่าทางที่ดูผ่อนคลายและเป็นกันเองของเมฆทำให้ร้านกาแฟแห่งนี้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาก

เธอดื่มกาแฟจนหมดแก้ว ความเย็นของน้ำแข็งเริ่มละลาย แต่กลิ่นหอมของกาแฟยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำ รสชาติของมันช่างแตกต่างจากกาแฟที่เธอเคยดื่มมา ไม่ใช่แค่รสชาติของกาแฟ แต่มันคือรสชาติของความรู้สึกดีๆ ที่ถูกส่งผ่านจากมือของเมฆ

ฟ้าครามวางแก้วเปล่าลงบนเคาน์เตอร์ เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้เวลาอยู่ที่นี่นานพอสมควรแล้ว ถึงเวลาที่เธอจะต้องไปจากที่นี่ และกลับไปเผชิญหน้ากับความจริงของชีวิตบทใหม่

"ขอบคุณมากนะคะ อร่อยมากค่ะ" ฟ้าครามเอ่ยขึ้นเมื่อเมฆหันกลับมาหาเธอ

เมฆยิ้ม "ยินดีครับ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับ"

ฟ้าครามพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปช้าๆ ขณะที่มือเอื้อมไปที่ลูกบิดประตู เสียงของเมฆก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก

"คุณฟ้าครามครับ!"

เธอหันกลับไปมอง เมฆกำลังยืนพิงเคาน์เตอร์บาร์พร้อมรอยยิ้มอบอุ่นในดวงตา

"จำไว้นะครับ ไม่ว่าคุณจะเจออะไร แคคตัสก็ยังคงเติบโตได้เสมอ และโลกใบนี้ก็ยังมีที่สำหรับความงดงามที่ซ่อนอยู่เสมอครับ"

คำพูดนั้นเหมือนกระแสไฟฟ้าอ่อนๆ ที่วิ่งแล่นไปทั่วร่างของฟ้าคราม มันไม่ใช่แค่ประโยคบอกเล่า แต่มันคือคำให้กำลังใจที่มาถูกจังหวะและเวลา หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

'แคคตัสก็ยังคงเติบโตได้เสมอ...'

ประโยคนั้นยังคงดังก้องอยู่ในหัวของฟ้าคราม เมื่อเธอผลักประตูเปิดออกและก้าวเท้าออกมาจากร้านกาแฟ เสียงกระดิ่งเล็กๆ ดังกรุ๊งกริ๊งอีกครั้ง เป็นเสียงที่ตอกย้ำว่าเธอเพิ่งก้าวออกจากสถานที่ที่ไม่ธรรมดา

เธอมองย้อนกลับไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยแคคตัสและกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น มันดูเหมือนโอเอซิสเล็กๆ ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง ฟ้าครามรู้แล้วว่าเธอจะกลับมาที่นี่อีกแน่นอน ไม่ใช่แค่เพื่อกาแฟ แต่เพื่อค้นหาบางสิ่งที่สำคัญกว่านั้น

'บางที... โลกใบใหม่ของฉัน อาจจะเริ่มต้นขึ้นที่นี่จริงๆ ก็ได้'

รอยยิ้มอ่อนโยนผุดขึ้นบนใบหน้าของฟ้าครามเป็นครั้งแรกอย่างจริงใจในรอบหลายวัน เธอสูดลมหายใจลึก ก่อนจะหันหลังกลับและก้าวเดินไปข้างหน้า ด้วยหัวใจที่เบาหวิวและเปี่ยมไปด้วยความหวังที่ไม่เคยมีมาก่อน... อย่างน้อยก็ในวันนี้