บทที่ 3 วางแผนการประมูล

จ้าวซินหยานกำลังมุ่งตรงไปยังเรือนของจูซิงเยียน ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของหอหงฮวาแห่งนี้ หญิงคณิกาทุกคนจะเรียกนางว่ามามา เพื่อเป็นการให้เกียรติและนับถือซิงเยียนประหนึ่งมารดาที่คอยดูแลสาวงามทั้งหมด

กริยาการเดินนุ่มนวลอ่อนช้อยยิ่งทำให้ซินหยานงดงามมากขึ้นกว่าเก่า ด้วยเพราะถูกฝึกอบรบมาอย่างดี ทำให้นางมีกริยางดงามน่ามอง ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตาม

“มามา ซินหยานเองเจ้าค่ะ” นางเอ่ยเรียกอยู่ด้านหน้าประตูพร้อมกับใช้หลังมือเคาะเบา ๆ สองครั้ง

“เข้ามาสิซินหยาน”

เมื่อได้รับอนุญาตแล้ว จ้าวซินหยานก็ใช้สองมือผลักประตูแล้วก้าวเข้าไปข้างใน จูซิงเยียนกำลังเติมแป้งผัดหน้าอยู่ที่หน้ากระจก แม้จะบอกว่าเป็นเจ้าของที่นี่และเป็นคนดูแลสาวงาม แต่ถ้าให้พูดถึงความงาม ซิงเยียนก็ไม่น้อยหน้าแม่นางคนไหน

“เจ้ามาหาข้าถึงที่นี่ มีเรื่องด่วนอันใดหรือซินหยาน”

จูซิงเยียนเอ่ยถามขึ้น เดิมที หากไม่ต้องออกไปดีดผีผาข้างนอก หญิงงามอย่างซินหยานนั้นออกนอกห้องเสียเมื่อไหร่ นางไม่เคยต้องการหรือเอ่ยขออันใด แต่การมาวันนี้ คงมีเรื่องด่วนเป็นแน่

“มามา ซินหยานอยากจะมาคุยเรื่องการเปิดประมูลความบริสุทธิ์เจ้าค่ะ”

และทันทีที่ได้ยินคำตอบ ซิงเยียนหันขวับกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ไหนแต่ไรจ้าวซินหยานปฏิเสธเรื่องที่จะเปิดประมูลมาตลอด แล้วเหตุใดวันนี้ถึงได้เดินมาพูดเรื่องนี้ถึงห้องของนาง

“เจ้าพึงใจคุณชายตระกูลใดงั้นหรือ” จูซิงเยียนเอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“พึงใจหรือไม่ซินหยานคงกำหนดไม่ได้ แต่หากมีบุญวาสนาก็อาจจะเป็นที่รักของคุณชายสักตระกูล ที่พอจะช่วยไม่ให้ข้าต้องอยู่ในนี้ไปตลอดชีวิตเจ้าค่ะ”

ชีวิตของหญิงคณิกาอย่างพวกนางนั้นอาภัพนัก ต่อให้โด่งดังมีชื่อเสียงเงินทองมากแค่ไหน ก็ไม่สามารถไถ่ตัวเองออกมาได้ ต้องรอให้บุรุษที่ยอมรับเป็นผู้มาไถ่ตัวออกไปเท่านั้น

“เอาล่ะ ถ้าเจ้าอยากจะเปิดประมูล ข้าก็จะตามใจ” ซิงเยียนรับคำอย่างรวดเร็ว มีเรื่องอันใดเล่าที่นางควรจะปฏิเสธ ในเมื่อถ้าเกิดมีการประมูล นั่นหมายถึงข้าวของเงินทองมากมายจะหลั่งไหลมายังหอหงฮวาของนาง

“ขอบพระคุณมามาเจ้าค่ะ แต่ซินหยานอยากตั้งกฎและข้อตกลงในการประมูลเอง ได้หรือไม่เจ้าคะ”

การประมูลปกติทำให้นางไม่สามารถกำหนดคนชนะได้ ดังนั้น จะต้องมีสิ่งที่พิเศษมากกว่านั้น เพื่อให้นางมั่นใจ ว่าผู้ที่ชนะการประมูลจะต้องเป็นจางเฟยเจินเท่านั้น

“ตามใจเจ้าเถิด หากเจ้าอยากทำเช่นไรก็ให้มาบอกข้า แล้วข้าจะจัดการให้ตามที่ขอ”

“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ หากได้เรื่องเช่นไร ซินหยานจะมาบอกมามาอีกครั้งนะเจ้าคะ” จูซิงเยียนพยักหน้ารับ หลังจากนั้นซินหยานก็ขอตัวกลับมาเรือนของตัวเอง

กลับมาถึงเรือนตัวเอง จ้าวซินหยานนั่งส่องคันฉ่องหน้าโต๊ะ เอียงซ้ายขวามองใบหน้าที่งดงามของตน ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย คล้ายกำลังนึกแผนการบางอย่างออก

ห้าวันต่อมา

จ้าวซินหยานเดินตรงมายังเรือนของจูซิงเยียนอีกครั้ง ใบหน้าสวยประดับไปด้วยรอยยิ้มที่ดูจะมีความสุขเป็นพิเศษ เมื่อมาถึง ก็เอ่ยบอกคนที่อยู่ด้านในพร้อมกับยกมือขึ้นเคาะประตูเช่นทุกครั้ง

“มามา ซินหยานจะมาบอกเรื่องการประมูลเจ้าค่ะ” นางเอ่ยปากแล้วก็นั่งลงบนตั่งข้างซิงเยียน

“เจ้าลองบอกข้ามาหน่อย ว่าเจ้าต้องการแบบใด”

ซินหยานเผยยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะตอบออกมา

“ซินหยานอยากให้มามาติดประกาศว่าจะมีการเปิดประมูลความบริสุทธิ์ของข้า หากคุณชายท่านใดที่ต้องการ ก็ให้มารับหีบจากหอหงฮวาคนละสองหีบ โดยคุณชายที่รับไปจะต้องใส่ทองมาจนเต็มทั้งสองหีบ ถึงจะได้เข้าร่วมการประมูลเจ้าค่ะ”

ขณะที่จ้าวซินหยานกำลังเอ่ยบอกกฎของการประมูลตัวนาง ซิงเยียนที่นั่งฟังอยู่ก็ยิ้มกว้างด้วยความชอบใจ

นอกจากจะเก่งเรื่องผีผาแล้ว ซินหยานยังฉลาดนัก

“แล้ววิธีการประมูลเล่า เจ้าต้องการให้เป็นแบบใด” ซิงเยียนเอ่ยถามออกมาอีกครั้ง

“การประมูลนั้นไม่มีอะไรซับซ้อนเจ้าค่ะ ทองในหีบที่คุณชายทั้งหลายใส่มา จะต้องตกเป็นของหอหงฮวา ไม่ว่าคุณชายท่านนั้นจะชนะการประมูลหรือไม่”

น้ำเสียงที่ซินหยานพูดออกมานั้นเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจ ว่าคุณชายจากตระกูลร่ำรวยจะกล้าเสี่ยงเสียทองถึงสองหีบเพื่อประมูลความบริสุทธิ์ของนาง

“แล้วเจ้าจะหาผู้ชนะเช่นไร”

“ผู้ชนะเพียงหนึ่งเดียวจะต้องตอบคำถามของซินหยานให้ถูกเจ้าค่ะ คำถามมีเพียงข้อเดียวเท่านั้น โดยที่จะมีเพียงซินหยานเท่านั้นที่รู้คำถามและคำตอบ”

ได้ฟังคำตอบของจ้าวซินหยานก็ทำเอาซูจิงเยียนแอบยิ้ม หญิงคณิกาผู้นี้ฉลาดนัก เห็นทีนางคงจะมีคุณชายที่พึงใจอยู่แล้ว ถึงได้ตั้งคำถามที่มีเพียงตัวนางเท่านั้นที่รู้

ถ้าให้เดา คุณชายท่านนั้นก็คงจะรู้คำตอบด้วยเช่นกัน

“แล้วเจ้าอยากให้ข้าเปิดประมูลให้เมื่อไหร่” ซิงเยียนเอ่ยถาม สายตาจับจ้องไปที่สาวงามรอคำตอบ

“อีกหนึ่งเดือนก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว ซินหยานอยากให้เปิดประมูลช่วงต้นฤดูหนาวเจ้าค่ะ”

ที่ให้เปิดประมูลช่วงต้นฤดูหนาวนั้น ซินหยานเองก็มีเหตุผล ช่วงหน้าหนาว ไม่ค่อยมีใครอยากจะออกไปถูกอากาศเย็นด้านนอกนัก หากมีการเปิดประมูลช่วงนี้ ก็จะง่ายต่อการให้จางเฟยเจินอยู่กับนางทั้งวันทั้งคืนไม่ต้องออกไปที่ใด

แล้วแผนการที่จะทำให้เขาลุ่มหลงนางก็จะง่ายขึ้น

“ข้าตามใจเจ้า กลับไปฝึกผีผาของเจ้าเถอะ ส่วนเรื่องนี้เดี๋ยวจ้าจะสั่งคนจัดการให้”

“เจ้าค่ะมามา”

******

จ้าวซินหยานกลับมาที่เรือนของตนอย่างสบายใจ นางเฝ้านึกคิดถึงวันที่จางเฟยเจินต้องร้องขอความรักจากนาง แล้วรอยยิ้มพรายก็ปรากฏบนใบหน้า

“แม่นางซินหยานยิ้มอันใดเจ้าคะ” อาหลานที่ช่วยสางผมอยู่ด้านหลังเอ่ยถาม เมื่อมองดูในกระจกสำริดแล้วเห็นหญิงงามเอาแต่ยิ้มไม่หุบ

“ข้ากำลังนึกถึงวันที่คุณชายจากตระกูลผู้ดีทั้งหลายนำเอาเงินทองมากมายมากองให้หอหงฮวา เพื่อแย่งชิงประมูลการเปิดบริสุทธิ์ของข้าน่ะสิ”

ซินหยานบอกไปแบบนั้น แต่แท้จริงนางรู้อยู่แล้วว่าอย่างไรคนที่ชนะก็ต้องเป็นจางเฟยเจิน นางกำลังนึกถึงอนาคตที่เขาคุกเข่าอ้อนวอนนางต่างหาก

“แม่นางซินหยานงดงามขนาดนี้ ข้าล่ะอดตื่นเต้นกับคุณชายท่านนั้นไม่ได้เลยเจ้าค่ะ” อาหลานพูดไปก็หน้าแดงไป เพราะนางคิดไปจนถึงวันที่คุณชายผู้โชคดีจะได้ครอบครองสาวงามผู้นี้ ทำให้ซินหยานที่เห็นอาการอดที่จะหัวเราะเล็ก ๆ ไม่ได้

“เจ้าคิดอันใดอยู่อาหลาน ทำไมใบหน้าถึงได้แดงก่ำเช่นนั้น” จ้าวซินหยานถามออกไปแล้วก็รอฟังคำตอบของเด็กสาว

“ข้ากำลังคิดถึงวันที่แม่นางใช้ความรู้จากตำราหอหงฮวาเจ้าค่ะ”

“เจ้านี่ทะลึ่งนัก ไว้วันหนึ่งเจ้าเองก็ต้องได้ใช้เช่นกัน”

สองคนหัวเราะร่วนอยู่ภายในเรือน จ้าวซินหยานเอ็นดูสาวใช้ข้างกายคนนี้มากนัก แต่ไหนแต่ไรอาหลานจะอยู่ข้างกายนางตลอด อายุน้อยกว่านางสามปี แต่โชคร้ายหน่อยที่อาหลานไม่ได้หัวดีเท่าไหร่นัก ซินหยานพยายามฝึกผีผา หรือฝึกบทกลอนต่าง ๆ ให้นางเท่าไหร่ แต่อาหลานก็เรียนรู้ไม่ได้เลย

สิ่งเดียวที่อาหลานทำได้ดีที่สุดก็คือการปัดกวาดเช็ดถูบ้านเรือน และการทำอาหารที่ฝีมือดีจนไม่น่าเชื่อว่าจะอายุเพียงสิบสามปีเท่านั้น แต่แค่การทำอาหารคงไม่พอให้นางเป็นหญิงคณิกาชั้นสูงได้ และเมื่ออายุครบสิบห้าปี อาหลานก็ต้องได้กลายเป็นหญิงคณิกาทั่วไป

ซินหยานคิดเอาไว้เสมอว่า หากวันหนึ่งตัวเองโชคดีถูกไถ่ตัวออกไปจากหอหงฮวา สิ่งแรกที่นางจะขอบุรุษผู้นั้น ก็คือการหาวิธีพาอาหลานออกไปด้วย นางอยากให้เด็กสาวผู้นี้มีอนาคตที่ดี ไม่อยากให้ต้องกลายเป็นหญิงคณิกาอยู่ที่นี่

*****************************************