บทที่ 4 วีรบุรุษยากจะผ่านด่านสาวงาม

“ว่าอย่างไร พบเบาะแสบ้างหรือไม่”

“ท่านอ๋อง ไม่มีเบาะแสใดเลยพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกงค้อมศีรษะ

หลงโหย่วอี้เงียบขรึม ร่างสูงเอนกายพิงพนักเก้าอี้ซ้ำยังแหงนหน้าพ่นลมหายใจราวคนสิ้นหวัง เฉินกงจึงนึกลังเลว่าควรรายงานเรื่องต่อไปหรือไม่

“เอ่อ…ท่านอ๋อง พระองค์ตามหานางมาสิบปีแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ บางทีนางอาจ…”

นัยน์ตาคมตวัดมองฉับ “เหลวไหล!”

เฉินกงสะดุ้งโหยง เขาก้มหน้างุดเพราะรู้ตัวว่าตนพลั้งปากไปเสียแล้ว

หลงโหย่วอี้กำลังตามหาบุตรีของขุนนางใหญ่สกุลเสิ่นที่ต้องโทษประหารเมื่อสิบปีก่อน ครั้งนั้นจวนของเขาถูกเผาจนมอดไหม้กระทั่งเสาสักต้นยังไม่หลงเหลือ

เฉินกงแทบไม่เห็นหนทางเป็นไปได้ด้วยซ้ำกับการตามหาครั้งนี้ เด็กหญิงอายุเพียงสิบหนาวจะสามารถรอดชีวิตจากเปลวโลกันตร์อันร้อนระอุครานั้นได้อย่างไร ทว่าหลงโหย่วอี้กลับปักใจเชื่อโดยตลอดว่านางยังคงมีชีวิตอยู่

ท่านอ๋องผู้เกรียงไกรกุมอำนาจทางการทหารเสียจนผู้คนล้วนยำเกรงเติบโตมาจนอายุครบยี่สิบแปดปีจึงไม่คิดใส่ใจหรือต้องการรับสตรีใดเข้ามาเป็นพระชายา คงเพราะเขากำลังรอคอยใครบางคน

หากครั้งนี้ฮ่องเต้ไม่มอบสมรสพระราชทานเพื่อบีบคั้นเขา ดูเหมือนหลงโหย่วอี้ก็คงยืนกรานครองตัวเป็นโสดไปชั่วชีวิต

หลงโหย่วอี้สงบใจ “นางเป็นอย่างไรบ้าง”

“นะ…นางไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินกงลืมไปเสียสนิทว่ายามนี้ท่านอ๋องของเขานั้นแต่งพระชายาแล้ว และเรื่องที่คิดจะรายงานก็เป็นเรื่องที่ทำให้เขาลำบากใจอยู่นี่อย่างไร หลงโหย่วอี้ถอนหายใจระลอกใหญ่ เฉินกงได้สติ “อะ…อ้อ พระชายา ดูเหมือนจะไม่สบายอยู่บ้างพ่ะย่ะค่ะ”

คิ้วเข้มเลิกขึ้น “ไม่สบายหรือ นางช่างดวงแข็งจริงเชียว ยังไม่ตายอีกรึ”

เฉินกงอึกอัก หลงโหย่วอี้คงไม่คิดให้พระชายาตนเองตายในวันเข้าหอจริง ๆ กระมัง “คือ…พระชายาแค่ไม่สบายเล็กน้อย พระชายาบอกว่าพักนิดหน่อยก็ดีขึ้น และยังบอกอีกว่า…”

นัยน์ตาคมปลาบช้อนขึ้นแช่มช้า เฉินกงประสานสายตากับอีกฝ่ายก็เผลอกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “ว่า…ยาปลุกกำหนัดของท่านประสิทธิภาพไม่ได้เรื่องเอาเสียเลย เพียงเอากายแช่น้ำก็หายเป็นปลิดทิ้ง คราวหน้าหากท่านอ๋องอยากเล่นสนุกก็อย่าใจเสาะหนีหน้ากันอีกพ่ะย่ะค่ะ พระชายาเอ่อ…ยังบอกอีกว่าปลดปล่อยผู้เดียวรู้สึกทรมานหัวใจจริง ๆ”

ปัง!

“ไร้ยางอาย! นางกล้าเอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร หนำซ้ำยังอาจหาญบอกว่าข้าใจเสาะ จูฟางหรง เจ้าไม่อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสงบใช่หรือไม่!”

เฉินกงหุบปากฉับ เขาจำคำพูดมาจากจูฟางหรงไม่มีขาดตกบกพร่อง แม้จะดูน่ากระดากอาย แต่เขาก็ต้องรายงานตามหน้าที่

หลงโหย่วอี้กัดฟันกรอดเมื่อได้ยินคำพูดไม่อายฟ้าดิน จูฟางหรงเกือบถูกเขาเด็ดหัวอยู่รอมร่อ ยังโอหังถือดี คงเพราะมีไทเฮาและฝ่าบาทถือหางนางจึงเหิมเกริมกับเขา ทั้งที่เมื่อคืนแสร้งอ่อนแอประหนึ่งบุปผาไร้หนาม ดูเหมือนนางจงใจยั่วโมโหให้เขาขาดสติ แต่ในเมื่อเขาลั่นวาจาจะให้โอกาสนาง เช่นนั้นเขาก็มิอาจบ่ายเบี่ยง ดูสิว่านางจะยกวิธีใดมาพยศใส่เขาอีก

“ส่งคนไปจับตาดูนางอย่าให้คลาดสายตา”

“พ่ะย่ะค่ะ”

จูฟางหรง ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าเจ้าเป็นมือสังหารของหอหงฮวาหรือไม่ อย่าได้คิดตบตาข้า ตัวแสบ...

.

.

ก่อนหน้าในหอบรรทม

“พระชายาเพคะ”

เปลือกตาบางเปิดปรือแช่มช้า จูฟางหรงกลอกตามองเพื่อปรับม่านดวงตาให้คุ้นชิน

ฮัด…ชิ้ว!!

โอ๊ย เมื่อยตัวชะมัด หนาวอีกต่างหาก

ร่างระหงสั่นระริก เพราะเมื่อคืนนางต้องทรมานด้วยฤทธิ์ของยาปลุกกำหนัดแทบกระอักโลหิตตาย จูฟางหรงจึงลากสังขารไปหย่อนตัวลงในอ่างน้ำอุ่น ไม่รู้ว่านางเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อใด นับว่าโชคดีที่ไม่จมน้ำสิ้นชีวิตไปเสียก่อน

นัยน์ตาหงส์ช้อนขึ้นแช่มช้าก็เห็นว่าเป็นสาวใช้คนสนิทของตนเมื่อชาติก่อน จูฟางหรงลุกพรวด ความเจ็บปวดที่มีมลายหายไปสิ้น

“เป่าชุน!”

สตรีร่างเล็กผงะ สีหน้าของนางออกมึนงงอยู่บ้าง เพราะนางยังไม่ทันแนะนำตนเองให้พระชายาโหย่วอี้อ๋องทราบเลยสักครั้ง

จูฟางหรงคว้ามือของเป่าชุนซึ่งถือผ้าผืนหนาเอาไว้ด้วยสีหน้าดีใจ กระบอกตาทั้งสองร้อนรื้นแดงก่ำ เสียงใสสั่นเครือ “เป่าชุน เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่”

จูฟางหรงสำรวจอีกฝ่ายอย่างนึกลืมตัว เป่าชุนกะพริบตาถี่ “เอ่อ…พระชายาเพคะ มะ…ไม่เป็นไรเพคะ แต่คนที่เป็นน่าจะเป็นท่าน”

จูฟางหรงลืมตัวไปชั่วขณะ นางชะงักค้าง ริมฝีปากบางเฉียบซึ่งซีดขาวก็ยกโค้งผะแผ่ว “ขอโทษที”

เป่าชุนเกาหัวแกรกกราก มือเรียวคลี่ผ้าสะอาดที่นำมาด้วยตวัดห่อเรือนร่างอันเปียกชุ่มของจูฟางหรงเอาไว้

“พระชายา เหตุใดจึงมาอยู่ในนี้ได้หรือเพคะ อากาศเย็นเพียงนี้อาจเป็นหวัดเอาได้นะเพคะ”

จูฟางหรงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็หน้ามุ่ย “เปล่าไม่มีอะไร ข้าแค่ร้อนน่ะ”

เป่าชุนไม่เข้าใจ เพราะอากาศช่วงนี้ไม่ได้ร้อนแต่อย่างใด ออกจะหนาวจนแทบนับว่าสามารถแข็งตายได้เลยทีเดียว แต่เป่าชุนก็ไม่ได้ซักไซ้ต่อ

จูฟางหรงยืดกายเต็มความสูง ขาเสลาอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง คงเพราะจูฟางหรงหมดสติในท่าเดิมเป็นเวลานาน จึงเป็นเหตุให้การทรงตัวเอียงกระเท่เร่แทบล้มทั้งยืน

“พระชายา ระวังเพคะ” เป่าชุนรุดเข้าประคองจูฟางหรงหน้าตื่น

“ขอบใจนะ”

เป่าชุนช่วยประคองจูฟางหรงให้ออกมาด้านนอกบริเวณหอนอน ยามนี้ไม่ได้มีเพียงสตรีสองนาง ทว่ายังมีเฉินกงที่รอพบจูฟางหรงอยู่สักพักแล้ว

“พระชายา ท่านเป็นอันใดหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ”

เช้าวันนี้เฉินกงพาเป่าชุนมาส่งเพื่อปรนนิบัติจูฟางหรง และเขาต้องนำเรื่องของจูฟางหรงไปรายงานต่อหลงโหย่วอี้ด้วย ทั้งที่เป็นคืนเข้าหอ ทว่าสองสามีภรรยากลับไม่ได้ร่วมหลับนอนกัน ช่างน่าประหลาดจริงแท้

จูฟางหรงตวัดมองค้อน แต่นั่นก็เพียงพริบตาเดียวเท่านั้น นางอยากระบายโทสะให้หนัก ๆ ทว่าจูฟางหรงก็ต้องตริตรองถึงแผนการเอาตัวรอดของตนในอนาคต จูฟางหรงยังคงสวมบทสตรีอ่อนหวานต่อไป เพราะนางมาดมั่นแล้วว่าจะปราบพยศอ๋องปีศาจให้กลายเป็นสุนัขสวมปลอกคอให้จงได้ ดูสิว่าหากบุรุษถูกมารยาหญิงเข้าไป เขาจะยังใจแข็งดุจดั่งพระอิฐพระปูนได้อีกหรือไม่

จูฟางหรงคลี่ยิ้มละไม เอ่ยเสียงอ่อนหวาน “ท่านองครักษ์ ข้าแค่ไม่สบายตัวนิดหน่อย เพียงแต่ ยาปลุกกำหนัดของท่านอ๋องประสิทธิภาพไม่ได้เรื่องเสียเลย ข้าเพียงเอากายแช่น้ำก็หายเป็นปลิดทิ้ง ช่วยไปบอกท่านอ๋องทีว่า หากคราวหน้าท่านอ๋องอยากเล่นสนุกก็อย่าใจเสาะหนีหน้ากันอีก ข้าก็เป็นเพียงสตรีตัวเล็ก ๆ ทิ้งให้ปลดปล่อยผู้เดียวช่างเจ็บปวดหัวใจจริง ๆ”

แท้จริงนางอยากตอบนัก ว่าข้ายังไม่ตาย! แต่ก็ได้แต่เก็บเอาไว้ลึกสุดใจ

เฉินกงหน้าแดงก่ำเมื่อได้ยินสิ่งที่จูฟางหรงสาธยาย เป่าชุนเองก็ทำตัวไม่ถูกมือไม้เก้งก้างกันไปหมด ครั้นเห็นท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ จากองครักษ์คนสนิทของโหย่วอี้อ๋อง จูฟางหรงก็ลอบหัวเราะด้วยความสาแก่ใจ

ยังมิสบโอกาสเอาคืนเจ้านายก็ไม่เป็นไร เช่นนั้นนางขอเก็บดอกเบี้ยจากองครักษ์เขาก่อนแล้วกัน ดูสิว่าหากเฉินกงรายงานคำพูดของนางออกไปทั้งหมด โหย่วอี้อ๋องจะบันดาลโทสะจนเผาตำหนักของตนจนวอดไปเลยหรือไม่

หลงโหย่วอี้ ท่านอยู่ใต้คนเพียงหนึ่ง แต่อยู่เหนือคนใต้หล้าแล้วอย่างไร เคยได้ยินหรือไม่ วีรบุรุษยากจะผ่านด่านหญิงงาม

“ชะ...เช่นนั้น…กระหม่อมไม่รบกวนพระชายาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เฉินกงละล้าละลัง เขาไม่สบตาจูฟางหรงด้วยซ้ำ

องครักษ์ร่างสูงเร่งร้อนสับเท้าเป็นระวิง จูฟางหรงเหยียดยิ้มแสร้งขบขันแผ่วเบาไล่หลังเขาเพื่อกลั่นแกล้ง

เฉินกงขนลุกเกรียว

พระชายาน่ากลัวกว่าที่ข้าคิดเสียอีก

เชิงอรรถ

^

วีรบุรุษยากจะผ่านด่านสาวงาม หมายถึง บุรุษมักจะสูญสิ้นจิตวิญญาณในการทำสิ่งใด เพียงเพราะความหลงใหลในตัวสตรี