กลิ่นกาแฟในร่มเงาแคคตัส

ฟ้าครามก้าวเดินไปตามฟุตปาทที่ยังคงคึกคักไปด้วยผู้คนและเสียงจราจรที่อื้ออึงในยามสายของเมืองหลวง ดวงตาคู่สวยทอดมองตึกสูงเสียดฟ้าที่เรียงรายสลับกับร้านค้าที่เบียดเสียดกันอย่างไม่คุ้นชิน เธอเพิ่งตัดสินใจก้าวเข้าสู่ชีวิตบทใหม่ ทิ้งความคุ้นเคยทุกอย่างไว้เบื้องหลังเพื่อค้นหาบางสิ่งที่ใจเรียกร้อง ลึกๆ แล้ว เธอรู้สึกเหมือนกำลังลอยคว้างอยู่กลางมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ แต่ก็มีประกายเล็กๆ ของความหวังที่ริบหรี่อยู่ปลายทาง

วันนี้เป็นวันแรกที่เธอเป็นอิสระจากตารางชีวิตที่เคยถูกกำหนดไว้ ไม่มีเสียงนาฬิกาปลุกเร่งเร้า ไม่มีกองเอกสารที่รออยู่บนโต๊ะทำงาน และที่สำคัญคือไม่ต้องเผชิญหน้ากับสายตาเย็นชาของหัวหน้าอีกต่อไป ฟ้าครามอยากใช้เวลาวันนี้สำรวจทุกอย่าง ทั้งเมืองที่ไม่คุ้นเคย และหัวใจของตัวเองที่ดูเหมือนจะซึมเศร้ามานานเกินไป เธออยากรู้ว่าชีวิตบทใหม่ที่เธอตั้งใจจะเขียนด้วยมือตัวเองนี้ จะพาเธอไปพบกับอะไรที่แตกต่างจากเดิมบ้าง

ลมหายใจลึกถูกสูดเข้าปอด กลิ่นควันรถปะปนกับกลิ่นอาหารเช้าที่ลอยมาจากร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง มันเป็นกลิ่นอับๆ ที่ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ฟ้าครามพยายามหลีกเลี่ยงฝูงชน เดินชิดขอบฟุตปาท พยายามไม่ให้ตัวเองโดดเด่นไปมากกว่าที่เป็นอยู่ ความรู้สึกของการเป็นคนแปลกหน้าในเมืองใหญ่ช่างเดียวดายเสียจริง เธอเดินไปเรื่อยๆ โดยไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน ปล่อยให้เท้าพาไปตามใจปรารถนา เผื่อว่าโชคชะตาจะนำพาเธอไปพบกับแรงบันดาลใจบางอย่างที่ตามหามานาน แรงบันดาลใจที่จะช่วยเติมเต็มช่องว่างที่ว่างเปล่าในใจให้เต็มเปี่ยมอีกครั้ง

ความเหนื่อยล้าจากการเดินที่เริ่มสะสมทำให้เธอรู้สึกอ่อนแรงลงเรื่อยๆ ร่างกายของเธอกำลังส่งสัญญาณให้หยุดพัก แต่สมองกลับสั่งให้ก้าวต่อไป เพราะไม่รู้ว่าควรจะหยุดพักที่ไหนดี ในขณะที่ความคิดฟุ้งซ่านกำลังเข้าครอบงำ ทันใดนั้น กลิ่นหอมบางอย่างก็ลอยมาแตะจมูกเธอ มันเป็นกลิ่นที่แตกต่างจากกลิ่นใดๆ ที่เธอได้กลิ่นมาตลอดทาง ไม่ใช่ควันรถ ไม่ใช่กลิ่นอาหาร แต่เป็น กลิ่นกาแฟคั่วบด ที่หอมกรุ่น ชัดเจน และเหมือนมีชีวิตชีวา

กลิ่นนั้นเหมือนมีมนต์สะกด ทำให้เธอหยุดชะงัก ชนิดที่ว่าสมองสั่งการให้เท้าหยุดเดินโดยอัตโนมัติ มันเป็นกลิ่นที่คล้ายการโอบกอดที่อบอุ่น คล้ายเพลงกล่อมเด็กที่คุ้นเคย กลิ่นที่ปลุกประสาทสัมผัสทุกอย่างให้ตื่นขึ้น ฟ้าครามสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง ปล่อยให้กลิ่นนั้นซึมซาบเข้าไปในปอดและหัวใจ เธอหลับตาลงชั่วขณะ ราวกับกำลังดื่มด่ำกับความรู้สึกที่เพิ่งค้นพบ ก่อนจะลืมตาขึ้นและมองหาต้นตอของกลิ่นที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างประหลาด

สายตาของเธอจับจ้องไปที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่งที่ซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มไม้ ไม่โดดเด่นเท่าร้านกาแฟแฟรนไชส์ขนาดใหญ่ที่ดาษดื่น แต่กลับมีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดใจอย่างประหลาด ราวกับเป็นแม่เหล็กที่กำลังดูดเธอเข้าไป

ป้ายไม้เล็กๆ แขวนอยู่เหนือประตูทางเข้า เขียนตัวอักษรลายมือหวัดๆ ที่อ่านไม่ออกในตอนแรก แต่เมื่อเธอก้าวเข้าไปใกล้ขึ้น ก็พอจะเดาได้ว่าเป็นชื่อร้าน สิ่งที่ดึงดูดสายตาของฟ้าครามมากที่สุดคือ สวนแคคตัส ขนาดเล็กที่จัดวางเรียงรายอยู่หน้าร้าน แคคตัสหลากหลายสายพันธุ์ ทั้งต้นเล็กจิ๋วที่ดูบอบบาง ต้นใหญ่ที่ดูแข็งแกร่ง หนามสั้น หนามยาว บางต้นมีดอกสีสดใสเบ่งบานอยู่ท่ามกลางหนามแหลมคม มันดูเป็นอิสระและสวยงามในแบบของตัวเอง ราวกับชีวิตที่สามารถเบ่งบานได้แม้ในดินแดนที่แห้งแล้ง

แสงแดดยามสายทอดลงกระทบหนามของแคคตัส ทำให้มันเปล่งประกายระยิบระยับ สะท้อนแสงเป็นประกายวับวาวราวกับเพชรเม็ดเล็กๆ ภาพตรงหน้าช่างงดงามราวกับงานศิลปะชิ้นเอกที่จัดแสดงอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของเมือง ฟ้าครามยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นพักใหญ่ ปล่อยให้สายตาสำรวจรายละเอียดของแคคตัสแต่ละต้นที่ดูเหมือนจะมีเรื่องราวเป็นของตัวเอง บางต้นดูโดดเดี่ยว บางต้นดูแข็งแกร่ง บางต้นก็แสดงความงามที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความแข็งกระด้าง หัวใจที่เคยเต้นรัวด้วยความกังวลค่อยๆ สงบลง รู้สึกราวกับว่าแคคตัสเหล่านี้กำลังเชื้อเชิญให้เธอเข้ามาสัมผัสโลกอีกใบ

เธอลังเลเล็กน้อย ความรู้สึกของการเป็นคนแปลกหน้าในที่ใหม่ยังคงติดอยู่ในใจ แต่กลิ่นกาแฟยังคงลอยอบอวลอย่างต่อเนื่อง กลิ่นที่บอกกับเธอว่า... ที่นี่อาจจะเป็นที่ที่ใช่ ที่ที่เธอจะได้พักใจและเริ่มต้นอะไรบางอย่างใหม่ๆ

สุดท้ายแล้ว แรงดึงดูดจากกลิ่นกาแฟและสวนแคคตัสก็เอาชนะความลังเลใจ เธอตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปหาร้านกาแฟแห่งนั้นอย่างช้าๆ มือเรียวผลักบานประตูไม้ที่ดูเก่าแก่แต่แข็งแรงออกช้าๆ เสียงกระดิ่งเล็กๆ ที่แขวนอยู่เหนือประตูดังกรุ๊งกริ๊งต้อนรับการมาของเธอ เสียงนั้นไม่ดังมากนัก แต่ก็ดังพอที่จะดึงความสนใจของใครบางคนให้หันมามอง