บทที่ 3 ใช่เขาจริงด้วย

เอิงเอยมองแพทย์หนุ่มกำลังทายาบริเวณขา มือหนาค่อย ๆ ละเลงใส่ยาอย่างเบามือที่สุด ทุกการสัมผัสของเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน จนเธอเผลอนึกถึงเขาในวัยเด็ก ครั้งหนึ่งเธอเคยโดนรังแกจากเพื่อนรุ่นเดียวกัน ตอนนั้นมีเพียงเขาเท่านั้นไม่เคยรังเกียจเธอ แถมยังใส่ใจและดูแล ปกป้องเธอตลอดมา

สิบเก้าปีผ่านมาเขาหายไปไหนกันนะ ทำไมตอนนั้นไม่คิดจะติดต่อเธอกลับมาเลยหรือเขาลืมเด็กอ้วนอย่างเธอหมดแล้ว ยิ่งคิดก็ยิ่งน้อยใจ กระทั่งน้ำตาค่อย ๆ ไหลลงอาบแก้มนวลซึ่งเธอเองก็ไม่รู้สึกตัว ก่อนจะได้ยินเสียงชายหนุ่มพูดมา

“เจ็บขาเหรอครับ” ชายหนุ่มพูดพลางทำในสิ่งที่ไม่คาดคิด ค่อย ๆ เป่าลมร้อนบริเวณขาเล็ก

“เอยไม่เป็นไรแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ”เอิงเอยพูดพลางเช็ดน้ำตาและวิ่งออกอย่างดื้อ ๆ โดยไม่หันมามองชายหนุ่มกำลังยืนมึนงงกับเหตุการณ์

“ใช่พี่ภัทรจริงๆด้วย พี่ภัทรกลับมาแล้ว เอยคิดถึงพี่ภัทรจังเลย”หญิงสาวพูดขึ้นหลังจากเดินออกจากห้องได้สำเร็จ ในที่สุดคนที่เธอรอคอยมาตลอดครึ่งค่อนชีวิตได้กลับมาแล้ว

“ภัทร วันนี้ไปอุ้มใครมาคะ คนเกือบทั้งโรงพยาบาลเมาส์กันสนั่น”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ น้องเขาแค่ขาแพลง ผมก็เลยช่วยไว้ พริมก็รู้ว่าใครสำคัญกับผมที่สุด”

“แน่ใจนะคะ”

“แน่ครับ รักคนนี้ที่สุดแล้ว” ชายหนุ่มว่าพลางคว้าเอวบางคนรักมากอดพร้อมจูบลงแก้มนุ่มนิ่ม

“ยัยเอย ไปไหนมาวันนี้เข้างานสายอีกแล้ว อย่าบอกนะว่าตื่นสาย” ขวัญเนตรจ้องมองเอิงเอย เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันเพื่อนรักจะโกหกอะไรอีก คนเกือบทั้งโรงพยาบาลต่างก็รู้เรื่องเกิดขึ้นเมื่อช่วงเช้า

“ก็ตื่นสายเหมือนเดิมนั่นแหละ”

“เอยโกหก!!” ขวัญเนตรจ้องเขม็งเพื่อนรักตาเขียวปั้ด ใช่ว่าเธอไม่รู้เอิงเอยกำลังโกหกตนเอง เพราะคนอย่างเอิงเอยโกหกใครไม่เก่ง แถมเธอก็ยังได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงเช้า ทุกคนต่างพูดถึงกันทั่วโรงพยาบาลหนาหู

เธอจะคอยดูเพื่อนรักจะยอมรับสารภาพความจริงเมื่อไร รู้สึกสงสัยในพฤติกรรมแปลกประหลาดของเพื่อนรัก ปกติเอิงเอยไม่เคยสนใจใครเลย แต่ครั้งนี้แตกต่างอย่างสิ้นเชิง เธอต้องรู้ให้ได้เพื่อนรักกำลังปิดบังอะไรตนเองกันแน่

“จริง ๆ นะ เอยตื่นสายจริงๆ”

“อืม เชื่อก็ได้” ขวัญเนตรจำเป็นต้องเล่นไปตามน้ำก่อน เธอไม่อยากคะยั้นคะยอมากกว่านี้ จนเพื่อนรักเกิดความรำคาญ

นับตั้งแต่วันนั้นมาเอิงเอยมักจะแอบสะกดรอยตามก้องภัทรเพื่อดูกิจวัตรประจําวันของชายหนุ่ม ส่วนใหญ่เขามักจะอยู่กับแฟนสาวอย่างหมอพริม ทุกครั้งได้เห็นคนทั้งสองอยู่ด้วยกัน หญิงสาวจะเจ็บปวดกับภาพตรงหน้าเสมอ แม้จะรู้ว่าไม่สามารถแทรกกลางความรักของพวกเขา ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเธอก็พอใจมากแล้ว อย่างน้อยลึกๆในใจก็แอบหวัง สักวันหนึ่งเขาจะหันมามองตนเอง

“ภัทร พรุ่งนี้ไปดูหนังกันนะ”

“ได้ครับ ตามใจแฟนเสมอ”

“น่ารักที่สุดเลยภัทร”

“น่ารักกับแฟนแค่คนเดียวครับ”

เอิงเอยหลบอยู่มุมหนึ่งของลานจอดรถ เธอได้ยินและเห็นทุกการกระทำของชายหนุ่มกับสาวคนรัก หญิงสาวมองตามร่างคนทั้งสองขึ้นรถและจากไปอย่างช้าๆ

“ฮึก ทำไมตรงนั้นถึงไม่ใช่เอย” หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักลงมา ไม่อาจทำใจลืมรักแรกได้ง่ายๆ

“เอยเป็นอะไร” ขวัญเนตรกำลังจะกลับจากทำงาน พลันสายตาปะทะเข้ากับร่างบางของเพื่อนรัก ยืนร้องไห้ตัวสั่นราวลูกนก

“ฮือๆ ขวัญ” เอิงเอยหันหลังกอดต้นคอขวัญเนตร

“ใจเย็นๆเอย ใครทำอะไรเอย บอกขวัญมา” เอิงเอยส่ายศีรษะเบาๆ ใบหน้างามเปื้อนคราบน้ำตา ไม่มีทางจะหยุดลงง่ายๆ

“เอยอยากกลับ ขวัญไปส่งเอยหน่อย” หญิงสาวเช็ดคราบน้ำตาออกจนหมดเกลี้ยง ก่อนจะกระซิบข้างหูเพื่อนรัก

“อืม”

รถเก๋งคันหรูกำลังเคลื่อนตัวบนท้องถนน ยามนี้การจราจรบนท้องถนนติดขัด ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนพากันเลิกงาน ขวัญเนตรชำเลืองมองเพื่อนรักข้างๆ บัดนี้สายตาเอิงเอยจ้องมองนอกกระจกรถอย่างไร้ความรู้สึก เธอมองเพื่อนรักครู่หนึ่งก่อนจะหันกลับมาสนใจเส้นทางต่อ ขวัญเนตรมิกล้าจะเอ่ยถามสิ่งใด กลัวจะทำให้กระทบจิตใจเพื่อนมากกว่าเดิม จึงทำได้เพียงเงียบและขับรถต่อไป

“ถึงแล้วนะเอย” มือบางเอื้อมสะกิดเอิงเอยที่กำลังนอนหลับอย่างเหนื่อยล้า

“ถึงแล้วเหรอ” เอิงเอยลืมตาขึ้นด้วยอาการสะลึมสะลือ ก่อนจะถามเพื่อนรัก และปลดเข็มขัดนิรภัยเตรียมจะลงจากรถ เท้าสวยกำลังก้าวลงจากรถ มือบางของขวัญเนตรเอื้อมมาสัมผัสตรงแขนเรียวของเอิงเอย ก่อนจะอาสาขึ้นไปส่งหญิงสาวบนห้อง

“เดี๋ยวขวัญไปส่ง”

“อืม” เอิงเอยหันมาส่งยิ้มแก่เนตรขวัญ ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับดูไม่สดใสร่าเริงเหมือนทุกครั้ง มันเศร้าแม้คนตรงหน้าจะพยายามกลบเกลื่อนอย่างไร ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาเธอได้ เธอย่อมรู้จักเพื่อนรักดีกว่าใครทั้งนั้น

“ดื่มน้ำก่อนนะเอย” ขวัญเนตรถือวิสาสะเข้าห้องครัวของเอิงเอย พร้อมเดินออกมาแก้วน้ำในมือ วางลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา หลังจากคนทั้งสองเข้ามาในห้อง

“ขอบใจขวัญมากนะ”

“ว่าแต่เอยเป็นอะไรหรือเปล่า”

“....” เอิงเอยถูกเพื่อนจี้คำถาม หญิงสาวเองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี ทำได้เพียงแค่เงียบ

“ไม่เป็นไรเอย ถ้าไม่อยากพูดก็ช่างมันเถอะ”

“ขอบใจขวัญมากนะ ตอนนี้เอยยังไม่พร้อมจะพูดอะไรทั้งนั้น ไว้ถ้าเอยพร้อมเมื่อไรจะเล่าให้ขวัญฟังนะ”

“ขวัญจะรอนะ” ขวัญเนตรส่งยิ้มแก่เพื่อนรัก มือบางเอื้อมลูบไล้เส้นผมเอิงเอยอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล

ก้องภัทรมองสาวคนรักในอ้อมกอด หลังจากคนทั้งสองพึ่งเสร็จจากกิจกรรมร่วมรักกัน ค่อยๆโน้มใบหน้าสากจูบลงบนหน้าผากพริมมาอย่างหวงแหน

“อื้อ ไม่เอาแล้วภัทร พริมเหนื่อย” มือบางพยายามผลักร่างกำยำให้ถอยห่าง

“ขออีกนิดนะครับ ผมยังไม่อิ่มเลย”

“ไม่เอาแล้ว พริมเหนื่อยจริงๆนะ” พริมมาเริ่มส่งเสียงออดอ้อนอย่างแง่งอน ขณะนี้เธอเหนื่อยเหลือเกินถูกชายคนรักปลุกปล้ำหลายชั่วโมงกว่าจะหยุดลง

“ครับ... ยอมตามใจเมียก็ได้”

เพียะ

“โอ๊ย!!! ตีผมทำไมครับ” ชายหนุ่มลูบอกแกร่งที่ถูกสาวคนรักฟาดลง

“ใครเมียภัทร น่าเกลียดที่สุดเลย ตัวเองไม่เคยมาขอพริม มาสักหน่อยแล้วมาเรียกพริมว่าเมีย เชอะ!!”

“อ๋อ...ที่แท้งอนผมเองที่ไม่ยอมมาขอแต่งงานสักที ถ้างั้นเดือนหน้าแต่งกันเลยไหม”

“จริงเหรอ ภัทรจะแต่งงานกับพริมเดือนหน้า” พริมาลุกขึ้นมองหน้าชายคนรักอย่างดีใจ

“จริงครับ แต่ก่อนอื่นเรามาซ้อมเข้าหออีกรอบนะครับ” พูดจบชายหนุ่มพลิกร่างบางให้นอนลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะมีหัวเราะอย่างมีความสุขของพริมาเล็ดลอดออกมาดังทั่วห้อง

“พริมรักภัทรนะคะ”

“ผมก็รักพริมครับ”

“อื้อ อื้อ” พริมมาครางเสียงต่ำในลำคอ หลังจากถูกชายหนุ่ม ลากลิ้นร้อนอุ่นวนทั่วทรวงอกอิ่มอวบ จนเธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ จึงปล่อยให้เป็นไปตามใจปรารถนา