2 วิถีมาเฟีย[1]

หลังจากออกจากบริษัทของผู้เป็นพ่อเจสสิก้าก็ขับรถส่วนตัวตรงมายังห้างสรรพสินค้าทันที วันนี้ไม่มีบอดี้การ์ดคอยติดตามเพราะอารมณ์โมโหร้ายจึงเอ่ยบอกห้ามให้ใครมายุ่งกับเธอในตอนนี้ วิธีที่ทำให้คนอย่างเธอสงบและเย็นลงได้นั่นคือการช้อปปิ้ง

แต่สิ่งที่ทำให้เจสสิก้าเริ่มหงุดหงิดอีกครั้งเป็นเพราะในขณะนี้สองมือบอบบางกำลังถือถุงใส่กระเป๋าแบรนด์เนมนับสิบใบพะรุงพะรังเต็มไปหมด และเธอยังอยากได้เครื่องประดับคอลเลคชั่นของแบรนด์ดังระดับโลก

“สวัสดีค่ะคุณเจสซี่~”น้ำเสียงมีจริตจะก้านของสาวประเภทสองเอ่ยทักทายลูกค้าวีไอพีที่ออร่าความสวยและรวยมากเปล่งเข้ามาในร้านเครื่องประดับ

“ทำอย่างกับฉันเป็นคนอื่นคนไกลไปได้เควิน”

“อุ้ย~ ไม่ได้สิเจสซี่ฉันยังทำงานอยู่นะ ไม่ได้นั่งจิบไวน์ในคลับกับเธอนะ...”

“...อ้อ! แล้วก็เรียกฉันว่าเควี่ Please~”เควินคือชื่อที่บุพการีตั้งให้ตั้งแต่เกิด ทว่าชื่อเควี่นั่นคือชื่อที่เจ้าตัวโปรดปรานและเปลี่ยนใหม่ในทันที มีเพียงคนในครอบครัวกับเพื่อนสนิทเท่านั้นที่จะรับรู้

“แหม้ก็เรียกชื่อนี้มาจนชินนี่น่า...เอาเป็นว่าตอนนี้เอาเพชรคอลเลคชั่นใหม่มาให้เลือกหน่อยสิ~”

“ไม่บอกก็จะยกประเคนมาให้เลือกใจจะขาดอยู่แล้วล่ะคะคุณหนูเจสซี่”เควี่บอกก่อนจะหันไปกักมือเรียกพนักงานฝ่ายบริการให้นำเอาเครื่องประดับที่เพิ่งเข้าร้านวันนี้เป็นวันแรกมาให้เจสสิก้าเลือก เนื่องจากว่าวันนี้ลูกค้าต่างเข้ามาจับจองชุดเครื่องเพชรหลายท่าน และพนักงานทุกคนในร้านนี้รู้ดีว่าคุณหนูเจสซี่คนสวยนั้นคือเพื่อนสนิทของเจ้าของร้านอย่างคุณเควี่

“เจสซี่ขอถามอะไรหน่อยสิ…?”

“อืม…จะถามอะไรเหรอ”

“สวยขนาดนี้ไม่คิดจะเดทกับหนุ่มนักธุรกิจหล่อๆ รวยๆ บ้างเหรอ”ตั้งแต่คบกับเจสสิก้ามาเควี่แทบจะไม่เคยเห็นเพื่อนสาวคนสวย อยากไปไหนกับผู้ชายสองต่อสองเลยด้วยซ้ำ

“เฮ้อ~ นึกว่าเรื่องอะไรเรื่องนี้นี่เอง”เสียงหวานใสถึงขั้นกับปิดปากหัวเราะเบาๆ คำถามของเควี่ทำให้เธอไม่รู้จะต้องตอบอย่างไร เพราะใจจริงแล้วเป็นคนที่ขี้เบื่อและไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาข้องแวะหรือจุกจิกเวลาส่วนตัว

“ยัยเจสซี่หัวเราะอะไรย่ะ ที่ถามฉันซีเรียสมากนะ…”

“ก็จะให้ฉันตอบอย่างไงล่ะเควี่ ก็รู้ว่าฉันไม่ต้องการผู้ชายที่รวยเพราะพ่อฉันรวยอยู่แล้ว และฉันก็อยากอยู่สวยๆ แบบนี้ไปก่อนสักตลอดชีวิตดีไหม คิกคิก”

“เอ๊ะ! ไม่ได้สิเสียดายแทนเธอแย่เลย หรือว่าเธอไม่ชอบผู้ชายโรแมนติก…ชอบคนอ่อนโยนไม่เป็นใช่ป่ะ?”

“แบบไหนก็ไม่ชอบย่ะ!”

“ไม่แน่หรอกจ๊ะคุณหนูเจสซี่ บางทีพ่อของเธออาจได้ลูกเขยเป็นมาเฟียก็ได้”

“นี่! เควี่เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบพวกมาเฟียบ้าอำนาจ มีแต่อิทธิพลไว้ข่มคนที่ด้อยกว่าก็เท่านั้น”ความหมายคำว่ามาเฟียของเจสสิก้ากับเควี่ช่างแตกต่างกัน เพราะหญิงสาวชื่นชอบการทำงานและบริหารของนักธุรกิจมากกว่าพวกที่ใช้กำลังสั่งการคนอื่นเสียอีก

“หืม…แต่เดี๋ยวนี้มาเฟียกว่าจะมีอิทธิพลได้ขนาดนี้ก็ต้องมีความเฉลียวฉลาดในการบริหารและสร้างฐานอำนาจให้ตัวเองกันทั้งนั้นเลยนะยัยเจสซี่”

“ทำธุรกิจผิดกฎหมายสิไม่ว่า…”

“อ่ะ! ฉันไม่เถียงกับเธอเรื่องนี้แล้ว…เอาเป็นว่าฉันก็ยังรอไปงานแต่งของเธออยู่นะ”เพราะไม่อยากให้ผู้หญิงสวยๆ อย่างเจสสิก้าต้องขึ้นคานไปตลอดชีวิต จึงกระเซ้าเย้าแหย่กันไปอย่างนั้นแหละ

“ดีมากจ๊ะเพื่อนรัก และตอนนี้เธอช่วยฉันเลือกเครื่องประดับที่เข้ากับฉันห่อยสิ”พนักงานยกถาดเครื่องประดับเข้ามาใกล้ทุกทีพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นจึงอยากให้เพื่อนสนิทช่วยเลือกสิ่งที่เหมาะสมแก่เธอที่สุด

ทั้งสองเพื่อนรักยังคงสนทนากันต่อไปเรื่อยๆ บางครั้งเควี่ก็ต้องปลีกตัวไปรับแขกคนสำคัญ แต่ทว่าเจสสิก้าก็ยังนั่งที่เดิมสักพักก่อนจะขอตัวกลับ

เจสสิก้าก็กลับมายังคอนโดหรูของตน ด้วยความเอาแต่ใจจึงอยากประชดประชันบิดาของตนโดยการออกมาใช้ชีวิตในพื้นที่สักหนึ่งสัปดาห์วันนี้ก็เข้าที่ห้าแล้ว เธอมีความสุขกับการได้อยู่คนเดียวไร้ซึ่งผู้ติดตาม บัตรเครดิตก็ยังสามารถรูดได้ไม่อั้นเสียจนเธอวางใจว่าตนสามารถอยู่แบบนี้ได้โดยไม่ต้องกลับไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่เลยก็ว่าได้

ไนต์คลับ

“วันนี้เครียดอะไรคะคุณหนูเจสซี่~”เสียงมีจริตจะก้านดังขึ้นจนเจสสิก้าต้องวางแก้วในมือลงบนโต๊ะพร้อมกับรอยยิ้มเมื่อเห็นเควี่เดินบิดก้นเข้ามาใกล้ ร่างเพรียวบางจึงยืนขึ้นอ้าแขนรับและใช้แก้มชนกันอย่างทักทาย

เพี๊ยะ!!!

“อร๊าย!! ยัยเจสซี่ฟาดก้นฉันอีกแล้วนะเธอ”เสียงกรีดร้องในลำคอโพล่งจากปากของเควี่ เมื่อฝ่ามือเพรียวบางฟาดเข้าที่ก้นงอนที่หล่อนให้หมอยัดซิริโคนเพื่อเพิ่มขนาด

“ก็มันเด้งน่ามันเขี้ยวนี่น่า…”