ตอนที่ 2: ดอกไม้ที่ซ่อนเร้น - 1

ฟ้าครามตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ด้วยความรู้สึกที่เบาสบายอย่างไม่น่าเชื่อ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องเช่าเล็กๆ ของเธอ ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์ได้อย่างนุ่มนวล ความกังวลและความหม่นหมองที่เคยเกาะกุมจิตใจมานานดูเหมือนจะจางหายไปราวกับควันในอากาศ เหลือไว้เพียงความรู้สึกสดชื่นและเปี่ยมด้วยพลังประหลาดๆ ที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อนในชีวิต

กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นจากร้านเมื่อวานยังคงอบอวลอยู่ในความทรงจำ ราวกับมันซึมซาบเข้าไปในทุกอณูของร่างกายและจิตใจ ไม่ใช่แค่กลิ่นที่เธอสูดดม แต่เป็นกลิ่นที่นำพาความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยมาให้ เธอหลับตาลงชั่วครู่ พยายามเก็บเกี่ยวความรู้สึกนั้นไว้ให้นานที่สุด ก่อนจะลุกจากเตียงนอน เดินไปยืนริมหน้าต่างบานเล็กๆ มองออกไปนอกอาคาร ภาพของตึกสูงเสียดฟ้าที่เคยดูอึดอัด คราวนี้กลับดูน่ามองขึ้นมาอย่างประหลาดใจ

วันนี้ฟ้าครามไม่มีแผนการที่แน่นอน เธอเป็นอิสระจากตารางงานที่เคยรัดตัว เธอสามารถทำอะไรก็ได้ที่ใจต้องการ และสิ่งที่ใจเธอต้องการมากที่สุดในตอนนี้คือการกลับไปยังร้านกาแฟแห่งนั้น ร้านที่มีแคคตัสหลากชนิดวางเรียงรายราวกับมีชีวิต ร้านที่เธอได้พบกับเมฆ ชายหนุ่มเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นและดวงตาที่ดูเข้าใจโลกอย่างลึกซึ้ง เมฆที่พูดถึงแคคตัสด้วยความรักราวกับเป็นเพื่อนสนิท และมอบคำพูดง่ายๆ แต่เปี่ยมด้วยความหมายที่ทำให้หัวใจของเธอเบาหวิว

หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จสรรพ เธอก็เลือกหยิบเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดตามาสวมคู่กับกางเกงยีนส์ตัวโปรด มันเป็นชุดที่เธอรู้สึกสบายและเป็นตัวเองมากที่สุด เธอเดินออกจากห้องพัก เดินไปตามถนนเส้นเดิมที่เมื่อวานยังรู้สึกแปลกแยก แต่ในวันนี้กลับรู้สึกคุ้นเคยมากขึ้นอย่างน่าประหลาด เสียงผู้คนและรถราที่พลุกพล่านยังคงอยู่ แต่คราวนี้มันไม่ได้รบกวนจิตใจเธออีกต่อไป อาจเป็นเพราะใจของเธอที่สงบลงแล้วก็เป็นได้ เธอเดินช้าๆ ปล่อยให้สายลมยามเช้าพัดผ่านเส้นผมและใบหน้าอย่างอ่อนโยน

ไม่นานนัก ร้านกาแฟเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยแคคตัสก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง ทันทีที่เห็น กลิ่นกาแฟก็ลอยมาแตะจมูกเธออีกครั้ง แม้จะอยู่ห่างออกไปหลายเมตร แต่มันกลับชัดเจนราวกับอยู่ในระยะประชิด หัวใจของฟ้าครามเต้นระรัวอย่างตื่นเต้น ความรู้สึกตื่นเต้นนั้นไม่ใช่ความกังวล แต่เป็นความรู้สึกของการรอคอยที่จะได้พบกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ที่เธอเพิ่งค้นพบเมื่อวาน เธอเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะผลักประตูไม้บานเดิมเข้าไปอย่างไม่ลังเล

เสียงกระดิ่งกรุ๊งกริ๊งต้อนรับการมาของเธออีกครั้ง บรรยากาศภายในร้านยังคงอบอุ่นและผ่อนคลายเหมือนเมื่อวานไม่ผิดเพี้ยน กลิ่นกาแฟหอมกรุ่นปะปนกับกลิ่นดินจางๆ ของแคคตัส เสียงเพลงแจ๊สเบาๆ คลอเคลีย เมฆกำลังยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์บาร์ กำลังจัดเรียงถ้วยกาแฟเซรามิกสีเอิร์ธโทนอย่างเป็นระเบียบ เขาสวมเสื้อเชิ้ตผ้าฝ้ายแขนสั้นสีขาวสะอาดตาเหมือนเมื่อวาน เผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ที่ดูสบายๆ แต่ก็เต็มไปด้วยความใส่ใจ

เมฆเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงกระดิ่ง ดวงตาคมคู่เดิมหันมามองที่เธอ รอยยิ้มของเขากว้างขึ้นกว่าเมื่อวานเล็กน้อย เหมือนกำลังรอคอยเธออยู่จริงๆ และนั่นทำให้หัวใจของฟ้าครามรู้สึกพองโตอย่างประหลาด

"สวัสดีครับคุณฟ้าคราม วันนี้มาเร็วนะครับ" เขาเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงสดใสและเป็นกันเอง ราวกับว่าพวกเขาเป็นเพื่อนกันมานาน

ฟ้าครามรู้สึกประหลาดใจที่เขายังจำชื่อเธอได้แม่นยำ และประทับใจที่เขาทักทายอย่างอบอุ่น ทำให้ความประหม่าที่เคยมีเมื่อวานหายไปจนหมดสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกสบายใจที่เข้ามาแทนที่

"สวัสดีค่ะ" เธอตอบพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น "พอดีอยากดื่มกาแฟอร่อยๆ อีกน่ะค่ะ ยังติดใจรสชาติเมื่อวานไม่หายเลย" เธอเอ่ยปากชมไปตามความรู้สึก

เมฆหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกาย "วันนี้อยากลองอะไรเป็นพิเศษไหมครับ หรือยังเป็นลาเต้เย็นเหมือนเดิม?"

"เหมือนเดิมดีกว่าค่ะ" ฟ้าครามตอบพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้สูงตรงหน้าเคาน์เตอร์บาร์ ซึ่งเป็นที่ที่เธอนั่งเมื่อวาน ความรู้สึกคุ้นเคยและสบายใจเริ่มก่อตัวขึ้นในใจอย่างรวดเร็ว

เมฆพยักหน้า ก่อนจะเริ่มลงมือชงกาแฟอย่างคล่องแคล่วและพิถีพิถัน กลิ่นกาแฟคั่วบดเริ่มฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณที่ว่างเปล่าในตอนเช้าของร้าน ฟ้าครามมองดูการเคลื่อนไหวของเขาอย่างเพลินตา ทุกขั้นตอนดูใส่ใจและละเอียดอ่อน ราวกับเขากำลังร่ายมนตร์ใส่เมล็ดกาแฟ เพื่อรังสรรค์สิ่งมหัศจรรย์ออกมาในแต่ละแก้ว